Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Gliwicach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 grudnia 2019 r.

Sąd Okręgowy w G. III Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący – Sędzia Sądu Okręgowego Magdalena Balion – Hajduk

Sędziowie Sądu Okręgowego: Leszek Dąbek

Marcin Rak

Protokolant Marzena Makoś

po rozpoznaniu w dniu 18 grudnia 2019 roku w G. na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Banku Spółki Akcyjnej we W.

przeciwko Ł. Z.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego w G.

z dnia 16 października 2018 roku, sygn. akt I C 1670/17

uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w G., pozostawiając temu Sądowi rozstrzygnięcie o kosztach postępowania odwoławczego.

SSO Marcin Rak SSO Magdalena Balion – Hajduk SSO Leszek Dąbek

Sygn. akt: III Ca 637/19

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w G. wyrokiem z 16 października 2018r. zasądził od pozwanego Ł. Z. na rzecz powódki (...) Bank Spółki Akcyjnej we W. 29 545,33zł z umownymi odsetkami od kwoty 26 993,86zł w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP od 27 października 2016r. zastrzeżeniem, że odsetki nie mogą przekroczyć dwukrotnej wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie oraz zasądził koszty procesu.

Sąd Rejonowy ustalił, że powódka w dniu 26 marca 2008 roku zawarła z pozwanym umowę o kartę kredytową z limitem do kwoty 30 000 zł. Oprocentowanie limitu kredytowego była zmienne, a od zadłużenia przeterminowanego liczone jest jako czterokrotności obowiązującej stopy kredytu lombardowego NBP i w dniu zawarcia umowy wynosiło 29 % w stosunku rocznym. Zgodnie z § 7 umowy posiadacz karty zobowiązał się do spłaty wykorzystanego limitu kredytowego na zasadach określonego w regulaminie. W przypadku zwłoki w spłacie kwoty minimalnej za dwa pełne cykle rozliczeniowe bank miał obowiązek wezwać posiadacza karty korespondencyjne do zapłaty zaległych kwot w terminie 7 dni pod rygorem wypowiedzenia umowy o kartę kredytową, zaś w przypadku nieuregulowania zaległości w tym terminie bank miał prawo wypowiedzieć umowę z zachowaniem trzydziestodniowego okresu wypowiedzenia. Pozwany naruszył warunki umowy w zakresie warunków spłaty, w związku z czym umowa została wypowiedziana na skutek oświadczenia z 9 lutego 2015 roku i roszczenie powódki stało się wymagalne 17 kwietnia 2015 roku. Pozwany zalega z tytułu umowy o kartę kredytową na dzień wydania wyroku na 29 545,33 złotych z odsetkami. Sąd Rejonowy stwierdził, iż zgodnie z umową pozwanemu został przyznany kredyt odnawialny, z którego mógł na określonych zasadach korzystać przez cały okres trwania umowy. Roszczenie powódki znajduje oparcie w art 14 ustawy z 12 września 2002 roku o elektronicznych instrumentach płatniczych, która obowiązywała po dacie zawarcia umowy. Pozwany sam przyznał, iż przez pewien czas nie spłacał zobowiązań, bo popadł w problemy finansowe. Nie kwestionował zawarcia umowy oraz wypowiedzenia. Zgodnie z art. 6 ustawy z 12 września 2002 roku o elektronicznych instrumentach płatniczych roszczenia z tytułu umowy o elektroniczny instrument płatniczy przedawniały się z upływem 2 lat zgodnie z art. 26 ustawy z 12 lipca 2013 roku o zmianie ustawy o usługach płatniczych oraz niektórych innych ustaw do przedawnienia roszczeń z tytułu umów o elektroniczny instrument płatniczy, powstałych przed dniem wejścia w życie tejże ustawy i nieprzedawnionych do tego czasu stosuje się przepisy dotychczasowe, zaś ustawa z 12 lipca 2013 roku weszła w życie 7 października 2013 roku . Sąd uznał, że skoro roszczenie powódki stało się wymagalne 17 września 2015 roku, a pozew wniesiono 27 października 2016 roku to roszczenie względem powoda nie uległo przedawnieniu.

Pozwany w apelacji zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, że między nim a powodem doszło do zawarcia umowy, że nie wywiązał się z umowy w zakresie dotyczącym warunków spłaty, naruszenie art. 233 § 1 k.p.c. przez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów polegający na uznaniu, że doszło do zawarcia w umowy z powodem, mimo skutecznego zakwestionowania tej okoliczności oraz sprzeczność żądania powoda zasadami współżycia społecznego, w szczególności ze względu na termin przedawnienia roszczenia.

Pozwany wniósł o zmianę wyroku i oddalenie powództwa w całości ewentualnie uchylenie wyroku i przekazanie sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania. W toku postępowania odwoławczego ustanowiono dla pozwanego adwokata z urzędu, który podtrzymał w całości osobistą apelację pozwanego, podnosząc ponadto, że sąd dokonał wadliwej oceny zarzutu przedawnienia roszczenia, ponieważ roszczenia wynikające z kredytu bankowego przedawniają się w terminie 3 lat, a poszczególne na raty kredytowe przedawniają się po upływie 3 lat, licząc od dnia, w którym rata powinna być spłacona zgodnie z umową kredytową.

Powódka wniosła o oddalenie apelacji i zasądzenie na jej rzecz kosztów postępowania apelacyjnego, podnosząc iż powódka dokumentami prywatnymi wykazała istnienie, wysokość i wymagalność dochodzonych roszczeń, a co do ważności umowy rozstrzygający jest art. 103 k.c. i wykonanie umowy przez powódkę.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Sąd odwoławczy w całości podziela ustalenia Sądu pierwszej instancji oraz przyjętą podstawę prawną rozstrzygnięcia i unikając zbędnych powtórzeń przyjmuje je za własne.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. stwierdzić należy, że Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił w sprawie stan faktyczny w oparciu o zebrane dowody, a ich ocena mieści się w dyrektywie zawartej w art. 233 § 1 k.p.c. Sąd pierwszej instancji wskazał fakty, które uznał za udowodnione i dowody, na których się oparł. Ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd Rejonowy nie naruszają reguł wynikających z doświadczenia życiowego i zasad logiki. Sąd odwoławczy instancji nie znajduje podstaw do ich korygowania.

Odnosząc się do zarzutu poczynienia przez Sąd I instancji błędnych ustaleń faktycznych zwrócić należy uwagę, że ramy swobodnej oceny dowodów wyznaczone są wymogami prawa procesowego, doświadczeniem życiowym oraz regułami logicznego myślenia, według których Sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważa materiał dowodowy jako całość, dokonując wyboru określonych środków dowodowych i ważąc ich moc oraz wiarygodność, odnosi je do pozostałego materiału dowodowego (wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 14 sierpnia 2012r. III AUa 620/12). Stawiając zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. należy wykazać, że Sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego. Z tych względów za niewystarczające należy uznać przekonanie strony o innej niż przyjęta przez Sąd wadze (doniosłości) poszczególnych dowodów i o ich odmiennej ocenie niż ocena dokonana przez Sąd (Sąd Apelacyjny we Wrocławiu w wyrokach: z dnia 1 marca 2012r. I ACa 111/12; z dnia 3 lutego 2012r., I ACa 1407/11). Jeżeli zatem Sąd, ze zgromadzonego materiału dowodowego, wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena Sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, chociażby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne (wyrok Sądu Apelacyjny we Wrocławiu z dnia 8 lutego 2012r.; I ACa 1404/11). Co więcej dla skuteczności tak podniesionego zarzutu nie można poprzestać na stwierdzeniu, że dokonane ustalenia faktyczne są wadliwe, odnosząc się do stanu faktycznego, który w przekonaniu skarżącego odpowiada rzeczywistości. Niezbędne jest wskazanie przyczyn, które dyskwalifikują postępowanie Sądu w zakresie ustaleń. Skarżący powinien zwłaszcza wskazać, jakie kryteria oceny zostały naruszone przez Sąd przy analizie konkretnych dowodów, uznając brak ich wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłuszne im taką moc przyznając.

Wbrew zarzutom apelacji podkreślić należy, iż pozwany, składając zeznania na rozprawie stwierdził, iż nie wypiera się, że wziął kredyt, ale zbankrutował i miał trudny okres, że miał kartę kredytową u powódki. Podkreślić też należy, że w toku procesu pozwany nie składał wniosków dowodowych i nie kwestionował upoważnienia pracownika banku do podpisania umowy. Powódka przystąpiła do jej wykonania, a pozwany również aktywnie z tej umowy korzystał, co wynika z dołączonej do akt historii rachunku.

Sąd Rejonowy prawidłowo wskazał, że roszczenia nieprzedawnione do wejścia w życie ustawy z 12 lipca 2013 roku o zmianie ustawy o usługach płatniczych oraz niektórych innych ustaw zgodnie z art. 6 ustawy z 12 września 2002 roku o elektronicznych instrumentach płatniczych w związku z art. 26 ustawy z 12 lipca 2013 roku o zmianie ustawy o usługach płatniczych oraz niektórych innych ustaw przedawniały się z upływem 2 lat.

Zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 17 grudnia 2008 r., sygn. akt I CSK 243/08 bieg terminu przedawnienia roszczenia o zapłatę zaległych kwot wynikających z płatności kartą kredytową rozpoczyna się z upływem dnia wskazanego w wyciągu jako termin zapłaty kwoty minimalnej , a nie dopiero po wyczerpaniu limitu kredytu ustalonego w umowie o kartę kredytową.

Wobec braku materiału dowodowego na obecnym etapie postępowania nie można jednak ustalić jaka część roszczenia została przedawniona. Strona powodowa nie przedstawiła bowiem miesięcznych zestawień, z których wynikałyby zgodnie z zawartą umową comiesięczne minimalne kwoty do zapłaty. Każda z wymagalnych kwot określanych w umowie jako kwota minimalna do zapłaty ma własny termin wymagalności i odpowiednio do tego wyznaczony początek biegu przedawnienia. Wobec nieprzedstawienia wezwań do zapłaty kwot minimalnych na obecnym etapie postępowania sąd nie można ocenić czy doszło do przedawnienia i w jakim zakresie, a co za tym idzie nie można ustalić wobec braku odpowiedniego materiału dowodowego, jaka jest wysokość nieprzedawnionego roszczenia.

Sąd Okręgowy, mając powyższe na uwadze na mocy art. 386 § 1 k.p.c. uchylił zaskarżony wyrok, uznając że konieczne jest wezwanie powódki do przedstawienia wyżej wskazanej dokumentacji , dokonanie jej oceny, a w razie jej braku ocena roszczenia zgodnie z art. 6 k.c.

SSO Marcin Rak SSO Magdalena Balion – Hajduk SSO Leszek Dąbek