Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Gliwicach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 lutego 2020 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach III Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący – Sędzia Sądu Okręgowego Leszek Dąbek

Protokolant Beata Michalak

po rozpoznaniu w dniu 19 lutego 2020 r. w Gliwicach

na rozprawie

sprawy z powództwa N. Hurtowni (...) i (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W.

przeciwko M. G.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego w W. Ś.

z dnia 13 listopada 2018 r., sygn. akt I C 2494/18

uchyla zaskarżony wyrok i znosząc postępowanie w zakresie czynności przeprowadzonych na posiedzeniu niejawnym w dniu 13 listopada 2018 r. przekazuje sprawę Sądowi Rejonowemu w W. Ś. do ponownego rozpoznania, pozostawiającym temu Sądowi rozstrzygnięcie o kosztach postępowania odwoławczego.

SSO Leszek Dąbek

Sygn. akt III Ca 499/19

UZASADNIENIE

Powódka (...) sp. z o.o. w W. , żądała zasądzenia na jej rzecz od pozwa-nego M. G. kwoty 168,30 zł wraz z odsetkami za opóźnienie

od dnia 19 06 2013r. do dnia zapłaty.

Uzasadniając żądanie twierdziła, iż na mocy umowy nabyła od (...) sp. z o.o. wierzytelność pieniężną w kwocie 168,30 zł, wynikającą z nieopłaconego przejazdu (opłaty dodatkowej).

Sąd Rejonowy w W. Ś. w wyroku z dnia 13 11 2018r. oddalił powództwo.

W ustalonym stanie faktycznym w motywach orzeczenia przywołał regulację

art. 117 § 1 i 2, 788 k.c., po czy ocenił, że roszczenie powódki uległo przedawnieniu w dniu 04 06 2014r. Nadto Sąd Rejonowy ustalił, że pozwany jest konsumentem w rozumieniu art. 22 ¹ k.c. oraz że powódka nie wykazała nabycia wierzytelności objętej żądaniem pozwu oraz istnienia stosunku prawnego istniejącego pomiędzy wierzycielem pierwotnym, a pozwanym. Sąd Rejonowy

na podstawie art. 148 ¹ k.p.c. uznał, że przeprowadzenie rozprawy nie jest konieczne, co uzasadniało wydanie wyroku na posiedzeniu niejawnym.

Orzeczenie w zaskarżyła powódka (...) sp. z o.o. w W. , który wniosła o „ zmianę wyroku poprzez zasądzenie powództwa zgodnie z żądaniem pozwu, a także zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki kosztów procesu za obie instancje sądowe według norm przepisanych”.

Zarzuciła, że przy ferowaniu wyroku naruszono:

⚫

art. 5 oraz 117 § 2 ¹ k.c., poprzez ich niewłaściwe zastosowanie,

⚫

art. 233 § 1 k.p.c., poprzez błędne ustalenie, iż pozwany jest konsumentem.

Ponadto powódka „ podniosła, że w sprawie zachodząc szczególne okoliczności uzasadniające odstąpienie od uwzględnienia zarzutu przedawnienia z urzędu”

W uzasadnieniu między innymi podniosła, iż Sąd Rejonowy „ błędnie zastosował przepisy k.c. o przedawnieniu roszczeń, które weszły w życie z dniem 09 07 2018r. na mocy ustawy z dnia 13 04 2018r. o zmianie ustawy k.c. i innych ustaw”

oraz że pozwany nie jest konsumentem oraz, że opłata dodatkowa nie wynika z czynności prawnej. Ponadto podniosła, iż wykazała nabycie wierzytelności objętej umową z wierzycielem pierwotnym.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Zaskarżony wyrok został wydany w dniu 13 11 2018r., a apelacja od niego została wniesiona do Sądu Rejonowego w dniu 12 12 2018r., co wyznacza reżim prawny mający zastosowanie przy rozpoznaniu sprawy oraz ocenie prawidłowości procedowania w niej przez Sąd pierwszej instancji.

Stosownie do regulacji art. 148 ¹ § 1 k.p.c. w jej brzmieniu obowiązującym w dniu 13 11 2018r., sąd mógł rozpoznać sprawę na posiedzeniu niejawnym tylko wtedy, gdy pozwany uznał powództwo lub gdy po złożeniu przez strony pism procesowych i dokumentów, w tym również po wniesieniu zarzutów lub sprze-ciwu od nakazu zapłaty albo sprzeciwu od wyroku zaocznego, sąd uzna - mając na względzie całokształt przytoczonych twierdzeń i zgłoszonych wniosków dowodowych - że przeprowadzenie rozprawy nie jest konieczne.

W niniejszej sprawie żadna z tych sytuacji nie zachodziła, co wyłączało możliwość zastosowania w sprawie powyższej regulacji i zarazem obligowało

Sąd Rejonowy do wyznaczenia rozpraw (art. 148 § 1 k.p.c.).

Z tego obowiązku Sąd pierwszej instancji się nie wywiązał, więcej przed wydanie zaskarżonego wyroku nie doręczył pozwanemu odpisu pozwu, przez co pozwany został pozbawiony możliwości obrony swych praw w rozumieniu

art. 379 pkt 5 k.p.c.

Z tej przyczyny w sprawie zachodzi nieważność postępowania,

którą Sąd odwoławczy obowiązany jest wziąć pod uwagę z urzędu (art. 378 § 1 k.p.c.).

Dlatego niezależnie od oceny zasadność podniesionych w apelacji zarzutów (ich ocena jest bezprzedmiotowa) skutkowało to koniecznością uchylenia zaskarżonego wyroku, zniesienia postępowania w zakresie czynności przeprowadzonych na posiedzeniu niejawnym w dniu jego wydania i przekazania sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania w oparciu regulację art. 386 § 2 k.p.c.

Reasumując w sprawie zachodzi przewidziana w art. 379 pkt § 5 k.p.c. przyczyna nieważności i dlatego orzeczono jak w sentencji na mocy regulacji art. 386 § 2 k.p.c.

Sąd Rejonowy rozpoznając sprawę uwzględni zawartą powyżej ocenę prawną oraz weźmie pod uwagę, że obowiązująca obecnie regulacja art. 191 ¹ § 3 k.p.c. w związku z art. 191 ¹ § 3 k.p.c. (weszła w życie po wydaniu zaskarżonego wyroku) może mieć zastosowanie tylko wtedy, gdy dla każdego prawnika z treści pozwu i załączników dotyczących sprawy, a także faktów, o których mowa

w art. 228 k.p.c. wynika oczywista bezzasadność powództwa, tj. gdy dla każdego prawnika bez głębszej analizy prawnej stanu faktycznego jest ona oczywista.

Dlatego sytuacja ta nie zawsze będzie miała zastosowanie w przypadku uznania dochodzonych roszczeń za przedawnione, gdyż niejednokrotnie z taką oceną wiąże się konieczność poczynienia wątpliwych - w świetle wskazanego powyżej materiału sprawy - faktów oraz związana jest potrzeba przeprowadzenia wykładni zastosowanych regulacji prawnych.

Niezależnie od tego, w przypadku jej zastosowania w uzasadnieniu wyroku należy wskazać powody jej zastosowania.

SSO Leszek Dąbek