Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Gliwicach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 października 2021 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach III Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący – Sędzia Sądu Okręgowego Leszek Dąbek

po rozpoznaniu w dniu 6 października 2021 r. w Gliwicach na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa E. C.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w W.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanej

od wyroku Sądu Rejonowego w Gliwicach

z dnia 22 maja 2019r., sygn. akt I C 1759/16

oddala apelację.

SSO Leszek Dąbek

Sygn. akt III Ca 394/20

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Gliwicach w wyroku z dnia 22 05 2019 r. zasądził od pozwanej (...) S.A. w W. na rzecz powoda E. C. kwotę 10 000 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 25 09 2015r., oddalił powództwo w pozostałym zakresie i orzekł o kosztach procesu.

W ustalonym stanie faktycznym w motywach orzeczenia, przywołał regulacje: art. 415 k.c., art. 444 k.c., art. 445 k.c. Stwierdził, że dnia 6 10 2014r. powód uległ wypadkowi komunikacyjnemu, w wyniku którego doznał obrażeń ciała w postaci kompresyjnego złamania trzonu kręgów, złamania rękojeści mostka, złamania żebra, i odmy opłucnej. Wskazał, powód został poddany zabiegowi operacyjnemu, a wskutek doznanych obrażeń, zmuszony był zmienić stanowisko w pracy, dotychczasowy styl życia oraz korzystać po wypadku z pomocy osób trzecich (był niezdolny do samodzielnego poruszania się). Powód w dacie wypadku nie posiadał uprawnień do kierowania motocyklem,

a dnia 9 09 2016r. powód uległ wypadkowi w drodze do pracy albowiem poślizgnął się na schodach. Przywołał regulację art. 445 § 1 k.c. oraz ustalone okoliczności dotyczące: stanu zdrowia powoda po wypadku komunikacyjnym, procesu jego leczenia, towarzyszących temu trudności w życiu codziennym oraz doznanego uszczerbku na zdrowiu i przyjął, że adekwatną kwotą zadośćuczynienia do doznanej przez niego krzywdy jest kwota 10 000 zł. Wziął pod uwagę, że pozwana w toku postępowania likwidacyjnego uznała swoją odpowiedzialność i wypłaciła powodowi łącznie 20 000 zł tytułem zadośćuczynienia. Nadto miał na uwadze, że z tytułu zawartych umów ubezpieczenia powód otrzymał od (...) S.A. w W. łącznie 19 240 zł. Ocenił, że odpowiedzialność pozwanej była bezsporna. Przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia uwzględnił świadczenia otrzymane przez powoda w toku postępowania likwidacyjnego oraz otrzymanych od (...) S.A. w W. w ramach wypłaty odszkodowania w ramach zawartej umowy ubezpieczenia. Ocenił, że pozwana nie wykazała zarzutu przyczynienia się przez powoda do wypadku.

O odsetkach orzekł w oparciu o regulację art. 481 k.c. w związku z art. 455 k.c. zasądzając od dnia upływu termin do zapłaty zadośćuczynienia.

O kosztach procesu orzekał stosując regulację o art. 100 zd. 1 k.p.c.

Orzeczenie w części uwzględniającej powództwo oraz o kosztach procesu zaskarżyła pozwana (...) S.A. w W.,

która wniosła o jego o zmianę poprzez oddalenie powództwa w zaskarżonej części oraz zasądzenie na jej rzecz od powoda zwrotu kosztów procesu za obie instancje, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Alternatywnie wniosła o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.

Zarzuciła, że przy ferowaniu wyroku naruszono prawo procesowe tj. regulację art. 233 § 1 k.p.c. poprzez przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów oraz brak wszechstronnego rozważenia zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego oraz na dokonaniu oceny materiału dowodowego w sprawie w sposób sprzeczny z zasadami logiki i doświadczenia życiowego. W uzasadnieniu zarzutu podniosła m.in., że powód jako, że nie posiadał uprawnień do kierowania motocyklem, w ogóle nie powinien znaleźć się w miejscu zdarzenia albowiem nie miał jakiegokolwiek prawa w ogóle wsiąść na motocykl w charakterze kierowcy. Nadto zarzuciła,

że w toku postępowania likwidacyjnego przeprowadzonego przez pozwaną oraz (...) S.A. w W. powód otrzymał łącznie kwotę 39 240 zł, co przy uwzględnieniu dalszego zasądzonego zadośćuczynienia stanowi kwotę rażąco wygórowaną.

Sąd Odwoławczy ustalił i zważył, co następuje:

Sąd pierwszej instancji trafnie zakwalifikował dochodzone roszczenie przyjmując, że ma one źródło w reżimie odpowiedzialności deliktowej za krzywdę,

a następnie w sposób prawidłowy rozpoznał sprawę.

Ustalenia faktyczne składające się na podstawę faktyczną orzeczenia w części dotyczą okoliczności bezspornych pomiędzy stronami, a w pozostałym zakresie mają podstawę w informacjach zawartych we wskazanych w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia źródłach dowodowych, których ocena jest logiczna i mieści się w granicach swobodnej oceny dowodów.

Pozwana w ramach zawartego w apelacji zarzutu dotyczącego podstawy faktycznej orzeczenia w istocie kwestionuje dokonaną przez ten Sąd ocenę prawną dotyczącą zasądzonego zadośćuczynienia (jego nieadekwatność do doznanej przez powoda krzywdy). Z tej przyczyny zarzut ten tylko werbalnie odnosi się do podstawy faktycznej orzeczenia i jako taki nie ma wpływu na powyższą ocenę.

Z tych też względów Sąd odwoławczy przyjął za własne ustalenia faktyczne Sądu pierwszej instancji .

Dokonana przez Sąd Rejonowy ocena prawna ustalonego stanu faktycznego

jest prawidłowa.

Ma ona oparcie we wskazanych w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku przepisach prawa, a Sąd odwoławczy ocenę prawną Sądu pierwszej instancji ze wskazanymi poniżej odmiennościami podziela i przyjmuje za własną (orzecz. SN z dn. 26 04 1935r. III C 473/34, ZB. Urz. 1935r. nr 12, poz. 496).

Odpowiedzialność pozwanej za skutki przedmiotowego zdarzenia była bezsporna – pozwana wypłaciła powodowi zadośćuczynienie w toku postępowania likwidacyjnego. Nie była ona w toku postępowania negowana przez pozwaną, ma źródło w regulacji 415 k.c., art. 444 k.c. i 445 § 1 k.c. i rodziła po stronie pozwanej obowiązek zapłaty powodowi zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną przez niego krzywdę

Z uwagi na kompensacyjny charakter zadośćuczynienia nie może być ono nadmierne do doznanej krzywdy, co oznacza, że przy uwzględnieniu krzywdy poszkodowanego musi ono być utrzymane w rozsądnych granicach odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa (por. orzecz. S.N. z dnia 24 06 1965r. I PR 203/65 - OSPiKA 1966r. poz. 92) i jego wysokość może być skorygowana przez Sąd odwoławczy tylko wówczas, gdy zasądzone zadośćuczynienie jest oczywiście niewspółmiernie nieodpowiednie do doznanej przez poszkodowanego krzywdy ( OSN 9 07 1970r. III PRN 39/70, OSNCP 1971, Nr 3, poz. 53).

Zgodnie z niekwestionowanymi w apelacji ustaleniami, powód doznał łącznie 20% uszczerbku na zdrowiu. Skala bólu odczuwalnego po zdarzeniu była nasilona i został poddany kilku zabiegom medycznym, w tym repozycji i stabilizacji złamania trzonu dwóch kręgów. Po zakończeniu hospitalizacji powód nie mógł samodzielnie się poruszać, a opiekę nad nim sprawowali rodzice. Dopiero po upływie roku wypadku powód powrócił do pracy, chociaż na stanowisko inne niż dotychczas zajmowane. Skutki wypadku zmieniły tryb życia powoda, który przed jego nastąpieniem był aktywny – amatorsko uprawiał różne sporty, w tym także przy udziale swojego dziecka, co zmieniło się po wypadku; powód ograniczył swoją aktywność.

W tej sytuacji zasądzone przez Sąd Rejonowy zadośćuczynienie za doznaną przez powoda krzywdę w wyniku przedmiotowego zdarzenia w kwocie 10 000zł wraz z zasądzoną wcześniej w postępowaniu likwidacyjnym łączną kwotą 39 240 zł (łącznie 49 240 zł) nie jest oczywiście wygórowane i dlatego w świetle przywołanego powyżej poglądu prawnego brak jest podstaw do jej skorygowania.

Wbrew temu do czego zmierza apelacja brak jest także podstaw do pomniejszego wysokości zadośćuczynienia o przyznane powodowi odszkodowanie z tytułu posiadanego przez niego ubezpieczenia. Zgodnie z utrwalonym poglądem judykatury przyznana (wypłacona) poszkodowanemu kwota z tytułu ubezpieczenia nie podlega bowiem automatycznemu zaliczeniu na poczet zadośćuczynienia, lecz jest tylko uwzględniana przy określeniu wysokości tego świadczenia i to w sytuacji, gdy ubezpieczenia dokonano na koszt osoby zobowiązanej do odszkodowania i w sposób istotny pokrywa ona kwotę ustalonego zadośćuczynienia (np. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 08 1969r. I PR 224/69, II PR 417/70), czego w niniejszej sprawie nie wykazano.

Ponadto zarzut dotyczący przyczynienia się przez powoda do wypadku okazał się bezpodstawny – pozwana w żaden sposób nie wykazała związku przyczynowego pomiędzy brakiem uprawnień do kierowania motocyklem przez powoda a zaistniałym wypadkiem. Zarzut pozwanej okazał się jedynie głoskowy. Sąd odwoławczy podziela pogląd Sądu Rejonowego, że pozwana w żaden sposób nie wykazała przyczynienia się powoda do wypadku, tym bardziej, że z ustalonego w sprawie o sygn. akt III K 1495/14 (sprawa karna sprawcy wypadku) przebiegu zdarzeń, to właśnie sprawca wypadku nie ustąpił pierwszeństwa przejazdu poszkodowanemu (powodowi), co doprowadziło do wypadku będącego faktyczną przyczyną doznanych przez powoda obrażeń.

W powiązaniu z powyższym apelacja pozwanej jest zatem bezzasadna w rozumieniu art. 385 k.p.c., a to z mocy zawartej w nim regulacji prowadziło do jej oddalenia.

Reasumując zaskarżony wyrok jest prawidłowy i dlatego apelację jako bezzasadną oddalono na mocy regulacji art. 385 k.p.c.

SSO Leszek Dąbek