Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Gliwicach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 marca 2022 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach III Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący – Sędzia Sądu Okręgowego Leszek Dąbek

Protokolant - Aleksandra Sado-Stach

po rozpoznaniu w dniu 16 marca 2022 r. w Gliwicach

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w G.

przeciwko K. W.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego w Rudzie Śląskiej z dnia 11 stycznia 2021 r.,

sygn. akt I C 2550/19

1.  odrzuca apelację w części zaskarżającej orzeczenie zawarte w punkcie 2. zaskarżonego wyroku;

2.  uchyla zaskarżony wyrok w punkcie 1. oraz punkcie 3. i w tym zakresie przekazuje sprawę Sądowi Rejonowemu w Rudzie Śląskiej do ponownego rozpoznania, pozostawiając temu Sądowi rozstrzygniecie o kosztach postę-powania odwoławczego.

SSO Leszek Dąbek

Sygn. akt III Ca 224/21

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Rudzie Śląskiej w wyroku z dnia 11 01 2021r. zasądził

od pozwanego K. W. na rzecz powódki (...) sp. z o.o. w G. kwotę 8 907,75 zł z odsetkami, oddalił powództwo w pozostałym zakresie oraz orzekł o kosztach procesu.

W ustalonym stanie faktycznym w motywach orzeczenia przywołał regulacje art. 5 ust. 1 oraz art. 10 ustawy Prawo energetyczne. Ustalił, że pozwany zawarł z (...) S.A. w G. umowę o sprzedaż energii elektrycznej i świadczenie usług przesyłowych na potrzeby prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej w gabinecie znajdującym się w jego domu przy ul. (...). Pozwana domagała się zapłaty z tytułu stwierdzonej niedopłaty na koncie rozrachunkowym dla lokalu mieszkalnego pozwanego. Sąd oparł ustalenia na dokumentach oraz zeznania świadka S. W. w zakresie, w jakim podawała, że w budynku mieszkalnym były zamontowane dwa odrębne liczniki użycia energii elektrycznej oraz co do daty zakończenia działalności gospodarczej przez pozwanego. Sąd wskazał, że z materiału sprawy nie wynikało, że powódka wiedziała o zakończeniu prowadzenia przez pozwanego działalności gospodarczej. Ocenił, że okoliczność zgłoszenia powódce zaprzestania prowadzenia działalności przez pozwanego, a tym samym niezasadność naliczenia kosztów zużycia energii w lokalu użytkowym nie została wykazana. Sąd Rejonowy ocenił że od dnia 30 09 2015r. do lutego 2016r. przedawnieniu uległo roszczenie o zapłatę kwoty 1 221,69 zł, w następstwie czego ocenił, że powódka mogła skutecznie dochodzić zapłaty należności w kwocie 8 907,75 zł wynikającej z szeregu faktur wskazanych w treści uzasadnienia wyroku Sadu Rejonowego. W następstwie dokonania powyższych rozważań orzekł na jak w pkt 1 wyrku, oddalając powództw w pozostałym zakresie (tj. co do kwoty 4 648, 23 zł).

O kosztach procesu orzekł na mocy regulacji art. 100 k.p.c.

Orzeczenie zaskarżył pozwany K. W., który wniósł o jego uchylenie i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania przy uwzględnieniu kosztów postępowania apelacyjnego.

Zarzucił, że ferując zaskarżony wyrok naruszono przepisy prawa materialnego i procesowego, tj. regulacje art.:

a)  art. 118 k.c. przez błędne jego zastosowanie i art. 554 i art. 555 k.c. oraz art. 750 i 751 pkt. 1 k.c. poprzez błędne ich niezastosowanie w wyniku czego Sąd przyjął, że roszczenia powódki przedawniają się z upływem lat trzech od daty wymagalności zamiast prawidłowego terminu lat dwóch przy założeniu, że roszczenia wynikają z umowy kombinowanej sprzedaży i usługi;

b)  naruszenie art. 471, art. 472 k.c. w związku z art. 487 § 1 k.c., którego istota polega na pominięciu kontekstu odpowiedzialności powoda za doznaną szkodę skutkiem niezachowania kwalifikowanej staranności przedsiębiorcy w realizacji umowy z pozwanym;

c)  art. 233 § 1 k.p.c. polegające na błędnej ocenie faktur korygujących jako dowodu długu pozwanego wymaganego w datach oznaczonych w fakturach w sytuacji gdy powódka w piśmie z dnia 8 12 2018 r. kierowanym do pozwanego (pomieszczonym w aktach sprawy) oraz w piśmie przygotowawczym z dnia 14 10 2019 r. stwierdza, że faktury korygujące obejmują okres od dnia 22 10 2013 r. i mają charakter zbiorczy w odróżnieniu od świadczeń okresowych należnych od 2013 r. wobec czego nie mogą kreować odrębnego, nowego roszczenia w sensie materialnym, które to uchybienie Sądu wiąże się z przedawnieniem świadczeń okresowych i w konsekwencji zasadniczo wpływa na treść rozstrzygnięcia;

d)  naruszenie przepisu art. 233 § 1 k.p.c. polegające na bezzasadnym odmówieniu wiary świadkowi S. W. stwierdzającemu, że pozwany po wykreśleniu działalności z ewidencji powiadomił o tym fakcie placówkę powódki.

Przewodniczący w Sądzie Okręgowym w Gliwicach zarządzeniem z dnia 7 06 2021r. zarządził rozpoznać sprawę według przepisów o postępowaniu uproszczonym.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje :

Pozwany formalnie zaskarżył w apelacji wyrok Sądu pierwszej instancji „w całości” .

Umknęło jednak jego uwadze, iż w punkcie 2 tego wyroku powództwo zostało oddalone w części.

Z tej przyczyny nie ma on interesu prawnego w zaskarżeniu tego rozstrzygnięcia.

Powoduje to, iż w tej części jego apelacja jest niedopuszczalna w rozumieniu art. 373 k.p.c. a to z mocy zawartej w nim regulacji prowadziło do odrzucenia jej w tej części.

Natomiast słusznie podnosi apelacja, że zawarta przez strony „Umowa o Sprzedaż (...) Elektrycznej i Świadczenie Usług (...)” jest umową mieszaną, łączącą w sobie elementy umowy sprzedaży i umowy o usługę.

Z tego powodu dochodzone przez powódkę roszczenia wynikające z tej umowy– zgodnie z regulacją art. 554 k.c. w związku z art. 555 k.c. (umowa sprzedaży)

i art. 751 pkt. 1 k.c. w związku z art. 750 k.c. (umowa o świadczenie usług) - przedawniają się z upływem dwóch lat, a nie jak wadliwie przyjął Sąd Rejonowy – w oparciu o regulację art. 118 k.p.c. – z upływem trzech lat.

Równocześnie dochodzone roszczenie w istocie dotyczy łącznie poszczególnych świadczeń okresowych, z których każde było wymagalne w innym czasie.

Obligowało to powódkę do przedłożenia Sądowi ich stosownego rozliczenia

z rozbiciem na poszczególne „grupy taryfowe, wysokości każdego ze świadczeń

orazwskazania terminów ich płatności (zaliczenie dostarczonej energii do „grupy taryfowej” ma wpływ na cenę jednostki dostarczonej energii, a terminy płatności poszczególnych świadczeń mają wpływ na ocenę ich wymagalności i co za tym idzie rozpoczęcia biegu terminów ich przedawnienia), przy uwzględnieniu– co należy podkreślić – że liczniki energii były prawidłowo zamontowane, a następnie ich wykazania (poprzez zaoferowanie Sądowi dowodów dotyczących ilości dostarczonej energii wynikającej z odczytów poszczególnych liczników oraz obowiązującej w tym czasie jej ceny jednostkowej).

W materiale sprawy brak jest tego rodzaju wyliczenia.

W następstwie tego zgromadzone dowody nie dają wystarczających podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku, co w konsekwencji prowadziło do konieczności uchylenia zaskarżonego wyroku w jego skutecznie zaskarżonej części i przekazania sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania przy zastosowaniu regulacji art. 505 ¹² § 1 k.p.c.

Z podanych względów orzeczono jak w sentencji przy zastosowaniu wskazanych powyżej regulacji prawnych.

Sąd Rejonowy rozpoznając ponownie sprawę uwzględni zawartą powyżej ocenę prawną i zobowiąże powódkę do przedłożenia: wskazanego powyżej rozliczenia (przy założeniu, że liczniki były zamontowane prawidłowo i z rozbiciem na poszczególne „grupy taryfowe”) oraz wniosków dowodowych w celu jego wykazania.

Następnie ponownie orzekając w sprawie zadba o to żeby w uzasadnieniu wyroku zostały zawarte wszystkie niezbędne ustalenia faktyczne, po czym przy zastosowaniu wskazanych powyżej regulacji prawnych ponownie oceni, czy doszło do przedawnienia dochodzonych roszczeń, a jeżeli tak to których i w jakiej wysokości, a przy ocenie zasadności poszczególnych nieprzedawnionych roszczeń oceni z które nich zostało należycie wykazane przez powódkę.

SSO Leszek Dąbek