Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Gliwicach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 maja 2014 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach III Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący - Sędzia SO Mirella Szpyrka (spr.)

Sędzia SO Lucyna Morys - Magiera

Sędzia SR (del.) Roman Troll

Protokolant Aleksandra Sado-Stach

po rozpoznaniu w dniu 28 maja 2014 r. w Gliwicach

na rozprawie

sprawy z powództwa F. K.

przeciwko M. K.

o alimenty

na skutek apelacji powódki

od wyroku Sądu Rejonowego w Tarnowskich Górach

z dnia 18 października 2013 r., sygn. akt III RC 214/13

1  odrzuca apelację w części obejmującej zaskarżenie pkt. 1 wyroku;

2  uchyla zaskarżony wyrok w pkt. 2,3 i 4 i w zakresie nimi objętym przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Tarnowskich Górach, pozostawiając temu Sądowi rozstrzygnięcie o kosztach postępowania odwoławczego.

SSR (del.) Roman Troll SSO Mirella Szpyrka SSO Lucyna Morys-Magiera

Sygn.akt IIICa 150/14

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem Sąd Rejonowy zasądził od M. K. na rzecz F. K. alimenty w kwocie po 700 zł miesięcznie , płatne do dnia 15-go każdego miesiąca poczynając od 11 października 2013r. ( pkt.1 wyroku ), a w pozostałym zakresie powództwo oddalił

( pkt.2 wyroku ) i orzekł o kosztach postępowania ( pkt.3 i 4 wyroku ).

W uzasadnieniu rozstrzygnięcia Sąd Rejonowy porównując sytuację rodzinno-majątkową stron z daty zawarcia ugody sądowej ( tj. 13 grudnia 1996r. , zawartej w sprawie IIIRC 693/96 Sądu Rejonowego w Tarnowskich Górach) - ustalającej obowiązek świadczenia przez pozwanego na rzecz powódki i dwojga małoletnich dzieci stron kwoty 450 zł miesięcznie tytułem kosztów utrzymania rodziny - oraz z daty orzekania stwierdził , iż zaszły przesłanki z art.138 w zw. z art.27 kro uzasadniające zmianę wysokości dotychczasowego świadczenia alimentacyjnego. Zgodnie z poczynionymi przez Sąd Rejonowy ustaleniami strony wprawdzie nadal mieszkają razem, ale od dwóch lat pozostają w faktycznej separacji. Powódka nadal nie pracuje zawodowo i nadal posiada stały umiarkowany stopień niepełnosprawności umożliwiający jej pracę lekką w warunkach chronionych, ale ma obecnie 60 lat, choruje i od października 2012r. otrzymuje świadczenie stałe w wysokości 392 zł, z czego 200 zł przeznacza na lekarstwa. W ocenie Sądu zmianie uległa także sytuacja pozwanego, który ma 63 lata i miast renty w wysokości 680 zł otrzymuje obecnie emeryturę w wysokości 1.890 zł , a jego dochód z pracy w charakterze ochroniarza wzrósł z 320 zł w 1996r. do 700-800 zł miesięcznie. Pozwany ponosi koszty utrzymania mieszkania i świadczy na rzecz powódki kwotę 300 zł miesięcznie; powódka czasem gotuje obiady. W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Rejonowy uznał, iż pozwany z uwagi na swoje możliwości finansowe i stan zdrowia winien przyczyniać się do pokrywania potrzeb dwuosobowej rodziny w większej części niż uznana w toku postępowania kwota 600 zł miesięcznie, natomiast w pozostałym zakresie powódka winna pokrywać swoje potrzeby w ramach posiadanych, a niewykorzystywanych możliwości zarobkowych.

Wyrok w części uwzględniającej i oddalającej powództwo zaskarżyła powódka. Zarzuciła sprzeczność ustaleń Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego polegającą na przyjęciu, iż w nieuwzględnionym zakresie jest w stanie pokrywać samodzielnie własne koszty utrzymania mimo iż wiek oraz stan zdrowia na to nie pozwala, a pozwany nigdy nie proponował żonie pracy w ochronie oraz przez pominięcie faktu świadczenia przez pozwanego nieregularnych opłat z tytułu utrzymania mieszkania, co czyni zasądzone świadczenie nieadekwatnym zarówno do potrzeb skarżącej jak i możliwości finansowych pozwanego.

Powołując się na powyższe zarzuty powódka wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku przez uwzględnienie powództwa w wysokości 1.000 zł miesięcznie z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia powództwa.

Sąd Okręgowy zważył co następuje :

W pierwszej kolejności stwierdzić należy, iż apelacja w części obejmującej zaskarżenie wyroku w części uwzględniającej powództwo , nie mogła odnieść oczekiwanego skutku.

Przesłanką zaskarżenia orzeczenia w postępowaniu cywilnym jest istnienie interesu prawnego w zaskarżeniu orzeczenia. Interes prawny w zaskarżeniu orzeczenia oznacza pokrzywdzenie polegające na niekorzystnej dla strony różnicy między zgłoszonym przez nią żądaniem a sentencją orzeczenia, wynikającej z porównania zakresu żądania i treści rozstrzygnięcia. Środek zaskarżenia jest dopuszczalny tylko od orzeczenia niekorzystnego dla strony. Tymczasem zaskarżone rozstrzygnięcie zawarte w punkcie 1 wyrok jest dla powódki korzystne , stanowi bowiem częściowe uwzględnienie zgłoszonego przez nią żądania. Z tego względu apelacja w zakresie obejmującym zaskarżenie wyroku sądu pierwszej instancji punkcie 1 podlegała odrzuceniu na zasadzie art.373 w zw. z art.370 kpc.

W pozostałej części apelacja powódki musiała odnieść skutek aczkolwiek z innych przyczyn niż w niej podniesione.

Porównanie treści zaskarżonego wyroku Sądu Rejonowego z treścią jego pisemnego uzasadnienia wskazuje, iż pomiędzy orzeczeniem a uzasadnieniem zachodzi sprzeczność uniemożliwiająca sądowi odwoławczemu ocenę podniesionych przez powódkę zarzutów apelacyjnych. Jak wynika z zaskarżonego wyroku rozstrzygnięciem Sąd Rejonowy objął żądanie alimentów zgłoszone przez F. K., a dochodzonych od M. K. , a zatem roszczenie z art.27 kro, natomiast z uzasadnienia tegoż wyroku – żądanie podwyższenia alimentów ustalonych już pomiędzy tymi stronami , a zatem roszczenie z art.138 w zw. z art.27 kro. Nie ulega wątpliwości, iż różne przesłanki uzasadniają oba roszczenia. Brak uzasadnienia przyczyn rozpoznania przez Sąd Rejonowy sprawy jako żądania alimentów mimo poczynionych w sprawie ustaleń co do istnienia ugody kształtującej już obowiązek alimentacyjny pomiędzy stronami.

Z tych względów na zasadzie art.386 § 4 kpc zaskarżony wyrok w punktach 2,3 i 4 uchylono przekazując sprawę do ponownego rozpoznania sądowi pierwszej instancji.

Ponownie rozpoznając sprawę Sąd Rejonowy poczyni ustalenia faktyczne w zakresie istotnym dla rozstrzygnięcia sprawy, dokona oceny przeprowadzonych dowodów w granicach wyznaczonych art.233 kpc, a wydane rozstrzygnięcie uczyni zgodnym z zastosowaną w sprawie normą prawa materialnego.

O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono na zasadzie art.108 § 2 kpc.

SSR (del.) Roman Troll SSO Mirella Szpyrka SSO Lucyna Morys-Magiera