Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Gliwicach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 31 października 2023 roku

Sąd Okręgowy w Gliwicach I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący:	SSO Andrzej Kieć
Protokolant:	stażysta Cyntia Bartoszewicz

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 3 października 2023 roku w Gliwicach

sprawy z powództwa (...) z siedzibą w W.

przeciwko D. S.

o zapłatę

zasądza od pozwanego D. S. na rzecz powoda (...) z siedzibą
w W. kwotę 131.565,10 (sto trzydzieści jeden tysięcy pięćset sześćdziesiąt pięć 10/100) złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 21 marca 2022 r. do dnia zapłaty;

zasądza od pozwanego na rzecz powoda tytułem zwrotu kosztów procesu kwotę 11.996 (jedenaście tysięcy dziewięćset dziewięćdziesiąt sześć) złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty;

oddala wniosek pozwanego o rozłożenie świadczenia na raty.

SSO Andrzej Kieć

Sygn. akt I C 1771/22

UZASADNIENIE

Powód (...) wniósł o zasądzenie od pozwanego D. S. kwoty 131.565,10 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 21 marca 2022 roku (tj. od daty wytoczenia powództwa w elektronicznym postępowaniu upominawczym) do dnia zapłaty oraz obciążenie pozwanego kosztami postępowania. W uzasadnieniu wskazał, iż żądanej kwoty dochodzi tytułem niespłaconego kredytu udzielonego pozwanemu na mocy umowy z 18 lutego 2020 roku. Na skutek braku spłat powód został zmuszony do wypowiedzenia umowy i postawienia wierzytelności w stan natychmiastowej wymagalności. Przed wniesieniem pozwu powód bezskutecznie wzywał pozwanego do zapłaty dochodzonego roszczenia.

Pozwany wniósł o oddalenie powództwa oraz obciążenie powoda kosztami postępowania. W uzasadnieniu wskazał, iż roszczenie jest niewykazane. Żądanie w pozwie przedstawiono zbyt ogólnikowo. Nie wykazano wysokości udzielonego świadczenia, warunków spłaty kredytu oraz czy pozwany kredyt spłacał. Podniesiono, iż kredyt został udzielony pod warunkiem zawieszającym wydania pozytywnej decyzji kredytowej a powód nie wykazał ziszczenia się tego warunku. Nadto dołączone do pozwu dokumenty (wydruki wygenerowane przez system informatyczny banku) są pozbawione jakiejkolwiek mocy dowodowej. Z ostrożności procesowej wniósł o rozłożenie zasądzonego świadczenia na raty powołując się na sytuację osobistą oraz materialną (jedyny żywiciel rodziny, dwójka niepracujących osób na utrzymaniu).

Sąd ustalił:

W dniu 18 lutego 2020 roku strony zawarły umowę o kredyt konsolidacyjny, na mocy której powód udzielił pozwanemu kredytu w wysokości 142.654 zł przeznaczonego na spłatę zobowiązań kredytowych kredytobiorcy. Prowizja za udzielenie kredytu wynosiła 0 zł. Kwota kredytu miała być spłacona wraz z odsetkami umownymi w 108 równych ratach płatnych nie później niż do 10 dnia każdego miesiąca. Oprocentowanie kredytu wynosiło na dzień zawarcia umowy 9,99% (suma stawki WIBOR 3M oraz marży 8,28%). RRSO na dzień zawarcia umowy wynosiło 10,46%. W razie niespłacenia należności w terminie, stawała się ona należnością przeterminowaną poczynając od dnia następnego. Powód był uprawniony po dwóch dniach do poinformowania pozwanego o wystąpieniu takiego zadłużenia. W razie braku spłaty nie wcześniej niż w 31 dniu mógł wysłać kolejny monit. W razie dalszego braku spłaty nie wcześniej niż w 60 dniu powód mógł wysłać kolejny monit. W razie nieuregulowania zadłużenia powód mógł wypowiedzieć umowę przy czym musiał jej poprzedzić wezwaniem do zapłaty zadłużenia w terminie 14 dni. Od zadłużenia przeterminowanego naliczano odsetki w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie. Pozwany był obowiązany do informowania powoda o zmianie adresu zamieszkania lub korespondencyjnego.

W tym samym dniu strony postępowania zawarły umowę o kartę kredytową oraz przyznanie limitu kredytowego w rachunku płatniczym oraz umowę o prowadzenie rachunku oszczędnościowego.

(umowa o kredyt konsolidacyjny z załącznikami, umowy rachunku i o kartę płatniczą k. 102 – 143, umowa k. 63 – 67)

Kredyt konsolidacyjny został uruchomiony w dniu 18 lutego 2020 roku (k. 158). Początkowo był on spłacany regularnie. Ostatnia regularna spłata miała miejsce 4 stycznia 2021 roku. (harmonogram spłat oraz historia rachunku k. 144 - 163)

Pismem z 26 września 2021 roku powód poinformował pozwanego o zaległości w spłacie kredytu konsolidacyjnego wynoszącej 1810,03 zł powiększanej o odsetki aktualnie wynoszące 11,20% (pismo k. 180). Pismem z 2 listopada 2021 roku powód wezwał pozwanego do zapłaty zaległości www wysokości 3022,27 zł w terminie 14 dni zapowiadając możliwość wypowiedzenia umowy w razie braku spłaty i informując o możliwości złożenia wniosku o restrukturyzację. Wezwanie to doręczono pozwanemu w dniu 5 listopada 2021 roku (korespondencja k. 16 – 17, k.56,57).

Pismem z dnia 10 grudnia 2021 roku powód wypowiedział przedmiotową umowę z zachowaniem 30 dniowego okresu wypowiedzenia informując, iż w razie dokonania całkowitej spłaty zadłużenia przeterminowanego wypowiedzenie stanie się nieskuteczne i umowa będzie kontynuowana. W przeciwnym wypadku umowa zostanie rozwiązana z upływem okresu wypowiedzenia a całość zobowiązań z niej wynikających zostanie postawiona w stan wymagalności. Pismo zawierające wypowiedzenie wysłane pod adres podany przez pozwanego przy zawarciu umowy wróciło niepodjęte (korespondencja k. 20 - 21). Pismem z 2 lutego 2022 roku powód wezwał pozwanego do zapłaty 128 873,64 zł (kapitał 125136,64 zł; odsetki umowne w kwocie 3532,31 zł; odsetki karne 199,69 zł) w terminie 7 dni zapowiadając skierowanie sprawy na drogę postępowania sądowego w razie braku spłaty. Wezwanie to doręczono pozwanemu w dniu 8 lutego 2022 roku (korespondencja k. 18 – 19, k.58,59)

Na dzień 21 marca 2022 roku zadłużenie pozwanego z tytułu przedmiotowej umowy wynosiło 131 565,10 zł w tym kapitał 125136,64 zł; odsetki umowne w kwocie 3532,31 zł; odsetki umowne za opóźnienie 2896,15 zł. (wyciąg z ksiąg banku k. 8, k.101, harmonogram spłat oraz historia rachunku k. 144 - 163))

Powyższe ustalenia faktyczne poczyniono na podstawie dokumentów podlegających z mocy art. 243 ² kpc zaliczeniu w poczet materiału dowodowego. W ocenie Sądu rozstrzygnięcie sprawy możliwe było w oparciu o znajdujące się w aktach sprawy dokumenty. Sąd nie podzielił argumentacji strony pozwanej, iż dołączone do akt sprawy przez stronę powodową wydruki komputerowe nie posiadają żadnej wartości dowodowej. Sąd podziela wypływającą z orzecznictwa sądów powszechnych tezę, iż dokumentom składanych w kserokopiach czy też wydrukom komputerowym nie można odmówić w całości mocy dowodowej. Zgodnie z art. 243 ¹ kpc do dokumentów zawierających tekst (czyli do wszelkich dokumentów tekstowych), umożliwiający ustalenie ich wystawców należy stosować przepisy Kodeksu postępowania cywilnego i w związku z tym nie można im odmówić jakiegokolwiek znaczenia dowodowego (procesowego). Podobnie wydruki komputerowe – stanowią one inny środek dowodowy o którym mowa w art. 308 – 309 kpc i ich moc dowodową należy oceniać zgodnie z zasadami określonymi w art. 233 par. 1 kpc (por. postanowienie SN z 5 sierpnia 2015 roku V CNP 3/15 LEX nr 3529857, wyrok SA w Gdańsku z 22 lutego 2019 roku I AGa 367/18, LEX nr 2712216). Nieuwierzytelnione dokumenty za zgodność z oryginałem stawiły środki dowodowe, które były przekonujące w odniesieniu ich do innych złożonych przez stronę powodową dokumentów a należycie potwierdzonych za zgodność z oryginałem. Złożony przez powoda dokument w postaci historii rachunku nie wymagał podpisu zgodnie z art. 7 prawa bankowego.

Sąd pominął dowody z zeznań świadka M. S. oraz przesłuchania pozwanego jako niecelowe, nie wnoszące do sprawy żadnych istotnych informacji aniżeli informacje wynikające z oświadczenia pozwanego na temat jego sytuacji finansowej zawartego w pismach procesowych, których przeprowadzenie spowodowałoby zbędne przedłużenie postępowania.

Sąd zważył:

Roszczenie podlegało całkowitemu uwzględnieniu. Zgodnie z art. 69 ust. 1 Prawa bankowego przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu. Pozwany był dłużnikiem osobistym powoda a zatem jego odpowiedzialność należało ocenić przez pryzmat przepisów o odpowiedzialności kontraktowej. Zgodnie z art. 471 kc dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Do przesłanek odpowiedzialności kontraktowej należy zatem zaliczyć: niewykonanie bądź nienależyte wykonanie zobowiązania (naruszenie zobowiązania),fakt poniesienia szkody, związek przyczynowy pomiędzy niewykonaniem bądź nienależytym wykonaniem zobowiązania a szkodą. Domniemuje się odpowiedzialność dłużnika. To na pozwanym jako dłużniku spoczywa ciężar dowodów na okoliczność wykonania zobowiązania lub też braku odpowiedzialności za niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania.

W ocenie Sądu powód wykazał istnienie oraz zasadność roszczenia zarówno co do zasady jak i co do wysokości. Z kolei pozwany nie przedstawił przekonujących dowodów przemawiających za oddaleniem powództwa w jakimkolwiek zakresie; argumenty przytoczone w odpowiedzi na pozew były nietrafne. Wysokość żądania została wykazana nie tylko wyciągiem z ksiąg bankowych ale również dokumentami o charakterze analitycznym w postaci harmonogramu spłat jak i historii rachunku. Przede wszystkim powód wykazał, iż do zawarcia umowy o kredyt konsolidacyjny doszło a powód wywiązał się ze swojej części zobowiązania jakim było uruchomienie tego kredytu (dokument k. 158). Wykazano również w sposób należyty, w jakim zakresie zobowiązanie nie zostało przez pozwanego spełnione. Okoliczności wynikających z przedstawionych przez powoda dokumentów wykazujących zaległości w realizacji umowy kredytowej oraz wysokość tych zaległości nie została w sposób przekonujący zakwestionowana przez stronę pozwaną; w szczególności pozwany nie wykazał ażeby spłacił kredyt w wyższej wysokości niż wynikało z naliczeń powoda,. Strona powodowa wykazała przy tym dokonanie skutecznego wypowiedzenia umowy, w zgodzie z art. 75c ustawy prawo bankowe. Dochował obowiązku wezwania do zapłaty przed wypowiedzeniem umowy, informując jednocześnie o możliwości złożenia wniosku o restrukturyzację zadłużenia.. Samo wypowiedzenie również zostało dokonane w sposób należyty. Korespondencję przesyłano na powoda na ostatni znany adres pozwanego. Niepodjęcie przez pozwanego korespondencji zawierającej oświadczenie o wypowiedzeniu umowy obciąża pozwanego. Skuteczność dokonanego wypowiedzenia nie była przy tym przekonująco zakwestionowana.

Powyższe okoliczności uzasadniają przyjęcie, iż wypowiedzenie umowy było skuteczne. Pozwany miał realną możliwość zapoznania się z treścią kierowanych do niego pism. Podsumowując w ocenie Sądu pozwany miał świadomość jakiego rodzaju umowę zawiera i jakie wiążą się konsekwencje z niedotrzymaniem jej warunków. Należało zatem uznać, iż pozwany ponosi odpowiedzialność za niewykonanie zobowiązania z tytułu łączącej go z powodem umowy kredytu, które winien był wykonać zgodnie z jego treścią oraz z zachowaniem staranności (art. 354 – 355 k.c.).

Powyższe okoliczności uzasadniały uwzględnienie powództwa w całości na podstawie art. 69 ust. 1 Prawa bankowego.

Odsetki zasądzono na podstawie art. 481 par. 2 kc, i art. 482 par. 1 kpc.

Sąd nie uwzględnił pozwanego o rozłożenie zasądzonych należności na raty. W ocenie powoda przedstawiona w sprzeciwie sytuacja finansowa pozwanego nie stanowi szczególnie uzasadnionego wypadku w rozumieniu art. 320 kpc uzasadniającego uwzględnienia tego wniosku (dokumenty k.86-94); powód prowadzi działalność gospodarczą, z której uzyskuje dochody 7.000 zł miesięcznie a fakt konieczności spłacania rat kredytu był mu znany. Powód nie wykazał żadnych szczególnych okoliczności uzasadniających rozłożenie świadczenia na raty; nie stawiając się przy tym na rozprawie w dniu 3.10.2023r, na która został wezwany do osobistego stawiennictwa, uniemożliwił przy tym ocenę jego aktualnej sytuacji majątkowej i osobistej, która potencjalnie mogła uzasadniać rozłożenie świadczenia na raty.

O kosztach procesu orzeczono na zasadzie art. 98 kpc, zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu. Na zasądzone koszty procesu składa się opłata od pozwu 6579; koszty zastępstwa procesowego według taryfy 5400 zł (par. 1 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych), opłata od pełnomocnictwa 17 złotych.

SSO Andrzej Kieć

.