Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Gliwicach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 lutego 2025 roku

Sąd Okręgowy w Gliwicach I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący:	SSO Tadeusz Trojanowski
Protokolant:	stażysta Monika Atałap

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 lutego 2025 roku w Gliwicach

sprawy z powództwa B. R.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego na rzecz powódki 89.000 (osiemdziesiąt dziewięć tysięcy) złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie naliczanymi od:

a)  od kwoty 6.600 (sześć tysięcy sześćset) złotych od dnia 26 sierpnia 2021 r. do dnia 13 grudnia 2022 r.;

b)  od kwoty 89.000 (osiemdziesiąt dziewięć tysięcy ) złotych od dnia 26 sierpnia 2021 r. do dnia zapłaty;

2.  zasądza od pozwanego na rzecz powódki 1.845 ( jeden tysiąc osiemset czterdzieści pięć) złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie naliczanymi od:

a)  od kwoty 1.230 (jeden tysiąc dwieście trzydzieści ) złotych od dnia 20 października 2021 r. do dnia zapłaty;

b)  od kwoty 615 (sześćset piętnaście) złotych od dnia 27 października 2022 r. do dnia zapłaty;

3.  umarza postępowanie w ograniczonej części żądania pozwu;

4.  w pozostałym zakresie powództwo oddala;

5.  zasądza od pozwanego na rzecz powódki kwotę 1.322,41 (jeden tysiąc trzysta dwadzieścia dwa 41/100) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia prawomocności wyroku;

6.  zasądza od pozwanego na rzecz powódki kwotę 13.215 (trzynaście tysięcy dwieście piętnaście) złotych tytułem zwrotu dalszych kosztów procesu z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia prawomocności wyroku;

7.  nakazuje pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Okręgowego w Gliwicach kwotę 3.021,30 ( trzy tysiące dwadzieścia jeden 30/100) złotych tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.

SSO Tadeusz Trojanowski

Sygn. akt I C 1685/22

UZASADNIENIE

Powódka po zmianie powództwa w piśmie procesowym z 12 grudnia 2024 r. (k. 196) ostatecznie wniosła o zasądzenie od (...) S.A. 137.500 zł tytułem zadośćuczynienia oraz 1.845 zł tytułem zwrotu kosztów tłumaczenia przysięgłego dokumentacji na język polski domagając się od powyższych kwot ustawowych odsetek za opóźnienie oraz wniosła o obciążenie pozwanego kosztami postępowania. W uzasadnieniu wskazała, iż ww. kwot dochodzi z związku z wypadkiem komunikacyjnym, w którym doznała obrażeń ciała.

Pozwany w odpowiedzi wniósł o oddalenie powództwa oraz obciążenie powódki kosztami postępowania. W uzasadnieniu podniósł zarzuty zaspokojenia kwotą 5.900 zł oraz wygórowania roszczenia.

Sąd ustalił co następuje:

W dniu 13 maja 2021 r. w K. miał miejsce wypadek komunikacyjny. Samochód marki (...) przy wykonywaniu manewru skrętu w lewo nie udzielił pierwszeństwa przejazdu i doprowadził do zderzenia z samochodem marki (...), w którym jechała powódka. Samochód sprawcy wypadku posiadał polisę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej OC wystawioną przez pozwanego. Bezpośrednio po zdarzeniu powódka została przewieziona do Szpitala (...) w G. gdzie rozpoznano u niej inne zaburzenia percepcji słuchowej, powierzchowny uraz powłok głowy, uraz oka i oczodołu, złamanie nasady dalszej kości promieniowej lewej. Powódka kontynuowała leczenie w Niemczech. W toku diagnostyki stwierdzono u niej zaburzony słuch po stronie prawej, szumy uszne ucha prawego pourazowe, zaburzenia widzenia i podejrzenie urazu gałki ocznej prawej, stłuczenie głowy. W dniu 25 maja 2021 r. powódka została poddana zabiegowi operacyjnemu otwartej repozycji i osteosyntezy dalszej nasady kości promieniowej za pomocą płytki wspierającej (płyta śrubowa (...) 2,4 mm), 27 maja 2021 r. zaopatrzona w gips została wypisana do domu. Z uwagi na utrzymujący się ból kończyny górnej, ze skłonnością do obrzęków i ograniczeniem ruchomości powódka 24 czerwca 2021 r. została przyjęta do (...). W placówce dokonano u niej rozpoznania chronicznego zaburzenia psychosomatycznego, bólu i ograniczenia ruchomości lewego przedramienia i lewej ręki przy kompleksowym zespole bólu regionalnego typu I po złamaniu dalszej nasady kości promieniowej lewej i zaopatrzeniu operacyjnym za pomocą płytki LCP. W dniu 19 stycznia 2022 r. powódka została poddana kolejnemu zabiegowi operacyjnemu w postaci całkowitego usunięcia metalu z płytki od strony zginacza i od strony grzbietowej kości promieniowej, oraz tenolizie ścięgna, została wypisana ze szpitala 25 stycznia 2022 r. W dalszym okresie powódka podjęła się również leczenia neurologicznego, gdzie dokonano rozpoznania uszkodzenia nerwu promieniowego, polineuropatii nieokreślonej, migreny bez aury. W toku badania neurologicznego stwierdzono u powódki wyprost lewego nadgarstka 3/5 i palców 4/5, osłabienie czucia w lewej ręce.

Powódka, przed zdarzeniem była osobą zdrową, samodzielną oraz aktywną fizycznie. Nie wykonywała pracy zarobkowej, koncentrując się na wychowaniu dzieci. W wyniku wypadku doznała jednak obrażeń, które w sposób istotny wpłynęły na jej codzienne funkcjonowanie oraz jakość życia. Po zdarzeniu powódka wymagała stałej pomocy osób trzecich, w tym matki oraz teściowej, które zmieniały jej opatrunki oraz pomagały w wykonywaniu podstawowych czynności, takich jak ubieranie się czy mycie włosów. Ze względu na doznane obrażenia nie była w stanie prowadzić pojazdu, samodzielnie wykonywać obowiązków domowych, w tym mycia okien i podłóg, ani podejmować innych czynności wymagających sprawności ruchowej. Powódka wskazuje, że nie jest w stanie samodzielnie unieść ręki w celu założenia biustonosza oraz że nie może samodzielnie robić zakupów. Wypadek uniemożliwił jej także aktywność fizyczną, którą regularnie podejmowała przed zdarzeniem. Powódka całkowicie zrezygnowała z jazdy na rowerze oraz na nartach, a także z uczestnictwa w zajęciach na basenie. Ograniczenie aktywności sportowej wpłynęło negatywnie na jej życie rodzinne, ponieważ nie może już w taki sam sposób spędzać czasu z rodziną, jak czyniła to wcześniej. Powódka odczuwa przewlekły ból ręki, który wymaga stałego przyjmowania środków przeciwbólowych. Wskazuje, że bez zażywania tabletek funkcjonowanie staje się dla niej niezwykle trudne. Dodatkowo, zdarzenie wywołało u niej negatywne skutki psychiczne – powódka odczuwa nerwowość oraz stres, co dodatkowo pogarsza jej stan zdrowia i wpływa na relacje rodzinne. W związku z doznanymi obrażeniami nadal korzysta z ortezy na rękę oraz sprzętu medycznego. Pomimo przeprowadzonego leczenia ortopedycznego, neurologicznego i rehabilitacyjnego, powódka nadal odczuwa przewlekłe dolegliwości bólowe w obrębie lewego nadgarstka i dłoni, co znacznie ogranicza jej zdolność do wykonywania codziennych czynności.

Z opinii biegłych sądowych z zakresu ortopedii i neurologii wynika, że u powódki występuje pourazowa dysfunkcja stawu nadgarstkowego oraz stawów dłoni lewej, co skutkuje upośledzeniem chwytu i ograniczeniem precyzyjnych ruchów ręki. Stwierdzono również zaburzenia czucia w obrębie palców lewej dłoni oraz istotne osłabienie siły mięśniowej. Powódka nie jest w stanie prawidłowo zacisnąć ręki w pięść, a zakres ruchomości w stawach palców jest ograniczony o około 30% w stosunku do normy. Biegli określili uszczerbek na zdrowiu powódki na poziomie 25%, w tym 20% z uwagi na konsekwencje złamania kości promieniowej i rozwój zespołu (...) oraz 5% w związku z uszkodzeniem nerwu pośrodkowego w zakresie nadgarstka. Rokowania na przyszłość są niepewne – istnieje prawdopodobieństwo dalszych zmian zwyrodnieniowych pourazowych oraz konieczności kolejnego zabiegu operacyjnego, a także długotrwałej rehabilitacji i leczenia specjalistycznego. Dodatkowo, z opinii biegłego laryngologa wynika, że w wyniku wypadku powódka doznała uszkodzenia czuciowo-nerwowego ucha prawego, co skutkuje trwałym niedosłuchem i szumami usznymi. Badanie audiometryczne wykazało średni ubytek słuchu w uchu prawym na poziomie 41 dB. Stwierdzono, że uszkodzenie ma charakter nieodwracalny, a rokowania co do jego poprawy są niepewne. Z tego tytułu określono dodatkowy uszczerbek na zdrowiu w wysokości 10%. Łączny uszczerbek na zdrowiu powódki został określony na 35%. Doznane przez nią obrażenia wpłynęły istotnie na jej życie codzienne, ograniczając jej samodzielność i zdolność do wykonywania czynności wymagających precyzji manualnej, a także wykluczając ją z aktywności sportowej, którą regularnie uprawiała przed wypadkiem.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu złożone do niniejszych akt dokumenty z dokumentacji medycznej, zdjęcia, faktury, opinie biegłych z zakresu ortopedii i neurologii (k. 96-105) oraz opinie biegłego laryngologa (k. 159-162). Dokumenty wątpliwości nie budziły jako nośniki informacji. Ustalenia poczyniono także w oparciu o zeznania świadka M. R. (k.141-147) i powódki (k. 208-210). Dano wiarę dokumentom medycznym obrazującym przebieg wypadku i jego następstwa. Opinie biegłych złożone do akt wątpliwości nie budziły. Opinie te są wyczerpujące, zasługują na wiarę i mogą stanowić podstawę rozstrzygnięcia. Opinie są wewnętrznie spójne, nie zawierają sprzeczności, są zupełne i w ocenie Sądu stanowcze i jednoznaczne, dlatego Sąd pominął wnioskowany przez stronę pozwaną dowód z uzupełniającej opinii biegłego z zakresu laryngologii, jako zmierzający do przedłużenia postępowania.

Sąd zważył co następuje:

Zasada odpowiedzialności pozwanego nie była kwestionowana, pozwany dokonał częściowej wypłaty świadczenia pieniężnego w łącznej wysokości 11.000 zł. Podstawą prawną roszczeń powódki były przepisy art. 444 § 1 k.c. oraz art. 445 § 1 k.c., zgodnie z którymi poszkodowany w wyniku uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia może domagać się naprawienia szkody, w tym kosztów leczenia i rehabilitacji, a także odpowiedniej sumy tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. Odpowiedzialność pozwanego wynikała z umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego, który spowodował wypadek. W tej sytuacji pozwany ponosi odpowiedzialność cywilną w ramach reżimu deliktowego, zgodnie z art. 361 k.c., co nie było kwestionowane w toku procesu.

Żądanie powódki w zakresie zadośćuczynienia jest wygórowane, niemniej jednak wobec rozmiaru cierpień opisanych w opiniach biegłych kwota przyznana w wyroku, łącznie z kwotą uprzednio wypłaconą, nie jest zawyżona. Sąd nie neguje cierpienia psychicznego i fizycznego powódki. Cierpienia opisywane w pozwie i w zeznaniach w pełni zasługują na wiarę. Opinie biegłych są także w pełni wiarogodne.

Orzekając Sąd miał na uwadze wielokrotnie w orzecznictwie podkreślany fakt, iż pojęcie „sumy odpowiedniej” użyte w art. 445 k.c. w istocie ma charakter niedookreślony, niemniej jednak w judykaturze wskazane są kryteria, którymi należy się kierować przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia. Zadośćuczynienie ma mieć przede wszystkim charakter kompensacyjny, wobec czego jego wysokość nie może stanowić zapłaty symbolicznej, lecz musi przedstawiać jakąś ekonomicznie odczuwalną wartość. Jednocześnie wysokość ta nie może być nadmierną w stosunku do doznanej krzywdy, ale musi być „odpowiednia” w tym znaczeniu, że powinna być- przy uwzględnieniu krzywdy poszkodowanego- utrzymana w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa (wyrok SN z 28.09.2001r., III CKN 427/00 LEX nr n52766); zaznaczyć jednak należy, że najnowsze orzecznictwo akcentuje indywidualne podejście do konkretnej sprawy. Ponadto zadośćuczynienie, choć niewątpliwie zawiera w sobie funkcję represyjną, nie jest karą lecz sposobem naprawienia krzywdy. Chodzi tu o krzywdę ujmowaną jako cierpienie fizyczne, a więc ból i inne dolegliwości oraz cierpienia psychiczne czyli negatywne uczucia przeżywane w związku z cierpieniami fizycznymi lub następstwami uszkodzenia ciała, czy rozstroju zdrowia w postaci np. zeszpecenia, wyłączenia z normalnego życia itp. Celem zadośćuczynienia jest przede wszystkim złagodzenie tych cierpień. Winno mieć ono charakter całościowy i obejmować wszystkie cierpienia fizyczne i psychiczne. Przy ocenie „odpowiedniej sumy” w niniejszej sprawie wzięto pod uwagę wszystkie okoliczności wypadku mające wpływ na rozmiar doznanej krzywdy (wyrok SN z 3.02.2000 r., I CKN 969/98 LEX 50824). Jak ustalono wyżej życie powódki po wypadku zmieniło się i będzie ulegać zmianie (czeka ją prawdopodobnie kolejny zabieg i rehabilitacja).

Reasumując na krzywdę normowaną w art. 445 k.c. należy patrzyć całościowo, a nie dokonując sumarycznych obliczeń. Oczywistym jest, iż nie można cierpienia ludzkiego przeliczać na procenty; w realiach niniejszej sprawy, ustalone w wyroku świadczenie jest odpowiednie. Nie uszło uwadze Sądu, iż powódka wciąż przeżywać będzie skutki zdarzenia, te skutki są więc trwałe i zadośćuczynienie objęło także tę krzywdę. Jednocześnie w orzecznictwie Sądu Najwyższego w ostatnim okresie podkreślane jest przede wszystkim i traktowane jako zasada to, że wysokość odpowiedniej sumy, której przyznanie przewiduje art. 445 k.c. zależy przede wszystkim od rozmiaru doznanej przez poszkodowanego krzywdy, ustalonej przez Sąd przy uwzględnieniu całokształtu okoliczności sprawy. Zasada umiarkowanej wysokości zadośćuczynienia ma bowiem charakter uzupełniający w stosunku do kwestii zasadniczej jaką jest wymiar szkody niemajątkowej. Różna waga każdego z tych elementów nie może zatem prowadzić do sytuacji, że zasądzone na rzecz powódki zadośćuczynienie w nieodpowiedniej wysokości nie rekompensowałoby należycie doznanej krzywdy (por. wyroki Sądu Najwyższego z 30.01.2004r., I CK 131/03 OSNC 2005 , nr 2, poz.40 i z dnia 10.03.2006 r. IV CSK 80/05 OSNC 2005 , nr 10, poz. 173).

Zadośćuczynienie ma na celu rekompensatę krzywdy niemajątkowej, jakiej doznała powódka na skutek zdarzenia z dnia 13 maja 2021 r. Sąd, ustalając jego wysokość, miał na względzie całokształt okoliczności sprawy, w tym stopień doznanych obrażeń – w tym złamanie nasady dalszej kości promieniowej lewej, uraz głowy, uraz oka oraz uszkodzenie słuchu, konieczność długotrwałego leczenia oraz rehabilitacji, trwałe ograniczenia sprawności ręki, dolegliwości bólowe oraz zmianę jej wyglądu, które negatywnie wpływają na codzienne funkcjonowanie powódki, wpływ wypadku na jakość życia powódki, w tym niemożność wykonywania dotychczasowych obowiązków domowych oraz rezygnację z aktywności fizycznej. Uwzględniając powyższe okoliczności, Sąd uznał, że odpowiednią kwotą będzie 89.000 zł, co znajduje odzwierciedlenie w treści wyroku.

Powódka domagała się wyższej kwoty, jednak w ocenie Sądu przyznane zadośćuczynienie adekwatnie rekompensuje doznaną krzywdę. Z jednej strony, nie może ono prowadzić do bezpodstawnego wzbogacenia, z drugiej zaś musi stanowić realną wartość odczuwalną ekonomicznie. W konsekwencji powództwo w pozostałym zakresie zostało oddalone.

Zgodnie z art. 444 § 1 k.c., poszkodowany ma prawo żądać zwrotu kosztów leczenia i rehabilitacji, jeżeli są one celowe i konieczne. Powódka poniosła koszty związane z tłumaczeniem przysięgłym dokumentacji medycznej, co było niezbędne w toku likwidacji szkody. Koszt tych usług wyniósł 1.845 zł i został udokumentowany. W związku z tym, Sąd uwzględnił żądanie w całości.

O odsetkach orzeczono w oparciu o art. 481 k.c. i art. 817 k.c. Odsetki należą się od dat wskazywanych w piśmie procesowym powódki z 12 grudnia 2024 r. - w ocenie Sądu w tym czasie pozwany mógł już ostatecznie oszacować prawidłowo wysokość świadczeń.

Powództwo zostało uwzględnione w części, jednak biorąc pod uwagę specyfikę sprawy należało na zasadzie art. 100 k.p.c. in fine zasądzić na rzecz powódki całość poniesionych przez nią kosztów postępowania (koszty osobistego stawiennictwa powódki 1.322,41 zł zasądzone w pkt 5. wyroku oraz opłata od pozwu 7.298 zł, koszty zastępstwa procesowego 5.400 zł, opłata skarbowa 17 zł, zaliczka na biegłego 500 zł – łącznie 13.215 zł zasądzone w pkt 6.) albowiem wynik sprawy zależał od oceny Sądu. Na nieuiszczone koszty sądowe składają się wydatki na opinie biegłych przyznane postanowieniami z: 18 września 2023 r. (1428,03 zł), 17 listopada 2023 r. (1048,67 zł), 9 października 2024 r. (1044,60 zł) i wypłacone z sum budżetowych Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Gliwicach ponad kwotę 500 zł. Biorąc pod uwagę stopień utrzymania się powódki z żądaniem należało na zasadzie art. 113 ust. 1 u.k.s.c. nakazać pobrać od pozwanego tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych kwotę 3.021,30 zł odstępując jednocześnie na zasadzie art. 113 ust. 4 u.k.s.c. od obciążania powódki kosztami sądowymi od oddalonej części powództwa.

SSO Tadeusz Trojanowski