Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Gliwicach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 maja 2022 roku

Sąd Okręgowy w Gliwicach I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący:	SSO Tadeusz Trojanowski
Protokolant:	Tomasz Chmiel

po rozpoznaniu w dniu 24 maja 2022 roku w Gliwicach

sprawy z powództwa M. S. (1), I. S. (1), H. R.

przeciwko (...) z siedzibą w W.

o ustalenie nieważności umowy kredytu i zapłatę

ewentualnie o ustalenie i zapłatę

ewentualnie o zapłatę

ewentualnie o zapłatę

1.  oddala powództwa;

2.  zasądza od powoda M. S. (1) na rzecz pozwanego kwotę 3.605,67 (trzy tysiące sześćset pięć 67/100) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu;

3.  zasądza od powódki I. S. (1) na rzecz pozwanego kwotę 3.605,67 (trzy tysiące sześćset pięć 67/100) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu;

4.  zasądza od powódki H. R. na rzecz pozwanego kwotę 3.605,66 (trzy tysiące sześćset pięć 66/100) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu;

SSO Tadeusz Trojanowski

Sygn. akt I C 1040/21

UZASADNIENIE

Powodowie M. S. (1), I. S. (1) H. R. wnieśli o ustalenie nieważności umowy kredytu (...) nr (...) (...) z 11 lutego 2005 zawartej w dniu 11 lutego 2005 roku pomiędzy powodami a pozwaną (...) SA oraz zasądzenia od pozwanego na rzecz powodów solidarnie kwoty 254530,01 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia złożenia powództwa do dnia zapłaty – tytułem zwrotu nienależnych świadczeń spełnionych na poczet nieważnej umowy kredytu; ewentualnie ustalenie bezskuteczności wskazanych postanowień umownych (par. 1 pkt 8, par. 1 pkt 9, par. 1 pkt 11, par. 1 pkt 12, par. 4 ust. 1 pkt 7, par. 4b ust. 2, par. 4b ust. 3, par. 5 ust. 3 pkt 2, par. 5 ust. 4, par. 5 ust. 5, par. 13 ust. 7, par. 17 ust. 1, par. 18, par. 21 ust. 1, par. 21 ust. 2, par. 29 ust. 2) oraz zasądzenie od pozwanego na rzecz powodów solidarnie kwoty 254 530,01 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia złożenia powództwa do dnia zapłaty – tytułem nienależnie pobranego świadczenia w związku z nieważnością umowy; ewentualnie o zasądzenie od pozwanego na rzecz powodów solidarnie kwoty 17 264,56 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie jak wyżej – tytułem spłacania rat kapitałowo – odsetkowych umowy kredytu ustalanych przy wykorzystaniu niedozwolonych klauzul waloryzacyjnych oraz sporządzenia harmonogramu dalszych spłat kredytu z pominięciem bezskutecznych klauzul waloryzacyjnych; ewentualnie o zasądzenie od pozwanego na rzecz powodów solidarnie kwoty 5339,58 zł tytułem zwrotu różnicy kursowej wynikającej ze stosowania przez pozwanego przy wyliczeniu wysokości poszczególnych rat kredytu kursów wymiany walut ustalanych przez pozwanego jednostronnie. Nadto wnieśli o obciążenie pozwaną kosztami procesu w tym kosztami zastępstwa procesowego w wysokości podwójnej stawki określonej odpowiednim rozporządzeniem. Uzasadniając żądanie główne powodowie powołali się na nieważność umowy. Uzasadniając żądanie ewentualne z kolei wskazywali na abuzywność ściśle oznaczonych zapisów umownych.

Pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz obciążenie powodów kosztami postępowania. Z obszernego uzasadnienia odpowiedzi na pozew wynika, iż pozwany zaprzecza aby umowa była nieważna, a co do roszczenia ewentualnego zaprzecza aby umowa zawierała klauzule abuzywne.

Sąd ustalił co następuje:

W dniu 11 lutego 2005 roku strony zawarły umowę kredytu hipotecznego (...) opartego na procedurze produktowej (...).

Na mocy umowy pozwany zobowiązał się do postawienia do dyspozycji powodów kwoty 92870 CHF z przeznaczeniem na finansowanie kosztów inwestycji polegających na zakupie oznaczonej nieruchomości z przeznaczeniem na zaspokojenie własnych potrzeb mieszkaniowych. Środki miały być wypłacone jednorazowo w formie przelewu na wskazany rachunek bankowy. Kredyt mógł być wypłacony w walucie wymienialnej na sfinansowanie zobowiązań za granicą (par.5 ust.3 umowy) bądź w walucie polskiej na sfinansowanie zobowiązań w kraju. W tym ostatnim wypadku stosowano do przeliczenia kurs kupna dewiz obowiązujący u pozwanego w dniu realizacji zlecenia płatniczego (§ 5 ust. 4 umowy). Odsetki od kredytu pobierane były w walucie kredytu wedle zmiennej stopy procentowej ustalanej przy użyciu stawki LIBOR lub EURIBOR (§ 6 umowy). W dniu zawarcia umowy stawka referencyjna wynosiła 0,7517%, marża 3,1%.; oprocentowanie kredytu wynosiło 3,8517% w stosunku rocznym (par. 6 ust. 2 umowy). Zabezpieczeniem umowy były m.in. hipoteki zwykła i kaucyjna określone w CHF (§ 11 umowy). Spłata zobowiązania powodów następowała w drodze potrącania przez pozwanego swoich wierzytelności z tytułu udzielonego kredytu z opisanego w umowie rachunku oszczędnościowo – rozliczeniowego w walucie polskiej, przy czym przeliczenie następowało wedle obowiązującego u powoda w dniu wymagalności raty kursu sprzedaży dla dewiz (§ 13 ust. 7 umowy). Powodowie jako kredytobiorcy oświadczyli, iż poniosą ryzyko zmian kursów walutowych (par. 29 umowy).

Procedura zawierania umów kredytów hipotecznych w pozwanym banku wyglądała w ten sposób, iż o wyborze danego produktu kredytowego decydowali klienci. Przed podpisaniem umowy dochodziło do minimum dwóch spotkań na których omawiano wszelkie wątpliwe kwestie. Spotkania te nie były obwarowane żadnymi limitami czasowymi. Bank informował o sposobie ustalania kursu waluty obcej oraz wyjaśniał istotę zaciągniętego kredytu tj. że wypłata kwoty kredytu nastąpi po kursie kupna zaś jego spłata po kursie sprzedaży. W przypadku dużych kwot istniała możliwość negocjacji kursu spłaty kredytu. Personel banku nie otrzymywał premii za doprowadzenie do zawarcia umowy kredytu walutowego. Samą umowę zawierano na wzorcu. przygotowaną umowę najpierw podpisywali kredytobiorcy, zaś w dalszej kolejności osoby upoważnione do reprezentowania pozwanego. Umowy były podpisywane w specjalnie do tego celu przeznaczonym pokoju. (zeznania świadka E. K. k. 266 - 268).

Powód M. S. (1) ma wykształcenie wyższe i jest zatrudniony w urzędzie miejskim. W dacie zawierania umowy posiadał wykształcenie średnie i pracował w firmie kurierskiej. Z kolei powódka I. S. w chwili podpisywania umowy posiadała wykształcenie wyższe i pracowała w Urzędzie Miejskim w G.. Wybierając jako kredytodawcę pozwany bank powodowie kierowali się tym, iż jest to bank polski, bank duży i jako taki zasługujący na zaufanie. Powód M. S. miał świadomość, iż wzrost kursu CHF pociągnie za sobą wzrost wysokości raty. Powódka I. S. zeznała z kolei, iż takiej wiedzy nie miała. Powódka H. R. ma wykształcenie zawodowe, utrzymuje się z renty. Do umowy kredytu przystąpiła po stronie powodów kierując się chęcią pomocy im. Zawierzyła powodom małżeństwu S. albowiem docelowo to oni mieli korzystać z pieniędzy stanowiących przedmiot kredytu. Była świadoma wahań kursowych walut obcych (zeznania powodów k. 268 - 271).

Pismem z 15 lipca 2020 roku powodowie działając poprzez pełnomocnika złożyli u pozwanego reklamację domagając się dokonania stosownej korekty umowy kredytu poprzez usunięcie z jej treści wszelkich postanowień umownych stanowiących klauzule abuzywne, a w szczególności par. pkt 4, par. 11 pkt 2 par. 13 pkt 7 par. 18, wyliczenia nadpłaty oraz jej zwrotu zapowiadając wystąpienie na drogę sądową. Pozwany odmówił udzielenia wyjaśnień kwestionując dołączone do reklamacji pełnomocnictwo (korespondencja przedprocesowa k. 96 – 100). W piśmie skierowanym bezpośrednio do powodów pozwany bank odmówił spełnienia żądań powodów (pismo k. 110 - 112)

Opisany stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o powołane wyżej dowody w postaci dokumentów a w części również o przesłuchanie stron. Dokumenty podlegały zaliczeniu w poczet materiału dowodowego na zasadzie art. 243 ² kpc. Ich prawdziwość oraz autentyczność nie została zakwestionowana przez żadną ze stron. Nadto za wiarygodne uznano zeznania świadka K. uwzględniając przy tym upływ czasu od daty zawarcia umowy do daty zeznań. Oceniając zeznania stron Sąd przedewszystkim wziął je pod uwagę w zakresie takim , w jakim nie były sprzeczne z treścią dokumentów a w szczególności z treścią umowy kredytu oraz w tej części w jakiej ustalenia te uzupełniają. W pozostałym zakresie Sąd uznał zeznania te za niewiarygodne. W ocenie Sądu powodowie (w szczególności powodowe małżeństwo S.) wyraźnie starali się umniejszyć fakt, że nie dołożyli należytej staranności przy zawieraniu spornej umowy, a skutki swoich zaniedbań próbują przerzucić na pozwanego. W świetle całokształtu ustalonych okoliczności, doświadczenia życiowego powodów poziomu ich wykształcenia w chwili zawierania umowy są twierdzenia powodów, że nie mieli oni wiedzy czy świadomości czym są kursy waluty i że różnią się one w zależności od dokonywania czynności kupna lub sprzedaży; że mogą one podlegać wahaniom (tak jak powód M. S. – k. 270). Wiedza ta jest powszechna we współczesnym społeczeństwie, a powodowie z uwagi na wynikające z poziomu ich wykształcenia oraz profesji kompetencje społeczne nie mogą być uznani za osoby skrajnie nieporadne i nieprzystosowane społecznie. To powoduje, że zeznania powodów co do przebiegu czynności związanych z zawarciem umowy, udzielonych im informacji i pouczeń są niewiarygodne.

Sąd zważył co następuje:

Sporna umowa jest umową o kredyt denominowany do CHF w rozumieniu art. 69 ust 2 pkt 4a i ust 3 ustawy prawo bankowe. Istotą umów denominowanych do waluty obcej jest wyrażenie kwoty zobowiązania w walucie obcej i jej następcze przeliczenie na złote polskie (lub inną walutę). Analiza treści spornej umowy i okoliczności towarzyszących jej zawarciu wskazuje jednak w ocenie Sądu, iż przeliczenie wartości kredytu na złote polskie nie było elementem przedmiotowo istotnym umowy. Świadczenia stron od początku mogły być wykonane w CHF, przy czym w przypadku wypłaty kapitału nastąpić to mogło pod warunkami związanymi z celem kredytowania. Niezależnie od tego wybór sposobu uruchomienia kredytu leżał po stronie kredytobiorcy i to powodowie zdecydowali o wypłacie środków kredytu w PLN na rachunki przez nich wskazane. Wybór sposobu uruchomienia kredytu warunkowany był oczywiście celem kredytu tj. sfinansowaniem zobowiązań zaciągniętych w kraju. Nie zmienia to jednak faktu, że wybór ten dokonany został przez powodów, albowiem to powodowie decydując się na zaciągniecie kredytu u pozwanego określili jego cel i wskazali rachunki bankowe na które pozwany miał przelać środki uzyskane przez powodów z kredytu. Zarówno cele kredytowania jak i numery rachunków bankowych, na które środki przelano zostały między stronami indywidualnie uzgodnione i oczywistym jest, że nie mogły zostać powodom narzucone przez pozwanego.

Co do zobowiązania kredytobiorców, to powodowie już w chwili zawierania umowy mogli wybrać spłatę z rachunku oszczędnościowo - rozliczeniowego (w PLN), rachunku walutowego i z rachunku technicznego. Powodowie zawierając umowę mieli zatem do wyboru w zasadzie wszystkie istniejące możliwości i mogli wybrać walutę na potrzeby regulowania swojego zobowiązania. Wybór waluty w jakiej następowała spłata rat był zatem przedmiotem indywidualnego uzgodnienia między stronami, a powodowie wybierając spłatę w walucie innej niż ta, w której zobowiązanie było wyrażone zdecydowali się na spłatę w złotych polskich przy wykorzystaniu kursów tabelarycznych stosowanych przez pozwanego z dnia spłaty, co w praktyce oznaczało, że zdecydowali się korzystać z usługi kantorowej świadczonej przez pozwanego. Podkreślenia wymaga w tym miejscu, że powodowie zostali pouczeni o stosowaniu w tego rodzaju rozliczeniach kursów ustalanych przez pozwanego, a nadto praktyką stosowaną u pozwanego było zwracane konsumentom uwagi na stosowanie różnego kursu przy wypłacie środków z kredytu i przy spłacie rat kapitałowo – odsetkowych. Powodowie mogli wybrać opcję spłaty w innej walucie, co również wiązałoby się z korzystaniem z usługi kantorowej, ale mogli również wybrać spłatę w CHF, a wtedy w ogóle nie dochodziłoby do jakiegokolwiek przeliczenia ich wpłat. W przypadku spłat rat kapitałowo-odsetkowych powodowie wybierali zatem pomiędzy rozwiązaniem gwarantującym im przeliczenie franka po cenie rynkowej tj. spłatę bezpośrednio w CHF, co wiąże się z koniecznością samodzielnego nabywania waluty na rynku, a opcją wygodniejszą (choć prawdopodobnie droższą) jaką jest skorzystanie z usługi kantorowej banku. Powodowie świadomie zdecydowali się na nabywanie franka w Banku, w miejsce poszukiwania i nabywania go na rynku celem spłaty zobowiązania zaciągniętego u pozwanego i wyrażonego w CHF.

Sąd na gruncie niniejszej sprawy nie podzielił prezentowanego czasem w orzecznictwie poglądu, iż wybór poszczególnych wariantów z wzorca umowy nie stanowi indywidualnego uzgodnienia postanowień umownych. Pogląd ten w niektórych konkretnych sytuacjach może okazać się trafny, niemniej nie ma podstaw do dokonywania w tym zakresie jakichkolwiek generalizacji. Oczywistym jest, że w każdym wypadku możliwość negocjowania warunków umowy ograniczona jest ofertą banku, a prawo konsumenta do indywidualnego uzgadniania postanowień umownych doznaje ograniczenia interesami banku, który wszak jest podmiotem prowadzącym działalność gospodarczą ukierunkowaną na osiąganie zysków. Obowiązkiem banku jako podmiotu profesjonalnie działającego w obrocie jest natomiast działanie w taki sposób aby nie doprowadzało ono do rażącego naruszenia interesów konsumenta. W realiach dotyczących zawierania niniejszej umowy wybór jakiego mogli dokonać powodowie był szeroki i obejmował całe spektrum akceptowanych przez bank rozwiązań, z których powodowie mogli wybrać dla siebie najkorzystniejsze. W zakresie sposobu spłaty kredytu wzorzec przewidywał w zasadzie wszystkie dostępne możliwości, co przesądza o tym, że dokonanie wyboru spośród oferowanych przez pozwanego wariantów spełniało przesłanki indywidualnego uzgodnienia warunków umownych.

Sąd nie podzielił prezentowanych przez stronę powodową zarzutów co do sprzeczności umowy z prawem lub zasadami współżycia społecznego (art. 58 k.c.). Należy zwrócić uwagę na przepis art. 358 ¹ § 2 k.c. Przepis ten nie zawiera żadnej normy narzucającej stronom obowiązek stosowania jednego miernika wartości za podstawę wszelkich obliczeń jakie będą stosowane na gruncie wykonywania umowy. Na gruncie niniejszej sprawy każda ze stron zobowiązana jest do świadczenia pieniężnego i nie ma przeszkód aby każda świadczyła w innej walucie czy też świadczenie każdej ze stron obliczane było wedle innego miernika wartości o ile strony tak postanowią. Założenia przeciwne byłyby oczywistym ograniczeniem swobody umów wyrażonej w art. 353 ¹ k.c. Chybione też są wywody powodów co braku oznaczenia kwoty udzielonego kredytu(s.24 pozwu, k.26). Cechą kredytów denominowanych (inaczej niż indeksowanych) jest ich wyrażenie w walucie, do której nastąpiła denominacja. Wbrew twierdzeniom powodów kwota kredytu była znana i jednoznacznie określona od chwili zawarcia umowy i wynosiła 92870 CHF. Stanowiła ona jednocześnie kapitał zadłużenia, który nie podlegał i nie podlega żadnym zmianom poza tymi, które wynikają ze spłaty rat. Okoliczność, że po przeliczeniu na złotówki jest to kwota wyższa niż w chwili zawierania umowy jest skutkiem niezależnych od pozwanego zamian kursowych, a negatywne konsekwencje tych zmian rekompensowane są częściowo spadkiem oprocentowania wynikającym z zastosowania stawki przyjętej w umowie stawki referencyjnej LIBOR/EURIBOR.

Indywidualne uzgodnienie warunków umownych, udzielenie powodom szerokiej informacji na temat ryzyka związanego ze zmianą kursu waluty, a także udzielenie informacji co do sposobów przeliczania waluty powoduje, że postanowień umownych dotyczących tych kwestii nie można uznać za sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. Przyjęte przez strony rozwiązania nie stanowią nadużycia dominującej pozycji pozwanego, a są wyrazem zgodnej woli stron. Powodowie dokonali wyboru kredytu denominowanego do CHF spośród innych możliwości przedstawianych im w ramach oferty pozwanego Banku. Wybór ten motywowany był prawdopodobnie korzystną wysokością raty i a także (jak się z czasem okazało) nieuzasadnionym przekonaniem powodów, co do ograniczonej możliwości zmiany kursu franka. Wyboru tego powodowie dokonali po uzyskaniu od pracowników Banku informacji pozwalających im na ocenę skutków tej decyzji i pouczeniu o ryzyku związanym z zaciąganiem długoterminowych zobowiązań w walucie innej niż pobierane dochody. Zawarcie kredytu denominowanego do CHF objęte było zatem wolą powodów, bo właśnie to odniesienie gwarantowało niższą ratę kredytu, a to z uwagi na zastosowanie do oprocentowania stawki referencyjnej LIBOR/EURIBOR. Żadne okoliczności sprawy nie wskazują aby powodowie zostali nakłonieni do zawarcia umowy kredytu denominowanego poprzez jakiekolwiek nierzetelne praktyki banku. Powodowie posiadając informacje dotyczące ryzyka związanego z zawarciem umowy o kredyt denominowany do innej waluty mieli obowiązek dochowania należytej staranności przy zawieraniu umowy i rozważenia konsekwencji wynikających z zaciągnięcia zobowiązania o określonej treści. Obowiązek informacyjny jaki spoczywa na bankach w ramach zawierania umów z konsumentami nie zwalnia tych ostatnich z obowiązku działania z należytą starannością. Wyniki postępowania dowodowego wskazują, że umowa zawarta została przez powodów bez należytej analizy dostępnych na rynku ofert i bez rozważenia skutków prawnych i finansowych zaciągnięcia tak wysokiego i długotrwałego zobowiązania, do czego powodowie w ramach działania z należytą starannością byli zobowiązani. Okoliczność, że obecnie powodowie uznają, że dokonany przez nich wybór co do rodzaju umowy i sposobu jej spłaty nie był korzystny, nie ma wpływu na ważność umowy.

Nietrafne są zatem także zarzuty powodów, uzasadniające żądanie ewentualne zapłaty w związku z uznaniem niektórych postanowień umownych za abuzywne (wskazanych w poprzedniej części uzasadnienia) i w związku z nieważnością umowy żądanie zapłaty jak w żądaniu głównym, ewentualnie żądanie zapłaty w związku z przesłankowym żądaniem uznania umowy kredytu za kredyt złotowy a dotyczących abuzywności klauzul przeliczeniowych dotyczących wypłaty kwoty kredytu w PLN przy jednoczesnym przeliczeniu wysokości wypłaconej kwoty z CHF według kursu kupna walut dla CHF ustalanego przez pozwanego i przy jednoczesnym przeliczaniu wpłat pozwanej po odmiennym kursie sprzedaży CHF ustalanego przez pozwanego w dniu spłaty. Istotę klauzul niedozwolonych określa przepis art. 385 ¹ § 1 k.c., zgodnie z którym postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny. Art. 385 ¹ § 3 precyzuje, iż nieuzgodnione indywidualnie są te postanowienia umowy, na których treść konsument nie miał żadnego wpływu. W szczególności odnosi się to do postanowień umowy przejętych z wzorca umowy zaproponowanego konsumentowi przez kontrahenta.

Z kolei zgodnie z art. 3 Dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich warunki umowy, które nie były indywidualnie uzgadniane mogą być uznane za nieuczciwe, jeśli stoją w sprzeczności z wymogami dobrej wiary, powodują znaczącą nierównowagę wynikająca z umowy, praw i obowiązków stron ze szkodą dla konsumenta, Warunki umowy zawsze zostaną uznane za niewynegocjowane indywidualnie, jeżeli zostały sporządzone wcześniej i konsument nie miał w związku z tym wpływu na ich treść, zwłaszcza jeżeli zostały przedstawione konsumentowi w formie uprzednio sformułowanej umowy standardowej. Zgodnie z art. 4 ust 2 dyrektywy ocena nieuczciwego charakteru warunków nie dotyczy ani określenia głównego przedmiotu umowy, ani relacji ceny i wynagrodzenia do dostarczonych w zamian towarów lub usług, o ile warunki te zostały wyrażone prostym i zrozumiałym językiem.

Dokonując oceny spornej umowy należy zauważyć, że ustalenie umowne polegające na wyrażeniu kwoty kredytu we franku szwajcarskim stanowi postanowienie określające główne świadczenia stron. Zostały one sformułowane jednoznacznie, a tym samym nie mogą być uznane za klauzule niedozwolone (art. 385 ¹ § 1 zd. 2 k.c., art. 4 ust 2 dyrektywy ). Umowa jest umową denominowaną do CHF, co oznacza, że wysokość świadczeń stron od początku była wyrażona w CHF i nie uległa żadnym zmianom (inaczej niż przy umowach indeksowanych, gdzie wysokość zobowiązania wyrażona jest w PLN, a następnie odniesiona do kursu CHF, co może powodować wątpliwości co do wysokości zobowiązania). Powodowie domagali się ustalenia (przesłankowego) abuzywności wymienionych enumeratywnie klauzul umownych oraz zapłaty tytułem zwrotu nienależycie zdaniem powodów pobranych przez pozwanego rat kapitałowo odsetkowych wynikających z umowy, w wysokości wyższej niż wynikałoby to z umowy po usunięciu klauzul abuzywnych. Przedmiotem badania Sądu pod kątem abuzywności klauzul umownych były zatem te wskazane przez powodów postanowienia umowy. Postanowienia te zostały już szczegółowo ocenione i nie mogą zostać uznane za abuzywne z uwagi na to, że zostały indywidualnie z powodami uzgodnione.

Nie znajdując podstaw do ustalenia nieistnienia opisanej na wstępie uzasadnienia umowy kredyt – wobec braku podstaw do uznania jej za nieważną ani Sąd uznał, że umowa z dnia 11 lutego 2005 roku jest dla stron wiążąca, co skutkowało oddaleniem powództwa głównego i ewentualnego w całości. W omawianej sytuacji Sąd nie dopatrzył się bowiem przesłanek nieważności umowy bądź abuzywności jej zapisów a co za tym idzie nie znalazł podstaw do orzeczenia o zwrocie świadczenia nienależnego (art. 410 § 1 i 2 k.c.).

O kosztach orzeczono na zasadzie art. 98 k.p.c. zgodnie z ogólną zasadą odpowiedzialności za wynik procesu. Na rzecz strony pozwanej zasądzono jedne koszty procesu po połowie od każdego z powodowych małżonków uznając, iż w realiach niniejszej sprawy nie zachodzi ich solidarność jako dłużników.

SSO Tadeusz Trojanowski

.