Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Gliwicach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 października 2021 roku

Sąd Okręgowy w Gliwicach I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący:	SSO Wojciech Hajduk
Protokolant:

po rozpoznaniu w dniu 13 października 2021 roku w Gliwicach

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa P. Z., A. Z.

przeciwko (...) z siedzibą w W.

o ustalenie i zapłatę

1.  oddala powództwo

2.  zasądza solidarnie od powodów na rzecz pozwanego kwotę 10.800zł (dziesięć tysięcy osiemset złotych) tytułem kosztów postępowania

SSO Wojciech Hajduk

IC 655/20 UZASADNIENIE

W ostatecznie sprecyzowanym żądaniu skierowanym przeciwko (...) SA w W. powodowie P. Z. i A. Z. domagali się:

-ustalenie nieważności umowy kredytu hipotecznego (...) z oprocentowaniem zmiennym nr (...), zawartej w dniu 4.09.2008r. pomiędzy stronami

-zasądzenia od pozwanego na rzecz powodów kwoty 162.640,49zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia następnego po doręczeniu pisma z 1.06.2021r. modyfikującego żądanie (k-128-131)

ewentualnie

-zasądzenia od pozwanego na rzecz powodów kwoty 55.941zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia następnego po doręczeniu odpisu pozwu

Uzasadnili, że w dniu 4.09.200 r. zawarli z pozwanym, umowę nr (...), o kredyt hipoteczny, opiewający na kwotę 100.501,02CHF CHF, na okres 360 miesięcy. Przyznana kwota kredytu została przeznaczona na remont lokalu mieszkalnego. Nie mieli możliwości negocjowania ani w zakresie wyboru sposobu uruchomienia kredytu, sposobu spłat rat kapitałowo-odsetkowych, mogli jedynie zaakceptować propozycję pozwanego. Nie zostali należycie poinformowani o ryzyku walutowym. Nie wyjaśniono również mechanizmów ustalania kursu waluty przez bank, które powodowały jego dodatkowy zysk. W efekcie nie znali faktycznej wysokości zobowiązania. Kredyt był wypłacony w 3 transzach. Łącznie otrzymali do dyspozycji 238.212,77zł spłacali kredyt w PLN, raty były potrącane z rachunku oszczędnościowo-rozliczeniowego, ich wysokość wynikała z przeliczenia na PLN przez bank wg tabeli kursów pozwanego. W ocenie powodów tak ukształtowana umowa jest nieważna z mocy art. 58 § 1 i 3 k.c. Niezależnie od tego powodowie podnieśli, iż stosunek umowny został tak ukształtowany, że ryzyko walutowe zostało przerzucone w całości na konsumenta i w tym zakresie dożo do naruszenia obowiązku informacyjnego banku, co implikuje zastosowanie art. 353 ¹ k.c. w związku z art. 58 § 2 k.c. Dalej powodowie powołali się na przepisy ustawy o przeciwdziałaniu nieuczciwym praktykom rynkowym stwarzające możliwość dochodzenia roszczeń wynikających z naruszenia reguł uczciwej rywalizacji.

Pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości. Zaprzeczył aby umowa była nieważna i aby umowa zawierała klauzule abuzywne. Powodowie sami wybrali kredyt w CHF, nie byli namawiani do jego zawarcia, byli poinformowani o ryzyku kursowym, zaprezentowano im symulacje obrazujące skutki ryzyka, a wbrew twierdzeniom pozwu mogli indywidualnie negocjować warunki wypłaty i spłaty kredytu. Wysokość kursów waluty CHF ustalana przez bank odpowiadała kursom rynkowym i nie naruszały dobrych obyczajów.

SĄD USTALIŁ

W dniu 4.09.2008r. roku powodowie zawarli z pozwanym, umowę o kredyt hipoteczny nr (...) denominowany do waluty CHF na kwotę na kwotę 100.501,02CHF CHF, na okres 360 miesięcy, oprocentowany stawką LIBOR. Celem kredytowania było sfinansowanie remontu mieszkania. Umowa została sporządzona na podstawie wzorca banku, wskazano w niej min. że kwota kredytu – na finansowanie zobowiązań w kraju zostanie wypłacona w walucie polskiej, według kursu kupna dewiz obowiązującego w (...) (wg aktualnej Tabeli kursów) w dniu realizacji zlecenia płatniczego. Spłata nastąpi w miesięcznych ratach annuitetowych w drodze potrącania przez bank z rachunku oszczędnościowo-rozliczeniowego kredytobiorców, potrącanie środków z rachunku w walucie polskiej następuje w wysokości stanowiącej równowartość kwoty raty w walucie wymienialnej wg obowiązującego w (...) SA w dniu wymagalności kursu sprzedaży dla dewiz. Wszystkie formalności oraz umowę podpisała powódka A. Ż., która działała w imieniu męża powoda P. Ż. na podstawie stosownego upoważnienia [Część szczegółowa umowy § 2 pkt 1-7; §6pkt3; §7pkt4i5; k-25-26, Część ogólna umowy §4ust1pkt2 i §4ust2; §20 ust1i3; §21ust1i2pkt 1-2 k-29-33; zeznania stron k-143-145]. Wypłata kredytu nastąpiła w transzach [część szczegółowa umowy §6 pkt 1-3 k-26] .

Składając wniosek kredytowy w dniu 1.09.2008r. powódka działająca w imieniu własnym i męża podpisała zawarte w nim oświadczenie, wg którego nie skorzystali z przedstawionej w pierwszej kolejności oferty w walucie polskiej, dokonali wyboru oferty w walucie wymienialnej mając pełną świadomość ryzyka związanego z kredytami w walucie wymienialnej, w przypadku wzrostu kursu walut podwyższeniu podlega zarówno rata spłaty jak i kwota zadłużenia wyrażona w walucie polskiej, … zostali poinformowani o ryzyku zmiany stóp procentowych w razie wzrostu stopy referencyjnej ulega podwyższeniu oprocentowanie, które powoduje wzrost raty, przyjmują ryzyko zmiany kursów walutowych i zmiany stóp procentowych. Informacja o ryzyku stopy procentowej zawarto w §8 ust 4 części szczegółowej umowy [wniosek kredytowy k- 105, umowa k-27]. Procedury obowiązujące u pozwanego w dacie zawierania umowy obligowały pracowników Banku do informowania klientów zainteresowanych kredytem udzielanym w walucie wymienialnej o tym, że w rozliczeniach między klientami, a Bankiem w obrocie dewizowym stosuje się ustalone przez Bank kursy walut obcych w złotych, a kursy walut zamieszczane są w tabeli kursów (...) SA, w przypadku wypłaty kredytu w walucie polskiej kredyt wypłacany jest po kursie kupna dla dewiz, a w przypadku spłaty kredytu w walucie polskiej kredyt jest spłacany po kursie sprzedaży dla dewiz, w przypadku wzrostu kursów walut podwyższeniu ulega rata spłaty i kwota zadłużenia wyrażone w walucie polskiej. Informacja ta została zawarta również w pouczeniu zawartym we wniosku kredytowym [pkt 4 pouczenia k-105]. Wszystkie formalności zostały przeprowadzone w siedzibie banku w G.. Powódce przedstawiono ofertę kredytu w PLN i CHF i symulację spłaty tych kredytów. Zdecydowali się na korzystniejszy w ich mniemaniu kredyt denominowany do CHF. Poinformowano ich, że spłata kredytu może nastąpić w CHF, w przygotowanej wg wzorca banku umowie w §20 ust 1i § 21 ust 1i2pkt 1,2,3 części ogólnej umowy zawarto wprost taką możliwość, gdzie wskazano, że spłata rat kredytu może nastąpić przez potrącenie ze środków zgromadzonych na rachunku (...), rachunku walutowym, rachunku technicznym prowadzonym przez bank, a także wyjaśniono zasady gromadzenia środków na tych rachunkach oraz skutki nieposiadania wystarczającej kwoty na rachunkach walutowych. Zdecydowali się na spłatę kredytu w PLN poprzez potrącenie rat z rachunku oszczędnościowo-rozliczeniowego, gdyż było to „wygodniejsze”, złożyli wniosek o kartę kredytową, co umożliwiło obniżenie marży kredytu. We wniosku kredytowym powódka wskazała, że chce otrzymać kredyt w wysokości 202.429,15zł. W efekcie po przeliczeniu przyznanego kredytu na PLN wypłacono (w 3 transzach) 238.212,77zł [zeznania powódki k-143, umowa k-32, wniosek kredytowy k-102]. Pracownicy Banku informowali kredytobiorców, że najbezpieczniejszym wyborem jest kredyt w walucie w której osiągają dochody. Pracownicy pozwanego nie uzyskiwali żadnych korzyści materialnych w związku ze sprzedażą kredytów walutowych czy denominowanych [zeznania świadków I. M. i J. A. k-141-142].

Powyższy stan faktyczny ustalono w oparciu o powołane wyżej dokumenty, zeznania świadków I. M. i J. A. i częściowo o zeznania powódki. Sąd nie dał wiary powódce, że nie poinformowano o ryzyku walutowym, o możliwości spłaty w CHF, o stosowaniu przez bank z Tabeli kursowej oraz kursów kupna i sprzedaży waluty obcej. Jest to sprzeczne z treścią umowy, a fakt, że nie pamięta tych okoliczności może być wynikiem upływu czasu. Zeznania powoda miały drugorzędne znaczenie, nie brał udziału w rozmowach z pracownikiem banku, zajmowała się tym powódka. Zeznania świadków uznano za wiarygodne. Korespondują z przedstawionymi w sprawie dokumentami, przede wszystkim wnioskiem o kredyt i treścią zawartej umowy

SĄD ZWAŻYŁ

Sporna umowa jest umową o kredyt denominowany do CHF w rozumieniu art. 69 ust 2 pkt 4a i ust 3 ustawy prawo bankowe w jego obecnym brzmieniu. W czasie jej zawierania mieściła się w zasadzie swobody zawierania umów określonej w art. 353 ¹kc. Istotą umów denominowanych do waluty obcej jest wyrażenie kwoty zobowiązania w walucie obcej i jej następcze przeliczenie na złote polskie (lub inną walutę). Analiza treści spornej umowy i okoliczności towarzyszących jej zawarciu wskazuje, że świadczenia stron od początku mogły być wykonane w CHF, przy czym w przypadku wypłaty kwoty kredytu nastąpić to mogło pod warunkami związanymi z celem kredytowania. Wypłata w sytuacji powodów co prawda mogła nastąpić w PLN, gdyż kredyt dotyczył zobowiązań na terenie RP [§4 części ogólnej umowy], jednakże nie ma to znaczenia dla oceny sprawy, gdyż powodowie znali wysokość przyznanego kredytu w CHF, a w sytuacji gdyby wypłacona równowartość w PLN była niższa od oczekiwanej - mieli możliwość jej kwestionowania i domagania się dopłaty. Wybór sposobu uruchomienia kredytu warunkowany był celem kredytu tj. sfinansowaniem zobowiązań w kraju. Nie zmienia to jednak faktu, że wybór ten dokonany został przez powodów, albowiem to powodowie decydując się na zaciągniecie kredytu u pozwanego określili jego cel i wskazali rachunek bankowy, na który pozwany miał przelać środki uzyskane przez powodów z kredytu. Zarówno cel kredytowania jak i numer rachunku bankowego, na które środki przelano zostały z pozwanymi indywidualnie uzgodnione i oczywistym jest, że nie mogły zostać powodom narzucone przez pozwanego. Co do zobowiązania kredytobiorców, to powodowie już w chwili zawierania umowy mogli wybrać spłatę z rachunku oszczędnościowe- rozliczeniowego (w PLN), rachunku walutowego (w walucie CHF lub innej) lub rachunku technicznego dla spłaty kredytu w walucie kredytu tj. w CHF. Zawierając umowę mieli zatem do wyboru w zasadzie wszystkie istniejące możliwości i mogli wybrać na potrzeby regulowania swojego zobowiązania w zasadzie każdą walutę. Wybór waluty w jakiej następowała spłata rat był zatem przedmiotem indywidualnego uzgodnienia między stronami, a powodowie wybierając spłatę w walucie innej niż ta, w której zobowiązanie było wyrażone, zdecydowali się na spłatę w złotych polskich przy wykorzystaniu kursów tabelarycznych stosowanych przez pozwanego z dnia spłaty, co w praktyce oznaczało, że zdecydowali się korzystać z usługi kantorowej świadczonej przez pozwanego. Podkreślenia wymaga, że powodowie zostali pouczeni o stosowaniu w tego rodzaju rozliczeniach kursów ustalanych przez pozwanego. Pracownicy banku zwracali konsumentom uwagę na stosowanie różnego kursu przy wypłacie środków z kredytu i przy spłacie rat kapitałowo – odsetkowych. Gdyby wybrali opcję spłaty w CHF, wtedy w ogóle nie dochodziłoby do jakiegokolwiek przeliczenia ich wpłat, lecz musieliby samodzielnie nabywać walutę obcą. Wybrali opcję wygodniejszą (choć być może droższą) jaką jest skorzystanie z usługi kantorowej banku. Świadomie zdecydowali się na nabywanie franka w Banku, w miejsce poszukiwania i nabywania go na rynku celem spłaty zobowiązania zaciągniętego u pozwanego i wyrażonego w CHF.

Na gruncie niniejszej sprawy nie podzielono prezentowanego czasem poglądu, iż wybór poszczególnych wariantów z wzorca umowy nie stanowi indywidualnego uzgodnienia postanowień umownych. Pogląd ten w niektórych konkretnych sytuacjach może okazać się trafny, niemniej nie ma podstaw do dokonywania w tym zakresie jakichkolwiek generalizacji. Oczywistym jest, że w każdym wypadku możliwość negocjowania warunków umowy ograniczona jest ofertą banku, a prawo konsumenta do indywidualnego uzgadniania postanowień umownych doznaje ograniczenia interesami banku, który wszak jest podmiotem prowadzącym działalność gospodarczą ukierunkowaną na osiąganie zysków. Obowiązkiem banku jako podmiotu profesjonalnie działającego w obrocie jest natomiast działanie w taki sposób aby, nie doprowadzić do rażącego naruszenia interesów konsumenta. W realiach spornej umowy wybór jakiego mogli dokonać powodowie był szeroki i obejmował całe spektrum akceptowanych przez bank rozwiązań, z których powodowie mogli wybrać dla siebie najkorzystniejsze. W zakresie sposobu spłaty kredytu wzorzec przewidywał w zasadzie wszystkie dostępne możliwości, w tym takie, w wypadku których w ogóle nie dochodziłoby do zastosowania kwestionowanych w pozwie klauzul przeliczeniowych, co przesądza o tym, że dokonanie wyboru spośród oferowanych przez pozwanego wariantów spełniało przesłanki indywidualnego uzgodnienia warunków umownych.

Sąd nie podzielił więc prezentowanych przez stronę powodową zarzutów co do sprzeczności umowy z prawem (art. 58 k.c.). Chybione też są wywody pozwanego co braku oznaczenia kwoty i waluty udzielonego kredytu. Cechą kredytów denominowanych (inaczej niż indeksowanych) jest ich wyrażenie w walucie, do której nastąpiła denominacja. Wbrew twierdzeniom powodów zarówno kwota jak i waluta kredytu była znana i jednoznacznie określona od chwili zawarcia umowy i wynosiła 100.501,02 CHF. Stanowiła ona jednocześnie kapitał zadłużenia, który nie podlegał i nie podlega żadnym zmianom poza tymi, które wynikają ze spłaty rat. Okoliczność, że po przeliczeniu na złotówki jest to kwota wyższa niż w chwili zawierania umowy jest skutkiem niezależnych od pozwanego zamian kursowych, a negatywne konsekwencje tych zmian rekompensowane są częściowo spadkiem oprocentowania wynikającym z zastosowania stawki LIBOR. Sposób spłaty został jednakże indywidualnie uzgodniony.

Indywidualne uzgodnienie warunków umownych, udzielenie powodom informacji na temat ryzyka związanego ze zmianą kursu waluty, a także udzielenie informacji co do sposobów przeliczania waluty powoduje, że postanowień umownych dotyczących tych kwestii nie można uznać za sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. Przyjęte przez strony rozwiązania nie stanowią nadużycia dominującej pozycji pozwanego, a są wyrazem zgodnej woli stron. Powodowie dokonali wyboru kredytu denominowanego do CHF spośród innych możliwości przedstawianych im w ramach oferty pozwanego Banku. Wybór ten motywowany był korzystną wysokością raty i a także nieuzasadnionym przekonaniem powodów, co do ograniczonej możliwości zmiany kursu franka. Wyboru tego powodowie dokonali po uzyskaniu od pracowników Banku informacji pozwalających im na ocenę skutków tej decyzji i szczegółowym pouczeniu o ryzyku związanym z zaciąganiem długoterminowych zobowiązań w walucie innej niż pobierane dochody [pouczenie było już zamieszczone we wniosku kredytowym]. Zawarcie kredytu denominowanego do CHF objęte było zatem ich wolą, bo właśnie to odniesienie gwarantowało niższą ratę kredytu, a to z uwagi na zastosowanie do oprocentowania stawki referencyjnej LIBOR. Żadne okoliczności sprawy nie wskazują aby powodowie zostali nakłonieni do zawarcia umowy kredytu denominowanego poprzez jakiekolwiek nierzetelne praktyki Banku. W szczególności Sąd nie dopatrzył się w działaniach pozwanego nieuczciwych praktyk rynkowych w rozumieniu przywoływanych przez powodów przepisów ustawy z dnia 23 sierpnia 2007r. o przeciwdziałaniu nieuczciwym praktykom rynkowym. Posiadając informacje dotyczące ryzyka związanego z zawarciem umowy o kredyt denominowany do innej waluty mieli obowiązek dochowania należytej staranności przy zawieraniu umowy i rozważenia konsekwencji wynikających z zaciągnięcia zobowiązania o określonej treści. Obowiązek informacyjny jaki spoczywa na bankach w ramach zawierania umów z konsumentami nie zwalnia tych ostatnich z obowiązku działania z należytą starannością. Okoliczność, że obecnie powodowie uznają, że dokonany przez nich wybór co do rodzaju umowy i sposobu jej spłaty nie był korzystny, nie ma wpływu na ważność umowy. Można wspomnieć, że powódka ma wykształcenie ekonomiczne i bez wątpienia już z tej racji powinna dołożyć należytej staranności przy przewidywaniu skutków finansowych umowy.

Nietrafne są też zarzuty powodów dotyczące abuzywności klauzul przeliczeniowych dotyczących wypłaty kwoty kredytu w PLN przy jednoczesnym przeliczeniu wysokości wypłaconej kwoty z CHF według kursu kupna walut dla CHF ustalanego przez pozwanego i przy jednoczesnym przeliczaniu wpłat pozwanej po odmiennym kursie sprzedaży CHF ustalanego przez pozwanego w dniu spłaty tj. zarzuty dotyczące § 4 ust. 1 i 3 COU i § 21 ust. 1 i 2b COU. W przypadku kredytu denominowanego mają znaczenie drugorzędne. Zgodnie z art. 3 Dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich warunki umowy, które nie były indywidualnie uzgadniane mogą być uznane za nieuczciwe, jeśli stoją w sprzeczności z wymogami dobrej wiary, powodują znaczącą nierównowagę wynikająca z umowy, praw i obowiązków stron ze szkodą dla konsumenta, Warunki umowy zawsze zostaną uznane za niewynegocjowane indywidualnie, jeżeli zostały sporządzone wcześniej i konsument nie miał w związku z tym wpływu na ich treść, zwłaszcza jeżeli zostały przedstawione konsumentowi w formie uprzednio sformułowanej umowy standardowej. Zgodnie z art. 4 ust 2 dyrektywy ocena nieuczciwego charakteru warunków nie dotyczy ani określenia głównego przedmiotu umowy, ani relacji ceny i wynagrodzenia do dostarczonych w zamian towarów lub usług, o ile warunki te zostały wyrażone prostym i zrozumiałym językiem. Na gruncie przepisów kodeksu cywilnego istotę klauzul niedozwolonych określa art. 385 ^{( 1)} § 1 k.c., zgodnie z którym postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny. Art. 385 ^{( 1)} § 3 precyzuje, iż nieuzgodnione indywidualnie są te postanowienia umowy, na których treść konsument nie miał żadnego wpływu. W szczególności odnosi się to do postanowień umowy przejętych z wzorca umowy zaproponowanego konsumentowi przez kontrahenta. W pierwszym rzędzie należy więc dokonać oceny czy umowa zawierała niedozwolone postanowienia, jaki miały charakter, czy określały główne świadczenia stron. W tym względzie należy zwrócić uwagę na treść następujących wyroków Trybunału Sprawiedliwości: z 30 kwietnia 2014r C-26/13; z 20 września 2017 r. C-186/16; z 20 września 2018r. C-51/17; z 14 marca 2019 r. C-118/17 oraz z dnia 3 października 2019 r. C-260/18. Orzeczenia te zapadły na tle umów kredytu zawartych z konsumentami i zawierających ryzyko walutowe. W ocenie TSUE nie jest możliwe odrywanie klauzuli ryzyka walutowego (wyrażonej czy to przez indeksację czy też denominację) od mechanizmu przeliczania waluty krajowej na walutę obcą i Trybunał Sprawiedliwości konsekwentnie kwalifikuje klauzule dotyczące ryzyka wymiany, do których zalicza także sposób ustalania kursu wymiany, jako klauzule określające główny przedmiot umowy kredytu (wyroki Trybunału Sprawiedliwości: z 30 kwietnia 2014r C-26/13; z 20 września 2017 r. C-186/16; z 20 września 2018r. C-51/17; z 14 marca 2019 r. C-118/17 oraz z dnia 3 października 2019 r. C-260/18). Dokonując zatem oceny spornej umowy należy zauważyć, że ustalenie umowne polegające na wyrażeniu kwoty kredytu we franku szwajcarskim stanowi postanowienie określające główne świadczenia stron. Jednakże zostały one sformułowane jednoznacznie, a tym samym nie mogą być uznane za klauzule niedozwolone (art. 385 ^{( 1)} § 1 zd. 2 k.c., art. 4 ust 2 dyrektywy ). Umowa jest umową denominowaną do CHF (nie indeksowaną, jak zdają się to sugerować niektóre wywody zawarte w uzasadnieniu pozwu), co oznacza, że wysokość świadczeń stron od początku była wyrażona w CHF i nie uległa żadnym zmianom (inaczej niż przy umowach indeksowanych, gdzie wysokość zobowiązania wyrażona jest w PLN, a następnie odniesiona do kursu CHF, co może powodować wątpliwości co do wysokości zobowiązania). Postanowienia umowy obejmujące klauzule przeliczeniowe zostały już szczegółowo ocenione przy rozważaniu przesłanek nieważności umowy i nie mogą zostać uznane za abuzywne z uwagi na to, że zostały indywidualnie uzgodnione. Nawet gdyby uznać, że zapisy umowy w zakresie sposobu wypłaty kredytu (§ 4 COU) nie były przedmiotem negocjacji stron, a to z uwagi na fakt, że waluta wypłaty kredytu determinowana była celem kredytu, a powodowie zaciągając zobowiązanie na zakup nieruchomości w Polsce nie mieli możliwości dokonania wyboru wypłaty kredytu w CHF, a co za tym idzie wypłata kapitału kredytu przy zastosowaniu przeliczenia na złote polskie wedle tabeli kursów kupna dewiz obowiązującej w pozwanym Banku została im narzucona wzorcem umownym, to w warunkach tej konkretnej umowy okoliczność ta nie może być podstawą do stwierdzenia jej nieważności. Nie wpływała bowiem na ustalenie wysokości świadczenia głównego, które było znane i określone w CHF, zaś jak już wspomniano wyżej, w sytuacji wypłaty kredytu w PLN w wysokości nieodpowiadającej przeliczeniu wg kursu rynkowego lub NBP, powodowie mogli domagać się stosownej dopłaty. W orzecznictwie jednoznacznie ukształtował się pogląd, iż abuzywność klauzul umownych oceniać należy wedle brzmienia zapisów umowy, a nie wedle sposobu jej wykonania. Pogląd ten co do zasady Sąd orzekający w niniejszej sprawie podziela. Niemniej oceniając konkretne okoliczności stosunku prawnego łączącego strony w tej sprawie nie można nie zauważyć, że zobowiązanie banku w zakresie w jakim powodowie kwestionują obecnie skuteczność umowy, wykonane zostało w całości w 3 transzach 5.09.2008, 4.11.2008 i 24.09.2009. Na skutek wykonania zgodnie z umową powodowie otrzymali od pozwanego w przeliczeniu na złote polskie kwotę około 18% wyższą niż oczekiwali i wynikała z szacunkowego przeliczenia w umowie. (wnosili o kwotę 202.429,15zł, w umowie szacunkowo wartość w PLN oznaczono na 196.580,81zł, wypłacono 238.212,77zł). Okoliczność ta co prawda nie wiązała się ze sposobem przeliczania waluty, ale ze zmianą jej wartości, co jednak nie zmienia faktu, iż powodowie otrzymali w złotych kwotę znacznie większą niż zakładana. Nie formułowali wówczas zarzutów co do treści umowy i zmiany wysokości kursu waluty. Ta część umowy jest już w całości wykonana, a sposób jej wykonania nie doprowadził do pokrzywdzenia powodów. W tej sytuacji powoływanie się, po upływie 13 lat od wykonania umowy przez pozwanego, na abuzywność zapisów o sposobie wypłaty kredytu i zastosowanej do niego klauzuli przeliczeniowej, a następnie konstruowanie w oparciu o te zarzuty, jako jedyne znajdujące pokrycie w rzeczywistej treści umowy (wszelkie inne zarzuty powodów okazały się niezasadne), jest nadużyciem prawa w rozumieniu art. 5 k.c.

Nie znajdując podstaw do stwierdzenia nieważności umowy ani uznania jej postanowień za niedozwolone Sąd uznał, że umowa jest dla stron wiążąca, co skutkowało oddaleniem powództwa w całości zarówno co do żądania głównego jak i ewentualnego.

O kosztach orzeczono na zasadzie art. 98 k.p.c., zasądzając od powodów na rzecz pozwanego koszty zastępstwa procesowego, obliczone w oparciu o wskazaną przez powodów wartości przedmiotu sporu.