Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Gliwicach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 października 2022 roku

Sąd Okręgowy w Gliwicach I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący:	SSO Andrzej Kieć
Protokolant:	Sandra Bień

po rozpoznaniu w dniu 27 września 2022 roku w Gliwicach

sprawy z powództwa M. Ś.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W.

o ustalenie ewentualnie zapłatę

1.  oddala powództwo;

2.  zasądza od powoda M. Ś. na rzecz pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwotę 10 817 (dziesięć tysięcy osiemset siedemnaście) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu.

SSO Andrzej Kieć

Sygn. akt I C 620/21

UZASADNIENIE

Powód M. Ś. wniósł o ustalenie, że umowa o kredyt hipoteczny nr (...) z dnia 18.09.2007r zawarta pomiędzy powodem a poprzednikiem prawnym pozwanego (...) S.A. jest nieważna,

ewentualnie, w przypadku uznania, że umowa jest ważna – o zasądzenie od pozwanego kwoty 175.900,55 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 15.06.2021r. z tytułu nienależnego świadczenia wynikającego z zastosowania przez pozwanego w umowie niedozwolonych klauzul umownych. Wskazał, że niedozwolone klauzule umowne zawarte są w par. 1 ust. 2,3,3A umowy, par. 10 ust.1,2,4 umowy.

Nadto powód wniósł o zasadzenie od strony pozwanej kosztów procesu.

W uzasadnieniu powód wskazał, że umowa kredytu zawarta pomiędzy stronami jest czynnością prawną nieważną, ponieważ jest sprzeczna z ustawą i zasadami współżycia społecznego. Umowa nie określa precyzyjnie kwoty kredytu i waluty kredytu, zasady zwrotu kredytu były niejasne gdyż spłata rat miała się odbywać po przeliczeniu rat na walutę CHF po kursie według tabeli kursowej banku. Umowa była zawarta na wzorcu i bez możliwości indywidualnego negocjowania. Zdaniem powoda, umowa jest sprzeczna z zasadami współżycia społecznego gdyż m.in. naruszono zasadę równości stron, naruszono obowiązki informacyjne, w tym w zakresie ryzyka walutowego, brak było możliwości uruchomienia kredytu w walucie CHF, pozwany jednostronnie ustalał saldo kredytu w CHF.

Żądana w żądaniu ewentualnym kwota stanowi nadpłatę, przy przyjęciu, że umowa nie zawiera klauzuli indeksacji kredytu a zachowane są pozostałe parametry umowy, w tym oprocentowanie.

Pozwany (...) S.A. domagał się oddalenia powództwa w całości oraz zasądzenia kosztów procesu. Pozwany podniósł, iż sporna umowa nie ma charakteru konsumenckiego, powód na kredytowanej nieruchomości prowadzi działalność gospodarczą. Uzasadniając swoje stanowisko podniósł również m.in., że zawierając umowę kredytu powód został poinformowany o mechanizmach indeksacji oraz na temat ryzyka walutowego. Powód miał możliwość negocjowania warunków umowy, świadomie dokonał wyboru waluty kredytu. Wskazał, iż kredyty indeksowane do walut obcych są w pełni dopuszczalne i nie są sprzeczne z prawem i naturą stosunku. Umowa kredytowa nie zawiera postanowień niedozwolonych. Pozwana podniosła, iż powód nie posiada interesu prawnego w żądaniu ustalenia nieważności umowy. Umowa we właściwy sposób określa zobowiązanie kredytobiorcy, kwotę kredytu i zasady jego spłaty. Kursy określone w tabelach kursów walut nie ustalane były w sposób dowolny; były to kursy rynkowe, adekwatne do realiów rynkowych. Nadto pozwany podniósł zarzut przedawnienia roszczeń.

Stan faktyczny

Powód jest z wykształcenia managerem ekonomistą. W czasie zawierania spornej umowy kredytowej z 18.09.2007r prowadził działalność gospodarczą. Adresem rejestracyjnym działalności był adres G. ul. (...), jest to adres rodziców powoda. Powód w tamtym czasie uzyskiwał dochód w wysokości kilkunastu tysięcy złotych miesięcznie. Powód zamieszkiwał w stanowiącym jego własność mieszkaniu położonym w G. przy ul. (...). Mieszkanie to zakupił na kredyt we frankach zaciągnięty w (...) kilka miesięcy wcześniej (poprzedniku pozwanego). Pieniędzy z kolejnego kredytu potrzebował na zakup nieruchomości położonej w S. przy ul. (...) i wykonanie prac remontowych na tej nieruchomości. O kredyt pytał w kilku bankach, po czym wniosek kredytowy złożył ponownie w (...). Uznał, iż oferta w tym banku jest najkorzystniejsza. Przy załatwianiu nowego kredytu obsługiwała go ta sama pracownica banku, co w przypadku poprzedniego kredytu. Powód nie składał wniosku o kredyt złotowy, w tym czasie popularne były kredyty frankowe. Powód z uwagi na poprzedni kredyt miał już orientację co do wnioskowanego kredytu. W trakcie spotkań z pracownikiem banku powód zadawał pytania o możliwość spłaty rat kredytu bezpośrednio we frankach, o stosowane do rozliczeń z umowy kursy kupna i sprzedaży waluty. Powód był świadom, iż bank do przeliczeń stosuje kurs kupna i kurs sprzedaży franka. Kurs franka przedstawiany był jako atrakcyjny i stabilny. Powód miał świadomość możliwości wzrostu kursu franka, jednak nie w takim stopniu jak to w późniejszych latach nastąpiło. Powód czytał umowę przed jej podpisaniem. Poprzednia umowa kredytowa zawarta z tym samym bankiem była takiej samej treści. Pracownik banku udzielił powodowi odpowiedzi na wszystkie zadane pytania. Przy podpisywaniu umowy kredytowej według powoda nie było pola do negocjacji bo kredyty frankowe było korzystniejsze niż kredyty złotowe i banki to podkreślały. Powód zdecydował się na kredyt frankowy bo był on w tamtym czasie korzystny finansowo.

Powód posiadał w tamtym czasie rachunek w (...) S.A. oraz w pozwanym banku. Były to rachunki złotowe. Powód wszystkie raty spornego kredytu spłacał w złotówkach. Powód zainteresował się sprawą kredytu pod wpływem doniesień medialnych dotyczących kredytów frankowych. Aktualnie powód kwestionuje zapisy umowy dotyczące stosowaniu do rozliczeń z umowy kursu kupna i kursu sprzedaży waluty. Kwestionuje również klauzule, które nie pozwalają spłacać kredytu bezpośrednio we frankach.

Powód po remoncie budynku w S. przy ul (...) zamieszkiwał w nim. Powód wyprowadził się z tego budynku w 2012r. Pod adresem tym zgłoszona była jego działalność gospodarcza (prowadzona pod nazwą M. M. (...)) . Budynek był wykorzystywany na działalność gospodarczą; działalność handlową. Po 2014 roku budynek był przedmiotem najmu. W czasie najmu był wykorzystywany na działalność magazynową. Powód zamieszkuje aktualnie w G. przy ul (...), którego jest właścicielem od 2016r.

Powód złożył wniosek kredytowy o udzielenie kredytu w wysokości 600.000 zł, w którym jako walutę kredytu wskazał CHF.

W dniu 18.09.2007 roku powód zawarł z (...) (obecnie (...)) umowę nr (...) o Kredyt Hipoteczny dla osób fizycznych (...), waloryzowany kursem CHF na cele związane z refinansowaniem zakupu nieruchomości położonej w S. przy ul. (...), pokrycie kosztów okołokredytowych i pokrycie prac remontowych. Bank udzielił powodowi kredytu w wysokości 600.000 zł na okres 360 miesięcy, do spłaty w równych ratach kapitałowo-odsetkowych. Prowizja za udzielenie kredytu wynosiła 12.000 zł. W umowie wskazano, iż kwotą waloryzacji kredytu jest CHF (par. 1 ust. 3 umowy). Według par. 1 ust. 3A umowy, kwota kredytu wyrażona w walucie waloryzacji na koniec dnia 4.09.2007 według kursu kupna waluty z tabeli kursowej (...) wynosiła 264.293,89 CHF. Kwota niniejsza miała charakter informacyjny. Kwota kredytu w walucie obcej w dniu uruchomienia kredytu mogła być różna od podanej kwoty. W myśl par. 10 ust. 4 umowy, raty kapitałowo-odsetkowe spłacane są w złotych po uprzednim ich przeliczeniu wg kursu sprzedaży CHF z tabeli kursowej (...) obowiązującego na dzień spłaty z godziny 14.50.

W par. 29 ust. 2 umowy kredytobiorca oświadczył, że został dokładnie zapoznany z warunkami udzielania kredytu złotowego waloryzowanego kursem waluty obcej, w tym w zakresie dotyczącym spłaty kredytu i w pełni je akceptuje. Dalej kredytobiorca oświadczył, że jest świadomi, że z kredytem waloryzowanym wiąże się ryzyko kursowe a jego konsekwencje wynikające z niekorzystnych wahań kursu złotego wobec walut obcych mogą mieć wpływ na wzrost kosztów obsługi kredytu.

Powodowi z tytułu kredytu została wypłacona kwota 600.000 zł.

Powód spłaca sporny kredyt, uiścił również prowizję za udzielenie kredytu w kwocie 12.000 zł.

Pismem z 131.05.2021r powód złożył do pozwanego reklamację dotyczącą spornej umowy kredytowej i wezwał pozwany bank do zapłaty; reklamacja została rozpatrzona odmownie.

/dowody: umowa kredytu k.18-21, harmonogram spłat k.134-141, regulamin udzielania kredytów k.118-126, wniosek kredytowy k.127-129, decyzja kredytowa k.130,131, wniosek o wypłatę kredytu i potwierdzenie operacji k.132,133, zaświadczenie banku z 27.05.2021r. k.122, zaświadczenie banku z 27.05.2021r. k.23-27, oświadczenia powoda k.129v, pisma okólne banku k.142-156, reklamacja z 31.05.2021 k.32-34, pismo banku z 10.06.2021r k.35,36, protokół rozprawy obejmujący zeznania świadka M. D. 113-117, wydruk z CEIDG k.174, przesłuchanie strony powodowej k.259-261, e-protokół k.263/

Dowody z dokumentów nie zostały zaprzeczone co do swej prawdziwości. Zgodnie z art. 243 (2) kpc, dokumenty znajdujące się w aktach sprawy stanowią dowody bez wydawania odrębnego postanowienia. Zeznania powoda korelowały z dowodami z dokumentów i posłużyły ustaleniu okoliczności związanych z procesem podejmowania decyzji o zawarciu umowy i stanem świadomości powoda co do treści i warunków umowy. Sąd nie dał wiary zeznaniom powoda w części w której przedstawiał, iż kredytowana nieruchomość pełniła wyłącznie funkcje mieszkalne i nie byłą prowadzona na niej działalność gospodarcza przed 2013 rokiem; nie zostało to wykazane żadnym przekonującym materiałem dowodowym. Ze złożonego przez pozwanego do akt dowodu z Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej (k.174), wynikało przy tym, iż stałym miejscem wykonywania działalności gospodarczej powoda (prowadzonej pod nazwą M. M. (...)) jest adres w S. przy ul. (...). Dowód w postaci protokołu rozprawy obejmujący zeznania świadka sąd dopuścił jedynie jako dowód z dokumentu wykazujący jaka czynność procesowa została przeprowadzona przed sądem; z dokumentu tego wynikały przy tym jedynie ogólne procedury banku, które nie były bezpośrednio związane ze sporna umową kredytową.

Sąd pominął wnioski stron o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu bankowości i rachunkowości (k.262) - na podstawie art. 235 ² § 1 pkt 2 i 5 k.p.c., uznając go za zbędny i zmierzający do niepotrzebnego przedłużenia postępowania, a nadto mający służyć do wykazania okoliczności, które w kontekście rozstrzygnięcia nie wymagały posiłkowania się wiedzą specjalną. Odnośnie wniosku o dowód z opinii biegłego złożonego przez stronę powodową, w ocenie sądu nie jest możliwe pozbawienie umowy klauzuli waloryzacyjnej i dokonywanie rozliczeń umowy przy założeniu, że umowa ma charakter złotowy (z oprocentowaniem według stawki LIBOR) albowiem jest to sprzeczne z treścią umowy i sprzeciwia się naturze tej umowy. Sąd pominął wniosek o dowód z opinii biegłego wnioskowany przez stronę pozwaną zmierzający w szczególności do dokonania przeliczeń z umowy przy zastosowaniu średniego kursu NBP, uznając, iż w świetle żądania pozwu dowód ten dotyczy okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia.

Sąd zważył, co następuje

Powód zawarł z pozwanym bankiem umowę o kredyt indeksowany do waluty obcej - CHF. Pod pojęciem kredytu indeksowanego należy rozumieć kredyt, w którym suma kredytu została wyrażona w walucie polskiej, którą następnie przeliczono na walutę obcą, a w przypadku rat dokonywano operacji odwrotnej - każdą ratę przeliczano z waluty obcej na walutę polską. Taki też charakter kredytu wynika wprost z treści umowy stron.

Zgodnie z art. 69 ust. 1 ustawy Prawo bankowe przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy kwotę środków pieniężnych a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu.

W stanie prawnym obowiązującym w dacie zawarcia spornej umowy możliwym było konstruowanie umów kredytu indeksowanego kursem waluty obcej. Podstawę zawarcia tej umowy stanowił art. 3 ust. 1 ustawy z 27 lipca 2002 r. Prawo dewizowe (t.j. Dz. U. z 2017 r. poz. 679 z późn. zm.) a także ustawa Prawo bankowe. Ten typ umowy został wypracowany w oparciu o zasadę swobody umów, a następnie usankcjonowany ustawowo. Ustawą z dnia 29 lipca 2011 r. o zmianie ustawy - Prawo bankowe wprowadzono art. 69 ust. 2 pkt 4a wprost przewidujący umowy o kredyty walutowe denominowane i indeksowane do waluty innej niż waluta polska. Zgodnie z art. 4 powołanej ustawy w przypadku kredytów lub pożyczek pieniężnych zaciągniętych przez kredytobiorcę lub pożyczkobiorcę przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy ma zastosowanie art. 69 ust.2 pkt 4a oraz art. 75b prawa bankowego, w stosunku do tych kredytów lub pożyczek pieniężnych, które nie zostały całkowicie spłacone - do tej części kredytu lub pożyczki, która pozostała do spłacenia. W tym zakresie bank dokonuje bezpłatnie stosownej zmiany umowy kredytowej lub umowy pożyczki. Przepis ten wprost potwierdza stosowanie przepisów dodanych ustawą nowelizującą do umów zawartych wcześniej, zatem niezasadnym byłoby uznanie, że wyrażona w nim norma nie ma zastosowania, gdyż wcześniej zawarte umowy kredytu indeksowanego czy denominowanego były nieważne jako niedopuszczalne w dacie ich zawierania. Sąd Najwyższy również uznał za dopuszczalne zawieranie umów kredytu indeksowanego i denominowanego, nie widząc podstaw do uznania, iż konstrukcja ta narusza obowiązujące przepisy prawa, czy zasadę walutowości. (m.in. wyroki z 25 marca 2011 r. sygn. IV CSK 377/10, z 22 stycznia 2016 r. sygn. I CSK 1049/14, z 19 marca 2015 r. sygn. IV CSK 362/14, z 8 września 2016 r. sygn. II CSK 750/15, z 1 marca 2017 r. sygn. IV CSK 285/16, z 14 lipca 2017 r. sygn. II CSK 803/16, z 27 lutego 2019 r. sygn. II CSK 19/18, z 4 kwietnia 2019 r. sygn. III CSK 159/17).

Wbrew stanowisku strony pozwanej, powód posiadał interes prawny w żądaniu ustalenia nieważności umowy; umożliwia to bowiem jednoznaczne ustalenie sytuacji prawnej, osiągnięcie pewności prawnej. Interes prawny w tego rodzaju ustaleniu należy interpretować szeroko, uwzględniając ogólną sytuację powoda. Powód winien mieć możliwość ustalenia czy umowa kredytowa nieważna jest w całości czy pozostaje ona ważna a zawiera jedynie np. klauzule abuzywne. Żądanie ustalenia ma znaczenia dla powoda odnośnie obecnych, jak i przyszłych prawdopodobnych stosunków prawnych. Może to mieć znaczenia np. dla oceny zasadności wykreślenia hipoteki zabezpieczającej umowę. (por. wyrok S.A. w Katowicach z dnia 8.03.2018r, sygn. I ACa 915/17, wyrok SN z2.02.2006r, II CK 395/05).

Żądanie powoda ustalenia nieważności umowy kredytowej z 18.09.2007r sąd uznał za niezasadne. Powód nie wykazał by umowa ta była sprzeczna z prawem bądź z zasadami współżycia społecznego.

Powód podnosił, iż umowa zawiera postanowienia niedozwolone a zawierał ją jako konsument. Powód nie wykazał tych okoliczności. Status konsumenta został zaprzeczony przez pozwanego, który wskazał, że brak statusu powoda jako konsumenta wynika ze złożonego przez pozwanego do akt dowodu z Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej (k.174), z którego wynika, iż stałym miejscem wykonywania działalności gospodarczej powoda (prowadzonej pod nazwą M. M. (...)) jest adres w S. przy ul. (...). Powód nie wykazał ażeby zawierał sporną umowę jako konsument; nie odniósł się nawet do zarzutu pozwanego w tym przedmiocie. Nie podważył on zatem mocy dowodowej w/w dokumentu. Z zeznań powoda wynikało przy tym, iż na kredytowanej nieruchomości położonej w S. przy ul. (...) miał zgłoszoną działalność gospodarczą, zeznał również, iż nieruchomość wykorzystywana była na działalność handlową, w późniejszym czasie była ona przedmiotem najmu na magazyn. Wprawdzie powód w zeznaniach wskazywał, że zamieszkiwał tę nieruchomość a działalność gospodarcza była tam zarejestrowana i prowadzona około 2013 roku, jednak fakty nie zostały wykazane żadnym przekonującym materiałem dowodowym. Fakt prowadzenia przez powoda działalności gospodarczej pod w/w nazwą wynikał natomiast już z wniosku kredytowego (k.127).

Na fakt, iż nieruchomość położona w S. przy ul. (...) nie miała wyłącznie charakteru mieszkalnego wskazuje okoliczność – wynikająca z jawnych wpisów w księdze wieczystej dotyczących nieruchomości objętej Kw nr (...) a będącej przedmiotem kredytowania spornym kredytem – iż nieruchomość ta stanowi aktualnie własność (...) sp z o.o. (w wyniku umowy przeniesienia własności z 15.12.2015r).

Zgodnie z art. 385 ¹ k.c. postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny (§ 1). Jeżeli postanowienie umowy nie wiąże konsumenta, strony są związane umową w pozostałym zakresie (§ 2). Nieuzgodnione indywidualnie są te postanowienia umowy, na których treść konsument nie miał rzeczywistego wpływu. W szczególności odnosi się to do postanowień umowy przejętych z wzorca umowy zaproponowanego konsumentowi przez kontrahenta (§ 3). Ciężar dowodu, że postanowienie zostało uzgodnione indywidualnie, spoczywa na tym, kto się na to powołuje (§ 4).

Powód kwestionował ważność umowy kredytowej powołując się na status konsumenta. Skoro nie wykazał ażeby przysługiwał mu taki status, nie przysługiwała mu ochrona wynikająca z art. 385 ¹ k.c.

Powód nie wykazał więc ażeby umowa zawierała niedozwolone postanowienia umowne uniemożliwiające utrzymanie obowiązywania umowy ani ażeby umowa była nieważna z innych przyczyn.

Zaznaczyć przy tym trzeba, iż nawet jeżeli zawierałby on sporną umowę jako konsument, to kształt tej umowy został wynegocjowany: powód wybrał kredyt w walucie CHF chociaż posiadał możliwości pozyskania kredytu w złotówkach. Powód uznał kredyt indeksowany do franków za najbardziej korzystny, co wynikało przede wszystkim z oprocentowania takiego kredytu na znacznie niższym poziomie niż oprocentowanie kredytów złotowych.

Powód w chwili zawierania umowy kredytowej posiadał orientację co do wnioskowanego kredytu (co sam zeznał; nadto zaciągnął on już wcześniej podobny kredyt w pozwanym banku). Powód wiedział, że bank stosuje do rozliczeń umowy kursy kupna i sprzedaży waluty. Powód był świadom ryzyka kursowego, na co wskazuje treść jego zeznań oraz zapisy par. 29 ust. 2 umowy kredytowej. W tymże par. 29 ust. 2 umowy kredytobiorca oświadczył, że został dokładnie zapoznany z warunkami udzielania kredytu złotowego waloryzowanego kursem waluty obcej, w tym w zakresie dotyczącym spłaty kredytu i w pełni je akceptuje. Dalej kredytobiorca oświadczył, że jest świadomi, że z kredytem waloryzowanym wiąże się ryzyko kursowe a jego konsekwencje wynikające z niekorzystnych wahań kursu złotego wobec walut obcych mogą mieć wpływ na wzrost kosztów obsługi kredytu.

Powód w chwili zawierania umowy posiadał wykształcenie w kierunku ekonomicznym i na podstawie jego zeznań nie sposób przyjąć, że nie miał świadomości ryzyka wynikającego z zawarcia umowy z odniesieniem do waluty obcej. Ryzyko kursowe jest normalnym ryzykiem wynikającym ze swobodnie zawartej umowy i polega na znoszeniu przez obie strony (także bank) ewentualnych niedogodności wynikających z wahań kursu waluty kredytu. Powód miał więc świadomość ryzyka kursowego, aczkolwiek zakładał optymistycznie, iż kurs franka nie wzrośnie w istotnym stopniu. Obecnie powód ocenia to ryzyko jako nadmiernie i krzywdzące, tymczasem umowa stron zawarta była na 30 lat i przy założeniu jej wykonywania przez taki okres nie sposób przewidzieć (także w chwili obecnej), kto stałby się finalnie beneficjentem tego ryzyka. Sytuacja powoda finalnie może być i tak korzystniejsza od sytuacji kredytobiorców „złotówkowych” wykonujących taką umowę (zwłaszcza biorąc pod uwagę bardzo istotny wzrost stopy WIBOR w ostatnim okresie wpływający na wzrost oprocentowania kredytów złotowych).

Powód spłaca raty w złotówkach i nie był zainteresowany możliwością spłacania rat bezpośrednio w CHF, pomimo takiej możliwości. Nieprzekonujące całkowicie w świetle zasad doświadczenia życiowego i racjonalnej oceny jest ażeby powód wiedział o takiej możliwości (jako młody wykształcony ekonomista). Powód w toku realizacji umowy nie zdecydował się skorzystać z takiej możliwości, co potwierdza fakt, że nie chciał skorzystać z dobrodziejstwa tzw. ustawy antyspreadowej i „uwolnić się” od kosztów przeliczania raty kredytu po kursie ustalanym przez bank, pozostając świadomie przy wygodnej dla niego formule spłacania rat w złotówkach, korzystając przy tym z usługi kantorowej świadczonej przez Bank. W tej sytuacji uznać należało, iż kwestia kursu stosowanego przez bank do wyliczania wysokości raty a wynikająca z tabeli kursowej banku, nie miała dla powoda istotnego znaczenia – w każdym razie takiego znaczenia, które mogłoby wpływać na ważność umowy kredytowej.

Klauzula indeksacyjna i zapisy umowy dotyczące kursu franka przy dokonywanych rozliczeniach, nie stanowią postanowień określających główne świadczenia stron. Postanowienia te mogłyby być przedmiotem oceny pod kątem ich abuzywności ale tylko w sytuacji gdyby powodowi przysługiwał status konsumenta (co nie miało miejsca).

Przedmiotem zobowiązania wynikającego z zawartej przez strony umowy kredytu indeksowanego była suma pieniężna wyrażona w złotych polskich, podlegająca przeliczaniu na walutę obcą. Sytuacja, w której kredyt indeksowany był do CHF powodowała, że jego kwota ulegała zmianom wraz ze zmianą kursu tej waluty do złotego. Dopuszczalność zastosowania klauzuli indeksacyjnej w umowie oraz postanowień dotyczących sposobu określania zobowiązania w trakcie wykonywania umowy, była dopuszczalna na zasadzie swobody umów.

Podsumowując - ponieważ treść umowy została ukształtowana na zasadzie swobody umów, umowa nie jest sprzeczna z prawem ani z zasadami współżycia społecznego, postanowienia umowy nie mogą być uznane za niedozwolone postanowienia umowne określone w art. 385 ¹ § 1 k.c., uznać należało, iż umowa jest ważnie zawarta. Żądanie ustalenia nieważności umowy było zatem niezasadne, co skutkowało jego oddaleniem.

Oddaleniu podlegało również żądanie ewentualne. Powód w ramach żądania ewentualnego wnosiło zasądzenie od pozwanego kwoty 175.900,55 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 15.06.2021r. z tytułu nienależnego świadczenia wynikającego z zastosowania przez pozwanego w umowie niedozwolonych klauzul umownych. Skoro postanowienia umowy nie mogą być uznane za niedozwolone postanowienia umowne określone w art. 385 ¹ § 1 k.c. (z uwagi na brak statusu powoda jako konsumenta) i nie wykazanie przesłanek roszczenia, żądanie ewentualne było niezasadne. Wskazać przy tym należy nadto, że powód nie wykazał wysokości roszczeń wynikających z ewentualnego stosowania w umowie klauzul abuzywnych. Nieprzydatny w tym względzie był zawnioskowany dowód z opinii biegłego na sformułowaną we wniosku dowodowym tezą dowodową.

O kosztach procesu orzeczono art. 98 kpc, zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu. Na zasądzone koszty składają się koszty zastępstwa procesowego według taryfu wraz z opłatą od pełnomocnictwa.

SSO Andrzej Kieć

.