Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Gliwicach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 września 2024 roku

Sąd Okręgowy w Gliwicach I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący:	SSO Łucja Oleksy-Miszczyk
Protokolant:	starszy sekretarz sądowy Elżbieta Leszczewska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 26 września 2024 roku w Gliwicach

sprawy z powództwa (...) z siedzibą w W.

przeciwko J. L., U. L.

o zapłatę

1.  oddala powództwo;

2.  tytułem kosztów procesu zasądza od powoda (...)
w W. na rzecz pozwanych J. L. i U. L. solidarnie kwotę 10.834 (dziesięć tysięcy osiemset trzydzieści cztery) złote
z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia prawomocności wyroku.

SSO Łucja Oleksy-Miszczyk

Sygnatura akt I C 617/24

UZASADNIENIE

Powód (...) w W. wniósł o zasądzenie od pozwanych J. L. i U. L. kwoty 386.516,70 zł z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu. Z uzasadnienia żądania wynika, że opiera się ono o umowę kredytu jaką pozwani zawarli z powodem w dniu 24 marca 2016 roku. Umowa została wypowiedziana pismem z dnia 18 maja 2017r. Jednocześnie powód zaznaczył, że po wypowiedzeniu umowy pozwani dokonywali wpłat na poczet zadłużenia, czym przerywali bieg terminu przedawnienia.

Pozwani wnieśli o oddalenie powództwa jako przedawnionego, zaprzeczyli aby dokonali uznania roszczenia po wypowiedzeniu umowy i aby przerwali bieg przedawnienia.

Sąd ustalił co następuje:

Niezależnie od spornej umowy powoda i pozwanych już wcześniej łączyła umowa kredytu (...) z dnia 23 lutego 2012r. zabezpieczonego hipoteką. Umowa ta pozostaje w mocy i dalej wiąże strony, a zgłoszone w niniejszej sprawie żądania nie pozostają z nią w związku (harmonogram spłat kredytu (...) k. 77,78).

Dnia 24 marca 2016r. powód zawarł z pozwanymi sporną umowę tj. kredytu gotówkowego nr (...). Okres kredytowania ustalony został na dziewięć lat, kwota kredytu na 192.633,98 zł. Spłata zadłużenia miała następować w ratach miesięcznych zgodnie z harmonogramem spłat. W myśl § 8 umowy bank mógł wypowiedzieć umowę w razie niedotrzymania przez kredytobiorcę warunków udzielenia kredytu lub utraty zdolności kredytowej. Termin wypowiedzenia wynosił 30 dni (umowa k. 7 akt). Wobec zaległości w spłacie kredytu powód wezwał pozwanych do zapłaty pismem z dnia 10 kwietnia 2017r. (k. 11 i 12 akt). Pismem z dnia 18 maja 2017 wypowiedział umowę z zachowaniem 30 dniowego terminu wypowiedzenia liczonego od upływu 14 dni roboczych od daty doręczenia pisma. Termin 14 dni roboczych zakreślony został celem umożliwienia pozwanym złożenia wniosku o restrukturyzację zadłużenia. O możliwości złożenia takiego wniosku pozwani zostali poinformowani w wypowiedzeniu. Wypowiedzenie doręczono pozwanej w dniu 5 czerwca 2017r., a pozwanemu w dniu 7 czerwca 2017r., a co za tym idzie zobowiązanie w całości zostało postawione w stan wymagalności na skutek dokonanego wypowiedzenia z dniem 28 lipca 2017r. (wypowiedzenia dla każdego z pozwanych i dowody doręczenia k. 13 i nast.).

Dnia 25 stycznia 2018r. na rachunek spornej umowy dokonano wpłaty 1.000,- zł. Wpłacającym był pozwany J. L.. Wpłatę zaksięgowano na poczet odsetek w wysokości 916,22 zł i na poczet kapitału w wysokości 83,78 zł (historia rachunku kredytowego k. 21 i k. 56).

Dnia 24 maja 2019r. na rachunku kredytowym spornej umowy zaksięgowano wpłatę kwoty 2,587,- zł. Jako kontrahent operacji uwidoczniony w zapisach księgowych jest Sąd Rejonowy Lublin – Zachód, jako tytuł operacji koszty sądowe i egzekucyjne (historia rachunku k. 21). Wpłata ta nie pochodzi od pozwanych.

Dnia 26 stycznia 2021r. pozwany w placówce przedstawiciela banku dokonał wpłaty kwoty 710 zł na poczet umowy kredytu (...). Kwota omyłkowo została zaksięgowana na rachunku spornej umowy. O omyłce pozwani dowiedzieli się na skutek wezwania do zapłaty zaległej raty kredytu hipotecznego. Na skutek reklamacji pozwanych dnia 24 lutego 2021r. przeksięgowano wpłatę na właściwy rachunek, a pozwani otrzymali pismo informujące o uwzględnieniu reklamacji (historia rachunku k. 21, wezwanie do zapłaty kredytu hipotecznego k. 79, odpowiedz na reklamacje k. 80).

Powód wezwał pozwanych do zapłaty dochodzonych w niniejszym procesie należności pismem z dnia 29 marca 2024r. (k. 17). Z pozwem wystąpił w dniu 18 kwietnia 2024r. (data stempla pocztowego na kopercie k. 65).

Opisany stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie powołanych wyżej dokumentów i przesłuchania pozwanego na rozprawie w dniu 26 września 2024r. (k. 144 i nast.).

Sąd zważył co następuje:

Roszczenie powoda jest przedawnione.

Zgodnie z art. 118 k.c. jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi sześć lat, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej - trzy lata. Jednakże koniec terminu przedawnienia przypada na ostatni dzień roku kalendarzowego, chyba że termin przedawnienia jest krótszy niż dwa lata.

Ponieważ powód jest podmiotem prowadzącym działalność gospodarczą, a dochodzone roszczenie ściśle się z tą działalnością wiąże, termin przedawnienia dochodzonego roszczenia wynosi trzy lata.

W myśl art. 120 § 1 k.c. bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne. Jeżeli wymagalność roszczenia zależy od podjęcia określonej czynności przez uprawnionego, bieg terminu rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stałoby się wymagalne, gdyby uprawniony podjął czynność w najwcześniej możliwym terminie. Po każdym przerwaniu przedawnienia biegnie ono na nowo (art. 124 § 1 k.c.).

Wypowiedzenie umowy dokonane przez powoda pismem z dnia 18 maja 2017r. postawiło całość zobowiązania w stan wymagalności z dniem 28 lipca 2017r. Z tym dniem rozpoczął się trzyletni termin przedawnienia dla dochodzenia przez powoda roszczeń wynikających z umowy.

Wywody zawarte w piśmie powoda z dnia 4 lipca 2024r, dotyczące bezskuteczności dokonanego wypowiedzenia są kuriozalne. Po pierwsze powód przeczy w nich okolicznościom, których sam dowodzi zgodnie z treścią i żądaniem pozwu. Po drugie wymogi art. 75 c prawa bankowego służą ochronie konsumenta i w ocenie Sądu tylko konsument ma w związku z tym prawo do kwestionowania skuteczności wypowiedzenia umowy w związku z niezachowaniem tychże wymogów. Przeciwne stanowisko prowadziłoby do sytuacji, w których bank mógłby osiągać korzyści z własnych uchybień, np. zwalczając zarzut przedawnienia (jak usiłuje czynić to w niniejszej sprawie).

Nietrafny jest też argument powoda dotyczący przerwania biegu przedawnienia, co miałoby rzekomo skutkować brakiem tego przedawnienia w chwili wniesienia pozwu. Jak wynika z dokonanych ustaleń pozwani po wypowiedzeniu umowy dokonali tylko jednej wpłaty na poczet spłaty zadłużenia i miało to miejsce w dniu 25 stycznia 2018r. Nawet gdyby zgodnie z założeniami powoda potraktować tę czynność jako tzw. uznanie niewłaściwe, które przerywa bieg przedawnienia (art. 123 § 1 pkt 2 k.c.), to po przerwaniu biegnie ono na nowo (art. 124 § 1 pkt 2 k.c. w zw. z art. 118 k.c.) i tak obliczony termin przedawnienia upłynąłby w dniu 31 grudnia 2021, a więc na ponad dwa lata przed wniesieniem pozwu.

W tych warunkach powództwo oddalono i na mocy art. 98 k.p.c. obciążono powoda kosztami procesu.

SSO Łucja Oleksy-Miszczyk

.