Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Gliwicach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 listopada 2022 roku

Sąd Okręgowy w Gliwicach I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący:	Sędzia Sądu Okręgowego Katarzyna Banko
Protokolant:	Monika Atałap

po rozpoznaniu w dniu 7 listopada 2022 roku w Gliwicach

na rozprawie

sprawy z powództwa A. W.

przeciwko (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w R.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanej (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością
w R. na rzecz powoda A. W. kwotę 128.500,00 (sto dwadzieścia osiem tysięcy pięćset) złotych wraz z odsetkami umownymi za opóźnienie w wysokości 14% w stosunku rocznym od dnia 1 stycznia 2022 roku.

2.  zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 11.842,00 ( jedenaście tysięcy osiemset czterdzieści dwa) złote tytułem zwrotu kosztów procesu.

SSO Katarzyna Banko

Sygn. akt I C 583/22

UZASADNIENIE

Powód A. W. wniósł o zasądzenie nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym od pozwanego (...) Spółki z o.o. w R. kwoty 128.500 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w wysokości 14% w skali roku, liczonymi od dnia 1 stycznia 2022r. do dnia zapłaty oraz zasądzenie kosztów procesu na rzecz powoda według norm przepisanych.

W uzasadnieniu powyższego żądania podał, że w dniu 1 lipca 2021r. w P. powód zawarł umowę pożyczki, w której zobowiązał się do przekazania pozwanej kwoty 200.000zł, a pozwana zobowiązała się do spłaty udzielonej pożyczki do dnia 31.12.2021 r. Strony ustaliły wysokość odsetek umownych za opóźnienie na 14% w skali roku. Pozwana uiściła na rzecz powoda kwotę 71.500zł. Zgodnie z treścią § 5 ust. 4 umowy pożyczki z dnia 1 lipca 2021r. kwota zaciągniętej pożyczki może być zaliczona na poczet umowy o roboty budowlane w P., przy ul. (...) (...), zawartej pomiędzy pozwaną a (...) Sp. z o.o. z siedzibą w P.. Formalnie w dniu 19.07.2021r., pozwany wyraził zgodę na dokonanie potrąceń z przysługującego mu wynagrodzenia z tytułu zawartej umowy o roboty budowlane z należnością powoda wynikającą z przedmiotowej umowy pożyczki, § 7 ust.15 umowy o roboty budowlane z dnia 19.07.2021 r. Na podstawie kompensat z dnia 17 stycznia 2022 r. doszło do 3 potrąceń w łącznej wysokości 71.500zł. Z treści w/w dokumentu wynikało wprost, iż niezgłoszenie zastrzeżeń w ciągu 7 dni skutkować będzie tym, iż oświadczenie powoda o dokonanym potrąceniu uznane zostanie za zaakceptowane przez dłużnika. Strony wspólnie ustalały terminy oraz wysokość potrąceń. Pozwana nie kwestionowała istnienia swojego długu z tytułu zawartej umowy pożyczki z dnia 1.07.2021 r. Pozwana dobrowolnie wyraziła zgodę na potrącenie, a następnie po jego dokonaniu nie kwestionowała tego faktu. Przyjęte przez pozwaną oświadczenie o kompensacie zawierało wszystkie elementy uznania roszczenia. Oistnieniu roszczenia powoda względem pozwanej nie świadczy jedynie zawarta między stronami umowa, ale również fakt iż pozwana nie kwestionowała podstawy kontraktowej, faktycznej czy wreszcie podstawy i zakresu dochodzonego pozwem roszczenia, o czym świadczą dokonywane za jej zgodą kompensaty.

Sąd Okręgowy w Gliwicach, nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 5 maja 2022r. orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

Pozwana (...) Sp. z o.o. w R. w sprzeciwie od nakazu zapłaty z dnia 5.05.2022 r. wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej kosztów procesu. Podniosła zarzut potrącenia na kwotę 238.030,00 zł, tj. przewyższającą kwoty dochodzone pozwem.

W uzasadnieniu swojego stanowiska pozwana podniosła, że powód działając jako (...) nakazał pracownikom pozwanej oraz firmy (...) (podwykonawca) opuszczenie placu budowy w P. pozostawiając otwarty i niezabezpieczony front robót i pozostawiając bez nadzoru materiały budowlane oraz specjalistyczny sprzęt budowlany będący własnością pozwanej. To było działanie sprzeczne z umową. Skutkowało to stratami, opóźnieniami i dodatkowymi kosztami. Wskazała, że część kwoty pożyczki została, zgodnie z twierdzeniami powoda potrącona w wyniku dokonanych kompensat. Postanowienie zawarte w umowie o roboty budowlane, że kwota zaciągniętej pożyczki może zostać zaliczona na poczet zawartej umowy o roboty budowalne pomiędzy pozwaną a (...), tym samym to postanowienie powinno być interpretowane możliwe szeroko, nie ograniczając się tylko do wynagrodzenia pozwanej z tej umowy, ale wszystkich jej roszczeń wynikających z zawartej umowy o roboty budowlane. Wierzytelności będące przedmiotem zarzutu potrącenia ze strony pozwanej to kwoty: 41.820 zł brutto- wierzytelność pozwanej wobec (...) z tytułu kosztów poniesionych na wynajem szalunków i rusztowań (na podstawie umowy z M. P. (1)), 156.210 zł brutto – wierzytelność pozwanej wobec (...) z tytułu kosztów poniesionych na montaż konstrukcji stalowej, trzykrotny transport B. do P., zakwaterowanie personelu, usługi sprzętem specjalistycznym, najem personelu do wykonania kostki brukowej (na podstawie umowy z A. Ł. K.), 40.000zł – wierzytelność pozwanej wobec (...) z tytułu kary umownej naliczonej na podstawie umowy o roboty budowlane. Zgodnie z umową kwota zaciągniętej pożyczki, której zwrotu domaga się powód, może zostać zaliczona na poczet wszystkich w/w wierzytelności pozwanej wobec (...). Kwota 238.030 zł istotnie przewyższa wysokość zaciągniętej pożyczki i ewentualnie naliczonych odsetek umownych, wobec czego potrącenie dokonane zostało do wysokości wierzytelności niższej, tj. kwoty 128.500 zł powiększonej o ewentualne należne odsetki umowne za opóźnienie. Ponadto pozwana podkreśliła, że zachowanie powoda w zakresie prowadzenia działań związanych ze zleconymi robotami budowlanymi wskazują jasno, w jaki sposób powód prowadzi relacje biznesowe, a złożony przez niego pozew stanowi nadużycie.

W piśmie z dnia 25.08.2022r. strona powodowa podtrzymała dotychczasowe stanowisko w sprawie. W ocenie powoda bezzasadnych jest podniesiony przez pozwaną zarzut potrącenia. Podniesienie zarzutu potrącenia pozostawałoby sprzeczne z art. 203ˡ § k.p.c., ponieważ rzekomo przysługująca pozwanej wierzytelność pochodzi z odrębnego stosunku prawnego, nie została też uznana przez powoda ani nie została potwierdzona, co do wysokości czy istnienia przedmiotowego roszczenia.

Na rozprawie w dniu 7 listopada 2022 roku strony podtrzymały swoje dotychczasowe stanowiska w sprawie.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 1 lipca 2021 r. w P. powód A. W. zawarł umowę pożyczki, w której zobowiązał się do przekazania pozwanej (...) Spółce z o.o. w R. kwoty 200.000zł, a pozwana zobowiązała się do spłaty udzielonej pożyczki do dnia 31.12.2021 r. Strony ustaliły wysokość odsetek umownych za opóźnienie na 14% w skali roku.

Pozwana do dnia złożenia pozwu uiściła na rzecz powoda kwotę 71.500zł z tytułu zaciągniętej pożyczki.

Zgodnie z treścią § 5 ust. 4 umowy pożyczki z dnia 1 lipca 2021 r. kwota zaciągniętej pożyczki może być zaliczona na poczet umowy o roboty budowlane w P., przy ul. (...) (...), zawartej pomiędzy pozwaną a (...) Sp. z o.o. z siedzibą w P.. Formalnie w dniu 19.07.2021 r., pozwana wyraziła zgodę na dokonanie potrąceń z przysługującego jej wynagrodzenia z tytułu zawartej umowy o roboty budowlane z należnością powoda wynikającą z przedmiotowej umowy pożyczki, § 7 ust.15 umowy o roboty budowlane z dnia 19.07.2021 r.

Na podstawie kompensat z dnia 17 stycznia 2022 r. doszło do 3 potrąceń w łącznej wysokości 71.500zł. Z treści w/w dokumentu wynikało wprost, iż niezgłoszenie zastrzeżeń w ciągu 7 dni skutkować będzie tym, iż oświadczenie powoda o dokonanym potrąceniu uznane zostanie za zaakceptowane przez dłużnika.

/ dowód: umowa pożyczki z dnia 1 lipca 2021 r. k. 33-34, kompensaty, potwierdzenia przelewu, k. 13-20/.

Strony wspólnie ustalały terminy oraz wysokość potrąceń. Pozwana nie kwestionowała istnienia swojego długu z tytułu zawartej umowy pożyczki z dnia 1.07.2021 r.

Pozwana (...) Spółka z o.o. w R. dobrowolnie wyraziła zgodę na potrącenie, a następnie po jego dokonaniu nie kwestionowała tego faktu. Przyjęte przez pozwaną oświadczenie o kompensacie zawierało wszystkie elementy uznania roszczenia.

/ dowód: umowa o roboty budowlane z dnia 19.07.2021 r. , k. 21-32, kompensata k. 13-20/

Powód pisemnie wezwał pozwaną do zapłaty dochodzonej pozwem należności, a pozwana pozostawiła powyższe wezwanie bez odpowiedzi.

/ dowód: wezwanie do zapłaty z dnia 18.03.2022 r., k. 35-37, ostateczne wezwanie do zapłaty k. 39-40/.

Ustaleń w zakresie przedstawionego powyżej stanu faktycznego, przyjętego za podstawę do przeprowadzonych w dalszej części rozważań prawnych, Sąd dokonał w oparciu o wszechstronną analizę całokształtu zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w zakresie w pełni realizującym inicjatywę dowodową stron, kierując się przy tym dyrektywami określonymi w art. 233 § 1 k.p.c. Dowody z dokumentów stanowią dokumenty prywatne i urzędowe (w kopiach), których prawdziwości i autentyczności żadna ze stron procesu nie kwestionowała. Dokumenty nie mające charakteru dokumentów urzędowych są dokumentami prywatnymi i stanowią dowód tego, że osoba która je podpisała złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie. Obydwa rodzaje dokumentów korzystają z domniemania prawdziwości. Osoba zainteresowana może obalić to domniemanie, wskazując że dokument pochodzi od podmiotu oznaczonego jako wystawca dokumentu, że zaświadczenie zawarte w dokumencie urzędowym nie jest godne z prawdą, że oświadczenie zawarte w dokumencie prywatnym nie pochodzi od osoby, która dokument podpisała (art. 252-253 k.p.c.).

W ocenie Sądu zasługują na walor wiarygodności, bowiem nie zachodzą okoliczności podważające rzetelność i wiarygodność tych dokumentów. Dokumenty wyraźnie podlegają zaliczeniu w poczet materiału dowodowego na zasadzie art. 243 ² Kodeksu postępowania cywilnego. Wszelkie wykorzystane przez sąd dokumenty mogły stanowić podstawę do dokonywania ustaleń, albowiem nie były kwestionowane ani w zakresie autentyczności, ani treści.

Sąd w oparciu o przepis art. 235 ² k.p.c. pominął dowód z zeznań świadków Ł. K. i M. P. (1) oraz zeznań stron, albowiem okoliczności, na jakie miały być przeprowadzone zgodnie ze sformułowaną tezą dowodową nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy.

Sąd zważył co następuje:

Podstawową rzeczą obciążająca powoda było wykazanie na podstawie przedstawionych dowodów, że sporna wierzytelność mu przysługuje. Zgodnie z art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktów spoczywa na osobie, która z faktu wywodzi skutki prawne, jako podstawowy przepis w tym przedmiocie stosowany w postępowaniu sądowym pozostaje w ścisłym związku z przepisami proceduralnymi art. 232k.p.c. (nakładającym na strony obowiązek wykazywania dowodów dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne) i art. 227 k.p.c. (wskazujący, że strony mają obowiązek twierdzenia i dowodzenia tych wszystkich okoliczności, które mają być przedmiotem dowodu). W kontekście tych przepisów, zdaniem Sądu powód przedstawił materiał dowodowy - w postaci dokumentów które zostały wcześniej wymienione, w ocenie sądu wiarygodnych – potwierdzających okoliczność zawarcia między stronami umowy pożyczki z dnia 1.07.2021 r. W świetle brzmienia przepisów art. 232 k.p.c. i 6 k.c. nie powinno budzić zastrzeżeń stwierdzenie, że to rolą powoda było wykazanie w tym postępowaniu, że pomiędzy stronami doszło do zawarcia umowy pożyczki z 1.07.2021r., na podstawie której strona pozwana zobowiązała się do zwrotu na rzecz powódki określonej kwoty w terminie do dnia 31 grudnia 2021r. Bezspornym w sprawie było, że w dniu 1 lipca 2021r. w P. powód zawarł umowę pożyczki, w której zobowiązał się do przekazania pozwanej kwoty 200.000zł, a pozwana zobowiązała się do spłaty udzielonej pożyczki do dnia 31.12.2021 r. Zgodnie z treścią umowy § 5 ust. 4 zawartej umowy pożyczki z dnia 1 lipca 2021 r. kwota zaciągniętej pożyczki może być zaliczona na poczet umowy o roboty budowlane w P., przy ul. (...) (...), zawartej pomiędzy pozwaną a (...) Sp. z o.o. z siedzibą w P.. W dniu 19.07.2021 r., pozwana wyraziła zgodę na dokonanie potrąceń z przysługującego jej wynagrodzenia z tytułu zawartej umowy o roboty budowlane z należnością powoda wynikającą z przedmiotowej umowy pożyczki, § 7 ust.15 umowy o roboty budowlane z dnia 19.07.2021 r. Bezspornym jest, że pozwana w terminie, tj. 31 grudnia 2021 roku nie zwróciła powodowi pieniędzy będących przedmiotem pożyczki.

Przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Umowa pożyczki, której wartość przekracza tysiąc złotych, wymaga zachowania formy dokumentowej (art.720k.c.).

Kompensata wzajemnych zobowiązań to rozliczenie bezgotówkowe. Przedsiębiorcy mają prawo do takiego rozliczenia, gdy mają zobowiązania dwustronne- czyli, gdy są dla siebie jednocześnie wierzycielami i dłużnikami. Zgodnie z art. 498 § 1, 2 k.c., gdy dwie osoby są jednocześnie względem siebie dłużnikami i wierzycielami, każda z nich może potrącić swoją wierzytelność z wierzytelności drugiej strony, jeżeli przedmiotem obu wierzytelności są pieniądze lub rzeczy tej samej jakości oznaczone tylko co do gatunku, a obie wierzytelności są wymagalne i mogą być dochodzone przed sądem lub przed innym organem państwowym. Wskutek potrącenia obie wierzytelności umarzają się nawzajem do wysokości wierzytelności niższej. Do potrącenia może dojść na podstawie umowy zawartej między stronami, w której ustalą one zasady dokonania potrącenia wzajemnych wierzytelności w przyszłości. W umowie tej mogą być ustalone inne warunki umożliwiające dokonanie potrącenia, niż to wynika z art. 498 i n. (por. np. R. Zdzieborski [w:] M. Michalski, R. Zdzieborski, Ustawa o niektórych..., s. 159 i przywołana tam literatura; J. Lachowski, Kompensaty umowne..., s. 16 i n.; A. Janiak [w:] Kodeks cywilny..., t. 3, Część ogólna, red. A. Kidyba, 2010, s. 692). Do potrącenia umownego (kompensaty) może więc dojść, gdy wierzytelności nie są wymagalne. Możliwe jest ono do zastosowania także wtedy, gdy potrącane wierzytelności nie są jednorodzajowe. Dopuszczalne jest także określenie przez strony daty skuteczności potrącenia, tzn. czy działa ono wstecz, czy też skuteczne jest od dnia zawarcia porozumienia w przedmiocie potrącenia między stronami. Możliwe jest także dokonanie umownego potrącenia wierzytelności przedawnionych lub innych wynikających z zobowiązań naturalnych. Powszechnie przyjmowane jest to także w orzecznictwie (por. wyroki SN: z 3.06.1965 r., I CR 471/64, OSNC 1966/4, poz. 57; z 21.12.1967 r., I CR 481/67, OSNC 1968/11, poz. 186; z 17.12.1998 r., II CKN 849/98, OSNC 1999/7–8, poz. 128). Potrącenie umowne jest bowiem umową stron nieuregulowaną przepisami ustaw (nienazwaną), ewentualnie szczególnym rodzajem umowy, której celem jest modyfikacja sposobu wykonania istniejącego zobowiązania. Niezależnie od przyjętej kwalifikacji prawnej znajdą do niej zastosowanie postanowienia art. 353 ^{( 1)} k.c. (por. np. J. Lachowski, Kompensata umowna a potrącenie..., s. 41 i n.; M. Pyziak-Szafnicka, Potrącenie..., s. 340; J. Lachowski, Kompensaty umowne..., s. 16 i n.). Potwierdzają to także zapisy ustawowe (por. art. 4 ust. 2 u.n.z.f., art. 93 ust. 2 pr. bank.). Niektóre z nich zresztą są traktowane jako szczególne odmiany potrącenia ustawowego (por. na ten temat M. Bączyk, Potrącenie w świetle..., s. 57 i n.; A. Janiak, Przywileje bankowe..., s. 132 i n.; A. Janiak, Recenzja pracy..., s. 95 i n.; R. Zdzieborski [w:] M. Michalski, R. Zdzieborski, Ustawa o niektórych..., s. 159 i n.).

Przedprocesowe oświadczenie o potrąceniu skutkuje umorzeniem zobowiązania do wysokości wierzytelności niższej (art. 498 § 2), a zatem – w znaczeniu procesowym – powinno być ono kwalifikowane jako zarzut wygaśnięcia (na skutek umorzenia) dochodzonego roszczenia (wyrok SA w Szczecinie z 26.04.2017 r., I ACa 1003/16, LEX 2335159).

Bezspornym w sprawie było, iż na podstawie kompensat z dnia 17.01.2022r. doszło do 3 potrąceń w łącznej wysokości 71.500zł. Pozwana dobrowolnie wyraziła zgodę na potrącenie, a następnie po jego dokonaniu nie kwestionowała tego faktu. Przyjęte przez pozwaną oświadczenie o kompensacie zawierało wszystkie elementy uznania roszczenia przez pozwaną.

Od potrącenia jako czynności materialnoprawnej, odróżnić trzeba zarzut potrącenia będący czynnością procesową. Oświadczenie o potrąceniu, o którym mowa w art. 499 k.c., jest czynnością materialnoprawną powodującą - w razie wystąpienia przesłanek określonych w art. 498 § 1 k.c. - odpowiednie umorzenie wzajemnych wierzytelności, natomiast zarzut potrącenia jest czynnością procesową, polegającą na żądaniu oddalenia powództwa w całości lub w części z powołaniem się na okoliczność, że roszczenie objęte żądaniem pozwu wygasło wskutek potrącenia. Oświadczenie o potrąceniu stanowi zatem materialnoprawną podstawę zarzutu potrącenia. Do dokonania potrącenia może dojść zarówno w ramach postępowania sądowego, jak i poza nim; w trakcie postępowania sądowego uprawniony może połączyć złożenie oświadczenia woli o potrąceniu z podniesieniem zarzutu potrącenia. Podniesienie w odpowiedzi na pozew zarzutu potrącenia jest tym samym równoznaczne ze złożeniem oświadczenia o potrąceniu, jeżeli oświadczenie takie nie zostało złożone wcześniej. Podnosząc zarzut potrącenia pozwany oświadcza bowiem swą wolę potrącenia; w przeciwnym razie podniesiony zarzut byłby bezskuteczny.

W ocenie Sądu bezzasadny jest podniesiony przez pozwaną (...) Spółkę z o.o. w R. zarzut potrącenia. Nie sposób bowiem zgodzić się z twierdzeniami strony pozwanej, jakoby postanowienia zawarte w paragrafie 5 ust. 4 umowy pożyczki z dnia 1.07.2021 r. winny być interpretowane możliwie szeroko, w sposób umożliwiający pożyczkobiorcy dokonywanie potrąceń. Możliwość dokonywania potrąceń dotyczy jedynie wynagrodzenia należnego Wykonawcy a nie wszystkich wierzytelności, jakie mogłyby powstać podczas realizacji umowy i pozostaje w stosunku jedynie do wymagalnej pożyczki a nie jak twierdzi pozwana każdej wierzytelności, jaka by mogła powstać na gruncie łączącej strony umowy i to niezależnie od stopnia jej uprawdopodobnienia, czy zasadności i etapu, na jakim potrącenie ma być stosowane. Nie każdą wierzytelność nadającą się do potrącenia w ujęciu materialnoprawym można wykorzystać w procesowym zarzucie potrącenia. Wskazane przez pozwaną rzekomo przysługujące jej wierzytelności pochodzą z innego stosunku prawnego niż wierzytelność dochodzona przez powoda. Pozwana nie dysponuje uprawdopodabniającym wierzytelności dokumentem niepochodzącym wyłącznie od pozwanej. Oceniając zarzut potrącenia pozwanej przez pryzmat art. 203 ˡ§ 1 k.p.c., który stanowi, że podstawą zarzutu potrącenia może być tylko wierzytelność pozwanego z tego samego stosunku prawnego co wierzytelność dochodzona przez powoda, chyba że wierzytelność pozwanego jest niesporna lub uprawdopodobniona dokumentem nie pochodzącym wyłącznie od pozwanego, to uznać należy, że jest to szczególna norma, która określa podstawy procesowego zarzutu potrącenia, ale także wskazuje na warunki skuteczności tego zarzutu. W powyższym przepisie wprost określono, że wierzytelności muszą wynikać z tego samego stosunku prawnego. Również należy podkreślić, że niniejsze pojęcie należy interpretować w sposób ścisły, co oznacza, że nie może stanowić podstawy zarzutu potrącenia wierzytelność pozwanego, która nie pozostaje w jakimkolwiek związku z wierzytelnością powoda.

Mając na uwadze powyższe przyjąć należy nowelizacja kodeksu postępowania cywilnego wprowadza daleko idące ograniczenia w możliwości podnoszenia zarzutu potrącenia przez pozwanego. Wprowadzone ograniczenia mają na celu przyspieszyć postępowanie i zapobiec sytuacji podnoszenia fikcyjnych zarzutów tylko po to by opóźnić moment wydania wyroku i odwlec obowiązek zapłaty dochodzonej należności. Tego rodzaju sytuacja z całą pewnością nie była i nie jest pożądana z punktu widzenia interesu stron dochodzących swoich roszczeń przed sądem. W sytuacji, gdy wierzytelność pozwanego nie spełni kryteriów określonych art. 203 ˡ§ 1 k.p.c., pozwany w celu dochodzenia swoich praw będzie musiał wytoczyć osobne powództwo. Nietrafny okazał się w tym kontekście podnoszony przez stronę pozwaną zarzut potrącenia.

Ostatecznie zatem, skoro pozwana nie kwestionuje swojej odpowiedzialności z tytułu zaciągniętej pożyczki, jedynie starała się dokonać nie mającego żadnych podstaw faktycznych i prawnych potrącenia w ramach zarzutu procesowego, Sąd uwzględnił żądanie powoda zasądzenia określonej w pozwie kwoty.

Zgodnie z art. 481 § 1 k. c. wierzyciel uprawniony jest do naliczenia odsetek za opóźnienie w spełnieniu świadczenia, także w sytuacji, gdy nie ponosi z tego tytułu żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Uznając powyższe, Sąd zasądził od pozwanego kwotę 128.500 zł z odsetkami umownymi za opóźnienie w wysokości 14% w stosunku rocznym od dnia 1 stycznia 2022 r. do dnia zapłaty.

Zgodnie z art. 108 § 1 k.p.c. Sąd obowiązany był w orzeczeniu kończącym postępowanie w instancji rozstrzygnąć o kosztach procesu. Stosownie do treści art. 98 § 1 k.p.c. strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Z uwagi na to, że pozwanego należy uznać za przegrywającego sprawę co do całości zgłoszonego żądania, w związku z tym zobowiązany został do zwrotu powodowi całości poniesionych przez niego kosztów procesu. Na koszty te składa się uiszczona przez powoda opłata stosunkowa, wynagrodzenie pełnomocnika – adwokata oraz opłata skarbowa (rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U.2015, poz. 1800 ze zm.).

Gliwice, 22 listopada 2022 r.

SSO Katarzyna Banko