Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Gliwicach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 grudnia 2021 roku

Sąd Okręgowy w Gliwicach I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący:	SSO Andrzej Kieć
Protokolant:	Sandra Bień

po rozpoznaniu w dniu 21 grudnia 2021 roku w Gliwicach

sprawy z powództwa R. S. (1), M. S., A. S., J. S.

przeciwko M. W.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego M. W. na rzecz powoda R. S. (1) kwotę 92 000 (dziewięćdziesiąt dwa tysiące) złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 14 grudnia 2018 roku do dnia zapłaty;

2.  oddala powództwo R. S. (1) w pozostałym zakresie;

3.  zasądza od pozwanego M. W. na rzecz powoda M. S. kwotę 80 000 (osiemdziesiąt tysięcy) złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 14 grudnia 2018 roku do dnia zapłaty;

4.  oddala powództwo M. S. w pozostałym zakresie;

5.  zasądza od pozwanego M. W. na rzecz powódki J. S. kwotę 60 000 (sześćdziesiąt tysięcy) złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 14 grudnia 2018 roku do dnia zapłaty;

6.  oddala powództwo J. S. w pozostałym zakresie;

7.  zasądza od pozwanego M. W. na rzecz powódki A. S. kwotę 15 000 (piętnaście tysięcy) złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 14 grudnia 2018 roku do dnia zapłaty;

8.  oddala powództwo A. S. w pozostałym zakresie;

9.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda R. S. (1) kwotę 1 694,66 (jeden tysiąc sześćset dziewięćdziesiąt cztery i 66/100) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu;

10.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda M. S. kwotę 623,21 (sześćset dwadzieścia trzy i 21/100) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu;

11.  zasądza od pozwanego na rzecz powódki J. S. kwotę 3 270 (trzy tysiące dwieście siedemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu;

12.  zasądza od powódki A. S. na rzecz pozwanego M. W. kwotę 870 (osiemset siedemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu;

13.  pozostałymi nieuiszczonymi kosztami sądowi obciąża Skarb Państwa.

SSO Andrzej Kieć

Sygn. akt I C 577/20

UZASADNIENIE

Powodowie R. S. (1), M. S., A. S., J. S. wnieśli o zasądzenie od pozwanego M. W. odpowiednio 142 000 zł, 150 000 zł, 100 000 zł oraz 100 000 zł, w każdym przypadku z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 14 grudnia 2018 roku do dnia zapłaty oraz obciążenie pozwanego kosztami postępowania. W uzasadnieniu wskazali, iż żądanych kwot dochodzą tytułem zadośćuczynienia za śmierć ich osoby najbliższej R. S. (2) (żony, matki oraz teściowej powodów) która poniosła śmierć w wyniku wypadku w trakcie wykonywania pracy w zakładzie pracy pozwanego. Na skutek zdarzenia powodowie utracili osobę bliską, z którą byli związani. Doszło do naruszenia dóbr osobistych w postaci więzi małżeńskiej oraz więzi między rodzicami a dziećmi. Bezpośredni sprawca wypadku – inny pracownik pozwanego został skazany prawomocnie wyrokiem karnym na m. in. obowiązek zapłaty nawiązki na rzecz powoda R. S. (1). Nadto przed wniesieniem pozwu pozwany wypłacił powodowi M. S. odszkodowanie z tytułu zwrotu kosztów pogrzebu w wysokości 10 000 zł.

Pozwany w odpowiedzi wniósł o oddalenie powództwa oraz obciążenie powodów kosztami postępowania. W uzasadnieniu wskazał, iż R. S. (2) poniosła śmierć na skutek nieszczęśliwego wypadku spowodowanego nieumyślnie przez pracownika pozwanego. Pozwany nie kwestionował swej odpowiedzialności co do zasady. Wskazał, że nie można przypisać mu winy za śmierć R. S. (2); nadto pozwany pokrył koszty pogrzebu, przekazując na rzecz powoda R. S. (1) kwotę 10 000 złotych. Podniesiono nadto, iż powodowie M. S. oraz J. S. (z d. J.) w chwili wypadku byli osobami dorosłymi, prowadzącymi własne życie; J. S. mieszkała za granicą co wpływało na osłabienie osobistych kontaktów oraz wzajemnej bezpośredniej bliskości. Powódka A. S. – teściowa pokrzywdzonej, nie jest osobą najbliższą w rozumieniu art. 446 par. 4 kc. Oprócz tego w procesie karnym zasądzono od bezpośredniego sprawcy wypadku na rzecz powoda R. S. (1) nawiązkę w wysokości 8000 zł. Wyżej wskazane okoliczności w ocenie pozwanego winny mieć wpływ przy rozstrzyganiu sprawy. Zadośćuczynienie w łącznej wysokości blisko pół miliona złotych jest w ocenie pozwanego rażąco wygórowane.

Sąd ustalił:

W dniu 16 maja 2018 roku R. S. (2) zmarła w wyniku wypadku w trakcie wykonywania pracy w zakładzie pracy pozwanego – fermie drobiu w miejscowości W.. Do jej zadań jako pracownika należała m. in. bieżąca kontrola warunków hodowli. Z uwagi na rozległość zakładu odległości pomiędzy jego budynkami pokonywała rowerem zakładowym. W trakcie przemieszczania się po terenie ww. zakładu na rowerze zakładowym została potrącona przez cofającą się ładowarkę kierowaną przez innego pracownika pozwanego – L. J. (1) – na skutek czego doznała szeregu rozległych obrażeń ciała w wyniku których poniosła śmierć na miejscu. Pojazd, który spowodował wypadek nie posiadał badań technicznych i nie był ubezpieczony.

Zdarzenie nie zostało uznane jako wypadek przy pracy w rozumieniu ustawy o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadku przy pracy oraz chorób zawodowych albowiem poszkodowania nie była objęta ubezpieczeniem wypadkowym (protokół k. 38). W toku dochodzenia prowadzonego przez Prokuraturę Rejonową w Tarnowskich Górach sygn. 3 ds. 236/18 sporządzono opinie na okoliczność stanu technicznego pojazdu; rekonstrukcji wypadku drogowego oraz osób odpowiedzialnych za naruszenie zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym, zaistnienie wypadku bądź przyczynienie się do niego. Ustalono wówczas, iż stan techniczny ładowarki nie miał wpływu na zaistnienie oraz przebieg zdarzenia. Natomiast do zdarzenia mogło się przyczynić ograniczenie widoczności poprzez nadmierne zabrudzenie szyb kabiny ładowarki. Za przyczynę wypadku uznano okoliczność, iż kierujący cofającą ładowarką L. J. (1) nie upewnił się, czy za pojazdem nie znajduje się przeszkoda i w konsekwencji nie ustąpił pierwszeństwa R. S. (2). Prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Tarnowskich Górach z dnia 13 maja 2019 roku (II K 1085/18 sprawca wypadku L. J. został skazany na m. in. karę pozbawienia wolności 1 roku z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, grzywnę w wysokości 50 stawek dziennych po 10 zł, nawiązkę na rzecz pokrzywdzonego – powoda R. S. (1) w wysokości 8000 złotych (dokumenty z akt PR k.34-80, wyrok SR Tarnowskie Góry k. 81).

Zmarła R. S. (2) była żoną powoda R. S. (1) od 1981 roku, matką powodów M. S. oraz J. S. (z d. J.) oraz synową powódki A. S.. Zamieszkiwała wspólnie z powodami R. S. (1), M. S. oraz A. S.. Wspólnie prowadzili gospodarstwo domowe. Zmarła przygotowywała posiłki pomagała powodowi w opiece nad matką; nadto od około dwóch lat przed śmiercią dorabiała dorywczo u pozwanego na podstawie umowy zlecenia zajmując się karmieniem drobiu oraz nadzorem nad urządzeniami i zarabiając około 2500 zł miesięcznie. Zmarła nie zawarła z pozwanym umowy o pracę, nie została przez niego objęta ubezpieczeniem. Relacje między zmarłą a powodami były bardzo dobre. Powódka J. S. od wielu lat mieszkała w Niemczech, odwiedzała rodziców około trzy razy w roku z okazji świąt, przyjeżdżając na pobyty tygodniowe oraz w lato na dwa tygodnie. Poza tym utrzymywała z rodziną regularny kontakt telefoniczny. O śmierci żony powód dowiedział się od pracowników pozwanego; organizacją pogrzebu zajmował się osobiście z pomocą swoich braci. R. S. (1) ciężko przeżył śmierć żony aczkolwiek nie korzystał z pomocy psychologa bądź psychiatry. M. S. jeszcze przed śmiercią matki (od 2015 roku) leczył się u psychiatry na depresję oraz fobię społeczną, które po śmierci matki nasiliły się . Wszyscy powodowie regularnie odwiedzają grób zmarłeją na cmentarzu.

Powódka A. S. ma 88 lat, była zżyta ze zmarłąsynową. Od około 10 lat ma problemy z chodzeniem, jest obecnie osobą niesamodzielną, wymagająca opieki.

(przesłuchanie powodów k. 172 - 175).

Wypadek z 16 maja 2018 roku był jedynym tego rodzaju wypadkiem w zakładzie pracy pozwanego. Pozwany pobiera emeryturę w wysokości 1900 zł miesięcznie. Dochód z działalności gospodarczej wynosi kilkadziesiąt tysięcy złotych rocznie; jest on inwestowany w rozwój fermy. Pozwany jest właścicielem 8 ha gruntów, na której położona jest ferma. Jeździ 15 – letnim (...); posiada dwie ciężarówki z lat 80 – tych oraz dwa dwudziestoletnie ciągniki rolnicze. Nie posiada oszczędności w walutach czy złocie. . Ferma drobiu funkcjonuje od 2004 roku; w 2018 roku zatrudniała około 10 osób. W skali roku obroty fermy wynoszą około 6 milionów złotych (przesłuchanie pozwanego k. 186).

Pozwany w dniu 27 maja 2018 roku zapłacił powodowi R. S. (1) kwotę 10 000 złotych tytułem kosztów związanych z pogrzebem żony (pokwitowanie k. 138).

Pismem z 21 czerwca 2018 roku powodowie oraz wnuczka i zięć zmarłej L. J. (3) oraz A. J. wezwali pozwanego do spełnienia świadczeń z tytułu zadośćuczynienia w wysokości odpowiednio po 200 000 zł na rzecz R. i M. S.; po 150 000 zł na rzecz A. S. oraz J. Ł., 50 000 zł na rzecz L. J. (3), 20 000 zł na rzecz A. J. – łącznie 770 000 złotych w terminie 14 dni (pismo powodów k. 83 - 87). Dnia 9 lipca 2018 roku powodowie zawezwali pozwanego do próby ugodowej przed Sądem Rejonowym w Tarnowskich Górach. Pozwany odmówił przystąpienia do próby ugodowej. Posiedzenie sadu w sprawie zawezwania do próby ugodowej odbyło się 13.12.2018r. (korespondencja k. 88 - 94).

Powyższe ustalenia faktyczne poczyniono na podstawie dokumentów wyraźnie wymienionych, które podlegały zaliczeniu w poczet materiału dowodowego na zasadzie art. 243 ² Kodeksu postępowania cywilnego. Żaden z ww. dokumentów nie został skutecznie zakwestionowany pod względem swojej prawdziwości oraz autentyczności. Ustalając istotne dla sprawy okoliczności takie jak relacja powodów ze zmarłą oraz sytuację pozwanego Sąd oparł się na dowodzie z przesłuchania stron przy czym przesłuchano tych powodów którzy stawili się na termin rozprawy; dowód z zeznań powodów, którzy się nie stawili, pominięto. Zeznania powodów były ze sobą zgodne, logiczne, wzajemnie się uzupełniały, toteż Sąd dał im wiarę. Sad dał też wiarę w przyjętym zakresie zeznaniom pozwanego, albowiem były logiczne; tym samym wiarygodne.

Sąd zważył:

Powództwo podlegało częściowemu uwzględnieniu. Zgodnie z art. 446 § 4 kc, jeżeli wskutek uszkodzenia ciała nastąpiła śmierć pokrzywdzonego, sąd może przyznać najbliższym członkom rodziny zmarłego odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Wszyscy powodowie byli spokrewnieni względnie spowinowaceni ze zmarłą R. S. (2) (mąż, dzieci, teściowa) Niewątpliwie byli oni dla niej osobami najbliższymi w rozumieniu art. 446 par. 4 kc. Podkreślić należy, ze do zaliczenia do osób najbliższych w rozumieniu wskazanego przepisu istotne są okoliczności faktyczne i rzeczywiste relacje bliskości pomiędzy pokrzywdzonym a tymi osobami. Te relacje bliskości w niniejszej sprawie niewątpliwie występowały, również w odniesieniu do relacji pomiędzy poszkodowana a A. S. (teściową).

Niesporna była również legitymacja bierna pozwanego jako właściciela zakładu pracy, w którym pracowała zmarła R. S. (2). Jego przedsiębiorstwo, w którym w chwili śmierci świadczyła pracę zmarła (ferma drobiu) jest przedsiębiorstwem wprawianym w ruch za pomocą sił przyrody w rozumieniu art. 435 k. c. Bezpośrednio wypadek został spowodowany przez poruszający się na terenie zakładu pojazd bez badań technicznych. Pozwany odpowiada za zdarzenie zgodnie z art. 435 k. c. na zasadzie ryzyka a zatem niezależnie od winy a odpowiedzialności tej nie można wyłączyć ani ograniczyć (art. 436 k. c.). Od strony podmiotowej pozwany odpowiada jako zwierzchnik (pracodawca) bezpośredniego sprawcy wypadku L. J. (1) na zasadzie art. 430 k. c. w zw. z art. 120 Kodeksu pracy.

Sporna była wysokość żądanego zadośćuczynienia. W orzecznictwie przyjmuje się, że spowodowanie śmierci osoby bliskiej stanowi naruszenie dobra osobistego najbliższych członków rodziny w postaci prawa do życia w pełnej rodzinie. Kompensacie podlega doznana krzywda, która polega na zerwaniu więzi rodzinnych. Krzywda ta wyraża się w szczególności poprzez cierpienie, ból i poczucie osamotnienia po śmierci najbliższego członka rodziny. Chodzi o rekompensatę krzywdy moralnej, a więc krzywdy pozostającej w sferze subiektywnych, wewnętrznych przeżyć danej osoby. Ustalenie rozmiaru krzywdy ma podstawowe znaczenie dla określenia odpowiedniej sumy, która ma stanowić jej pieniężną kompensatę. Przepisy kodeksu cywilnego nie wskazują kryteriów, jakie należałoby uwzględniać przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia pieniężnego. Suma "odpowiednia" nie oznacza sumy dowolnej, określonej wyłącznie według uznania sądu, gdyż jej prawidłowe ustalenie wymaga uwzględnienia wszystkich okoliczności, mogących mieć w danym przypadku znaczenie. Zadośćuczynienie powinno mieć charakter kompensacyjny, a więc przedstawiać ekonomicznie odczuwalną wartość i być tak ukształtowane, by stanowić odpowiedni ekwiwalent doznanej krzywdy. Z drugiej strony, wysokość zadośćuczynienia powinna być utrzymana w rozsądnych granicach (por. np. wyrok SN z Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 22 grudnia 2015 r. I ACa 871/15). Wysokość zadośćuczynienia jednocześnie winna być tak oznaczona, by uwzględniała panujące stosunki społeczno-ekonomiczne w oparciu o kryteria doświadczenia i kolidujących ze sobą w danej sprawie interesów – jednocześnie bez aspiracji zapłaty jakiejś ceny cierpienia. Zadośćuczynienie nie ma na celu wyrównanie strat poniesionych przez członków najbliższej rodziny zmarłych, lecz ma pomóc im dostosować się do nowej rzeczywistości oraz złagodzić ich cierpienia wywołane utratą osoby bliskiej. Okoliczności, jakie mogą wpływać na wysokość świadczenia to m.in.: dramatyzm doznań osób bliskich zmarłego, poczucie osamotnienia, cierpienia moralne i wstrząs psychiczny wywołany śmiercią osoby najbliższej, rola jaką w rodzinie pełniła osoba zmarłego, charakter i rodzaj zaburzeń w prawidłowym funkcjonowaniu pozostałych członków rodziny, stopień w jakim pozostali członkowie będą umieli odnaleźć się w nowej rzeczywistości i na ile zdolni są zaakceptować obecny stan rzeczy, proces leczenia doznanej traumy mający na celu pomoc w odbudowie struktury rodziny i przywrócenie znaczenia każdego z jej członków.

Niewątpliwie trudno jest wycenić bądź wymierzyć tak negatywne doznania jak ból, rozpacz, cierpienie. Nie można ustalać miernika bólu i cierpienia tym bardziej, że generalnie brak w takiej sytuacji pomocniczego środka, jakim jest chociażby stopień trwałego uszczerbku na zdrowiu (uwzględniany chociażby przy rozpoznawaniu roszczeń z art. 445 k.c.). Każdy przypadek powinien być rozpatrywany indywidualnie i odrębnie przy stosowaniu wszystkich istotnych elementów dla danej sprawy. Jednocześnie wskazać należy, iż odwołanie się do przeciętnej stopy życiowej nie może pozbawiać rozpatrywanego roszczenia funkcji kompensacyjnej i przesłaniać innych ważniejszych przesłanek ustalenia należnych kwot. Jest to przesłanka pomocnicza, mająca charakter uzupełniający w stosunku do kwestii zasadniczej, jaką jest rozmiar szkody niemajątkowej.

Relacje każdego z powodów ze zmarłą R. S. (2) zostały opisane w poprzedniej części uzasadnienia. Nie ulegało wątpliwości Sądu, iż każdy z powodów doznał znacznej krzywdy niemajątkowej, z istoty swojej nienaprawialnej. Zmarła R. S. (2) była dla każdego z powodów osobą bardzo ważną. Interesowała się sprawami powodów, pomagała im, z trójką powodów wspólnie mieszkała oraz prowadziła gospodarstwo domowe. Wszyscy powodowie byli ze zmarłą bardzo zżyci a powódka J. J. (2) pomimo życia za granicą często odwiedzała matkę oraz pozostałych członków rodziny oraz utrzymywała z nimi stały częsty kontakt telefoniczny. Nie ulegało wątpliwości Sądu, iż odczuwana przez powodów krzywda i żal są bardzo duże ani to, iż na skutek wypadku doszło do naruszenia dóbr osobistych powoda w postaci zerwania więzi rodzinnych. Więzi te zostały zerwane w sposób nagły i brutalny, na co powód z oczywistych względów żaden z powodów przygotowany nie był.

Tym niemniej powództwo podlegało jedynie częściowemu uwzględnieniu. Sąd wziął przy tym pod uwagę różny poziom więzi łączących każdego z powodów ze zmarłą a co za tym idzie różny inny ciężar gatunkowy naruszenia tych więzi jako dóbr osobistych. W ocenie Sądu dla powoda R. S. (1) jako wieloletniego małżonka zmarłej (40 lat), z którą żył, mieszkał, prowadził gospodarstwo domowe, adekwatną sumą zadośćuczynienia jest kwota 100 000 złotych; uwzględniając zasądzoną na jego rzecz nawiązkę w wyroku karnym 8 000 zł należało zatem zasądzić na jego rzecz kwotę 92 000 złotych. Dla powoda M. S., dorosłego syna, wymagającego wsparcia z uwagi na stan zdrowia psychicznego, w ocenie Sądu adekwatną sumą zadośćuczynienia jest kwota 80 000 złotych. Odnośnie powódki J. J. (2) Sąd wziął pod uwagę, iż jest to dorosła córka mieszkająca od wielu lat za granicą, gdzie założyła rodzinę i której kontakt z matką był z tej przyczyny rzadszy. Relacje z matka według wszelkich reguł prawdopodobieństwa nieco były osłabione, pomimo, że w miarę możliwości odwiedzała rodziców kilka razy do roku a nadto utrzymywała ze zmarłą matką intensywny kontakt telefoniczny Powyższe okoliczności uzasadniają zasądzenie na rzecz tej powódki tytułem zadośćuczynienia kwoty 60 000 złotych. Z kolei odnośnie powódki A. S. Sąd miał na uwadze, iż jest ona jedynie teściową zmarłej powódki. Jest ona w zaawansowanym wieku. Istniały pomiędzy nią a zmarła bliskie codzienne relacje a nadto obecnie nie może ona liczyć na pomoc i opiekę ze strony zmarłej. Biorąc pod uwagę ustalone powyżej okoliczności dotyczące życia rodzinnego zmarłej R. S. (2) należało uznać ją za osobę najbliższą w rozumieniu art. 446 par. 4 kpc (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 23 grudnia 2014 r. I ACa 638/14) przyjmujący szerokie rozumienie rodziny w rozumieniu art. 446 par. 4 kpc Mimo ustalenia, iż relacje zmarłej z powódką były bardzo dobre (opieka zmarłej nad teściową) w ocenie Sądu więzi jakie zostały naruszone nie były aż tak intensywne jak więzi łączące zmarłą z mężem oraz dziećmi Mając na uwadze rozmiar oraz charakter doznanej przez nią krzywdy należało w przypadku tej powódki uznać, iż adekwatną kwotą zadośćuczynienia będzie 15 000 złotych.

W pozostałym zakresie powództwo jako wygórowane a przez to niezasadne podlegało oddaleniu. Sąd wziął przy tym pod uwagę możliwości płatnicze odpowiedzialnego za szkodę i jego sytuację a także jego postawę po wypadku (przekazanie kwoty 10.000 zł na koszty pogrzebu, brak negowania krzywdy powodów).

Odsetki zasądzono zgodnie z żądaniem pozwu na zasadzie art. 481 k .c. od dnia 14 grudnia 2018 roku do dnia faktycznej zapłaty. Roszczenie było w tej dacie wymagalne, na co wskazuje pismo powodów z 21.06.2018 r (zgłoszenie roszczenia k.83, negatywny wynik postępowania o zawezwanie do próby ugodowej k.88-93).

Koszty procesu podlegały stosunkowemu rozdzieleniu na zasadzie art. 100 kpc.

Każdy z powodów wygrał proces w różnym stopniu: powód R. S. (1) w 64,78%; powód M. S. w 53,33%; powódka J. S. w 60% zaś powódka A. S. w 15%. Łączne koszty procesu w relacji powód R. S. (1) – pozwany wyniosły 4.700 zł, z czego na powoda przypadło 3350 zł (2.000 zł opłata od pozwu, ¼ kosztów zastępstwa procesowego wynoszącego 5.400 zł tj. 1350 zł) a na pozwanego przypadło 1350 zł (¼ kosztów zastępstwa procesowego wynoszącego 5.400 zł). Łączne koszty procesu w relacji powód M. S. – pozwany wyniosły 3.700 zł, z czego na powoda przypadło 2350 zł (1.000 zł opłata od pozwu, ¼ kosztów zastępstwa procesowego wynoszącego 5.400 zł tj. 1350 zł) a na pozwanego przypadło 1350 zł (¼ kosztów zastępstwa procesowego wynoszącego 5.400 zł). Łączne koszty procesu w relacji powódka J. S. – pozwany wyniosły 7.700 zł, z czego na powódkę przypadło 6350 zł (5.000 zł opłata od pozwu, ¼ kosztów zastępstwa procesowego wynoszącego 5.400 zł tj. 1350 zł) a na pozwanego przypadło 1350 zł (¼ kosztów zastępstwa procesowego wynoszącego 5.400 zł). Łączne koszty procesu w relacji powódka A. S. – pozwany wyniosły 3.200 zł, z czego na powódkę przypadło 1850 zł (500 zł opłata od pozwu, ¼ kosztów zastępstwa procesowego wynoszącego 5.400 zł tj. 1350 zł) a na pozwanego przypadło 1350 zł (¼ kosztów zastępstwa procesowego wynoszącego 5.400 zł).

Biorąc pod uwagę wysokość poniesionych przez każdą ze stron kosztów procesu oraz stopień utrzymania się z żądaniem przez każdego z powodów, należało zasądzić koszty procesu w wysokości 1694,66 zł na rzecz R. S. (1), 623,21 zł na rzecz M. S., 3270 zł na rzecz J. S.. Powódka A. S. przegrała proces w 85% a co za tym idzie winna tytułem kosztów postępowania zapłacić pozwanemu 870 zł.

Pozostałymi nieuiszczonymi kosztami sądowymi (częścią nieuiszczonych opłat sądowych) obciążono Skarb Państwa na zasadzie art. 113 ust. 4 uoksc. Orzekając w ten sposób Sąd miał na uwadze łączną wysokość opłaty od pozwu (24 600 zł od łącznie zgłoszonych roszczeń na 492 000 złotych) oraz sytuację majątkową stron postępowania. Obciążenie stron nieuiszczonymi kosztami sądowymi stanowiłoby w ocenie Sądu nadmierne obciążenie majątkowe; w stosunku do powodów zachodziłaby konieczność ściągnięcia nieuiszczonych kosztów sądowych z zasądzonych roszczeń, co przekreślałoby ich kompensacyjny cel.

SSO Andrzej Kieć

.