Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Gliwicach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 sierpnia 2018 roku

Sąd Okręgowy w Gliwicach I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący:	SSO Beata Majewska-Czajkowska
Protokolant:	Renata Klepek

po rozpoznaniu w dniu 30 sierpnia 2018 roku w Gliwicach

sprawy z powództwa (...)

przeciwko K. U.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego K. U. na rzecz powoda (...)kwotę 106.868,40 (sto sześć tysięcy osiemset sześćdziesiąt osiem i 40/100) złotych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 11 października 2017 roku do dnia 30 sierpnia 2018 roku;

2.  zasądzone świadczenie w punkcie pierwszym wyroku rozkłada na 134 (sto trzydzieści cztery) raty, przy czym 133 (trzydzieści trzy) kolejne raty w kwocie po 800,00 (osiemset) złotych, natomiast rata 134 (sto trzydziesta czwarta) w kwocie 468,40 (czterysta sześćdziesiąt osiem i 40/100) złotych, nadto ostatnia rata obejmuje odsetki ustawowe od należności głównej od dnia 11 października 2017 roku do dnia 30 sierpnia 2018 roku, z zaznaczeniem, iż raty będą płatne miesięcznie począwszy od pierwszego miesiąca po prawomocności wyroku do 10-go dnia każdego miesiąca z ustawowymi odsetkami w wypadku opóźnienia w płatności którejkolwiek z rat;

3.  zasądza od pozwanego K. U. na rzecz powoda (...) w W. kwotę (...),00 (sześć tysięcy siedemset pięćdziesiąt trzy) złote tytułem zwrotu kosztów postępowania, w tym 5417,00 (pięć tysięcy czterysta siedemnaście) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

SSO Beata Majewska-Czajkowska

UZASADNIENIE

Powód (...) z siedzibą w W. wniósł dnia 10 października 2017 r. w elektronicznym postępowaniu upominawczym o zasądzenie od pozwanego K. U. kwoty 106.868,40 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia 11 października 2017 r. do dnia zapłaty oraz z kosztami procesu.

W uzasadnieniu powód wskazał, że pozwany K. U. zawarł 14 sierpnia 2008 roku umowę kredytu konsolidacyjnego nr (...) z (...) (obecnie (...)), z której warunków strona pozwana nie wywiązywała się w ustalonym terminie. Dnia 16 stycznia 2012 roku na podstawie umowy przelewu wierzytelności zawartej pomiędzy powodem, a poprzednim wierzycielem (...) (obecnie (...)), powód nabył w/w wierzytelność. Zbycie wierzytelności nastąpiło zgodnie z art. 509 k.c. oraz w oparciu o ustawę z dnia 27 maja 2004 roku o funduszach inwestycyjnych. W związku z powyższym powód niniejszym pozwem dochodzi należności wynikającej z umowy kredytu konsolidacyjnego, zawartej pomiędzy pozwanym, a poprzednim wierzycielem tj. na dzień wniesienia niniejszego pozwu zobowiązanie strony pozwanej przedstawiało się następująco: 66.324,27 zł – kwota niespłaconego kapitału oraz 40.544,13 zł – kwota odsetek.

Ponadto, powód wskazał na zawartą w dniu 8 kwietnia 2015 roku między powodem, a stroną pozwaną umowę ugody o nr (...), zgodnie z którą strona pozwana uznała swoje zobowiązanie za istniejące oraz wymagalne w dniu jej zawarcia.

W dniu 7 marca 2018 roku Sąd Okręgowy w Gliwicach wydał nakaz zapłaty
w postępowaniu upominawczym, w którym orzekł zgodnie z żądaniem pozwu (k. 27).

Sprzeciw od powyższego nakazu wniósł pozwany w dniu 4 czerwca 2018 roku, w którym wskazał, że nie posiada kwoty, by spełnić należność w całości oraz wniósł o rozłożenie dochodzonej kwoty przez powoda na raty (k. 37-39).

Pozwany podniósł, iż powodem niespłacania rat było zmniejszenie jego dochodów oraz to, że pomimo zawartej ugody, po dwóch latach spłacania ustalonych rat, raty te zostały podwyższone i nie był w stanie spłacać ich regularnie.

Pismem z dnia 16 sierpnia 2018 r. powód w odpowiedzi na sprzeciw wskazał, iż podtrzymuje w całości wszystkie swoje twierdzenia i wnioski zawarte w uzasadnieniu pozwu. Ze względu na ciężką sytuację pozwanego wyraził zgodę na rozłożenie spłaty wierzytelności na raty według uznania sądu.

Sąd ustalił:

Powód przedłożył umowę przelewu wierzytelności z dnia 16 stycznia 2012 r. zawartą pomiędzy (...) (...) w K. jako zbywcą a (...)z siedziba w W. jako nabywcą.

Dowód: umowa sprzedaży wierzytelności (k. 18-22)

Pismem z dnia 21 czerwca 2013 r., powód wezwał do zawarcia ugody oraz uiszczenia wpłaty w wysokości 2 805,98 zł.

Dowód: wezwanie od zapłaty (k. 24)

Ponadto, powód przedłożył również umowę ugody nr (...) zawartej w dniu 8 kwietnia 2015 roku między powodem a pozwanym, wraz z zawartym harmonogramem spłaty zadłużenia.

Dowód: ugoda nr (...) z dnia 8 kwietnia 2015 roku (k. 23)

Poczynione w sprawie ustalenia faktyczne oparto o nie budzące wątpliwości, merytoryczne dokumenty znajdujące się w aktach sprawy. Brak było jakichkolwiek powodów aby dowodom tym odmówić waloru rzetelności i prawdziwości.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo wytoczone w niniejszej sprawie przez powoda(...) z siedzibą w W. przeciwko K. U. zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Dokonując analizy zgromadzonego materiału dowodowego Sąd uznał, że powód sprostał dyspozycji wynikającej z art. 6 k.c., a to wykazując zasadność roszczenia co do zasady jak i co do wysokości.

Ponadto, należy wskazać, że pozwany w niniejszej sprawie nie kwestionował zasadności jak i wysokości dochodzonego przez powoda roszczenia. Pozwany we wniesionym przez niego sprzeciwie wnosił jedynie o rozłożenie na raty należności dochodzonej przez powoda.

W nieniejszej sprawie bezsporne było, że pozwany zawarł z (...) (obecnie (...) (...) umowę o kredyt konsolidacyjny nr (...). Nie budziło również wątpliwości Sądu, że powód zawarł w dniu 16 stycznia 2012 roku z (...) (...) z siedzibą w K. umowę przelewu wierzytelności.

Z tytułu należności głównej powód zażądał kwoty 106 868,40 zł. W ocenie sądu powód wykazał, że wierzytelność dochodzoną pozwem nabył w wyniku zawarcia umowy przelewu z dnia 16 stycznia 2012 roku. Na powyższą okoliczność powód przedstawił dowód z umowy, z której wynikało, że (...) (...) z siedzibą w K., zbył na rzecz powoda wierzytelności pieniężne, które to precyzują załączniki nr (...), przywołane w § 1 umowy. Zgodnie z treścią art. 509 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki. Z powyższego wynika, że w wyniku przelewu wierzytelności, na nabywcę przechodzą wszelkie należności tak główne, jak i uboczne. Z tego też wynika, że na powoda przeszły uprawnienia dotychczasowego wierzyciela, w tym z tytułu żądania spełnienia świadczenia przez pozwanego.

Należy w tym miejscu podkreślić, że nabycia wierzytelności w drodze cesji nie można domniemywać i okoliczność dokonania cesji powinna wynikać wprost z dokumentów (wyrok S.A. w Białymstoku - I Wydział Cywilny z 15 października 2015 r., I ACa 492/15), co miało miejsce w niniejszej sprawie.

Wskazując również na zawartą ugodę między stronami o nr (...) z dnia 8 kwietnia 2015 roku, należało uznać, iż niniejsze roszczenie jest zasadne i zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art.123 kc bieg przedawnienia roszczenia przerywa się min. przez uznanie roszczenia przez osobę, przeciwko której roszczenie przysługuje. Zgodnie z art. 124§1 kc po każdym przerwaniu przedawnienia biegnie na nowo. Strony zawarły ugodę , w której pozwany uznał swoją wierzytelność wskazaną w treści ugody i zobowiązał się ją spłacić. W ocenie Sądu tak sformułowane oświadczenie pozwanego wywołało dwojaki skutek, z jednej strony uznanie długu, które zgodnie z powołanym przepisem stanowi przyczynę przerwy przedawnienia, z drugiej strony zrzeczenia się ewentualnego zarzutu przedawnienia, gdyby takie miało miejsca.

Uznanie może być dokonane w trzech różnych formach: jako tzw. uznanie właściwe, ugoda i uznanie niewłaściwe.

Pierwsza stanowi nieuregulowaną odrębnie umowę ustalającą co do zasady i zakresu istnienie albo nieistnienie jakiegoś stosunku prawnego. Przerywa ona bieg przedawnienia do całości roszczeń wynikających z takiego ich określenia w umowie, do której stosuje się ogólne przepisy Kodeksu cywilnego o umowach.

Druga jest także umową, ale różni się od pierwszej tym, że samo istnienie lub nieistnienie stosunku prawnego nie jest między stronami przedmiotem sporu, lecz jedynie panuje niepewność co do roszczeń wynikających z tego stosunku, albo co do sposobu lub zakresu ich wykonania; w celu uniknięcia tej niepewności strony zawierają ugodę, czyniąc w niej sobie w zakresie tego stosunku wzajemne ustępstwa. Umowa ta jest uregulowana w art. 917- 918 k.c.

Trzecią formą jest tzw. uznanie niewłaściwe, które można określić najbardziej ogólnie i nieprecyzyjnie jako przyznanie przez dłużnika wobec wierzyciela istnienia długu .

Biorąc zatem pod uwagę datę zawarcia ugody tj.08.04.2015r., od której termin przedawnienia liczymy od nowa i datę wpływu pozwu do Sądu tj 10.10.2017r., stwierdzić należy, że nie upłyną trzyletni okres przedawnienia dla roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej, które znajdują zastosowanie w niniejszej sprawie.

Zatem biorąc pod uwagę wyżej poczynione rozważania, Sąd uznał, iż przejście uprawnień do występowania w niniejszym procesie strony oznaczonej jako powód oraz podstawy wskazanego w pozwie roszczenia dochodzonego przez powoda przeciwko pozwanemu zostało udowodnione i w związku z tym uwzględnił powództwo w całości.

Zgodnie z art. 320 kpc w szczególnie uzasadnionych wypadkach sąd może w wyroku rozłożyć na raty zasądzone świadczenie, a w sprawach o wydanie nieruchomości lub o opróżnienie pomieszczenia - wyznaczyć odpowiedni termin do spełnienia tego świadczenia.

Pozwany w niniejszej sprawie wniósł o rozłożenie zasądzonego świadczenia na raty.

Pismem z dnia 16 sierpnia 2018 roku powód wyraził zgodę na rozłożenie świadczenia na raty, dlatego też Sąd zgodnie z wolą stron w pkt. II wyroku świadczenie należne powodowi rozłożył na 134 płatnych miesięcznie rat z czego 133 w wysokości 800,- złotych i 1 w wysokości 468,40 złotych. Pozwany został również zobowiązany do zapłaty odsetek ustawowych w razie uchybienia płatności którejkolwiek z rat. Sposób rozłożenia na raty przyjęty przez Sąd uwzględniał ustalenia zawarte przez strony w ugodzie z dnia 8.04.2015r., bowiem żadna ze stron w niniejszym procesie nie wskazał w jaki sposób domaga się rozłożenia na raty, uznano za zasadne wzięcie pod uwagę wcześniejsze, zgodne ustalenia stron w tym zakresie.

O kosztach procesu, Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c., zgodnie z którym storna przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw celowej obrony (koszty procesu). W związku z powyższym w pkt sentencji III wyroku Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 6753 ,00 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania, w tym 5417,00 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego.

SSO Beata Majewska-Czajkowska