Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Gliwicach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 marca 2022 roku

Sąd Okręgowy w Gliwicach I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący:	SSO Wojciech Hajduk

po rozpoznaniu w dniu 10 marca 2022 roku w Gliwicach

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa I. Z., M. Z.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W.

o ustalenie, zobowiązanie i zapłatę

1.  ustala, że umowa pożyczki hipotecznej z 22.09.2005r nr (...). zawarta pomiędzy I. Z., T. Z. i (...)w W. jest nieważna;

2.  zasądza od pozwanego (...) SA w W. na rzecz powoda I. Z. kwotę 351.298,87zł (trzysta pięćdziesiąt jeden tysięcy dwieście dziewięćdziesiąt osiem złotych, 87/100) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 10.03.2022r;

3.  zasądza od pozwanego na rzecz powodów I. Z. i M. Z. jako wierzycieli solidarnych kwotę 56.316,04zł (pięćdziesiąt sześć tysięcy trzysta szesnaście złotych i 4/100) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 10.03.2022;

4.  zobowiązuje pozwanego do złożenia oświadczenia woli wyrażającego zgodę na wykreślenie, z księgi wieczystej prowadzonej przez Sąd Rejonowy w Zabrzu nr (...), hipoteki umownej kaucyjnej zabezpieczającej wierzytelności z tytułu pożyczki hipotecznej z 22.09.2005r nr (...), ustanowionej na rzecz poprzednika prawnego pozwanego tj. (...) w W.,

5.  w pozostałej części powództwo oddala

6.  zasądza od pozwanego na rzecz powodów kwotę11.800zł (jedenaście tysięcy osiemset złotych) tytułem zwrotu kosztów postepowania

SSO Wojciech Hajduk

IC 394/20 UZASADNIENIE

Powodowie I. Z. i M. Z. w ostatecznie sprecyzowanym żądaniu przeciwko (...) SA w W. [pismo powodów z dnia 5.01.2022 k-360-363] domagali się zasądzenia:

- solidarnie na ich rzecz kwoty 56.316,04 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 26.05.2020r.

-na rzecz powoda I. Z. kwoty 351.298,87zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie: od kwoty 82.817,47zł od dnia 26.05.2020, od kwoty 8.224,30zł od wniesienia pozwu, od kwoty 260.257,10zł od modyfikacji żądania.

Ponadto wnieśli o ustalenie, że umowa 22.09.2005r nr (...) pożyczki hipotecznej jest nieważna oraz zobowiązanie pozwanego do wyrażenia zgody na wykreślenie hipoteki wpisanej do księgi wieczystej prowadzonej przez Sąd Rejonowy w Zabrzu KW (...) wpisanej tytułem zabezpieczenia umowy.

W żądaniu ewentualnym domagali się zasądzenia solidarnie ich rzecz kwoty 7.336,51zł, nadto zasądzenia na rzecz powoda I. Z. kwoty 120.643,08zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 26.05.2020r. tytułem nadpłat w ratach kredytu oraz ustalenia nieważności par 7 pkt 1; § 12 pkt 4 i §11 ust. 2 umowy.

Uzasadnili, że Powód I. Z. wraz z małżonką T. Z. zawarli umowę o pożyczkę hipoteczną nr (...) indeksowaną do waluty obcej CHF na kwotę 230.000,00zł na okres 240 miesięcy, oprocentowaną zmienną stopą procentową. W umowie wskazano, że kwota wypłacona zostanie przeliczona zgodnie z kursem kupna franków szwajcarskich wg Tabeli Kursów Walut Obcych obowiązującej w Banku. Jako zabezpieczenie ustanowili hipotekę kaucyjną oraz wystawili weksel in blanco. Umowa nie zawierała żadnych postanowień dotyczących ustalania kursów przez pozwany bank. Nie ustalono żadnych obiektywnych mierników lub warunków ustalania kursów waluty, pozostawiając całkowitą dowolność pożyczkodawcy. Integralną częścią umowy był Regulamin kredytowania osób fizycznych w ramach usług bankowości hipotecznej w (...). Regulamin. Pożyczka został wypłacony jednorazowo. Powodów zapewniono o stabilności kursu CHF, nie poinformowano o ryzyku kursowym. Pozwany przeliczył kwotę pożyczki na walutę szwajcarską po ustalonym przez siebie kursie. W konsekwencji jej wysokość została przez pozwanego arbitralnie ustalona. W okresie od 09.2005 do 10.07.2020r wpłacili pozwanemu 377.357,81zł. Powodowie zarzucili naruszenie art. 69 ust. 1 i 2 pkt 3 prawa bankowego p oprzez brak określenia kwoty i waluty pożyczki oraz abuzywność powołanych wyżej postanowień umownych. Wg powodów umowa nie tylko nie określa wysokości w złotych polskich, ale także nie precyzuje mechanizmu dokonania przeliczenia, co daje bankowi możliwość jednostronnego kształtowania wysokości zobowiązania co powoduje, że jest sprzeczna z art. 353 ^{( 1)}kc i 358 ^{( 1)} kc. Stosunek umowny został tak ukształtowany, że ryzyko walutowe zostało przerzucone w całości na konsumenta i w tym zakresie naruszono obowiązek informacyjny banku. Powoduje to nieważność umowy i uzasadnia żądanie ustalenia nieważności oraz zasądzenie nienależnie spełnionego świadczenia. W dniu 11.04.2011 T. Z. zmarła, spadek po niej nabyli powodowie w częściach równych, co uzasadnia żądanie zapłaty na rzecz powoda M. Z. solidarnie z I. Z. kwoty 56.316,04zł [połowę kwoty spłaconej do śmierci T. Z. przypadającej na udział w majątku wspólnym] oraz na rzecz I. Z. kwoty 351.298,87zł

Pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości. Zarzucił przedawnienie roszczeń, zaprzeczył również aby umowa była nieważna i aby umowa zawierała klauzule abuzywne. Pozew ma na celu podważenie umowy sprzecznie z rolą i funkcją indywidualnej kontroli postanowień umownych, które zostały indywidualnie uzgodnione. Powód nie ma interesu prawnego w żądaniu ustalenia nieważności umowy.

SĄD USTALIŁ

W dniu dnia 22.09.2005r. powód I. Z. wraz z małżonką T. Z. jako konsumenci zawarli z (...) umowę pożyczki hipotecznej (...) nr (...) na kwotę 230.000zł indeksowaną do CHF, na okres 240 miesięcy na dowolny cel konsumpcyjny. Kredyt miał umożliwić dokończenie budowy domu jednorodzinnego [umowa § 1 pkt 2.-5 k-68, zeznania powoda I. Z. k-379]. Umowa została sporządzona na podstawie wzorca banku, wskazano w niej min. że kwota pożyczki wyrażona w CHF jest określona wg kursu kupna waluty z tabeli kursowej (...) Bank z dnia i godziny uruchomienia pożyczki ( §7pkt.1 k-68v), raty kapitałowo odsetkowe spłacane będą w złotych, poprzez pobieranie z rachunku powodów prowadzonego przez Bank, po ich uprzednim przeliczeniu wg kursu sprzedaży CHF z tabeli kursowej (...) banku obowiązującego na dzień spłaty z godz. 14.50, harmonogram spłat sporządzony w CHF doręczony zostanie pożyczkobiorcom w terminie 14 dni od daty uruchomienia pożyczki [ umowa § 12 pkt 4 k- 69 oraz §6 pkt1 k-68v, §13B ust1 k-69v]. Również regulamin udzielania kredytów i pożyczek hipotecznych dla osób fizycznych - w ramach (...) który stanowił integralną część umowy, w analogiczny sposób odwoływał się do tabeli kursowej (...) banku [Regulamin § 1 pkt 2 k-73; § 24 pkt 2 k-75, §27pkt1 k-71]. Zastosowano zmienną stopę procentową [§1pkt7 k-68, §11 pkt.1-6 k-69]. Umowa odwoływała się również do bankowej tabeli kursowej w sytuacji wcześniejszej spłaty pożyczki oraz ustalenia wysokości wierzytelności banku w razie wypowiedzenia umowy i wystawienia bankowego tytułu egzekucyjnego [§14pkt 5 k-69v; §17pkt 3 k-70v]. Do zawarcia umowy doszło gdy powodowie poszukiwali środków na dokończenie budowy domu jednorodzinnego [zeznania powoda I. Z. k-379 umowa kredytu §1pkt1 k-22, wniosek o udzielenie pożyczki k-79]. Wszystkie formalności zostały przeprowadzone przez powoda I. Z. z doradcą kredytowym banku (...), którego polecił jeden ze znajomych powoda. Powód skontaktował się z nim telefonicznie, uzyskał informację o atrakcyjności pożyczki indeksowanej do CHF oraz co do wymaganych dokumentów. Wniosek o udzielenie pożyczki otrzymał drogą mail’ową i po wypełnieniu zaniósł go doradcy kredytowemu. Było to jedyne bezpośrednie spotkanie z doradcą kredytowym. Powodowi nie przekazano szczegółowej informacji o ryzyku kursowym i wpływie wahań kursowych na wysokość kapitału do spłaty i raty pożyczki, był przekonany o stabilności franka szwajcarskiego. Umowa została podpisana w oddziale banku w Z., po pobieżnym zaznajomieniu się z jej głównymi postanowieniami [zeznania powoda I. Z. k-379]. W dniu 22.04.2011r. T. Z. zmarła. Spadek po zmarłej nabyli na podstawie ustawy powodowie w ½ części każdy z nich [akt poświadczenia dziedziczenia k-63-64]. Po śmierci T. Z. pożyczkę spłacał jedynie powód I. Z. [zeznania powoda M. Z. k-380]. Do 12.2021r. spłacono łącznie 407.614,91zł [historia spłat k-366-368, rozliczeni k-369, zaświadczenie k-84-90].

Powyższy stan faktyczny ustalono w oparciu o powołane wyżej dokumenty i zeznania powoda I. Z.. Zeznania świadka H. P. [transkrypcja zeznań świadka złożonych w sprawie przed SO w Warszawie w sprawie IC 653/17 k-183-185] mają dla sprawy drugorzędne znaczenie, świadek nie miał kontaktu z powodem I. Z. I T. Z., nie brał udziału przy sporządzaniu umowy. Zeznania dotyczyły min. konstrukcji kredytów indeksowanych i denominowanych, zdolności kredytowej dla kredytów walutowych, ryzyka związanego ze zmianą wysokości kursu waluty, sposobu ustalania bankowego kursu waluty obcej, obowiązków pracowników banku w zakresie udzielania informacji klientom, w okresie gdy zawierana była umowa, w oderwaniu od konkretnej sytuacji powodów, sposobu przedstawienia im oferty i okoliczności zawarcia umowy. Podobnie zeznania powoda M. Z. nie wniosły istotnych okoliczności, powód nie brał udziału w czynnościach związanych z zawarciem umowy. Na zasadzie art. 235 ² §1 pkt 6 kpc pominięto dowód z zeznań zawnioskowanych przez powoda świadków I. G., A. S. i M. K., wobec niewskazania w wyznaczonym czasie ich adresów [k-378].

SĄD ZWAŻYŁ

Okoliczność, że pozwany jest następcą prawnym (...) pozostaje poza sporem, została przyznana przez pozwanego, wynika również z Krajowego Rejestru Handlowego KRS (...). Zgodnie z art. 69 ust. 1 w zw. z art. 78 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. prawo bankowe przez umowę pożyczki bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji pożyczkobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a pożyczkobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanej pożyczki wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonej pożyczki. Należy wskazać, że w świetle utrwalonego poglądu w orzecznictwie i doktrynie, umowy o kredyt lub pożyczkę indeksowane do waluty obcej były, w czasie zawarcia spornej umowy, dopuszczalne w świetle zasady swobody zawierania umów z art. 353 ¹ kc.

Analiza spornej umowy pożyczki przez pryzmat art. 385 ¹ §1kc prowadzi do wniosku, że w nie doszło do jej skutecznego zawarcia z uwagi na rażące naruszenie interesów powodów jako konsumentów poprzez niekorzystne ukształtowanie ich sytuacji ekonomicznej na skutek nieusprawiedliwionej i niekorzystnej dysproporcji praw i obowiązków. Zgodnie z art. 385 ¹ §1kc postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny.

W pierwszym rzędzie należy dokonać oceny czy umowa zawierała niedozwolone postanowienia, jaki miały charakter, czy określały główne świadczenia stron.

Powodowie w pierwszej kolejności zarzucili, że zawarte w umowie klauzule ryzyka walutowego są abuzywne. W tym względzie należy zwrócić uwagę na treść następujących wyroków Trybunału Sprawiedliwości: z 30 kwietnia 2014r C-26/13; z 20 września 2017 r. C-186/16; z 20 września 2018r. C-51/17; z 14 marca 2019 r. C-118/17 oraz z dnia 3 października 2019 r. C-260/18. Orzeczenia te zapadły na tle umów kredytu zawartych z konsumentami i zawierających ryzyko walutowe (kredytu indeksowanego, denominowanego lub wprost kredytu walutowego). W ocenie TSUE nie jest możliwe odrywanie klauzuli ryzyka walutowego (wyrażonej czy to przez indeksację czy też denominację) od mechanizmu przeliczania waluty krajowej na walutę obcą i Trybunał Sprawiedliwości konsekwentnie kwalifikuje klauzule dotyczące ryzyka wymiany, do których zalicza także sposób ustalania kursu wymiany, jako klauzule określające główny przedmiot umowy kredytu. W wyroku z 20 września 2017r. C-186/16 dokonał wykładni art. 4ust 2 dyrektywy Rady 93/13 z 5.04.1993r. W uzasadnieniu wyroku C- 260/18 (pkt 44 wyroku)Trybunał ponownie potwierdził swoje stanowisko w odniesieniu do kredytu indeksowanego, że klauzule dotyczące ryzyka wymiany określają główny przedmiot umowy. Orzeczenia te są wiążące dla Sądu Polskiego. Stosując prounijną wykładnię art. 385 ¹ § 1 k.c. w zw. z art. 4 i 6 art. dyrektywy 93/13 przyjęto więc, że kwestionowane przez powodów postanowienia umowy kredytu, które wprowadzają ryzyko kursowe (ryzyko wymiany) przez mechanizm indeksacji, stanowią klauzulę określającą główne świadczenia stron ( essentialia negotii).

Tym samym w dalszym etapie rozważań, w świetle art. 385 ¹ §1kc, konieczna jest ocena czy określone w spornej umowie i stanowiące główne świadczenia stron klauzule ryzyka walutowego (7 pkt 1 oraz § 12 pkt 4 i 11 ust. 2 umowy, oraz §1pkt 2; §24pkt2 regulaminu udzielania kredytów hipotecznych dla osób fizycznych w ramach (...), stanowiącego integralną część umowy) zostały sformułowane w sposób jednoznaczny, co skutkowałoby związaniem stron umową.

Umowa pożyczki w 7 pkt 1 oraz § 12 pkt 4 i 11 ust. 2 umowy, oraz §1pkt 2; §24pkt2 oraz regulamin w §1pkt2 i §24pkt2 zastrzegają warunki indeksacji świadczenia do kompetencji banku odsyłając do kursów walut zawartych w "Tabeli kursowej (...)" obowiązującej w banku. Prawo Banku do ustalania kursu waluty nie doznaje żadnych umownych ograniczeń w postaci skonkretyzowanych, obiektywnych kryteriów zmian stosowanych kursów walutowych. Bank swobodnie ustalał, według tylko sobie znanych zasad, kursy walut, mając nieograniczone prawo kształtowania raty. Jest to równoznaczne z prawem dowolnego kształtowania wysokości świadczeń głównych (wysokości raty i całej należności) w czasie trwania stosunku prawnego. Tym samym nie można mówić o jednoznacznym określeniu głównego świadczenia. Umowa powoduje swoistą nierówność informacyjną stron. Powód I. Z. i jego małżonka jako konsumenci, na podstawie treści umowy, w chwili jej zawarcia, nie byli w stanie oszacować kwoty, którą będą musieli spłacić w przyszłości, a o poziomie zadłużenia ratalnego [wysokości raty], dowiadywali się dopiero w związku z podjęciem odpowiedniej sumy z ich rachunku. Jest to nie do zaakceptowania, w tym zakresie umowa kształtuje prawa i obowiązki powodów w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco narusza ich interesy w rozumieniu art. 385 ¹ kc.

Dodatkowym naruszeniem dobrych obyczajów i rażącym naruszeniem usprawiedliwionych interesów pozwanych jako konsumentów jest zastrzeżenie dwóch różnych kursów wymiany: kursu kupna dla przeliczenia wypłaconej przez bank pożyczki, zaś kursu sprzedaży dla obliczania rat spłacanego kredytu. Powoduje to nieuzasadnione korzyści kosztem konsumenta i narusza równorzędność stron umowy przez nierównomierne rozłożenie uprawnień i obowiązków między partnerami stosunku obligacyjnego. Bank naruszył obowiązek rzetelnego poinformowania konsumentów. Powinien przedstawić pełną informację umożliwiającą podjęcie racjonalnej decyzji o długofalowych skutkach, w tym przedstawić wahana kursów wymiany i ryzyko związane z zaciągnięciem pożyczki w walucie obcej, klarownie wyjaśnić, jak na wysokość raty kredytu wpłynęłaby silna deprecjacja kursu waluty krajowej, a także wyjaśnić, że ryzyko kursowe z ekonomicznego punktu widzenia może okazać się trudne do udźwignięcia w przypadku dewaluacji waluty, co nie miało miejsca. Powodowie nie mieli realnej możliwości oddziaływania na treść postanowień umownych, nie zostały indywidualnie uzgodnione, a przedstawiciel banku wskazywał na korzyści wynikające z niskiej raty i stabilnego kursu franka.

Argumentacja pozwanego odwołująca się do faktycznego stosowania kursów nie odbiegających w wysokości od rynkowych nie ma znaczenia dla oceny abuzywności postanowień umownych. Ocena jest niezależna od sposobu wykonywania umowy.

Powoduje to, że umowa stron nie wiąże. Skutek nieważności nie został również zniwelowany przez nowelę art. 69 Pr. bank wprowadzająca z dniem 26 sierpnia 2011 roku regulację wyrażoną w ust. 2 pkt 4a tej ustawy. Ustawa weszła w życie po zawarciu umowy.

Powodowie poinformowani przez Sąd na rozprawie w dniu 9.02.2022r. o możliwych negatywnych dla nich konsekwencjach związanych z ustaleniem nieważności umowy oświadczyli, że nie chcą jej utrzymania w mocy. Skoro nie doszło do skutecznego zawarcia umowy z uwagi na naruszenie normy art. 385 ¹ §1kc żądanie ustalenia nieważności umowy (nieistnienia stosunku prawnego wynikającego z umowy) jest uzasadnione.

Zgodnie z art. 189kpc powód może żądać ustalenia istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa gdy ma w tym interes prawny. Interes prawny w ustaleniu występuje tylko wówczas gdy istnieje obiektywna potrzeba ochrony prawnej. Zgodnie z powszechnie przyjętym w doktrynie i orzecznictwie poglądem, interes prawny nie istnieje, gdy możliwe jest wytoczenie powództwa dalej idącego w swych skutkach. W niniejszej sprawie powodowie mają interes prawny w żądaniu ustalenia. Umowa została zawarta na 216 miesięcy, okres ten nie upłynął. Żądanie ustalenia jej nieważności, niezależnie od żądania zapłaty tytułem wzbogacenia, gwarantuje im pewność swojej sytuacji prawnej na przyszłość. Samo żądanie zapłaty, pomimo że przesłankowo ustalałoby nieważność umowy, nie gwarantowałoby takiej pewności prawnej.

Do rozliczeń stron zastosowanie znajdą przepisy art. 405-411k.c. regulujące bezpodstawne wzbogacenie. Zgodnie z art. 405kc kto bez podstawy prawnej uzyskał korzyść majątkową kosztem innej osoby obowiązany jest do wydania korzyści w naturze, a gdyby to nie było możliwe zwrotu jej wartości. Obowiązkiem stron umowy kredytu jest wzajemne zwrócenie świadczeń. Roszczenia stron mają charakter odrębny (niezależny), co oznacza, że nie ulegają automatycznie wzajemnej kompensacji i konsument może żądać zwrotu w całości spłaconych rat kredytu niezależnie od tego, czy i w jakim zakresie jest dłużnikiem banku z tytułu zwrotu nienależnie otrzymanej kwoty kredytu. [uchwała SN z 7.05.2021 IIICZP 6/21].

Tym samym osoba wzbogacona zobowiązana jest do zwrotu korzyści. Żądanie zapłaty obejmowało świadczenia uiszczone na rzecz pozwanego od zawarcia umowy do 12.2021r. i jest uzasadnione.

Żądanie zobowiązania pozwanego do złożenia oświadczenia o wyrażeniu zgody na wykreślenie hipoteki stanowiącej zabezpieczenie pożyczki 22.09.2005r nr (...), a obciążającej nieruchomość powodów jest również uzasadnione. Zgodnie z art. 67 u.k.w.h. do powstania hipoteki konieczny jest wpis do księgi wieczystej, w konsekwencji co oznacza, że ma konstytutywny charakter. Nie jest jednak samodzielną podstawą powstania tego prawa, bowiem uprzednia w stosunku do wpisu jest właściwa podstawa materialnoprawna powstania hipoteki. Wpis nie sanuje więc wadliwości materialnoprawnej czynności będącej źródłem powstania hipoteki, co może spowodować, że hipoteka nie powstanie, mimo jej wpisania w księdze wieczystej [Wyrok SN 26.06.2020 ICSK 429/18]. Z taką sytuacją mamy do czynienia w niniejszej sprawie. Na skutek ustalenia nieważności umowy, oświadczenie o ustanowieniu hipoteki jest również nieważne, a żądanie złożenia oświadczenia woli znajduje uzasadnienie w przepisie art. 64kc i art. 100ukwh.

Zgłoszony przez pozwanego zarzut przedawnienia jest bezzasadny. W świetle art. 120 §1 kc bieg terminu przedawnienia rozpoczyna się od dnia w którym roszczenie stało się wymagalne lub gdy wymagalność roszczenia zależy od podjęcia określonej czynności przez uprawnionego, bieg terminu rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stałoby się wymagalne, gdyby uprawniony podjął czynność w najwcześniej możliwym terminie. Możliwość taką otworzyły orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości. Pierwszymi były wyroki z 30.04.2014r C-26/13, z 20.09.2017 r. C-186/16, z 20.09.2018r. C-51/17; z 14 marca 2019 r. C-118/17 oraz z 3.10 2019 r. C-260/18. Dla pożyczkobiorcy obecnie jest to termin 6 letni [art. 120§kc w zw. z art. 5 ust 1 ustawy z dnia 13.04.2018 r. o zmianie ustawy Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw] , okres ten należy liczyć od 20.09.2017r. [wyrok Trybunału Sprawiedliwości 20 września 2017 r. C-186/16 jednoznacznie określający sytuację prawną konsumenta]. Pozew złożono 27.072020 a jego modyfikację 5.01.2022. Tym samym termin przedawnienia został przerwany. Postanowieniem z 9.02.2022r. na zasadzie art. 235 ² §1 pkt 2kpc pominięto dowód z opinii biegłego z zakresu bankowości. Wniosek ten jest bezzasadny wobec ustalenia nieważności umowy w świetle art. 385 ¹ §1kc ponadto zastępowanie klauzul abuzywnych np. średnim kursem waluty ogłaszanym przez NBP jest niedopuszczalne jako sprzeczne z celem Dyrektywy 93/13.

W świetle powyższego w pkt 1 ustalono, że umowa pożyczki hipotecznej z 22.09.2005r nr (...). zawartej pomiędzy (...) w W. jest nieważna, w pkt 2 i 3 uwzględniono żądanie zapłaty co do roszczenia głównego, o odsetkach orzeczono na zasadzie art. 481kc, zasądzono je od dnia wyrokowania. Całkowita bezskuteczność umowy staje się trwała (definitywna) wtedy, gdy należycie poinformowany o niedozwolonym charakterze postanowienia (bez którego umowa nie może wiązać) i jego konsekwencjach konsument nie wyraził świadomej i wolnej zgody na postanowienie, a jeżeli utrzymanie umowy jest możliwe po jej uzupełnieniu - sprzeciwił się temu uzupełnieniu [uchwała SN z 7.05.2021 IIICZP 6/21]. Powodów poinformowano na rozprawie 9.02.2022r. Tym samym odsetki należą się od wyrokowania, w pkt 4 zobowiązano pozwanego do złożenia oświadczenia woli wyrażającego zgodę na wykreślenie hipoteki stanowiącej zabezpieczenie pożyczki 22.09.2005r nr (...) z księgi wieczystej prowadzonej przez Sąd Rejonowy w Zabrzu KW (...), w pkt 5 w pozostałej części powództwo co do odsetek oddalono jako bezzasadne. W pkt 6 na zasadzie art. 98 kpc zasądzono koszty postepowania opłatę od pozwu i wynagrodzenie pełnomocnika wg minimalnej stawki.