Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Gliwicach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 marca 2020 roku

Sąd Okręgowy w Gliwicach I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodnicząca: SSR del. Leokadia Krośniak – Cebulska

Protokolant: sekretarz sądowy Julia Piątek

po rozpoznaniu w dniu 24 lutego 2020 roku w Gliwicach

sprawy z powództwa M. P. (1)

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w W.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanej spółki na rzecz powódki kwotę 86.000 (osiemdziesiąt sześć tysięcy) zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 29 sierpnia 2017r. do dnia zapłaty,

2.  w pozostałym zakresie powództwo oddala,

3.  koszty postępowania ustala na kwotę 20.987.40 (dwadzieścia tysięcy dziewięćset osiemdziesiąt siedem 40/100) zł i zasądza od pozwanej na rzecz powódki kwotę 1.714,90 (jeden tysiąc siedemset czternaście 90/100) zł tytułem zwrotu kosztów postępowania,

4.  nakazuje pobrać od pozwanej na rzecz Skarbu Państwa kwotę 5.013,95 (pięć tysięcy trzynaście 95/100) zł tytułem brakującej części opłaty od pozwu oraz zaliczek na koszt opinii biegłych tymczasowo wyłożonych z sum budżetowych.

SSR del. Leokadia Krośniak-Cebulska

UZASADNIENIE

M. P. (1) wniosła o zasądzenie od (...) S.A. kwoty 140 908,20 zł., w tym 10 908,20 zł., tytułem odszkodowania oraz 130 000 zł., tytułem zadośćuczynienia ponad wypłacone już przez pozwaną 15 331,48 zł., wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 29 sierpnia 2017 r. do dnia zapłaty oraz kosztów powstępowania. Powódka zażądała ponadto ustalenia odpowiedzialności pozwanej na przyszłość za skutki wypadku komunikacyjnego z dnia 12 stycznia 2016r.

Uzasadniając wskazała, że 12 stycznia 2016 r. w K. doszło do wypadku komunikacyjnego na skutek którego doznała poważnych obrażeń ciała. Pozwana uznała swoją odpowiedzialność za szkodę co do zasady wypłacając powódce 15 331,48 zł. Kwota ta jest nieadekwatna do rozmiaru poniesionej przez powódkę szkody. Jej stan zdrowia nie ustabilizował się, w związku z czym w przyszłości mogą się ujawnić dalsze skutki wypadku.

Pozwana wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów postępowania.

W uzasadnieniu podniosła, że co do zasady nie kwestionuje swojej odpowiedzialności, lecz wypłaciła już powódce należne zadośćuczynienie w kwocie 14 100 zł., oraz odszkodowanie w wysokości 1 231,48 zł., na podstawie informacji wynikających z dokumentacji medycznej oraz opinii lekarza orzecznika, który to oszacował łączny uszczerbek na jej zdrowiu na 15%. Pozwana podniosła, iż w oparciu o opinię lekarza orzecznika nie wszystkie wydatki poniesione przez powódkę były przyczynowo związane z leczeniem następstw wypadku z dnia 12 stycznia 2016 r. Zaprzeczyła, aby usługa stomatologiczna pozostawała w normalnym związku przyczynowo – skutkowym z wypadkiem.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 12 stycznia 2016 r. w K. kierujący samochodem marki (...) nie zachował należytej ostrożności i potrącił poruszającą się pieszo powódkę. Sprawca wypadku posiadał u pozwanej ubezpieczenie od odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych.

/ okoliczność bezsporna/

Po zdarzeniu M. P. (1) została przetransportowana do (...) w G., w którym stwierdzono wieloodłamowe złamanie bliższej nasady, przynasady i trzonu kości piszczelowej prawej, złamanie podgłowowe strzałki prawej, stłuczenie łokcia prawego oraz nadciśnienie tętnicze. Powódka była leczona zachowawczo poprzez zastosowanie przez 14 dni wyciągu a następnie unieruchomienie kończyny w opatrunku gipsowym. W dalszym procesie leczenia w poradni ortopedycznej powódce zalecono noszenie ortezy oraz rehabilitację. W listopadzie w (...) w Z. poddano powódkę zabiegom artroskopii prawego kolana, synovectomii przedniej, resekcji uszkodzonego fragmentu MM, opracowaniu ognisk chondromalacji oraz płukaniu i drenażowi. Przez 1,5 roku po wypadku musiała korzystać z pomocy rodziny. Poruszając się po mieszkaniu korzystała z ortezy i chodzika.

/dowód: dokumentacja medyczna k 105, 108, 109, 112 -113, 115-119, 124, zeznania świadków: M. P. (2) k. 209-210, M. P. (3) k. 210-211, G. P. k. 211-212, powódki k. 332-333/

Pozwana przyznała powódce zadośćuczynienie w kwocie 14 100 zł oraz odszkodowanie za koszty leczenia w kwocie 1 231,48 zł.

/dowód: pismo k. 162, okoliczność bezsporna/

Biegły z zakresu chirurgii, ortopedii i traumatologii rozpoznał u powódki stan po wielołamowym złamaniu nasady bliższej, przynasady i trzonu kości piszczelowej prawej, złamanie podgłowowe kości strzałkowej prawej. Leczone zachowawczo z dobrym wynikiem czynnościowym. Stan po artroskopii stawu kolanowego prawego – uszkodzenie łąkotki przyśrodkowej typu zmiażdżeniowego. Ogniskowym uszkodzeniu chrząstki stawowej II/III MFC. Synovectomia przednia, usunięcie części łąkotki, opracowanie uszkodzeń chrząstki stawowej, płukanie, drenaż. Stłuczenie stopy prawej, stłuczenie stawu łokciowego prawego wygojone bez następstw czynnościowych. Biegły ustalił uszczerbek na zdrowiu powódki na 15%. Rokowania na przyszłość są ostrożne. Następstwem uszkodzenia powierzchni stawowej kolana może być rozwój zmian zwyrodnieniowych wymagający leczenia operacyjnego – powtórnej artroskopii, protezoplastyki. W związku z powyższym powódka może wymagać okresowego badania ortopedycznego z monitorowaniem radiologicznym prawego stawu kolanowego.

/dowody: opinia biegłego K. W. k. 221 - 232/

Biegła z zakresu audiologii i laryngologii rozpoznała u powódki obustronny niedosłuch mieszany średniego stopnia. Nie stwierdziła, aby ubytek słuchu był wynikiem wypadku komunikacyjnego z 12 stycznia 2016 r.

/dowody: opinia biegłej W. U. k. 254-256/

Biegli z zakresu psychiatrii i psychologii rozpoznali u powódki zaburzenia adaptacyjne o obrazie depresyjno – lękowym. Wypadek upośledził jej zdolność do radzenia sobie ze stresem – w tym ze sprawami codziennymi oraz przyczynił się do nasilenia lęku o zdrowie i życie swoje oraz bliskich. Biegli ustalili uszczerbek na zdrowiu powódki na 5 %. Rokowania na przyszłość są uzależnione od skuteczności leczenia psychofarmakologicznego.

/dowody: opinia biegłych A. S. oraz M. J. k. 276-278/

Powyższy stan faktyczny ustalono w oparciu o w/w dowody z dokumentów, z zeznań powódki oraz fachowych i rzetelnych opinii biegłych sądowych. W opinii uzupełniającej biegli psychiatra i psycholog podtrzymali swoje stanowiska. Sąd oddalił wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu rehabilitacji medycznej albowiem powszechnie wiadomym jest, że obrażenia których doznała powódka były przyczyną bólu, cierpienia oraz ograniczeń w jej życiu codziennym. O rokowaniach na przyszłość wypowiedział się biegły z zakresu chirurgii, ortopedii i traumatologii a jego opinia nie była przez strony kwestionowana.

Sąd zważył co następuje:

Odpowiedzialność pozwanej wynika z art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. Nr 124, poz. 1152) oraz art. 822 § 1 k.c. w zw. z art. 436 § 1 k.c. Odpowiedzialność ta była niesporna. Sporna była jedynie wysokość roszczenia.

Zgodnie z art. 444 § 1 k.c. w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty, zaś na podstawie przepisu art. 445 § 1 k.c., w wypadkach takich, sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Przy ocenie wysokości zadośćuczynienia w przypadku uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia należy uwzględniać czynniki obiektywne w postaci czasu trwania oraz stopnia intensywności cierpień fizycznych i psychicznych, nieodwracalności skutków urazu (zespoły bólowe), rodzaju wykonywanej pracy, szans na przyszłość, wieku poszkodowanego, a także czynniki subiektywne, jak poczucie nieprzydatności społecznej, bezradność życiową itp. (porównaj: uchwała pełnego składu Izby Cywilnej Sądu Najwyższego z dnia 8 grudnia 1973 roku, III CZP 37/73, OSNCP 1974, nr 9, poz. 145 oraz wyrok z dnia 30 stycznia 2004 roku, I CK 131/03, OSNC 2005, nr 2, poz. 40.) Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 14 stycznia 2011 roku (I PK 145/10, LEX nr 794777) stwierdził, że określenie wysokości zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia stanowi istotne uprawnienie sądu meritii i w tym zakresie dysponuje on swobodą decyzyjną. Nie oznacza to jednak dowolności w określaniu należnego zadośćuczynienia, a przyznanie go przez sąd w wysokości nieodpowiedniej do wszystkich okoliczności stanowiących podstawę jego ustalenia (zbyt wysokiej lub zbyt niskiej) narusza art. 445 § 1 k.c. (porównaj: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 kwietnia 2002 roku, CKN 605/00, LEX nr 484718 oraz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 lutego 2004 roku, V CK 282/03, LEX nr 183777).

Biorąc pod uwagę powyższe Sąd ustalił, iż należne powódce zadośćuczynienie winno wynosić 100 100 zł. Uszczerbek na jej zdrowiu wynosi 20 %. Doznany przez nią uraz fizyczny miał charakter poważny i dotyczył dużego stawu podporowego, wymagał długotrwałego unieruchomienia kończyny oraz intensywnej farmakoterapii przeciwbólowej, która w mniejszym stopniu jest prowadzona do dnia dzisiejszego. Z powodu dolegliwości bólowych prawego kolana przeprowadzono artroskopię stawu kolanowego, która potwierdziła obecność zmian zwyrodnieniowych o charakterze pourazowym. Jak wskazał biegły rokowania w odniesieniu do późnych następstw obrażeń ciała są ostrożne i niewykluczone jest powstawanie w kończynie powódki zmian zwyrodnieniowych. Skutki obrażeń ciała są trwałe i mogą się z nimi wiązać przeciążeniowe dolegliwości bólowe powodujące zmniejszenie wydolności dynamicznej i statycznej kończyny. Poza tym u powódki pojawiły się zaburzenia adaptacyjne w formie umiarkowanego obniżenia nastroju, stanów lękowych i nastawień unikających. Wypadek upośledził jej zdolność do radzenia sobie ze stresem – w tym ze sprawami codziennymi i przyczynił się do nasilenia lęku o zdrowie i życie swoje oraz swoich bliskich. Rokowania co do stanu zdrowia w przyszłości uzależnione są od skuteczności leczenia psychofarmakologicznego. Sąd uznał więc iż kwota 100 100 zł jest adekwatna do obrażeń, bólu i cierpień M. P. (1). Skoro powódka otrzymała już kwotę 14 100 zł powinna otrzymać jeszcze 86 000 zł.

Jednocześnie Sąd uznając żądanie przekraczające kwotę zasądzonego zadośćuczynienia za wygórowane oddalił powództwo w pozostałej części.

Sąd nie znalazł natomiast podstaw do zasądzenia odszkodowania na rzecz powódki ponad wypłaconą przez pozwana kwotę. Przyznane przez pozwaną odszkodowanie obejmowało koszt zakupu części lekarstw, ortezy, żelu chłodzącego, oraz chodzika ułatwiającego poruszanie się. Powódka w żaden sposób nie wykazała, że pozostałe leki , środki higieniczne np. (...) chusteczki itp. za zakup których przedłożyła do akt rachunki miały jakikolwiek związek z leczeniem skutków wypadku. Nie złożyła w tym zakresie żadnego wniosku dowodowego. Nie wykazała również, aby w wypadku doznała obrażeń uzasadniających pomoc stomatologiczną. Takie obrażenia nie wynikają ani z dokumentacji leczenia szpitalnego - w szczególności z karty przyjęcia do szpitala w dniu wypadku - ani też z zeznań świadków. W ogóle z dokumentacji leczenia szpitalnego nie wynika aby powódka doznała jakichkolwiek urazów głowy ani też innych skutkujących pogorszeniem słuchu.

Sąd oczywiście może na podstawie art. 189 k.p.c. ustalić odpowiedzialność za szkodę, której w chwili wyrokowania jeszcze nie ma ale wobec wprowadzenia do kodeksu cywilnego art. 442 ¹ w niniejszej sprawie nie ma takiej potrzeby. Pozwana bowiem nie kwestionuje faktu zdarzenia, winy sprawcy ani też swojej odpowiedzialności. Nie można zapominać, iż celem ustalenia odpowiedzialności na przyszłość było zapobieżenie niekorzystnym dla osoby poszkodowanej skutkom przedawnienia roszczenia na podstawie nieobowiązującego już art. 442 k.c. Nic nie stoi na przeszkodzie, aby w przypadku ujawnienia się dalszych negatywnych dla zdrowia powódki skutków związanych z wypadkiem mogła ona wystąpić z kolejnym powództwem o naprawienie szkody.

O odsetkach orzeczono na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c. biorąc pod uwagę treść żądania pozwu tj. od daty wymagalności roszczenia przypadającej na następny dzień po dacie wskazanej w wezwaniu do zapłaty z dnia 25 lipca 2017 r. (k. 154 – 156 i 160).

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 100 k.p.c. przyjmując, że powódka wygrała sprawę w 61%. Na koszty złożyły się: opłata od pozwu, koszty opinii biegłych, koszty zastępstwa prawnego w łącznej kwocie 20 987,44 zł. Powódka uiściła w sumie 9 900 zł., w tym tytułem opłaty od pozwu 3 500 zł, zaliczki na biegłych – 1 000 zł, oraz 5 400 zł. wynagrodzenia pełnomocnika. Pozwana poniosła koszty w kwocie 1 000 zł na zaliczkę dla biegłych oraz 5 400 zł na wynagrodzenie pełnomocnika. Pozostałą część kosztów w kwocie 5 013,95 zł., tymczasowo poniósł Skarb Państwa. W związku z powyższym powódka powinna pokryć 39% kosztów tj. 8 185,10 zł więc pozwana powinna jej zwrócić kwotę 1 714,90 zł a Skarbowi Państwa 5 013,95 zł.

SSR del. Leokadia Krośniak – Cebulska