Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Gliwicach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 1 lutego 2017 roku

Sąd Okręgowy w Gliwicach I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodnicząca:	SSO Barbara Przybylska
Protokolant:	Sandra Bień

po rozpoznaniu w dniu 18 stycznia 2017 roku w Gliwicach

sprawy z powództwa M. K.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w W.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwoty:

- 26 557,50 (dwadzieścia sześć tysięcy pięćset pięćdziesiąt siedem i 50/100) złotych z odsetkami ustawowymi od dnia 22 października 2014r. do 31 grudnia 2015r. oraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016r.

- 495 (czterysta dziewięćdziesiąt pięć) złotych z odsetkami ustawowymi od dnia 23 czerwca 2015 do 31 grudnia 2015r. oraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016r.

2.  w pozostałej części powództwo oddala

3.  nakazuje pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Gliwicach kwotę 1353 ( tysiąc trzysta pięćdziesiąt trzy) złote tytułem nieuiszczonej opłaty od pozwu

4.  nakazuje pobrać od powoda z zasądzonego roszczenia na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Gliwicach kwotę 2530,70 ( dwa tysiące pięćset trzydzieści i 70/100) złotych tytułem nieuiszczonych kosztów opinii

5.  odstępuje od obciążenia stron pozostałymi nieuiszczonymi kosztami sądowymi

6.  koszty zastępstwa procesowego pomiędzy stronami wzajemnie znosi.

SSO Barbara Przybylska

Sygn. akt I C 264/14

UZASADNIENIE

Powód M. K. wniósł o zasądzenie na jego rzecz od pozwanego (...) SA w W. kwoty 115 000zł z ustawowymi odsetkami od 22.10.2014r. tytułem zadośćuczynienie za krzywdę doznaną w wyniku wypadku z dnia 19.08.2011r. oraz kwoty 2252,90 zł z ustawowymi odsetkami od 22.10.2014r. od kwoty 2052,90 zł i od wniesienia pozwu od kwoty 100zł - tytułem odszkodowania za poniesione koszty leczenia (w tym dojazdów).

W uzasadnieniu podał, że na skutek wypadku, za który odpowiedzialność ponosi pozwany jako ubezpieczyciel sprawcy, doznał ciężkich obrażeń ciała, skutkujących 26% uszczerbku na zdrowiu i wiążących się, pomimo upływu czasu, z dolegliwościami - silnymi bólami, osłabieniem. Wywołuje to skutki w postaci utrudnienia pracy zawodowej, problemy w życiu prywatnym i rodzinnym, pozbawiło powoda możliwości dotychczasowej aktywności. Podniósł, że przed wypadkiem był osobą w pełni sprawną, cieszącą się dobrym zdrowiem. Na koszty leczenie składają się koszty wizyt neurologicznych, leków i dojazdów, których pokrycia w części pozwany odmówił. W toku postępowania powód rozszerzył żądanie, domagając się dodatkowo kwoty 1047,96zł (k. 270) oraz kwoty 790 zł (k. 416) z odsetkami od dnia rozszerzenia pozwu - tytułem zwrotu dalszych kosztów leczenia .

Pozwany uznając swa odpowiedzialność co do zasady wniósł o oddalenie powództwa zarzucając, że wypłacił powodowi stosowne zadośćuczynienie w wysokości 5000 zł, uwzględniające poniesiony uszczerbek i doznaną krzywdę, powód zaś nie wykazał okoliczności wskazujących na ujawnienie się nowej krzywdy. Zakwestionował zasadność kosztów wizyt w prywatnych gabinetach, gdyż powód mógł korzystać z porad w ramach NFZ, podniósł, że brak uzasadnienia dla kosztów leczenia po ponad 2,5 roku po wypadku. Kwestionował podstawę do zwrotu kosztów opinii prywatnej, której nie załączono do pozwu oraz koszty leków niezwiązanych ze skutkami wypadku, wreszcie koszty dojazdów jako niewykazane. Co do odsetek podniósł, że dla podjęcia decyzji konieczny był wgląd do akt sprawy karnej, nadto że przyznanie odsetek uzasadnione jest od daty wyrokowania.

Sąd ustalił:

W dniu 26.02.2010r. powód uległ wypadkowi komunikacyjnemu, w wyniku którego stwierdzono u niego uraz głowy, stłuczenia okolicy lędźwiowo – krzyżowej z krwiakiem, bóle prawego barku i odcinka lędźwiowego z promieniowaniem do prawej kończyny dolnej, z osłabieniem funkcji stopy prawej, pourazową neuropatię nerwu strzałkowego i piszczelowego lewego. Z tego powodu był leczony w poradni rodzinnej i neurologicznej. Wobec stwierdzenia urazu odcinka C1-C6 z zaburzeniami funkcji statyczno-dynamicznej oraz urazu odcinka L/S kręgosłupa z zespołem bólowym skierowany został do dalszej diagnostyki. ( dokumentacja leczenia k. 185-187, 204 verte-205). Ostatecznie stwierdzono u niego trwały uszczerbek na zdrowiu ze względu na zespół korzeniowy szyjny i lędźwiowy i z tego tytułu uzyskał zadośćuczynienie (opinia neurologiczna k. 357, przesłuchanie powoda k. 520)

W dniu 19.08.2011r. powód ponownie uległ wypadkowi komunikacyjnemu. Bezpośrednio po zdarzeniu nie odczuwał dolegliwości, jednak w następnym dniu zgłosił się do lekarza, skarżąc się na dolegliwości bólowe stawu biodrowego lewego, prawego braku –promieniujących do przedramienia prawego oraz odcinka szyjnego kręgosłupa, promieniującego do kończyny górnej prawej. Ostatecznie u powoda stwierdzono zwichnięcie stawu barkowo – obojczykowego I stopnia, w odcinku szyjnym kręgosłupa podwichnięcie segmentu C2 względem C3, nie stwierdzono zamian urazowych kręgosłupa piersiowego i lędźwiowego.

Powód podczas wizyt lekarskich skarżył się na bóle barku i ramienia, drętwienie prawej ręki, w listopadzie 2012r. zgłaszał bóle prawego biodra. W związku z tym został skierowany na badania Prześwietlenie stawu biodrowego nie wykazało zmian pourazowych. W związku z utrzymującymi się bólami prawego barku i kręgosłupa piersiowego powód w kwietniu 2012r. został skierowany do poradni ortopedycznej, gdzie na podstawie badań radiologicznych stwierdzono zmiany zwyrodnieniowo – wytwórcze kręgosłupa piersiowego i zalecono zabiegi fizykoterapeutyczne na odcinek piersiowy kręgosłupa. W listopadzie 2013r. po raz pierwszy zgłosił bóle okolicy lędźwiowej kręgosłupa. Podczas wizyty w dniu 25.04.2014r. podawał, że bóle te pojawiły się w grudniu 2011r. – 4 miesiące po wypadku i początkowo nie były nasilone (dokumentacja medyczna k. 188-189, 190, 205 verte , 206, 207 verte, 209, opinia neurologiczna k. 355).

W związku z dolegliwościami powód korzystał z pomocy poradni ortopedycznej oraz neurologicznej. W związku z dolegliwościami stawu barkowego w l. 2013-2015 przechodził kilkukrotnie rehabilitację i fizykoterapię – ultradźwięki – bez poprawy, zalecano mu leki przeciwbólowe i przeciwzapalne oraz wzmacniające przewodzenie. (k. 189). Jednocześnie – począwszy od listopada 2013r. leczenie obejmowało zarówno dolegliwości w obrębie stawu barkowego i kręgosłupa szyjnego, ale także kręgosłupa lędźwiowego i związanych z tym zaburzeń ( dolegliwości bólowe z promieniowaniem do p.k.d, osłabienie stopy prawej). Koszty wizyt u specjalistów i wydatków w związku z oceną stanu zdrowia poniesione przez powoda w 2014r. w związku z wypadkiem z 19.08.2011r. wyniosły 1557,50zł ( rachunki k. 32-34). Ponadto w l. 2011 i 2013 powód poniósł koszt wizyt u ortopedy w wysokości 260 zł (rachunki k. 277 i 278) . Koszty leków, obejmujących wszystkie schorzenia wyniosły 468,05 zł ( faktury k. 274-276) . Leczenie powoda od 2015r. skupiało się głównie na schorzeniach kręgosłupa lędźwiowego (dokumentacja k.186-192, 312-322).

W związku z leczeniem powód ponosił koszty dojazdów do placówek medycznych – wykorzystywał własny samochód napędzany gazem i zużywający 8-10 l paliwa na 100km. Koszt paliwa wynosi oj. 2,60 zł/litr. (powód k. 520).

Obecnie z ortopedycznego punktu widzenia u powoda występuje trwały 12 % uszczerbek na zdrowiu, będący skutkiem niezwiązanych z wypadkiem z 19.08.2011 zmian zwyrodnieniowych i zwężenia kanału korzeniowego na poziomie C3-C4 oraz doznanego w tym wypadku urazu w postaci skręcenia odcinka szyjnego kręgosłupa i urazowego zespołu korzeniowego szyjnego, powodującego zaniki mięśniowe obręczy kończyny górnej. Nie jest możliwe precyzyjne rozdzielenie skutków schorzeń samoistnych i będących skutkiem wypadku, jednak gdyby nie schorzenia wcześniejsze, dolegliwości zgłaszane przez powoda także występowałyby, tyle że w mniejszym nasileniu. Ponadto skutkiem wypadku z 19.08.2011r. jest 5% uszczerbku ze względu na zwichnięcie stawu barkowo-obojczykowego z uszkodzeniem odkaletkowym ścięgna mięśnia nadgrzebieniowego bez ograniczenia ruchomości i innych objawów towarzyszących. Stan zdrowia powoda pod względem ortopedycznym nie ulegnie już poprawie. (opinia ortopedyczna k. 241-243, 292,425).

Z punktu widzenia neurologicznego powód nie doznał trwałego uszczerbku. W szczególności dolegliwości bólowe kręgosłupa lędźwiowego nie pozostają w związku z wypadkiem z 19.08.2011r. Skutkiem wypadku jest natomiast przewlekły zespół bólowy kończyny górnej prawej spowodowany urazem prawego stawu barkowego. (opinia neurologiczna k. 352-358, 386-389, 457-459).

Z psychologicznego punktu widzenia u powoda rozpoznaje się zaburzenia adaptacyjne w postaci reakcji depresyjnej o łagodnym nasileniu, których przyczyną jest jego sytuacja osobista – rozpad małżeństwa datujący się od 10 lat; natomiast skutkiem wypadku u powoda była łagodna reakcja na stres w postaci krótkotrwałych zaburzeń snu i wspomnień dotyczących zdarzenia, które ustąpiły nie pozostawiając trwałego uszczerbku na zdrowiu psychicznym; także doznane w wypadku obrażenia nie mają istotnego wpływu na stan psychiczny i funkcjonowanie powoda (opinia psychologiczno – psychiatryczna k. 475-482).

Powód uskarża się obecnie na problemy z kręgosłupem lędźwiowym – głównie bóle prawej nogi, powodujące trudności ze snem, utrzymywaniem stałej pozycji, wykonywaniem cięższych prac, noszeniem zakupów, osłabienie aktywności sportowej (przesłuchanie powoda k.521). Nadal występują u niego bóle ręki i barku, które wymagają środków przeciwbólowych i utrudniają mu pracę zawodową (z tego powodu zmienił wykonywaną pracę na lżejszą fizycznie - bez zmiany zarobków) oraz aktywność fizyczną jak wcześniej ćwiczenia na siłowni, żeglarstwo, jazda na rowerze.

Powód jest ojcem dwu córek, w dacie wypadku liczących 6 i 11 lat. Wcześniej aktywnie spędzał z nimi czas, obecnie jego samopoczucie uniemożliwia wcześniejsze aktywności, które stara się rekompensować w inny sposób. Zamieszkiwał wraz z żoną, jednak ich małżeństwo jest od 10 lat w kryzysie, pogłębionym zarówno skutkami pierwszego, jak i drugiego wypadku. Schorzenia powoda spowodowały zaprzestanie uczęszczania na siłownię (korzystał z niej jeszcze sporadycznie po wypadku z 2011r.) i w konsekwencji znaczne zwiększenie wagi ciała, co z kolei dodatkowo źle wpływa na samopoczucie powoda.

Powód pismem z 18.07.2014r. wystąpił z żądaniem zapłaty kwot 120 000 zł tytułem zadośćuczynienia oraz zwrotu kosztów leczenia (w tym dojazdów). Pismo to zostało pozwanemu doręczone w dniu 23.07.2014r. ( pismo z d/d – k. 22-26). Decyzją z 30.09.2014 pozwany przyznał powodowi kwotę 5000zł tytułem zadośćuczynienia oraz kwotę 2042,36 zł tytułem odszkodowania – w tym kwotę 234,52 zł jako koszty dojazdów (pismo k. 28-29).

Powyższy stan faktyczny sąd ustalił w oparciu o powołane wyżej dowody.

Okoliczności związane ze stanem zdrowia powoda, przebiegiem leczenia oraz skutkami zdrowotnymi wypadku z dnia 19.08.2011r. ustalono głównie w oparciu o dowody z opinii biegłych w powiązaniu z dokumentacją medyczną.

Opinia psychologiczno – psychiatryczna nie była kwestionowana.

Opinie ortopedyczna i neurologiczna w ocenie sądu są wyczerpujące, rzeczowe i logiczne. Wątpliwości i zastrzeżenia stron co do opinii zostały wyjaśnione w opiniach uzupełniających. Opinie powyższe były wszechstronne, obiektywne i należycie umotywowane, sporządzone przez fachowców posiadających odpowiednie wykształcenie, doświadczenie zawodowe i uprawnienia. W ocenie Sądu były przekonywające, logiczne, wewnętrznie spójne, wydane w oparciu o materiał dowodowy i badanie powoda. Podkreślić należy, że znajdują one pełne poparcie w dokumentacji medycznej obejmującej leczenie powoda zarówno po, jak i przed wypadkiem z 19.08.2011r. Przede wszystkim – wbrew stanowisku powoda i jego kategorycznemu zaprzeczeniu – dokumentacja ta wskazuje bez żadnych wątpliwości, że schorzenia kręgosłupa lędźwiowego z zespołem bólowym po prawej stronie (co powód negował) wystąpiły po zdarzeniu z 2010r., były wówczas diagnozowane i leczone, a z tego powodu ustalono trwały uszczerbek na zdrowiu. Po drugim wypadku powód przez półtora roku nie zgłaszał w żadnej poradni i nie leczył dolegliwości kręgosłupa lędźwiowego , a podniósł to dopiero w grudniu 2013r. W kolejnym roku podczas wizyty co prawda wskazywał, że dolegliwości te istniały od listopada 2011r. (tj. od 4 miesięcy po wypadku), jednak wcześniej ani nie podawał tego rodzaju dolegliwości, ani też ich nie leczył. O braku takich schorzeń świadczy też fakt, że powód jeszcze po drugim wypadku uczęszczał na siłownię, choć w mniejszym zakresie niż wcześniej. Wyjaśnienia biegłej neurolog przekonująco wskazują na wykluczenie możliwości, by tego rodzaju uraz nie ujawnił się przez ten czas, wyjaśniają także istotę zespołu korzeniowego, mechanizmy jego powstawania i rzeczowo odnoszą to do konkretnych okoliczności – jak przebieg wypadku, leczenia, wyniki badań – świadczące o istnieniu samoistnej choroby zwyrodnieniowo – wytwórczej. Analiza dokumentacji medycznej przystaje zatem bez wątpliwości do wniosku biegłej, że schorzenia kręgosłupa lędźwiowego pozostają poza zakresem skutków wypadku z 19.08.2011r., a wynikają z innych przyczyn. Sąd podzielił wnioski wynikające z opinii biegłej, gdyż były racjonalne, poparte szczegółowymi wywodami i wynikały w sposób zrozumiały z ustaleń poczynionych przez biegłą. Nie pozostawały też w sprzeczności z opinią biegłej S. – S., której ocena dotyczyła kwestii ortopedycznych. W tej sytuacji nie zachodziła potrzeba zasięgnięcia kolejnej opinii, wobec czego Sąd oddalił wniosek o dowód z opinii innego biegłego mając na względzie fakt, że zarzuty powoda co do opinii zostały przekonująco wyjaśnione, sama zaś okoliczność, że jej wnioski nie są zgodne ze stanowiskiem powoda nie może stanowić skutecznej podstawy do jej podważenia.

Sąd oddalił wniosek strony pozwanej o ponownej opinii ortopedycznej celem jednoznacznego określenia trwałego uszczerbku na zdrowiu na skutek II wypadku, nie dopatrując się w niej sprzeczności i niejasności. O ile istotnie biegła, określając skutki II wypadku nie była w stanie precyzyjnie określić w jakim stopniu uszczerbek na zdrowiu powoda jest skutkiem każdego z wypadków odrębnie, to po pierwsze – zbieżność dolegliwości w obrębie kończyny górnej i urazu kręgosłupa szyjnego po obu wypadkach istotnie obiektywnie uniemożliwia takie rozdzielenie, a ponadto sam stopień uszczerbku nie jest decydujący dla oceny doznanej krzywdy, która wynika z wielu innych przesłanek.

Dodatkowo wskazać wypada, że wniosków opinii biegłych sądowych nie podważa prywatna opinia ( k. 30) wydana przez lekarzy H. i W. z dnia 27.05.2014r. Opinia ta nie może być uznana za rzetelną i obiektywną, skoro całkowicie pomija fakt istnienia i leczenia urazu z 2010r., leczonego w tej samej poradni przez tych samych lekarzy.

Za jedynie częściowo wiarygodne uznał sąd zeznania powoda, którego twierdzenia co do stanu zdrowia pozostają w sprzeczności z treścią dokumentacji medycznej (twierdzenie o braku dolegliwości prawej strony ciała po I wypadku, o zgłoszeniu bólu kręgosłupa lędźwiowego po miesiącu od wypadku), także podnoszone przez niego skutki w sferze psychicznej, towarzyskiej i rodzinnej nie korelują z opinią psychologiczną i samymi zeznaniami co do sytuacji rodzinnej. Podobnie zeznania świadków P. J. i K. K. zmierzają w ocenie sądu do nadmiernego eksponowania skutków II wypadku – świadek J. twierdzi ( niezgodnie z powodem), że odstąpił on rower, bo go nie używa, świadek K. K. twierdzi że przed zdarzeniem powód był całkowicie zdrowy – pomijając istotne przecież skutki pierwszego wypadku, w którym sama uczestniczyła i leczyła się razem z powodem, a pogorszenie relacji z powodem przypisując wyłącznie skutkom wypadku .

Sąd zważył:

Z uwagi na to, że źródłem roszczeń dochodzonych w niniejszej sprawie był czyn niedozwolony - w postaci wypadku samochodowego - zobowiązanym do ich zaspokojenia był sprawca wypadku lub jego ubezpieczyciel. Podstawą prawną odpowiedzialności pozwanego jest art. 436§2 k.c. w zw. z art. 444§1 i 2 k.c. w zw. z art. 445§1 k.c w zw. z art. 822 k.c. i stanowi ona pochodną odpowiedzialności cywilnej sprawcy szkody materialnej i niematerialnej.

Odpowiedzialność pozwanego jako ubezpieczyciela za skutki wypadku, w wyniku którego powód doznał obrażeń ciała, nie była kwestionowana. Poza sporem była także wysokość kwoty przyznanej powodowi w toku postępowania likwidacyjnego.

Zgodnie z art. 445 § 1 k.c. w związku z art. 444 k.c. sąd w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia, może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Zadośćuczynienie pieniężne ma na celu przede wszystkim złagodzenie doznanych cierpień fizycznych i psychicznych, a także cierpień mogących pojawić się w przyszłości. Przepisy prawa nie określają kryteriów jakimi sąd winien kierować się określając wysokość zadośćuczynienia, jednak wpływ na rozstrzygnięcie tej kwestii muszą mieć takie okoliczności jak rozmiar doznanej krzywdy, trwałość skutków zdarzenia, przebieg leczenia, sytuacja osobista czy wiek poszkodowanego.

W niniejszej sprawie zakres obrażeń powoda w wyniku wypadku z sierpnia 2011r

nie był bardzo znaczny – w tym sensie, że nie skutkował ograniczeniem jego samodzielności, nie wymagał skomplikowanego leczenia zabiegowego czy hospitalizacji, nie wpłynął na jego możliwości zarobkowe. Nie wywołał też żadnych trwałych ani istotnych skutków w jego stanie psychicznym poza przemijającą reakcją depresyjną o łagodnym nasileniu.

Z drugiej strony doznane urazy kręgosłupa szyjnego i barku skutkowały długotrwałymi dolegliwościami bólowymi wymagającymi posiłkowania się lekami przeciwbólowymi, koniecznością wielomiesięcznego leczenia ambulatoryjnego i rehabilitacji. Bezpośrednio po wypadku ( w którym brały udział także córki powoda) powodowały też lęki, rozdrażnienie i nerwowość powoda, co dodatkowo negatywnie wpłynęło na jego i tak już trudne relacje małżeńskie oraz relacje z dziećmi. Łącznie z pozostałymi schorzeniami trwale wpłynęły na konieczność zaniechania wcześniejszej intensywnej aktywności fizycznej, która niewątpliwie była dla powoda istotnym elementem życia. Także fakt dużego wzrostu wagi z tego powodu jest dla powoda dużym dyskomfortem i dodatkowym obciążeniem zdrowotnym. Sam uraz barku wywołał przewlekłe dolegliwości i długotrwale wpłynął na możliwości pracy – konieczność modyfikacji obowiązków w pracy zawodowej, ale także ograniczenie w pracach domowych czy zakupach (wcześniej powód był postrzegany jako „złota rączka”). Takie ograniczenia są bez wątpienia dotkliwe dla mężczyzny w wieku 44 lat, który wcześniej wykazywał dużą aktywność i dzięki niej się realizował. Sąd miał przy tym na uwadze, że na stan powoda (także sferę psychiczną) wpływają nierozdzielnie skutki poprzedniego wypadku, jak i związane z chorobą samoistną, nieobjęte odpowiedzialnością pozwanego. Nie można jednak pominąć faktu, że skutki te nakładają się na siebie, co dodatkowo potęguje negatywne odczucia powoda i komplikuje jego stan zdrowia oraz przyszłe perspektywy.

Biorąc wszystko powyższe pod uwagę sąd za adekwatną do stopnia uszczerbku na zdrowiu, doznawanych cierpień i ograniczeń życiowych, jak i poczucia krzywdy, pozostających w związku ze skutkami wypadku z 19.08.2011r. uznał kwotę 30 000zł.

Uwzględniając fakt, że pozwany wypłacił powodowi kwotę 5 000zł tytułem zadośćuczynienia sąd zasądził na rzecz powoda kwotę 25 000zł.

Żądanie w zakresie odszkodowania opiera się na art. 444 kc, zgodnie z którym w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty.

W świetle zgromadzonych dowodów (a w szczególności opinii biegłych) nie może budzić wątpliwości celowość leczenia ambulatoryjnego i rehabilitacyjnego wiążącego się z dojazdami, jak też celowość korzystania z zabiegów fizjoterapeutycznych. Zdaniem sądu nie można czynić zarzutu, iż nadużyciem było korzystanie z prywatnej opieki medycznej, która – co jest powszechnie znane i praktykowane, a także potwierdzone opiniami w sprawie – jest celowa i wykorzystywana zwłaszcza w przypadkach nagłych dolegliwości bólowych, kiedy długotrwałe oczekiwanie na wizytę u specjalisty, konieczność dodatkowych wizyt w celu uzyskania skierowania przedłużałyby cierpienia. Nie bez znaczenia jest zapewnienie w ten sposób opieki stałego lekarza, do którego pacjent ma zaufanie. Nie może być zatem traktowana jako zbędny luksus i nieuzasadnione generowanie kosztów zwłaszcza w przypadku osoby dotkniętej nagłym urazem związanym z dolegliwościami bólowymi. Co do wysokości uzasadnionych wydatków z tego tytułu - nie kwestionując autentyczności rachunków przedłożonych przez powoda, w ocenie sądu w kontekście opinii biegłych oraz samej treści rachunków – brak jest podstaw do uznania, że wszystkie one dotyczyły leczenia w związku ze skutkami II wypadku. O ile koszty wizyt ortopedycznych, opinii i badania stanu zdrowia oraz zabiegów fizjoterapeutycznych w okresie leczenia urazu barku można uznać za pozostające w związku z II wypadkiem, to nie dotyczy to kosztów wszystkich wizyt u neurologa. Jak wynika z dokumentacji, leczenie stawu barkowego nie było prowadzone po 2014r, stąd brak podstaw do uznania poniesionych po 2014r. kosztów za związane z tym wypadkiem. Jednocześnie nie ulega wątpliwości, że leczenie neurologiczne oraz niektóre badania i zabiegi przed 2015r. wiązały się z urazami kręgosłupa szyjnego i stawu barkowego doznanymi w II wypadku , stąd ustalając zakres kosztów poniesionych w związku z nimi sąd wziął pod uwagę rachunki, w których wprost wskazano, że dotyczą one skutków wypadku z 2011r. Tak ustalona wysokość kosztów objętych pozwem wyniosła 1557zł, oraz 260 zł tytułem kosztów leczenia ortopedycznego objętego rozszerzeniem pozwu.

Odnosząc się do wydatków na leki - zważywszy na fakt, ze powód cierpi na przewlekły zespól bólowy barku, a załączone rachunki obejmują koszty leków przepisywanych przez neurologa zarówno na schorzenia niezależne od wypadku, jak i na schorzenie barku – sąd wobec braku możliwości ścisłego ustalenia kwoty odpowiadającej schorzeniu powypadkowemu na podstawie art. 322 kpc uwzględnił połowę kosztów z nich wynikających - tj. kwotę 235 zł.

Odnośnie kosztów dojazdów - nawet gdyby uwzględnić wszystkie wskazane przez powoda dojazdy i odległości do poszczególnych placówek sąd uznał, że rzeczywiste koszty sprowadzały się do kwoty ok. 230 zł. Liczba kilometrów wskazywana przez powoda wynosiła łącznie 988km. Przy uwzględnieniu zeznań powoda dotyczących średniego spalania i cen gazu łączny realny koszt dojazdów wskazanych przez powoda ocenić można na kwotę około 230zł (988km/100 x 9 l/km x 2,6zł) – a zatem pozwany wypłacając koszty dojazdu w podobnej kwocie na podstawie tego samego rozliczenia przedstawionego przez powoda zaspokoił jego roszczenie. Zaznaczyć należy, że roszczenie odszkodowawcze odpowiada wysokości rzeczywiście poniesionej szkody, zatem brak jest podstaw do zastosowania przy ustalaniu kosztów dojazdu abstrakcyjnego przelicznika stosowanego do rozliczenia kosztów wykorzystania pojazdów dla celów służbowych.

Łącznie zatem a podstawie art. 444 kpc sąd zasądził na rzecz powoda kwotę 1557,50 zł oraz kwotę 495zł .

O odsetkach orzeczono na podstawie art. 481 kc w zw. z art. 455 kc. Zgłoszenie roszczenia u pozwanego nastąpiło w dniu 23.07.2014r. Uwzględniając 90-dniowy termin dla ubezpieczyciela do spełnienia świadczenia stwierdzić należy, że w dniu 22.10.2014r. pozwany pozostawał w opóźnieniu co do zapłaty uznanej za uzasadnioną żądanej w pozwie kwoty 26 557,50 zł. O odsetkach od objętej rozszerzeniem pozwu i uwzględnionej kwoty 495 zł orzeczono od dnia następnego po doręczeniu odpisu pisma.

W pozostałej części powództwo oddalono jako nieuzasadnione w świetle wyników postępowania dowodowego.

O kosztach zastępstwa procesowego orzeczono na podstawie art. 100kpc, biorąc pod uwagę, że powód będąc zwolnionym od kosztów sądowych utrzymał się co prawda przy ok. 1/4 swego roszczenia, jednak wysokość zadośćuczynienia wynikała z oceny sądu, a powód kierując się uzyskaną, a niepodzieloną przez sąd w wyniku postępowania dowodowego, opinią prywatną mógł liczyć na uwzględnienie żądania w wyższej kwocie. Ponadto powód dodatkowo został obciążony obowiązkiem pokrycia kosztów opinii;

O kosztach należnych Skarbowi Państwa sąd orzekł na podstawie art. 113 ust. 1, 2 pkt 1 i 4 uoksc, odstępując od obciążenia stron pozostałymi nieuiszczonymi kosztami sądowymi.