Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Gliwicach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 listopada 2016 roku

Sąd Okręgowy w Gliwicach I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodnicząca:	SSO Łucja Oleksy-Miszczyk
Protokolant:	starszy protokolant sądowy Wioleta Motyczka

po rozpoznaniu w dniu 27 października 2016 roku w Gliwicach

sprawy z powództwa V. M.

przeciwko (...) w R.

o zapłatę

1)  zasądza od pozwanej (...) w R. na rzecz powoda V. M. kwotę 114.480,- (sto czternaście tysięcy czterysta osiemdziesiąt) złotych z odsetkami:

- od kwoty 19.080,- (dziewiętnaście tysięcy osiemdziesiąt) złotych w wysokości 11,5 % w stosunku rocznym za okres od 21 sierpnia 2008r. do 14 grudnia 2008r. , 13 %
w stosunku rocznym za okres od 15 grudnia 2008r. do 22 grudnia 2014r., 8 %
w stosunku rocznym za okres od 23 grudnia 2014r. do 31 grudnia 2015r. i dalszymi odsetkami ustawowymi za opóźnienie począwszy od 1 stycznia 2016r.;

- od kwoty 95.400,- (dziewięćdziesiąt pięć tysięcy czterysta) złotych w wysokości
13 % w stosunku rocznym za okres od 22 sierpnia 2009r. do 22 grudnia 2014r., 8 %
w stosunku rocznym za okres od 23 grudnia 2014r. do 31 grudnia 2015r. i dalszymi odsetkami ustawowymi za opóźnienie począwszy od 1 stycznia 2016r.;

2) w pozostałej części powództwo oddala;

3) zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 31.872 (trzydzieści jeden tysięcy osiemset siedemdziesiąt dwa) złote tytułem zwrotu kosztów procesu;

4) nakazuje pobrać od pozwanej na rzecz Skarbu Państwa (Sądu Okręgowego
w Gliwicach) kwotę 2844,07 (dwa tysiące osiemset czterdzieści cztery 07/100) złotych tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.

SSO Łucja Oleksy-Miszczyk

Sygn. akt I C 251/14

Powód V. M. domagał się zasądzenia od pozwanej (...)w R. kwoty 114.480,00 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 31 stycznia 2008 roku od kwoty 19.080,00 zł, oraz od dnia 17 sierpnia 2009 roku od kwoty 95.400,00 zł /k.91/, a także zasądzenia kosztów procesu. W uzasadnieniu podniósł, że w 1999 roku (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością nabyła od pozwanej własnościowe spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego położonego w R. przy ulicy (...), a stanowiącego – zgodnie z dokumentacją - garaż wielostanowiskowy. Lokal zgodnie z treścią tej dokumentacją powinien posiadać wentylację grawitacyjną i mechaniczną, umożliwiającą wykorzystanie go jako garażu, faktycznie jednak lokal jest pozbawiony tych urządzeń. (...) podejmowała próby wynajęcia lokalu na cele garażowe i zawarła umowę najmu lokalu z I. S. (1). Umowa została wypowiedziana przez najemcę z powodu wad lokalu. Doszło do wszczęcia postępowania sprawdzającego przez Powiatowego Inspektora Budowlanego, który w decyzji z dnia 24 stycznia 2008 roku nałożył na pozwaną nakaz wykonania robót remontowych wentylacji, założenia urządzeń oddymiających i likwidacji wentylacji grawitacyjnej, zakazując zarazem korzystania z lokalu jako garażu do czasu wykonania zaleceń. Dochodzona kwota to równowartość czynszu najmu jaki (...) Sp. z o.o. otrzymałaby z tytułu najmu w okresie od 1 grudnia 2007 roku do 31 czerwca 2008 roku gdyby stan techniczny lokalu był właściwy przyjmując stawkę miesięczną 12 zł za m ^{( 2)} garażu o powierzchni 1590m ^{( 2)}.

Legitymację czynną powód wywodził z umowy cesji, na mocy której (...) przelała na jego rzecz na podstawie art. 509 kc i następnych wierzytelności przysługujące jej wobec pozwanej z tytułu odszkodowania w związku z niemożnością korzystania z lokalu zgodnie z przeznaczeniem w okresie od 1 stycznia 2005 roku do 30 października 2009 roku . Jako podstawę prawną żądania powód wskazał art. 415 kc w zw. z art. 361 kc, podkreślając, że dochodzi odszkodowania w związku z utraconymi korzyściami na skutek zaniechania pozwanej.

W odpowiedzi na pozew /k.103-105/ pozwana (...) wniosła o oddalenie powództwa, oraz zasądzenie na jej rzecz kosztów procesu. W uzasadnieniu pozwana zarzuciła między innymi, że (...) nabyła lokal jako pomieszczenie magazynowe, strony w umowie nie określiły stanu technicznego lokalu, nie sporządziły protokołu zdawczo-odbiorczego. Obowiązek dostosowania lokalu do potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej obciąża aktualnego posiadacza lokalu. Właściciel odpowiada jedynie za utrzymanie budynku /a nie lokalu/ w odpowiednim stanie. Pozwana zarzuciła także, że strona powodowa nie wykazała aby faktycznie czyniła starania wynajęcia lokalu. W dalszych pismach procesowych pozwana podnosiła też, że powód nie wskazał podstawy faktycznej żądania oraz istnienia związku przyczynowego między działaniami pozwanej a szkodą powoda. W toku postępowania podniosła także zarzut potrącenia oraz zarzut przedawnienia roszczenia.

Wyrokiem z dnia 31 lipca 2012 roku Sąd Okręgowy w Gliwicach oddalił powództwo (k.633akt). Wyrok zaskarżył apelacją w całości powód (k.648akt). Wyrokiem Sąd Apelacyjnego w Katowicach uwzględnił apelację powoda w zakresie rozstrzygnięcia o kosztach procesu, oddalając ją w pozostałej części (k.676akt). Wyrok Sądu Apelacyjnego został zaskarżony w całości skargą kasacyjną przez powoda (k.689akt).

Wyrokiem z dnia 6 marca 2014 roku Sąd Najwyższy uchylił zaskarżony wyrok Sądu Apelacyjnego i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania.

Sąd Apelacyjny w Katowicach wyrokiem z dnia 10 września 2014 roku (k.738akt) uchylił zaskarżony wyrok i sprawę przekazał Sądowi Okręgowemu w Gliwicach do ponownego rozpoznania wskazując na konieczność poczynienia ustaleń faktycznych w zakresie istnienia każdej poszczególnej przesłanki odpowiedzialności deliktowej, przyczynienia się poszkodowanego do powstania szkody, powołując się przy tym na wyrażoną przez Sąd Najwyższy ocenę prawną (art. 398 ²¹ k.p.c.).

Sąd ustalił, co następuje:

Umową z dnia 31 maja 1999 roku (...) Spółka z o.o. nabyła od P. K. spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego nr (...) położonego w R. przy ul. (...), należącego do zasobów (...). W umowie określono, że lokal składa się z magazynu o powierzchni użytkowej 1.590 m ², oraz ustalono cenę sprzedaży na kwotę 420.000,00 zł (umowa k.23-27akt).

Lokal, którego dotyczy postępowanie znajduje się w budynku stanowiącym pawilon handlowo-usługowy i wybudowany został z przeznaczeniem na garaż wielostanowiskowy (decyzja o pozwoleniu budowlanym z dnia 14 grudnia 1976 roku Nr (...) wraz z dołączonym do niej projektem k.28-42, zaświadczenie pozwanej z dnia 7 lutego 1996 roku k.43 oraz zaświadczenie Prezydenta Miasta R. z dnia 14 sierpnia 2003 roku k.44).

Przez wiele lat po wybudowaniu lokal wykorzystywany był jako magazyn, przy czym nie uzyskano decyzji, która taką zmianę przeznaczenia formalnie sankcjonowałaby. Zawierając umowę P. K. i przedstawiciele Spółki (...) nie określili stanu technicznego pomieszczenia, w tym prawidłowości działania instalacji wentylacyjnej.

Dnia 17 grudnia 2004 roku (...) zawarła z I. S. (1) umowę najmu przedmiotowego lokalu z przeznaczaniem na działalność gospodarczą polegającą na garażowaniu pojazdów samochodowych /k.53-55/. Zgodnie z postanowieniami umowy strony określiły czynsz miesięczny w wysokości 12 zł za m ² powierzchni liczącej ogółem 1590 m ² , a więc miesięcznie miała to być kwota 19.080,00 zł powiększona o podatek VAT. Treść §1 ust.4 umowy stanowi, że przekazanie lokalu stwierdzone zostanie protokołem zdawczo-odbiorczym, który będzie opisywał stan lokalu. W §3 ust. 3a umowy strony uzgodniły natomiast, że najemcy przysługuje prawo do natychmiastowego rozwiązania umowy jeżeli lokal nie będzie spełniał warunków technicznych do prowadzenia w nim działalności zgodnej z jego przeznaczeniem.

W dniu 14 lutego 2005 roku I. S. (1) złożył spółce (...) oświadczenie o wypowiedzeniu ze skutkiem natychmiastowym umowy najmu w związku z „ niemożliwością korzystania z lokalu tak aby nie naruszać przepisów przeciwpożarowych” /k.56/. Wypowiedzenie było następstwem skarg innych użytkowników budynku, którzy skarżyli się na wydostające się z garażów spaliny. Zjawisko takie wynikało z niesprawności instalacji wentylacyjnej lokalu. (...) zawiadomiła wówczas pozwaną o zaistniałej sytuacji i wniosła o podjęcie czynności zmierzających do usprawnienia instalacji technicznych służących odprowadzaniu spalin z garażu. Interwencje u pozwanej podejmowali pracownicy spółki (...) ustnie. Spółka podejmowała jeszcze próby ponownego wynajęcia lokalu, jednakże z uwagi na przeznaczenie lokalu i brak odpowiedniej wentylacji próby te nie powiodły się (zeznania świadków B. C. – k.534-537 , I. S. (1) – k. 565-566 , G. G. k.598-599 i J. H. – k.599-600, P. B. k. 824 i nast.).

Na zlecenie pozwanej sporządzone zostały opinie kominiarska /k.71/ i budowlana /k.72-74/ , z których wynikał brak możliwości użytkowania pomieszczeń lokalu na cele wielostanowiskowego garażu, a to z uwagi na stan techniczny instalacji wentylacyjnej. W efekcie sprawą zainteresował się Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego, który po przeprowadzeniu stosownych kontroli decyzją z dnia 24 stycznia 2008 roku PINB.(...) nakazał pozwanej jako właścicielce budynku w którym znajduje się przedmiotowy lokal wykonać roboty remontowe istniejącej, niesprawnej instalacji wentylacji mechanicznej garaży, zamontować tam samoczynne urządzenia oddymiające i zlikwidować istniejącą wentylację grawitacyjną /k. 149-150 /. W tej decyzji określono także termin wykonania robót do końca grudnia 2008 roku, powołując się na art. 66 prawa budowlanego. Decyzja ta została zaskarżona i ostatecznie utrzymana w mocy poza tą częścią, w której określono termin wykonania robót (k. 258- 505).

Dnia 4 lutego 2008 roku Spółka (...) wniosła do Sądu Rejonowego w Rudzie Śląskiej wniosek o zawezwanie Spółdzielni do próby ugodowej, posiedzenie w sprawie zarejestrowanej pod sygnaturą I Co 325/08 odbyło się 13 marca 2008 roku, jednak do zawarcia ugody nie doszło. We wniosku spółka zgłaszała żądanie zapłaty kwoty 837.593,60 zł tytułem utraconych korzyści w związku z niemożnością wynajmowania garażu wielostanowiskowego spowodowaną naruszeniem obowiązków obciążających właściciela garażu (akta I Co 325/08 w załączeniu).

Pismem z dnia 17 sierpnia 2009 roku pełnomocnik działający w imieniu spółki wezwał pozwaną do zapłaty kwoty 1.049.400,00 zł tytułem odszkodowania za brak możliwości korzystania przez (...) z przedmiotowego lokalu /k.80-81/. W odpowiedzi pozwana odmówiła zapłaty, stanowisko to przedstawiając w piśmie z dnia 18 sierpnia 2009 roku /k.82/.

Dnia 30 października 2009 roku między (...) a powodem V. M. doszło do zawarcia umowy przelewu wierzytelności , w której to umowie w § 1 ust 1 stwierdzono, że (...) przysługuje w stosunku do pozwanej wierzytelność pieniężna w łącznej kwocie nie mniejszej niż 1.246.000,00 zł tytułem odszkodowania w związku z niemożności korzystania z lokalu przy ulicy (...) w R. zgodnie z przeznaczaniem w okresie od 1 stycznia 2005 roku do 30 października 2009 roku /k.83-84/.

Z protokołów przeglądów technicznych budynku przy ul. (...) w R. dokonywanych przez pozwaną (przegląd pięcioletni z 2003r., i przeglądy roczne z 2007 i 2008 r. – k. 787 i nast.) nie wynika aby instalacja wentylacyjna i oddymiająca była przedmiotem kontroli.

Opinia biegłego z zakresu budownictwa i instalacji wentylacyjnych potwierdziła, iż możliwym jest, że w trakcie użytkowania lokalu na cele garażowe, przy niesprawnej instalacji wentylacyjnej, spaliny mogły wydobywać się z lokalu i być odczuwalne przez innych użytkowników budynku (pozwana ten fakt kwestionowała, opierając m.in. na tym twierdzenia o pozorności umowy zawartej przez (...) i I. S. (1) umowy i jej wypowiedzenia). Kompletna instalacja techniczna i wentylacyjna w jaką zgodnie z projektem lokal był wyposażony była w ocenie biegłego odpowiednia do wykorzystywania lokalu zgodnie z jego przeznaczeniem tj. na cele garażowe. Dokonując oceny stanu technicznego lokalu w okresie objętym przedmiotem sporu biegły oparł się na dokumentacji znajdującej się w aktach, stwierdzając jednoznacznie, że stan instalacji wentylacyjnej był niesprawny i niekompletny, a jego użytkowanie na cele garażowe zagrażałoby bezpieczeństwu osób zarówno w lokalu jak i pomieszczeniach przylegających. Jednocześnie biegły zaznaczył, iż wykorzystanie lokalu na inne cele byłoby możliwe po przeprowadzeniu stosownego postępowania administracyjnego dotyczącego przeznaczenia tego lokalu. Prowadzenie działalności o niższej uciążliwości niż garażowanie pojazdów mechanicznych nie wymagałoby działania wentylacji mechanicznej i prawdopodobnie wentylacja grawitacyjna byłaby wystarczająca. Z treści opinii wynika jednak, że są to wywody hipotetyczne, biegły bowiem zwrócił uwagę, że nawet wykorzystanie lokalu na cele magazynowe uwarunkowane może być szeregiem wymogów uzależnionych od rodzaju składowanych towarów (opinia biegłego k. 843).

Ustalając wysokość korzyści utraconych przez (...) Spółka z o.o. na skutek niemożności wynajęcia lokalu w okresie objętym żądaniem pozwu Sąd zasięgnął opinii rzeczoznawcy majątkowego dla obliczenia rynkowych stawek czynszu najmu jaki spółka mogłaby wówczas osiągnąć. Jak wynika z opinii średnia cena wynajmu wynosiła 12,51 zł za m ², co dało 19.890,90 zł miesięcznie za wynajem całego lokalu. Korzyści utracone przez (...) w okresie od 1 grudnia 2007r. do 30 czerwca 2008r. wynosiły zatem 139.236,30 zł. (opinia biegłego rzeczoznawcy k. 935 nast., ustne wyjaśnienia do opinii k. 1024).

Opisany stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o powołane wyżej dowody. Zarówno dowody z dokumentów, jak i zeznania świadków oraz opinie biegłych Sąd uznał za wiarygodne. Twierdzenia strony pozwanej dotyczące pozorności umowy zawartej przez (...) z I. S. oraz o braku jakichkolwiek rzeczywistych starań (...) o wynajęcie lokalu nie znalazły żadnego potwierdzenia w przedstawionym przez strony materiale dowodowym. Przeciwnie powód zarówno dokumentami w postaci umowy najmu i jej wypowiedzenia, jak i zeznaniami świadków wykazał, że do zawarcia umowy doszło, a następnie doszło do jej wypowiedzenia. Wykazał również w ten sam sposób, że przyczyną wypowiedzenia była niesprawność instalacji wentylacyjnej i wydobywanie się spalin samochodowych z lokalu. Możliwość i prawdopodobieństwo wydobywania się spalin z lokalu i przenikania do sąsiednich pomieszczeń potwierdziła również opinia biegłego do spraw budownictwa i instalacji wentylacyjnych.

Sąd oddalił wniosek pełnomocnika pozwanej o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego na okoliczność czy miało miejsce zdarzenie w postaci wynajmu lokalu, uznając, że jest on spóźniony, niedostatecznie sprecyzowany, a nadto wnioskowany środek dowodowy nie jest przydatny do wykazania okoliczności, która miała być przedmiotem dowodu. Zważywszy na krótki okres trwania najmu z góry można założyć, że (...) nie uzyskiwała z tego tytułu żadnych regularnych dochodów.

Sąd zważył co następuje:

Z mocy 386 § 6 k.p.c. i art. 398 (20) k.p.c. Sąd orzekający w niniejszej sprawie związany jest oceną prawną i wskazaniami co dalszego postępowania wyrażonymi zarówno w uzasadnieniu Sądu drugiej instancji jak i Sądu Najwyższego.

Jak wskazał Sąd Najwyższy bezwzględnie obowiązujące przepisy prawa budowlanego zawierają normy nakładające na właścicieli budynków określone obowiązki. W szczególności z art. 61 pkt 1 prawa budowlanego wynika obowiązek właściciela obiektu budowlanego utrzymywania i użytkowania obiektu zgodnie z zasadami, o których mowa w art. 5 ust. 2 prawa budowlanego, według którego obiekt budowlany należy użytkować w sposób zgodny z jego przeznaczeniem i wymaganiami ochrony środowiska oraz utrzymywać w należytym stanie technicznym i estetycznym, nie dopuszczając do nadmiernego pogorszenia jego właściwości użytkowych i sprawności technicznej, w szczególności w zakresie związany z wymaganiami, o których mowa w ust. 1 pkt 1-7. Zaniechanie bądź nienależyte wykonanie przez właściciela budynku obowiązku określonego w art. 61 ust. 1 prawa budowlanego może być źródłem jego odpowiedzialności odszkodowawczej wobec osób trzecich.

Właściciel obiektu budowlanego, wykonując obowiązki określone w art. 61 ust. 1 prawa budowlanego, powinien w sposób stały monitorować stan techniczny budynku, w tym sprawność zamontowanych w nim ciągów wentylacyjnych i urządzeń z nimi związanych, w tym poprzez przeprowadzanie okresowych kontroli ich sprawności oraz podejmować niezwłocznie odpowiednie działania sanacyjne w razie stwierdzenia złego stanu technicznego budynku lub niesprawności zamontowanych w nim urządzeń. Czynności takie powinny być podejmowane także w razie zawiadomienia o potrzebie ich podjęcia przez osoby trzecie, w tym użytkowników lokali znajdujących się w tym budynku. Z żadnych przepisów nie wynika obowiązek monitowania właściciela budynku o stwierdzonym złym stanie budynku lub funkcjonujących w nim urządzeń w specjalnej formie, w szczególności w formie pisemnej.

Zaniechanie prawidłowego wykonania obowiązków wynikających z art. 61 ust. 1 prawa budowlanego przez właściciela obiektu budowlanego prowadzi do wydania przez właściwy organ decyzji o usunięciu stwierdzonych nieprawidłowości, określając termin wykonania tego obowiązku, w myśl art. 66 ust. 1 prawa budowlanego. Wydanie jednak tej decyzji nie oznacza, że dopiero z chwilą wydania bądź powstania stanu wymagalności określonego w niej obowiązku, właściciela obciąża ciężar wykonania obowiązku wynikającego z art. 61 ust. 1 prawa budowlanego. Decyzja bowiem potwierdza zazwyczaj nienależyte wykonywanie przez właściciela budynku w okresie poprzedzającym jej wydanie i może dotyczyć jedynie takich nieprawidłowości, które powstały podczas użytkowania obiektu budowlanego, a więc związanych zazwyczaj z niewłaściwym jego użytkowaniem, doprowadzeniem do znacznego zużycia technicznego poprzez brak remontów, konserwacji spowodowanych zazwyczaj biernością, niedbalstwem, brakiem kontroli właściciela lub zarządcy. Decyzja administracyjna wydana na podstawie art. 66 prawa budowlanego nie przesądza, czy zły stan budynku został wywołany z winy właściciela budynku, czy też innymi przyczynami niezależnymi od właściciela, z punktu widzenia obowiązku jej wykonania nie ma to jednak znaczenia.

Niewykonanie przez właściciela budynku obowiązku w terminie określonym w decyzji wydanej na podstawie art. 66 prawa budowlanego skutkuje dalszymi konsekwencjami wynikającymi z przepisów prawa administracyjnego, nie uchyla natomiast odpowiedzialności odszkodowawczej właściciela budynku wobec osób trzecich za ewentualne szkody spowodowane niewłaściwym stanem technicznym budynku w okresie nie tylko po wydaniu tej decyzji, ale także w okresie poprzedzającym jej wydanie, jeżeli w tym czasie z winy właściciela doszło do powstania lub utrzymywania się stanu budynku sprzecznego z przepisami prawa budowlanego.

Obowiązek utrzymywania budynku w należytym stanie spoczywał zatem w niniejszej sprawie na pozwanej jako jej właścicielu. Jak wskazał Sąd Najwyższy rozciąga się on także na utrzymywanie w należytym stanie technicznym zamontowanych w budynku ciągów wentylacyjnych i urządzeń z nimi związanych. Obowiązek ten wynika bezpośrednio z ustawy i jest niezależny od jakichkolwiek wezwań i monitów kierowanych do właściciela przez użytkowników lokali znajdujących się w budynku lub osoby trzecie, w szczególności jak podkreślił Sąd Najwyższy niezależne od jakichkolwiek interwencji dokonywanych na piśmie.

Zgodnie z art. art. 62 ust. 1 pkt 1 c prawa budowlanego pozwana jako właściciel budynku miała obowiązek co najmniej raz do roku przeprowadzania kontroli stanu technicznego instalacji i przewodów wentylacyjnych, przy działaniu z należytą starannością powinna zatem mieć wiedzę dotyczącą stanu tej instalacji.

Wyniki postępowania dowodowego wskazują, iż w roku 2005 stan instalacji wentylacyjnej nie pozwalał już na użytkowanie lokalu zgodnie z przeznaczeniem. Stan ten został następnie potwierdzony decyzją Powiatowego Inspektoratu Nadzoru Budowlanego z 24 stycznia 2008 roku. Zły stan techniczny instalacji wentylacyjnej uniemożliwiał Spółce (...) wykorzystanie lokalu na cele gospodarcze i osiągniecie zysków z jego wynajmu.

Zaniechanie wykonania ustawowego obowiązku utrzymania budynku i znajdujących się w nim instalacji przez pozwaną stanowiło czyn niedozwolony w rozumieniu art. 415 k.c. Pomiędzy niewykonaniem tego obowiązku i w konsekwencji niesprawnością instalacji wentylacyjnej, a niemożnością wykorzystania lokalu i osiągania zysków z jego wynajmu istnieje bezpośredni związek przyczynowy. Zaniechanie wykonania przez pozwana obowiązku wynikającego z przepisów prawa budowlanego ( art. 61 i nast. ) doprowadziło w efekcie (...) Spółkę z o.o. do utraty korzyści jakie mogłaby osiągnąć gdyby stan wentylacji był należyty.

Wszystkie w/w okoliczności przesądzające o istnieniu przesłanek zastosowania odpowiedzialności deliktowej z art. 415 k.c., a zatem bezprawność działania (w tym wypadku zaniechania) pozwanej, szkoda i związek przyczynowy pomiędzy zaniechaniem pozwanej i szkoda zostały przez powoda wykazane w toku postępowania dowodowego. Wykazana została również wysokość szkody.

Strona pozwana w żaden sposób nie wykazała ani zawinienia spółki (...), ani jej przyczynienia się do powstania szkody, nie sprostała zatem w tym zakresie obowiązkowi obciążającemu ją z mocy art. 6 k.c. Powoływane przez pozwaną niesporządzenie protokołów zdawczo – odbiorczych przy okazji zawierania i rozwiązania stosunku najmu, czy też brak monitowania pozwanej o naprawę instalacji na piśmie nie stanowią okoliczności mających wpływ na odpowiedzialność pozwanej. Istnienie dokumentów miałoby wyłącznie znaczenie dowodowe. Nie ma również wpływu na odpowiedzialności pozwanej fakt, że (...) nie regulowała względem niej swoich zobowiązań z tytułu użytkowania lokalu. Okoliczność ta stanowi podstawę zupełnie odrębnych roszczeń przysługujących pozwanej względem spółki (...).

Nietrafny okazał się zarzut przedawnienia roszczenia podnoszony przez pozwaną w toku procesu. Zgodnie z art. 442 ¹ § 1 k.c. roszczenie o naprawienie szkody wyrządzonej czynem niedozwolonym ulega przedawnieniu z upływem lat trzech od dnia, w którym poszkodowany dowiedział się o szkodzie i osobie obowiązanej do jej naprawienia. Jednakże termin ten nie może być dłuższy niż dziesięć lat od dnia , w którym nastąpiło zdarzenie wywołujące szkodę.

Dochodzone roszczenie pomimo, iż wynika z utraty korzyści obejmującej czynsz najmu nie ma charakteru okresowego. W czasie ulega zmianie jedynie wysokość roszczenia obliczana jako równowartość czynszu najmu możliwego do uzyskania za poszczególne okresy (miesiące).

W ocenie Sądu (...) Spółka z o.o. dowiedziała się o szkodzie z dniem 14 lutego 2005r. tj. z dniem wypowiedzenia przez I. S. (1) stosunku najmu. Z tą chwilą rozpoczął bieg trzyletni termin przedawnienia opisany w art. 442 ¹ § 1 zd. 1 k.c. W dniu 4 lutego 2008r. (...) z o.o. złożyła w Sądzie Rejonowym w Rudzie Śląskiej wniosek o zawezwanie do próby ugodowej. Czynność ta zgodnie z art. 123 § 1 k.c. przerwała bieg przedawnienia. Po każdym przerwaniu przedawnienia biegnie ono na nowo, z tym, że w razie przerwania biegu przedawnienia przez czynność przed sądem przedawnienie nie biegnie na nowo dopóki postępowanie nie zostanie zakończone. (art. 124 § 1 i 2 k.c.). Sprawa o zawezwanie do próby ugodowej zakończyła się na posiedzeniu 13 marca 2008r. i z tą datą rozpoczął na nowo bieg przedawnienia. Pozew w niniejszej sprawie złożony został w dniu 8 marca 2011r. (data stempla pocztowego na kopercie), a więc przed upływem trzyletniego terminu przedawnienia.

Zgodnie z art. 442 ¹§ 1 zd. 2 k.c. termin przedawnienia nie może być dłuższy niż dziesięć lat od daty zdarzenia wywołującego szkodę. Jako, że czyn niedozwolony w rozumieniu art. 415 k.c. jakiego dopuściła się pozwana polegał w istocie na zaniechaniu , należy uznać, że doszło do niego w chwili, w której pozwana obowiązana była podjąć czynności w najwcześniej możliwym terminie. Ustalenie tej daty leżało w interesie pozwanej, która podnosiła zarzut przedawnienia, a zatem pozwaną obciążał w tym zakresie obowiązek z art. 6 k.c. Obowiązkowi temu pozwana w żaden sposób nie sprostała, ani nawet nie podjęła takiej próby, co prawdopodobnie było konsekwencją przyjętego przez nią stanowiska procesowego opierającego się na zaprzeczaniu zasadzie odpowiedzialności.

Nie zasługiwał również na uwzględnienie zarzut potrącenia. Pomijając fakt nie wykazania przez pozwaną, iż do potrącenia doszło – samo podniesienie zarzutu w toku procesu nie jest jednoznaczne z dokonaniem czynności materilanoprawnej w postaci potrącenia, to potrącenie takie nie jest dopuszczalne z mocy art. 505 pkt 3 k.c.

W tej sytuacji Sąd na mocy art. 415 k.c. oraz w oparciu o umowę cesji zawartą przez (...) Spółka z o.o. z powodem i przepis art. 509 § 1 i 2 k.c. zasądził od pozwanej na rzecz powoda zgodnie z żądaniem pozwu kwotę 114.480,- zł z odsetkami wynikającymi z art. 481 k.c. od kwoty 19.080,- zł od 21 sierpnia 2008r. i od kwoty 95.400,- zł od 22 sierpnia 2009r. Jako datę wymagalności kwoty 95.400 zł Sąd przyjął 21 sierpnia 2009r., co wynika z wezwania do zapłaty z dnia 17 sierpnia 2009r. (k. 80), zakreślającego pozwanej termin trzech dni do uregulowania należności. Wezwanie to pozwana otrzymała najpóźniej w dniu 18 sierpnia 2009r. (pismo pozwanej k. 81). W tej sytuacji Sąd oddalił żądanie zasądzenia odsetek od kwoty 90.400,- zł. za okres od dnia 17 do 21 sierpnia 2009r. Odsetki od kwoty 19.080 zł (a więc odszkodowania wyliczonego przez powoda za jeden miesiąc) zasądzone winny być od 21 lutego 2008 r., a więc od dnia następnego po dniu doręczenia pozwanej wezwania do próby ugodowej. Żądanie za okres od 31 stycznia 2008r. do 20 lutego 2008r. podlegało oddaleniu. Na skutek oczywistej omyłki Sąd w treści wyroku błędnie oznaczył datę początkową naliczania odsetek od kwoty 19.080 zł. jako 21 sierpnia 2008r.

O kosztach orzeczono na zasadzie art. 98 k.p.c. obciążając nimi pozwaną w całości. Na koszty złożyły się opłaty od pozwu, apelacji i kasacji (k. 98,646,763), wynagrodzenia biegłych ( k. 907,968 – przy czym wydatki te częściowo zostały pokryte z zaliczek uiszczonych przez strony: powoda w łącznej wysokości 3.000 zł. k. 821 i 906 oraz pozwaną w wysokości 1.500 zł. k. 820), a także koszty zastępstwa procesowego powoda przed każdą instancją.

SSO Łucja Oleksy-Miszczyk