Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Gliwicach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 września 2024 roku

Sąd Okręgowy w Gliwicach I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący:	SSO Łucja Oleksy-Miszczyk

po rozpoznaniu w dniu 24 września 2024 roku w Gliwicach

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa (...) w W.

przeciwko J. S., B. S.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanych J. S. i B. S. solidarnie na rzecz powoda (...) w W. kwotę 157.416,48 (sto pięćdziesiąt siedem tysięcy czterysta szesnaście 48/100) złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 19 stycznia 2023r.;

2.  tytułem kosztów procesu zasądza od pozwanych solidarnie na rzecz powoda kwotę 13.288,- (trzynaście tysięcy dwieście osiemdziesiąt osiem) złotych z ustawowym i odsetkami za opóźnienie od dnia prawomocności wyroku.

SSO Łucja Oleksy-Miszczyk

Sygnatura akt I C 198/24

UZASADNIENIE

Powód (...) w W. wniósł o zasądzenie na jego rzecz od pozwanych B. S. i J. S. solidarnie kwoty 157.416,48 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie. W uzasadnieniu podniósł, że strony łączyła umowa o kredyt konsolidacyjny, która z powodu braku wykonywania przez pozwanych obowiązku spłat rat została wypowiedziana. Objęta żądaniem pozwu kwota stanowi sumę wymagalnego kapitału i odsetek umownych za opóźnienie.

Pozwani wnieśli o oddalenie powództwa i zażądali przedłożenia przez powoda kartoteki rozliczeniowej wraz z harmonogramem wpłat i sposobem ich księgowania, wykazania jaka kwota netto została pozwanym przekazana i na rzecz jakich podmiotów zostały dokonane wypłaty oraz podania jaka kwota została przekazana na rzecz ubezpieczyciela i czy została ona rozliczona w związku z wcześniejszym wypowiedzeniem zobowiązania. Pozwani zakwestionowali wysokość żądania, choć nie sprecyzowali w tym zakresie konkretnych zarzutów, domagając się przedstawienia przez powoda kartoteki rozliczeniowej. Podnieśli również, że powód naruszył zasady współżycia społecznego domagając się od pozwanych tak wysokiej kwoty. Z umowy wynika bowiem, że kwota kredytu miała wynieść 189.915,54 zł, zaś całkowity koszt kredytu wynosi 128.520,54 zł, co stanowi 80 % wartości kredytu, a sama prowizja wynosiła 17.000 zł. Okoliczności te zdaniem pozwanych naruszają interesy pozwanych jako konsumentów i są sprzeczne z dobrymi obyczajami.

Sąd ustalił co następuje:

Dnia 15 marca 2017 strony zawarły umowę kredytu konsolidacyjnego nr: (...) (umowa k. 25 i nast.) . Z treści umowy wynika, ze Bank udziela pozwany kredytu w kwocie 199.907,69 zł przeznczony na:

1.  potrzeby konsumpcyjne kredytobiorców w wysokości 7.700,- zł,

2.  spłatę zobowiązań kredytowych kredytobiorcy z tytułu:

-umowy kredytu kredyt niecelowy oraz studencki nr (...) na rachunek prowadzony przez powoda w wysokości 125.565,91 zł,

-umowy kredytu kredyt mieszkaniowy nr (...) na rachunek prowadzony w (...) w wysokości 49.649,63 zł,

3.  zapłatę kosztów kredytu w postaci prowizji w kwocie 16.992,15 zł.

Kwotę kredytu kredytobiorcy zobowiązali się spłacić w 144 równych ratach kapitałowo – odsetkowych płatnych do 10 go dnia każdego miesiąca. Oprocentowanie zadłużenia przeterminowanego było równe wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie w rozumieniu art. 481 § 2 ¹ k.c. i w chwili zawierania umowy wynosiło 14 % w stosunku rocznym.

W § 5 umowy wyjaśniono, że całkowita kwota kredytu wynosi 182.915,54 zł i nie obejmuje ona kredytowanych kosztów kredytu. Całkowita kwota do zapłaty to 311.436,08 zł i składają się na nią całkowita kwota kredytu oraz całkowity koszt kredytu określony szacunkowo na dzień zawarcia umowy na kwotę 128.520,54 zł Na całkowity koszt kredytu składają się odsetki umowne w kwocie 111.528,39 i kredytowana prowizja 16.992,15 zł. RRSO na dzień zawarcia umowy wynosiło 10,24 %.

W myśl § 9 umowy w przypadku jeżeli kredytobiorca opóźnia się ze spłatą zobowiązania bank wzywa go do spłaty w terminie 14 dni roboczych od otrzymania wezwania. Jeżeli należności nie zostaną uregulowane w całości lub jeżeli złożony wniosek o restrukturyzację zostanie odrzucony, bank ma prawo wypowiedzenia umowy. Okres wypowiedzenia wynosi 30 dni.

Pozwani w dniu 15 marca 2017r. wydali dyspozycję uruchomienia kredytu w sposób zgodny z zapisami umowy, wskazując numery kont do przelewów (dyspozycja uruchomienia kredytu k. 114).

Z załączonego do pozwu szczegółowego rozliczenia rachunku obejmującego okres od dnia zawarcia umowy do dnia poprzedzającego wniesienie powództwa wynika, że pozwani spłacali zobowiązanie w miarę regularnie do czerwca 2022r. Wpłata dokonana 18 lipca 2022r. pokryła część zaległości, ale nie doprowadziła do wyzerowania salda. Kolejna wpłata z 4 sierpnia 2022r. doprowadziła do spłaty zaległości niemal w całości (zaległe saldo wynosiło 0,49 zł, odsetki zostały uregulowane w całości). Rata przypadająca na 10 sierpnia 2022r. nie została uregulowana i od tej daty zaległość w spłatach już tylko rosła (rozliczenie rachunku k. 46 i nast., historia rachunku kredytowego k. 143).

Pismem z dnia 3 października 2022r. powód wezwał pozwanych do zapłaty zaległości, które na ten dzień wynosiły 4.029,70 zł. Pismo zawierało pouczenie o możliwości, terminie (14 dni roboczych) i sposobie złożenia wniosku o restrukturyzację oraz informację, że brak spłaty zadłużenia ewentualnie wniosku o restrukturyzację będzie skutkował wypowiedzeniem umowy (pisma wzywające pozwanych do zapłaty wraz z wydrukami śledzenia przesyłki k. 30-35).

Pismami z 14 listopada 2022r. powód wypowiedział umowę. Pozwani odebrali pisma wypowiadające umowę w dniu 1 grudnia 2022 (wypowiedzenie adresowane do pozwanej k. 41, potwierdzenie odbioru k. 40, wypowiedzenie adresowane do pozwanego k. 44, potwierdzenie odbioru k. 43). Z uwagi na to, że 31 grudnia 2022r. przypadał w niedzielę, a
1 stycznia jest dniem ustawowo wolnym od pracy, ostatni dzień terminu 30 – dniowego wypowiedzenia przypadał na 2 stycznia 2023r. W tej sytuacji roszczenie stało się wymagalne z dniem 3 stycznia 2023r.

Pismami z dnia 4 stycznia 2023r. powód wezwał pozwanych do zapłaty kwoty 155.931,78 zł , w tym 147.463,02 zł tytułem niespłaconego kapitału kredytu. Wezwania zostały doręczone pozwanym w dniu 12 stycznia 2023r.(wezwania do zapłaty i potwierdzenia odbioru k. 36-39).

Dnia 19 stycznia 2023r. powód wniósł pozew w elektronicznym postępowaniu upominawczym. Wydano nakaz zapłaty, który następnie został uchylony postanowieniem z dnia 31 października 2023r. wobec skutecznego wniesienia sprzeciwu (wydruk akt elektronicznych k. 10 i nast. ). Pozew w niniejszej sprawie został złożony 14 grudnia 2023r. (stemple na kopercie k. 80).

Na zadłużenie objęte zadaniem pozwu składają się: kapitał w kwocie 147.463,02 zł, odsetki umowne w kwocie 8.091,37 zł i odsetki karne 1.862,09 zł (rozliczenie rachunku k. 46 i nast.).

Opisany wyżej stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie powołanych wyżej dokumentów. Ich wiarygodność nie była w toku procesu kwestionowana.

Sąd zważył co następuje:

Zgodnie z art. 69 ust. 1 Prawa bankowego przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty. Niedotrzymanie warunków umowy umożliwiało bankowi wypowiedzenie umowy - po wcześniejszym wezwaniu do zapłaty, co zostało przez stronę powodową dopełnione.

W ocenie Sądu powodowy Bank wykazał istnienie oraz zasadność dochodzonego w niniejszym postępowaniu roszczenia zarówno co do zasady jak i co do wysokości. Podstawą roszczenia Banku była umowa kredytu i zgodnie z dyspozycją art. 6 k.c., powód wykazał istnienie tej wierzytelności przedłożonymi dokumentami. Wbrew zarzutom strony pozwanej powód już do pozwu dołączył rozliczenie rachunku obejmującego okres od dnia zawarcia umowy do dnia poprzedzającego wniesienie powództwa, a następnie po zapoznaniu się ze stanowiskiem pozwanych przedłożył wydruk z rachunku kredytowego, co w dostateczny sposób pozwala prześledzić wszelkie operacje na rachunku kredytowym i sposób ich księgowania. Niezrozumiałe są zarzuty pozwanych co do wysokości „netto” wypłaconych im środków. Jedynym kredytowanym kosztem kredytu była prowizja, co wynika w sposób jasny i zrozumiały z treści umowy. Pozostała część kwoty kredytu czyli tzw. całkowita kwota kredytu (182.915,54 zł) została udostępniona kredytobiorcom i przelana na wskazane przez nich rachunki bankowe, co również wynikało z treści umowy i znajduje potwierdzenie w dyspozycji uruchomienia kredytu złożonej przez pozwanych. Zarzuty pozwanych zdają się zmierzać do tego, że rzekomo bank „ukrył” w kwocie kredytu jakieś inne dodatkowe koszty, niemniej przedłożone przez bank dokumenty (umowa, dyspozycja wypłaty) tych okoliczności nie potwierdzają. Niezrozumiały jest również zarzut pozwanych dotyczących kosztów ubezpieczenia. Z umowy nie wynika, aby obejmowała kredytowanie kosztów ubezpieczenia, a pozwani nie sprecyzowali o jakie ubezpieczenie chodzi i jakie znaczenie ma jego „rozliczenie w związku z wcześniejszym wypowiedzeniem zobowiązania”.

Dla skutecznego podniesienia zarzutu braku wykazania przez powoda wysokości roszczenia dokumentami bankowymi, pozwana zgodnie z regułami przewidzianymi w art. 3 i 6 k.c., kwestionując przedstawiony przez powoda materiał dowodowy, obowiązana jest zgłosić skonkretyzowane zarzuty dotyczące dokonanego przez powoda wyliczenia oraz zgłosić wnioski dowodowe na poparcie tych zarzutów. Jako, że pozwani nie sprecyzowali swoich zarzutów, a tym bardziej nie dowiedli swoich twierdzeń, nie mogły one zaważyć na wyniku procesu.

Niezależnie od kwestionowania wysokości roszczenia powodowie pozwani powołali się na naruszenie ich interesów jako konsumentów i są sprzeczność umowy z dobrymi obyczajami, co sugeruje, że poszykują ochrony w trybie art. 358 ¹ § 1 k.c. Naruszeń dobrych obyczajów i swoich interesów upatrują w wysokości kosztów kredytu. Stanowisko to również nie zostało przez pozwanych uzasadnione. Prowizja pobrana przez powoda wynosi 9,29 % całkowitej kwoty kredytu. Wysokość prowizji mieści się w ramach określonych art. 36 a ustawy o kredycie konsumenckim i nie ma podstaw do przyjęcia, że jest ona wygórowana. Kredyt zaciągnięty został na 12 lat , a szacunkowa wartość odsetek umownych za cały okres kredytowania wynosiła 60,97% całkowitej kwoty kredytu, a zatem również nie była wartością niedopuszczalną z punktu widzenia dobrych obyczajów. Pewną wątpliwość natomiast budziło, czy oprocentowanie naliczane jest od kwoty kredytu z uwzględnieniem kredytowanych kosztów, czy też całkowitej kwoty kredytu. Wątpliwość ta nie została podniesiona przez pozwanych, ale wynika z zawartego w piśmie procesowym powoda wywodu ogólnego na temat dopuszczalności naliczania oprocentowania od kwoty kredytu z uwzględnieniem kredytowanych kosztów. Ostatecznie strony (pomimo zakreślenia stronie pozwanej terminu do wypowiedzenia się w tym przedmiocie) nie domagały się przeprowadzenia opinii biegłego na okoliczność sposobu w jaki powód naliczał odsetki, a zatem Sąd uznał, że okoliczność ta nie jest między stronami przedmiotem sporu.

W tych warunkach Sąd opierając się na przedstawionym przez powoda materiale dowodowym uznał powództwo za uzasadnione i na zasadzie art. 69 ust. 1 prawa bankowego zasądził dochodzone pozew roszczenie.

O odsetkach orzeczono na mocy art. 481 § 1 i 2 k.c. zasądzając je zgodnie z żądaniem od dnia wniesienia pozwu w elektronicznym postepowaniu upominawczym.

Rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów procesu oparto o przepis art. 98 k.p.c. Zasądzone koszty obejmują opłatę od pozwu w wysokości 7.871,- zł, wynagrodzenie pełnomocnika w wysokości 5.400 zł oraz 17 zł opłaty od pełnomocnictwa.

SSO Łucja Oleksy-Miszczyk

.