Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Gliwicach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 lutego 2018 roku

Sąd Okręgowy w Gliwicach I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący:	SSO Tadeusz Trojanowski
Protokolant:	Igor Ekert

po rozpoznaniu w dniu 22 lutego 2018 roku w Gliwicach

sprawy z powództwa M. R.

przeciwko Skarbowi Państwa reprezentowanemu przez (...)

o odszkodowanie

1.  oddala powództwo;

2.  odstępuje od obciążenia powoda kosztami.

Sygn. akt I C 193/17

UZASADNIENIE

Powód M. R. wniósł o zasądzenie od Skarbu Państwa (...) kwoty 4680, 40 zł wraz z odsetkami ustawowymi od kwoty 1000 zł od dnia 4 maja 2015 roku do dnia zapłaty, od kwoty 2000 zł od dnia 8 maja 2015 roku do dnia zapłaty; oraz od kwoty 1680, 40 zł od dnia 19 maja 2015 roku do dnia zapłaty oraz obciążenie pozwanego kosztami procesu. W obszernym uzasadnieniu wskazał, iż na skutek nieprawidłowości ze strony jednego z sędziów referentów orzekających w (...) oraz sekretariatu w prowadzonym z inicjatywy powoda postępowaniu karnym z oskarżenia prywatnego doszło w dniu 26 czerwca 2014 do umorzenia postępowania oraz do obciążenia powoda wydatkami na rzecz oskarżonych. Powód bezskutecznie wzywał pozwanego do naprawy szkody oraz zapłaty zadośćuczynienia.

Pozwany w odpowiedzi wniósł o oddalenie powództwa oraz obciążenia powoda kosztami procesu. W uzasadnieniu wskazał, że nawet jeżeli przy organizacji oraz przebiegu posiedzenia z dnia 26 czerwca 2016 roku posiedzenia doszło do bezprawnych działań do nie można przesądzić, że przy prawidłowym biegu czynności proceduralnych zapadłoby postanowienie innej treści. Nie każde naruszenie prawa rodzi odpowiedzialność Skarbu Państwa lecz jedynie takie uchybienia, które uznać można za rażące. Występująca na etapie postępowania przed tutejszym Sądem PGSP wskazała nadto, iż nie zachodzą przesłanki odpowiedzialności odszkodowawczej pozwanego: strona powodowa nie wykazała bezprawności przy wydawaniu postanowienia z 26 czerwca 2014 roku, nie został wykazany adekwatny związek przyczynowy pomiędzy przebiegiem rozprawy a szkodą powoda. Powód opiera swoje roszczenia wyłącznie na gołosłownych i niczym nie popartych twierdzeniach. PGSP wskazała przy tym, że powód cofając prywatny akt oskarżenia winien liczyć się z ryzykiem poniesienia kosztów obrony przeciwników procesowych. Termin rozprawy nie został odwołany lecz jedynie odwołano stawiennictwo niektórych osób; powód w sprawie był reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika który winien był podjąć czynności zmierzające do ustalenia przebiegu posiedzenia i złożenia we właściwym terminie stosownych wniosków. Nie przesądza o bezprawności pozwanego jedynie fakt, że wydane orzeczenia są dla powoda niekorzystne. Nadto w niniejszej sprawie nie zostały wykazane przesłanki określone w art. 417 ¹ par. 2 k.c. albowiem powód nie dysponuje prejudykatem w postaci stwierdzenia niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia; badanie, czy orzeczenie jest zgodne z prawem w procesie o odszkodowanie doprowadziłoby do wzruszania prawomocnych orzeczeń.

Sąd ustalił:

Przed (...) toczyło się postępowanie z oskarżenia prywatnego powoda przeciwko oskarżonym P. C. oraz A. C. o czyny z art. 217 kk oraz 216 kk (sygn. akt III K 14/14). Na dzień 26 czerwca 2014 roku w sprawie tej wyznaczono termin rozprawy. Termin ten ogłoszono na poprzednim terminie rozprawy osobom obecnym tj. powodowi, jego pełnomocnikowi, oskarżonym oraz świadkom których zobowiązano do stawiennictwa.

Z protokołu rozprawy z 26 czerwca 2014 roku wynika, że nie stawił się na niej powód, jego pełnomocnik, oskarżeni oraz jeden ze świadków – żona powoda. Co do tych osób stwierdzono, że zostaili o zawiadomieni względnie wezwani na termin prawidłowo. Na rozprawie tej umorzono postępowanie z uwagi na cofnięcie prywatnego aktu oskarżenia oraz zasądzono na rzecz oskarżonych koszty procesu. Podstawą umorzenia postępowania były przepisy art. 496 par. 1 i 2 kpk w zw. z art. 30 par. 1 kpk. Rozstrzygnięcie o kosztach oparto na podstawie art. 632 kpk wskazując, iż zasądzono kwoty po 2000 złotych z tytułu poniesionych przez oskarżonych wydatków należycie udokumentowanych i mieszczących się w granicach przewidzianych przepisami.

Protokół rozprawy z 26 czerwca 2014 roku był prostowany postanowieniem z 15 września 2014 roku w ten sposób, że przy sprawdzeniu obecności stwierdzono, że świadek – żona powoda nie stawiła się zawiadomiona prawidłowo a stawiennictwo świadka odwołano telefonicznie. Nadto zarządzeniem z 27 marca 2015 roku sprostowano protokół w ten sposób, iż w trakcie sprawdzania obecności stwierdzono, że oskarżyciel prywatny (powód) nie stawił się a jego stawiennictwo odwołano telefonicznie w rozmowie z jego pełnomocnikiem, pełnomocnik oskarżyciela prywatnego nie stawiła się, stawiennictwo odwołano telefonicznie (k. 52). Z notatki urzędowej pracownika sekretariatu wynika, ze zmiany dotyczące wyznaczenia rozprawy na dzień 26 czerwca 2014 roku i zaplanowanych czynności zostały zarządzone ustnie a ich wykonanie nastąpiło telefonicznie. Notatka z wykonania ustnego zarządzenia nie została sporządzona i wszyta chronologicznie do akt.

Pismem z 7 września 2015 roku adresowanym do prezesa (...) powód działając przez pełnomocnika wniósł o „zastosowanie obowiązujących przepisów prawa” w sprawie zażalenia na postanowienie (...) zapadłego na posiedzeniu w dniu 26 czerwca 2014 roku doręczonego jego pełnomocnikowi w dniu 16 czerwca 2015 roku, które zostało złożone 17 czerwca 2015 roku w biurze podawczym Sądu. W uzasadnieniu wskazał szereg przepisów z aktów prawnych znajdujących się na różnym szczeblu w systemie źródeł prawa których zastosowanie jego zdaniem jest konieczne a których dotychczas nie zastosowano (art. 429, 463 kpk; par. 252, 253, 261, 47 regulaminu wewnętrznego urzędowania sądów powszechnych; par. 14,16,28, 29, 31, 37, 47, 59, 359, 360, 381 tzw. instrukcji kancelaryjnej). W odpowiedzi prezes SR oświadczył, iż sprawa została zakończona prawomocnie; odpis postanowienia został mu doręczony informacyjnie z uwagi na złożony przez powoda jako oskarżyciela prywatnego wniosek. Zastępca przewodniczącego wydziału stwierdził, iż brak jest podstaw do uznania, że przysługuje mu zażalenie o czym został powiadomiony pismem z 20 lipca 2015 roku. Wskazał jednocześnie, że nie jest uprawniony do oceny podejmowanych przez sędziego czynności procesowych (k. 14 - 16).

Sposób procedowania w sprawie III K 14/14 był przedmiotem analizy zespołu Krajowej Rady Sądownictwa która podjęła uchwałę stwierdzającą, że w sprawie tej doszło do uchybień w zakresie dotyczącym wyznaczenia terminu rozprawy na dzień 26 czerwca 2014 roku, sporządzenia jej protokołu oraz późniejszych jego sprostowań. Uchybienia polegały na tym, że zmiana w treści postanowienia o odroczeniu rozprawy została dokonana ustnie a tym samym nie można określić jaki był jej zakres i czy została wykonana prawidłowo (brak notatki, oświadczenie pracownika w tym zakresie zostało sporządzono po upływie 6 miesięcy). W dniu rozprawy przewodnicząca nie mogła stwierdzić, czy strony zostały prawidłowo zawiadomione o zmianie treści postanowienia o wyznaczeniu rozprawy. W konsekwencji powstał problem z wniesieniem środka odwoławczego i określenia, czy został on złożony z zachowaniem ustawowego terminu. Nadto jedno ze sprostowań zostało dokonane z naruszeniem art. 153 kpk (k. 41 - 43).

Pismem z 8 kwietnia 2016 roku tj. już po złożeniu pozwu w niniejszej sprawie do (...) pełnomocnik powoda wniosła o sprostowanie zarządzenia z 10 lipca 2014 roku stwierdzającego prawomocność postanowienia z 26.06.2014 z dniem 4 lipca 2014 roku poprzez wykreślenie tego zapisu powołując się na fakt sprostowania protokołu posiedzenia z 26 czerwca 2014 roku które powoduje, że postanowienie to zostało uprawomocnione w sposób nieprawidłowy. W odpowiedzi przewodnicząca wydziału poinformowała pełnomocnika, iż brak jest podstaw do dokonania jakiegokolwiek sprostowania albowiem w zarządzeniu z 10 lipca 2014 roku nie doszło do żadnej omyłki (k. 55). Pismem z 7 lipca 2016 roku, już w toku niniejszego procesu który toczył się jeszcze przed Sądem Rejonowym, powód złożył zażalenie na zarządzenie z 24 czerwca 2016 roku . W odpowiedzi Sąd Rejonowy poinformował, że w dniu 24 czerwca 2016 roku nie wydano zarządzenia lecz jedynie skierowano do niej pismo informacyjne (k. 58). Pismem z 21 lipca 2016 roku pełnomocnik powoda ponowiła wniosek z pisma z 8 kwietnia 2016 roku powołując się na fakt nie nadania biegu zażaleniu (k. 53).

Przed Sądem Rejonowym powód usiłował wszcząć postępowanie z powództwa przeciwegzekucyjnego (II C 792/15). Pozew inicjujący to postępowanie został prawomocnie zwrócony (k. 83). Postanowienie (...) z 26 czerwca 2014 roku stało się podstawą wszczęcia przeciwko powodowi postępowania egzekucyjnego. W jego trakcie dokonano zajęcia wierzytelności oraz wizyty w miejscu zamieszkania powoda. Powód wpłacił należności wraz z kosztami egzekucyjnymi w ratach: 1000 zł w dniu 4 maja 2015 roku, 2000 zł w dniu 8 maja 2015 roku oraz 1680, 40 zł w dniu 19 maja 2015 roku. Wobec uregulowania zadłużenia postępowanie egzekucyjne zakończono postanowieniem z 30 czerwca 2015 roku. Pismem z 30 czerwca 2015 roku powód wezwał solidarnie pozwanego Prezesa SR oraz komornika prowadzącego postępowanie egzekucyjne do zapłaty kwoty dochodzonej pozwem a nadto zapłaty tytułem zadośćuczynienia kwoty 4000 zł. Pozwany Skarb Państwa Prezes SR nie ustosunkował się do wezwania. Komornik w odpowiedzi poinformował powoda, że postępowanie egzekucyjne było prowadzone zgodnie z prawem zaś powód (dłużnik) nie przedstawił w toku egzekucji żadnych dowodów podważających istnienie i wymagalność zobowiązania objętego tytułem wykonawczym, wierzyciele nie udzielili zwłoki, powód dobrowolnie wykonał obowiązek stwierdzony tytułem wykonawczym.

(dowody: pisma k. 11 – 16, 40 – 43; akta SR w(...) III K 14/14 k. 1 – 284; akta Km 1934/15 k. 1 - 24)

Powyższe ustalenia faktyczne Sąd poczynił na podstawie dokumentów w postaci wyżej wskazanych pism zarówno tych które wpłynęły w charakterze załączników do pism stron jak i tych znajdujących się w aktach związkowych dopuszczonych w charakterze dowodów. Prawdziwość oraz autentyczność tych dokumentów wątpliwości nie budziła. Z uwagi na wynik przeprowadzonych dowodów z dokumentów za niecelowe uznano dopuszczenie dowodu z przesłuchania stron, w szczególności strony powodowej. Oddalono wniosek dotyczący akt postępowania egzekucyjnego, gdyż bezsporne było że pozew został zwrócony; po wezwaniu o opłatę opłata nie została uiszczona, ponieważ w tym czasie komornik dokonał już zajęcia i pozew został zwrócony.

Sąd zważył:

Roszczenie nie zasługiwało na uwzględnienie. Według art. 417 § 1 kc za szkodę wyrządzoną przez niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie przy wykonywaniu władzy publicznej ponosi odpowiedzialność Skarb Państwa lub jednostka samorządu terytorialnego lub inna osoba prawna wykonująca tę władzę z mocy prawa. Przy określeniu zasady odpowiedzialności podstawowe znaczenie ma treść art. 77 ust. 1 Konstytucji RP, zgodnie z którą odpowiedzialność za niezgodne z prawem działania organów władzy publicznej nie wymaga zawinienia sprawcy szkody. Tę regułę przejął przepis art. 417 k.c., który również uniezależnia od winy władz publicznych przypisanie im obowiązku naprawienia szkody. Skarb Państwa zatem odpowiada na zasadzie ryzyka (za samą bezprawność, niezależnie od winy). Jeżeli więc źródłem odpowiedzialności jest szkoda pozostająca w normalnym związku przyczynowym z wykonywaniem władzy publicznej, to jest ona oparta na przesłance bezprawności.

Do przesłanek odpowiedzialności Skarbu Państwa na podstawie art. 417 kc. zalicza się zatem szkoda (w tym wypadku majątkowa), bezprawne działanie organu władzy publicznej ją wywołujące, związek przyczynowy między tym bezprawnym działaniem a szkodą (por. G. Bieniek (w:) Komentarz..., s. 452).

Zgodnie z art. 417 ¹ §§ 2 i 3kpc jeżeli szkoda została wyrządzona przez wydanie prawomocnego orzeczenia lub ostatecznej decyzji, jej naprawienia można żądać po stwierdzeniu we właściwym postępowaniu ich niezgodności z prawem, chyba że przepisy odrębne stanowią inaczej. Odnosi się to również do wypadku, gdy prawomocne orzeczenie lub ostateczna decyzja zostały wydane na podstawie aktu normatywnego niezgodnego z Konstytucją, ratyfikowaną umową międzynarodową lub ustawą. Jeżeli szkoda została wyrządzona przez niewydanie orzeczenia lub decyzji, gdy obowiązek ich wydania przewiduje przepis prawa, jej naprawienia można żądać po stwierdzeniu we właściwym postępowaniu niezgodności z prawem niewydania orzeczenia lub decyzji, chyba że przepisy odrębne stanowią inaczej.

W powyższych dwóch przypadkach wskazano w ten sposób na możliwość uchylenia obowiązku uzyskania prejudykatu w postaci wyroku stwierdzającego wspomnianą niezgodność. Istotnym w tym względzie przepisem jest art. 424 ^1b k.p.c., który expressis verbis stanowi, że w wypadku prawomocnych orzeczeń, od których skarga nie przysługuje, odszkodowania z tytułu szkody wyrządzonej przez wydanie prawomocnego orzeczenia niezgodnego z prawem można domagać się bez uprzedniego stwierdzenia niezgodności orzeczenia z prawem w postępowaniu ze skargi, chyba że strona nie skorzystała z przysługujących jej środków prawnych. Przepis ten należy interpretować celowościowo, szeroko, mając na uwadze cel omawianej regulacji jakim jest zniwelowanie szkody wobec niemożności wyeliminowania z obrotu prawnego wadliwych orzeczeń. Taka sytuacja zachodzi w niniejszej sprawie. Orzeczenie z którym powód wiąże dochodzone roszczenie było prawomocne. Powód – wprawdzie nieskutecznie – ale jednak zaskarżał je zażaleniem i podejmował szereg czynności zmierzających do nadania mu biegu. Zatem jego roszczenie podlegało merytorycznemu rozpoznaniu.

W ocenie Sądu powód nie wykazał zajścia wszystkich przesłanek odpowiedzialności odszkodowawczej Skarbu Państwa. Nie ulegało wątpliwości Sądu w chwili zamykania rozprawy, iż postępowaniu prowadzonym przed SR w(...) w sprawie III K 14/14 dochodziło do nieprawidłowości związanych z odroczeniem rozprawy, sposobem protokołowania rozprawy, trybem prostowania protokołu tej rozprawy które rzutowały na możliwość rozstrzygnięcia terminowości złożenia zażalenia na postanowienie z 26 czerwca 2014 roku. W tym zakresie należało przypisać bezprawne zachowanie po stronie pozwanego. Bezprawność ta została stwierdzona protokołem oraz uchwałą Krajowej Rady Sądownictwa z lustracji przeprowadzonej w niniejszej sprawie. Nie uszło nadto ocenie Sądu, iż powód składał zażalenia na szereg decyzji Sądu którym Sąd Rejonowy nie nadawał biegu tj. nie wydawał przewidzianych Kodeksem postępowania karnego decyzji co do tych zażaleń: nie wydawał orzeczeń (zarządzeń) o odmowie przyjęcia zażalenia co uniemożliwiał kontrolę prawidłowości swoich działań przez Sąd odwoławczy (art. 429 kpk); ograniczając się do wysyłania pełnomocnikowi oskarżyciela (powoda) pism informacyjnych; stan taki trwał w chwili zamykania rozprawy.

Jest to jednakże jedyna przesłanka odpowiedzialności odszkodowawczej jaką stronie powodowej udało się wykazać przy czym w ocenie Sądu należy dokonać dystynkcji pomiędzy bezprawnymi (naruszającymi prawo) działaniami Sądu opisanymi w protokole oraz uchwale Krajowej Rady Sądownictwa a działaniami bezpośrednio związanymi z wydawaniem postanowienia z 26 czerwca 2014 roku, w szczególności działaniami związanymi z prawidłowością przyporządkowania prawidłowej podstawy prawnej do zachodzącego w sprawie stanu faktycznego (tzw. subsumpcji) o czym niżej. W ocenie Sądu bowiem powód nie wykazał, by na skutek wyżej opisanych działań powód poniósł szkodę a to na nim zgodnie z art. 6 Kodeksu cywilnego oraz 232 Kodeksu postępowania cywilnego spoczywał ciężar dowodu w tym zakresie. Strona powodowa upatrywała szkodę w zasądzeniu od niej na rzecz przeciwników procesowych wydatków w łącznej kwocie 4000 złotych powiększonej w toku egzekucji o koszty egzekucyjne zaś pomiędzy bezprawnym działaniem strony pozwanej zarówno opisanym w KRS jak i przy wydawaniu przedmiotowego postanowienia a szkodą występuje adekwatny związek przyczynowy tj. gdyby nie doszło do opisanych przez KRS naruszeń nie doszłoby do wydania rozstrzygnięcia w przedmiocie kosztów procesu a co za tym idzie powód nie poniósłby szkody.

Stanowisko takie okazało się nietrafne. Wobec zarysowanych przez stronę powodową granic rozpoznania sprawy oraz zarzutów strony pozwanej Sąd musiał analizować jakie orzeczenie w przedmiocie kosztów procesu zostałoby wydane, gdyby do wszystkich ww. nieprawidłowości przed Sądem I instancji nie doszło tj. gdyby zachowano przepisy o odraczaniu rozpraw, prostowaniu protokołów czy należytemu nadawaniu biegu środkom odwoławczym.

Niniejszym postępowaniem objęto ocenę działania (...) w trakcie prowadzenia wszczętego przez powoda postępowania karnego z oskarżenia prywatnego. Postępowanie to wykazuje w pewnym zakresie odmienności daleko odbiegające od przepisów postępowania karnego prowadzonego z oskarżenia publicznego. W pierwszej kolejności wskazać należy na przepis art. 496 kpk postępowanie w sprawach z oskarżenia prywatnego umarza się za zgodą oskarżonego, jeżeli oskarżyciel prywatny odstąpi od oskarżenia przed prawomocnym zakończeniem postępowania. Zgoda oskarżonego nie jest wymagana, jeżeli oskarżyciel prywatny odstąpi od oskarżenia przed rozpoczęciem przewodu sądowego na pierwszej rozprawie głównej. Niestawiennictwo oskarżyciela prywatnego i jego pełnomocnika na rozprawie głównej bez usprawiedliwionych powodów uważa się za odstąpienie od oskarżenia. W sprawie III K 14/14 postępowanie umorzono na podstawie art. 496 par. 1 i 2 kpk wobec odstąpienia od oskarżenia prywatnego co na gruncie procedury cywilnej jest czynnością zbliżoną do cofnięcia pozwu. Na gruncie procedury cywilnej cofnięcie pozwu, o ile nie nastąpiło ono z powodu zaspokojenia roszczenia, traktuje się jako przegraną strony powodowej uprawniającą stronę pozwaną do domagania się zasądzenia kosztów procesu (art. 203 kpc). Inne zasady obowiązują w procesie karnym. Zgodnie z art. 632 pkt 1 kpk jeżeli ustawa nie stanowi inaczej, w razie uniewinnienia oskarżonego lub umorzenia postępowania koszty procesu ponosi w sprawach z oskarżenia prywatnego - oskarżyciel prywatny, a w razie pojednania się stron - oskarżyciel i oskarżony w zakresie przez siebie poniesionym, jeżeli strony w zawartej ugodzie nie uregulowały tego inaczej. W niniejszej sprawie nie doszło do skutecznego pojednania się stron, odstąpienie od oskarżenia prywatnego miało charakter czysto oportunistyczny a zatem obowiązywała reguła zgodnie z którą całość kosztów ponosił oskarżyciel prywatny czyli powód. Wprawdzie przepis ten został w pewnym zakresie uznany niezgodny z konstytucją jednakże – wobec podstawy umorzenia - niezgodność ta nie miała zastosowania w niniejszej sprawie. Podobnie nie miało zastosowania uregulowanie wyjątkowe znajdujące się w art. 632a kpk obowiązującym w chwili wydawania postanowienia z dnia 26 czerwca 2014 roku zgodnie z którym w wyjątkowych wypadkach, w razie umorzenia postępowania, sąd może orzec, że koszty procesu ponosi w całości lub w części oskarżony, a w sprawach z oskarżenia prywatnego oskarżony lub Skarb Państwa. Zarówno z akt postępowania karnego jak i materiału dowodowego zgromadzonego w niniejszej sprawie żadna taka wyjątkowa okoliczność uzasadniająca obciążenie kosztami któregokolwiek z ww. podmiotów nie wynikała; nadto powód w toku niniejszego procesu na żadną taką wyjątkową okoliczność, o której Sąd I instancji wiedział a nie wziął jej pod uwagę, Sądu rozpoznającego niniejszą sprawę nie naprowadził. Nie mógł być stosowany przepis art. 632a kpk w wersji obowiązującej obecnie zawierający ściśle określone przypadki w których kosztami postępowania obciążano oskarżonego albowiem w chwili umarzania postępowania przepis w takim brzmieniu nie istniał. Natomiast z komentarza do art.632 a kpk w brzmieniu pierwotnym tego przepisu –Sławomir Steinborn lex stan prawny 2013.01.01 – wynika, iż miał on zastosowanie jedynie „w wyjątkowych wypadkach” , które dotyczyły sytuacji, gdy państwo z powodu niedowładu organizacyjnego nie było w stanie udzielić ochrony prawnej pokrzywdzonemu; koszty procesu w razie umorzenia postępowania powinien ponosić ten podmiot, którego zawinione zachowani doprowadziło do umorzenia, a więc ten którego działaniami koszty te zostały spowodowane. W drugiej części tezy 5-ej powołanego komentarza wymieniono takie przypadki. Żaden z nich nie jest zbliżony do sytuacji rozważanej w niniejszym procesie. Zasada słuszności, o ile można ją było tak zdefiniować w poprzednim brzmieniu przepisu 632 a kpk, była rozumiana dużo węziej niż w procesie cywilnym i w istocie sprowadzała się do kilku przypadków w praktyce enumeratywnie wymienianych przez komentatorów. Nowelizacja art.632 a kpk była wyrazem dążenia do uściślenia jego brzmienia a nie do ograniczenia jego zakresu. Podkreślić należy , że pełnomocnik powoda nawet nie naprowadzał, jakie inne orzeczenie w przedmiocie kosztów postępowania karnego- i na jakiej podstawie faktycznej- miałoby być wydane w przypadku prawidłowego procedowania przed Sądem Rejonowym .

Na podstawie wyżej przeprowadzonej analizy Sąd wywnioskował, iż nawet gdyby zostały zachowane wszystkie przepisy procedury karnej; powód mimo telefonicznego komunikatu stawiłby się wraz z pełnomocnikiem na nieodwołanej rozprawie względnie doszłoby do odwołania rozprawy i wydania postanowienia na posiedzeniu niejawnym to nie zostało w sposób jednoznaczny wykazane, że rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów procesu byłoby inne, że kosztami postępowania nie zostałby obciążony w całości powód jako oskarżyciel prywatny a co za tym idzie, że nie poniósłby on uszczerbku finansowego. Uznając, iż doszło do naruszeń procedury opisanych w uchwale KRS, Sąd nie dopatrzył się, by samo rozstrzygnięcie o kosztach procesu zostało wydane zgodnie z obowiązującymi w chwili jego wydawania przepisami dotyczącymi kosztów procesu w postępowaniu karnym. Należało zatem uznać, iż na skutek działań (...) w sprawie III K 14/14 nie doszło do wyrządzenia powodowi szkody. Wobec uznania, iż nie doszło do wyrządzenia szkody Sąd zwolniony był z badania, czy zachodził adekwatny w rozumieniu art. 361 par. 1 kc związek przyczynowy pomiędzy działaniami pozwanego a szkodą.

Powyższe okoliczności uzasadniały oddalenie powództwa. To ,że strona pozwana faktycznie nie podejmowała czynności procesowych - po wydaniu orzeczenia, które stało się tytułem wykonawczym, na mocy którego powód doznał uszczerbku majątkowego, będącego przedmiotem tego procesu- nie mogło zmienić sytuacji powoda/oskarżyciela obciążonego kosztami. Sytuacja taka ma natomiast wpływ na kwestię kosztów w niniejszym procesie. O kosztach procesu orzeczono na zasadzie art. 102 kpc. Po analizie zgromadzonego materiału dowodowego oraz z uwagi na charakter sprawy, jej ciężar gatunkowy, Sąd uznał, iż powód dysponował dowodami na nieprawidłowości po stronie pozwanego na podstawie których mógł być subiektywnie, w sposób usprawiedliwiony - choć ostatecznie niezasadny - przeświadczony o słuszności swoich argumentów ;uznano iż w sprawie zachodzi wyjątkowy wypadek w rozumieniu tego przepisu. W ocenie Sądu, jest dopuszczalne wyjątkowo zastosowanie szerzej- niż w procesie karnym- rozumianej zasady słuszności . Z powyższych względów odstąpiono od obciążania powoda kosztami .