Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Gliwicach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 sierpnia 2014 roku

Sąd Okręgowy w Gliwicach I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący:	SSO Tadeusz Trojanowski
Protokolant:	Karolina Pikuła

po rozpoznaniu w dniu 12 sierpnia 2014 roku w Gliwicach

sprawy z powództwa W. K. (1)

przeciwko (...) S.A. z siedzibą w S.

o zapłatę, rentę i ustalenie

1.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 70.000 (siedemdziesiąt tysięcy) złotych z ustawowymi odsetkami od dnia 15 sierpnia 2011 roku do dnia zapłaty;

2.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 68.976,40 (sześćdziesiąt osiem tysięcy dziewięćset siedemdziesiąt sześć i 40/100) złotych z ustawowymi odsetkami, a to:

a)  od kwoty 35.006 (trzydzieści pięć tysięcy sześć) złotych od dnia 15 sierpnia 2011 roku do dnia zapłaty,

b)  od kwoty 33.970,40 (trzydzieści trzy tysiące dziewięćset siedemdziesiąt i 40/100) złotych od dnia 15 kwietnia 2013 roku do dnia zapłaty;

3.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda rentę w wysokości 910,21 (dziewięćset dziesięć i 21/100) złotych miesięcznie, począwszy od dnia 01 września 2014 roku do nadal, płatne do dnia 10-tego każdego miesiąca z ustawowymi odsetkami do dnia zapłaty;

4.  ustala, że pozwany ponosić będzie odpowiedzialność za skutki wypadku mogące wystąpić u powoda w przyszłości;

5.  w pozostałym zakresie powództwo oddala;

6.  odstępuje od obciążania powoda kosztami od oddalonej części powództwa;

7.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 15.480 (piętnaście tysięcy czterysta osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu;

8.  nakazuje pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 3.837,05 (trzy tysiące osiemset trzydzieści siedem i 05/100) złotych tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.

I C 173/11 Uzasadnienie

Powód domagał się zasądzenia od pozwanego: kwoty 100. 000 zł z odsetkami tytułem zadośćuczynienia ponad już otrzymaną kwotę 30.000 zł, kwoty 35.006 zł tytułem odszkodowania za utracone dochody ze wskazanymi odsetkami, renty bieżącej w kwocie 2.700 zł z tytułu utraconych dochodów ,ustalenia odpowiedzialności pozwanego na przyszłość, wraz kosztami procesu. W uzasadnieniu pozwu opisano następstwa wypadku któremu uległ powód i przedstawiono wysokość utraconych dochodów. W toku procesu zmieniano powództwo(k.357,459) w zakresie skapitalizowanej renty o kwotę 41.970 zł i o kwotę 22,181,28 zł, ze wskazanymi odsetkami.

Pozwany w odpowiedzi na pozew wniósł oddalenie powództwa(k.30) i o zasądzenie kosztów procesu .Pozwany zakwestionował zasadę swojej odpowiedzialności podając że nie zostało udowodnione, że kierujący ubezpieczonym pojazdem w sposób zawiniony doprowadził do wypadku. W toku procesu kwestionowano także zasadność rozszerzenia powództwa, podkreślając przekształcenia po stronie pracodawcy powoda i zaznaczając że powód zachował częściową zdolność do pracy (k.492).

Sąd ustalił co następuje.

W dniu13.07.2008 roku miał miejsce wypadek samochodowy. Wypadek polegał na zderzeniu się samochodu (...) kierowanego przez L. P. (1) z samochodem (...) kierowanym przez W. K. (1) (powoda). (...) poruszał się z prędkością ok.90 km/h, (...) poruszała się z prędkością ok.70 km/h. (...) wpadł w poślizg i obrót i zjechał na przeciwny pas pod samochód (...). Kierujący samochodem (...) gwałtownie hamował ale doszło do zderzenia pojazdów, samochód (...) jadąc z prędkością ok.90 km/h będąc w obrocie uderzył prawym przodem w lewy przód samochodu (...), który w chwili zdarzenia poruszał się z prędkością ok.30km/h (k.410).W czasie zdarzenia L. P. (1) zaciągnęła hamulec ręczny. Samochód państwa P. był ubezpieczony od OC w pozwanym Towarzystwie. Żona powoda zawarła ugodę z pozwanym w zakresie jej roszczeń z tego wypadku.

W wyniku wypadku powód doznał licznych obrażeń o charakterze urazu wielomiejscowego tj.urazu głowy ze wstrząsem mózgu, prawego ramienia i obu kończyn dolnych. Nastąpiło wygojone złamanie ½ trzonu kości ramiennej prawej, powikłane zaburzeniami zrostu w przebiegu leczenia. Powód przebył leczenia operacyjne w tym plastykę stawu rzekomego. Przebył wygojone złamanie rzepki lewej, stan po leczeniu operacyjnym. Przebył wygojone złamanie nadkłykcia przyśrodkowego prawej kości udowej. Przebył wygojone złamanie prawej kości piętowej i IV kości śródstopia, stan po leczeniu operacyjnym. Obecnie u powoda występuje umiarkowana niedomoga statyczno-dynamiczna narządów ruchu po przebytym urazie, na podłożu miernego przykurczu prawego stawu ramienno-łopatkowego, prawego stawu łokciowego, deformacji prawej pięty oraz zmian zniekształcająco-zwyrodnieniowych obu stawów kolanowych. Biegły ocenił trwały powypadkowy uszczerbek na zdrowiu powoda ogółem na 38 %(k.109).Stwierdzone zmiany zwyrodnieniowe prawego stawu kolanowego powoda, częściowo są związane z procesem zużycia stawu 61-letniego mężczyzny oraz częściowo są wynikiem urazu prawego kolana w wyniku wypadku z 13.07.2008 roku. W chwili obecnej brak jest wskazań do wykonania alloplastyki prawego stawu kolanowego, chociaż w odległej przyszłości wykonania tego zabiegu nie można wykluczyć(k.498/499).

Z punktu widzenia psychiatrycznego i psychologicznego wypadek z 2008 roku spowodował u powoda wystąpienie zespołu stresu pourazowego, który przeszedł w zespół depresyjny. cierpienia psychiczne były nasilone. Skutkiem wypadku są zaburzenia natury psychicznej. Rokowanie nie jest dobre-powód odczuwa aktualnie skutki wypadku w sposób nasilony. Zakres doznanych obrażeń ma wpływ na dalsze funkcjonowanie powoda (k.228).W zakresie tejże opinii biegli oszacowali uszczerbek na zdrowiu powoda na 5% (k.289).

W dniu 7.07.2011 r. powód zwracał się o ponowne przyjęcie go do pracy(k.301). Zaświadczeniem lekarskim z 1.09.2011 r. stwierdzono przeciwwskazania do jego zatrudnienia i odmówiono jego zatrudnienia(k.302).Powód nie może pracować na wysokościach oraz w polu magnetycznym bo ma płytkę metalową w ręce zespalającą kości (k.64).Jest ponad 60 –letnim schorowanym po wypadku mężczyzną i mimo zarejestrowania jako bezrobotny nie znalazł zatrudnienia; trudna sytuacja na rynku pracy jest powszechnie znana, a dotyka ona w szczególności osoby starsze i schorowane, zmuszone z przyczyn losowych do szukania pracy poza dotychczas wykonywanym zawodem. Gdyby nie wypadek, powód nadal pracowałby na swoim stanowisku pracy mimo przekształceń po stronie pracodawcy(k.376) i uzyskiwałby takie dochody jakie osoby obecnie zajmujące takie stanowiska(560-564). Powód do pracy do K. dojeżdżał z innej miejscowości, z miejsca zamieszkania w G., parking przy szpitalu był bezpłatny.

W chwili wypadku powód był zatrudniony w (...) w K.. Pracował na stanowisku kierownika Sekcji (...) i (...). Po wykorzystaniu okresu zasiłkowego- 182 dni- powodowi przyznano świadczenie rehabilitacyjne na okres 12 miesięcy. Od stycznia 2010 roku do maja 2011 roku powód przebywał na rencie inwalidzkiej. Decyzją wymiarową ZUS z 17.01.2012r. przyznano powodowi rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy w okresie od 1.06.2011 do 31.05.2012 r.- w wykonaniu prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 22.11.2011 r.- sygn.akt VIIIU 1402/11.Powód wystąpił do ZUS o dalszą wypłatę renty inwalidzkiej, jednakże uzyskał decyzję odmowną, która zaskarżył. Wobec odmowy przyjęcia go do pracy zarejestrował się w Powiatowym Urzędzie Pracy jako osoba bezrobotna i przyznano mu zasiłek dla bezrobotnych na okres jednego roku- od czerwca 2012 roku do maja 2013 roku.

W dniu 29.04.2014 r. w sprawie Sądu Okręgowego Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Gliwicach wydano wyrok przyznający powodowi prawo do renty inwalidzkiej sygn akt VIII U 2572/12 (k.603), wyrokiem tym przyznano prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od 1 czerwca 2012 r. do 12 grudnia 2014r.

Wynagrodzenie brutto powoda za okres od 13.07.2008 r. do września 2011 r wynosiłoby 140 060,44zł (k.57).Powód był zatrudniony w (...) w K. , prace świadczył w (...) w K., który dnia 1.01.2010 r. przekształcił się w nowy podmiot(...) W tym szpitalu są osoby zajmujące się sprzętem medycznym (k.560).Renta z tytułu utraconych zarobków, skapitalizowana na koniec 2013 roku - przy założeniu że powód otrzymuje rentę inwalidzką z ZUS- wynosi 61 638,76 zła miesięczna rata renty wyrównawczej wynosi za miesiące styczeń i luty 2014 roku 938,19 zł a od marca 2014 roku- 910,21 zł.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o:

-postanowienie o umorzeniu dochodzenia k.9

-pismo pozwanego z 28.10.2009 r.k.6

-opinia prywatna dr R. H.(traktowana jako stanowisko strony) k.15

- wykaz placówek leczniczych z których korzystał powód k.21

- opinia biegłego J. S. k.106 i opinia uzupełniająca k. 496

-opinia biegłych psychiatry i psychologa k.226 wyjaśniona na rozprawie k. 289

- informacje byłego pracodawcy powoda o potencjalnym wynagrodzeniu k.22,57,

- zestawienie potencjalnych zarobków (stanowisko strony) k.24

- opinie biegłych do spraw rent k.332,440

-pismo do firmy (...) k.37

-oświadczenie żony powoda k.36

-treść zeznań W. K. o przebiegu rozmowy z L. P. (w aktach karnych)

-zeznania L. P. (1) k.196

-zeznania K. P. (1) k.160

-informacja Komendy policji w T. k.61

-zeznania K. H. k.177

-opinia biegłego do spraw ruchu drogowego k.403

- dokumenty dotyczące starań powoda o powrót do pracy(k.301), wysokości uzyskiwanych dochodów, możliwości pracy w poprzednim miejscu pracy k.302,560-564

- dokumenty dotyczące przebiegu leczenia powoda k25,303,470,500

- przesłuchanie stron ograniczone do przesłuchania powoda k.542.

Pozwany powołał się na zasadę bezpośredniości( k.124) toteż pominięto te dowody z dokumentów, które mogły być i zostały przeprowadzone w niniejszej sprawie (opinia z akt sprawy ubezpieczeniowej).Zaznaczyć należy że zasada bezpośredniości nie ma wymiaru absolutnego a kwestie waloru dokumentów w tym prywatnych normuje kpc, jeżeli takie dowody korelują z dowodami uzyskanymi bezpośrednio, wzmacnia to stabilność zebranego materiału.

Z porównania zeznań K. P. i jego- byłej obecnie żony(vide zeznania k.160)- można wyprowadzić wniosek że hamulec ręczny zaciągnęła w czasie jazdy jego żona L.. Świadek P. był po spożyciu alkoholu i w czasie jazdy spał, jego zeznania są bardzo lakoniczne, zeznał że nic nie wie o zaciągnięciu hamulca; gdyby to on zaciągnął hamulec, byłby to nietypowe zdarzenie zapamiętał. Z porównania zeznań P. wynika iż są one rozbieżne. L. P. (1) zeznała że mąż zaciągnął hamulec w trakcie kłótni ze słowami „nigdzie nie pojedziesz”. Zeznania te są także lakoniczne , kierująca winna zapamiętać takie szczegóły traumatycznego wszak zdarzenia jak przedmiot i przebieg kłótni. Słowa” nigdzie nie pojedziesz” pasują bardziej do kłótni przy wyruszaniu a nie przy jeździe z prędkością 90km/h .Znamienne jest że P. w toku postępowania karnego odmówili zeznań. Nasuwa się wrażenie że celem ich postawy procesowej była chęć uniknięcia odpowiedzialności prawnej za przebieg zdarzenia. W niniejszej sprawie cywilnej Sąd nie może-jak w postępowaniu karnym-uchylić się od rekonstrukcji przebiegu zdarzenia. W tym zakresie Sąd nie jest też ani związany opinia biegłego, ani nie może na biegłego przerzucać kwestii ustaleń faktycznych. Biegły wyraził pogląd że bardziej prawdopodobne jest zaciągnięcie hamulca przez pasażera, dotyczy to jednak sytuacji typowych. Niniejsza jest nietypowa: obecni w aucie kłócą się , a nie pamiętają o co, śpiący po spożyciu alkoholu pasażer kłótni w ogóle nie pamięta, padają nieadekwatne do sytuacji słowa; nie było innych świadków zdarzenia ( samochód H. (...) osobami wewnątrz znalazł się po wypadku w rowie) ;wezwani na miejsce zdarzenia policjanci nie są w stanie ustalić tak istotnej kwestii jak przebieg wypadku. L. P. (1) jest zainteresowana uniknięciem odpowiedzialności także karnej zatem w realiach spawy Sąd odmawia jej zeznaniom wiarygodności. P. z kolei zasłaniając się brakiem pamięci nie potwierdził wersji żony że to on zaciągnął hamulec. Ponadto gdyby to P. zaciągał hamulec – to nawet jako osoba po spożyciu alkoholu musiałby zdawać sobie sprawę z zaskoczenia tym faktem dla kierującej i ogólnego niebezpieczeństwa także dla własnej osoby. Wersja że pasażer zaciąga hamulec bardziej pasuje do sytuacji gdy pasażer widzi niebezpieczeństwo na drodze i chce „pomóc ‘ kierowcy. W zeznaniach P. nie ma w ogóle wątku zagrożenia z naprzeciwka, co dodatkowo podważa ich wiarygodność, a ponadto potwierdza że kierująca nie zachowywała należytej staranności. Zdaniem Sądu zdenerwowana kłótnią P. nie obserwowała przedpola, nieświadomie zjechała na przeciwny pas a gdy nagle zauważyła tam samochód zaciągnęła hamulec ręczny.

Ponadto już w tym miejscu stwierdzić należy że nawet gdyby założyć, że to P. zaciągnął hamulec, zgodnie z drugą wersją biegłego, nie zmieni to oceny Sądu w zakresie postawy P.. Kierujący ma obowiązek tak prowadzić pojazd aby żadne czynniki z wewnątrz pojazdu tego nie zakłóciły. P. zdecydowała się prowadzić samochód z mężem, który był po spożyciu alkoholu i zgodziła się by usiadł tam gdzie miał dostęp do hamulca i kierownicy oraz wdała się z nim w awanturę, której konsekwencją było zaciągnięcie hamulca- także takie hipotetyczne zachowanie kierującego byłoby zawinione.

Odmienne stwierdzenie w uzasadnieniu postanowienia o umorzeniu dochodzenia nie stoi na przeszkodzie poczynieniu powyższych ustaleń, zwłaszcza że w postępowaniu karnym P. odmówili składania wyjaśnień i zeznań.

Pozwany kwestionował opinię psychiatryczno- psychologiczną (k.261) a zatem dokonano jej ustnego wyjaśnienia na rozprawie (k.289), na której biegli wyjaśnili metodologię swojej pracy, podając że poddali powoda badaniom testowym. Strona pozwana nie stawiła się by zadawać biegłym pytania. W tej sytuacji opinia biegłych może stanowić podstawę rozstrzygnięcia.

Oddalono wniosek dotyczący uzupełnienia opinii biegłego ortopedy; biegły składał opinię dwukrotnie; jak wynika z obu opinii nie da się precyzyjnie ustalić i rozdzielić w jakim procencie stan zdrowia powoda jest następstwem wypadku a w jakim następstwem przyczyn samoistnych. Podkreślić należy, że biegły stanowczo określił procent uszczerbku na zdrowiu powoda powstałego na skutek wypadku, co czyni ten wniosek zbędnym.

Oddalono wniosek dotyczący biegłego z medycyny pracy(k.462), zmierzający do podważania opinii lekarza w oparciu o która pracodawca powoda odmówił ponownego przyjęcia go do pracy; wobec treści wydanego wyroku w sprawie ubezpieczeniowej częściowa niezdolność powoda do pracy wątpliwości nie budzi. Zaznaczyć należy że dalsze postępowanie dowodowe jedynie przewlekałoby kilkuletni proces.

Odnośnie opinii dotyczących rent zachodziła potrzeba ich uzupełniania i wyjaśniana, w toku procesu biegła P. przestała być biegłym a zatem zlecono wydanie opinii biegłemu G. i to jego-niekwestionowana- opinia jest podstawą do ustalenia renty dla powoda, w opinii tej ujęto także kwestię dojazdu powoda do pracy z innej miejscowości(k574).Opinia ta nie była kwestionowana przez strony.

Opinia biegłego G. jest wyczerpująca, zasługuje na wiarę i może stanowić podstawę rozstrzygnięcia. Opinia jest wewnętrznie spójna, nie zawiera wewnętrznych sprzeczności, jest zupełna i w ocenie stanowcza i jednoznaczna, zawierała dwa warianty, gdyż biegły nie miał jeszcze wiedzy czy wyrok z 29.04.2014 roku jest prawomocny.

Sąd zważył co następuje:

Zasada odpowiedzialności pozwanego była kwestionowana, choć pozwany dokonał częściowej wypłaty świadczenia pieniężnego; okoliczność częściowej wypłaty jak i fakt zawarcia ugody z żoną powoda same w sobie nie przesądzają o uznaniu roszczenia wobec początkowej deklaracji pozwanego ,że będzie żądał od powoda zwrotu wypłaconego świadczenia .Zgodnie z art.361 kc zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania z którego szkoda wynikła. Pozwany odpowiada jako ubezpieczyciel z tytułu odpowiedzialności cywilnej. Wobec zderzenia pojazdów odpowiedzialność wynika z winy sprawcy (art.436 kc w zw.art.415 kc).Jak wynika z powyższych ustaleń winę za wypadek ponosi L. P. (1) ( także gdyby zaistniał drugi wariant opisywany przez biegłego) .

Normalnymi następstwami przedmiotowego wypadku są te opisane w opiniach biegłego S. oraz W. i B. . Należy podkreślić należy że żądanie powoda w zakresie zadośćuczynienia jest wygórowane niemniej jednak wobec rozmiaru cierpień powoda opisanych opinii, kwota przyznana w wyroku, łącznie z kwotą uprzednio wypłaconą, nie jest zawyżona.

Sąd nie neguje cierpienia psychicznego i fizycznego powoda. Cierpienia opisywane w pozwie i opiniach w pełni zasługują na wiarę. Opinie biegłych są także w pełni wiarogodne i dają podstawy do zasądzania kwoty podanej w pozwie, która jest adekwatna do ustalonego stopnia uszczerbku na zdrowiu.

Zgodnie z art.445 par. 1kc w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. Orzekając Sąd miał na uwadze wielokrotnie w orzecznictwie podkreślany fakt, iż pojęcie „ sumy odpowiedniej” użyte w art.445 kc w istocie ma charakter niedookreślony, niemniej jednak w judykaturze wskazane są kryteria , którymi należy się kierować przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia. Zadośćuczynienie ma mieć przede wszystkim charakter kompensacyjny, wobec czego jego wysokość nie może stanowić zapłaty symbolicznej, lecz musi przedstawiać jakąś ekonomicznie odczuwalną wartość. Jednocześnie wysokość ta nie może być nadmierną w stosunku do doznanej krzywdy, ale musi być „odpowiednia” w tym znaczeniu , ze powinna być- przy uwzględnieniu krzywdy poszkodowanego- utrzymana w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa(wyrok SN z 28.09.2001r.,III CKN 427/00 LEX nr 52766);zaznaczyć jednak należy, że najnowsze orzecznictwo akcentuje indywidualne podejście do konkretnej sprawy.

Ponadto zadośćuczynienie, choć niewątpliwie zawiera w sobie funkcję represyjną, nie jest karą lecz sposobem naprawienia krzywdy. Chodzi tu o krzywdę ujmowaną jako cierpienie fizyczne a więc ból i inne dolegliwości oraz cierpienia psychiczne czyli negatywne uczucia przeżywane w związku z cierpieniami fizycznymi lub następstwami uszkodzenia ciała, czy rozstroju zdrowia w postaci np. zeszpecenia, wyłączenia z normalnego życia itp. Celem zadośćuczynienia jest przede wszystkim złagodzenie tych cierpień. Winno mieć ono charakter całościowy i obejmować wszystkie cierpienia fizyczne i psychiczne. Przy ocenie „odpowiedniej sumy” w niniejszej sprawie wzięto pod uwagę wszystkie okoliczności wypadku mające wpływ na rozmiar doznanej krzywdy(wyrok SN z 3.02.2000 r.,I CKN 969/98 LEX 50824). Jak ustalono wyżej życie powoda po wypadku zmieniło się i będzie ulegać zmianie (prognozowane pogorszenie się stanu kolan oraz stanu psychicznego powoda). W tym miejscu należy odnieść się do powoływanego przez strony i biegłych rozporządzenia z 2002 roku. Zdaniem Sądu nie ma ono w niniejszej sprawie bezpośredniego stosowania gdyż jedyną podstawą roszczenia powoda są przepisy kodeksu cywilnego. Stanowisko Sądu Najwyższego jest w tym aspekcie jednoznaczne. Praktyką jest pomocnicze stosowanie omawianego rozporządzenia ale jedynie odpowiednio.

Reasumując na krzywdę normowaną w art.445 kc należy patrzyć całościowo a nie dokonując sumarycznych obliczeń. Oczywistym jest iż nie można cierpienia ludzkiego przeliczać na procenty; w realiach niniejszej sprawy, ustalone w wyroku świadczenie w jest odpowiednie. Nie uszło uwadze Sądu iż powód wciąż przeżywać będzie skutki zdarzenia ,te skutki są więc trwałe i zadośćuczynienie objęło także tę krzywdę nowo-ujawnianą. Poszkodowanemu przysługuje z tytułu cierpień fizycznych i psychicznych tylko jedno roszczenie(OSNCP 1963 nr2 poz.36” krzywda moralna i cierpienia fizyczne nie stanowią podstawy dwóch odrębnych roszczeń”). Powyższe nakazuje uwzględnienie w kwocie zasądzonego zadośćuczynienie należności z tytułu ”przyszłych cierpień fizycznych” i „przyszłej krzywdy” jaką można i powinno się przewidywać w związku ze specyfiką schorzeń powoda.

Jednocześnie w orzecznictwie Sądu Najwyższego w ostatnim okresie podkreślane jest przede wszystkim i traktowane jako zasada to , ze wysokość odpowiedniej sumy , której przyznanie przewiduje art. 445 kc zależy przede wszystkim od rozmiaru doznanej przez poszkodowanego krzywdy, ustalonej przez Sąd przy uwzględnieniu całokształtu okoliczności sprawy. Zasada umiarkowanej wysokości zadośćuczynienia ma bowiem charakter uzupełniający w stosunku do kwestii zasadniczej jaką jest wymiar szkody niemajątkowej. Różna waga każdego z tych elementów nie może zatem prowadzić do sytuacji, ze zasądzone na rzecz powoda zadośćuczynienie w nieodpowiedniej wysokości nie rekompensowałoby należycie doznanej przez powoda krzywdy(por. wyroki Sądu Najwyższego z 30.01.2004r., I CK 131/03 OSNC 2005 , nr 2, poz.40 i z dnia 10.03.2006 r. IV CSK 80/05 OSNC 2005 , nr 10, poz. 173). Roszczenie powoda było zasadne do kwoty wynikającej pośrednio z opinii biegłego, kwota z pozwu była adekwatna wobec specyficznego rodzaju utraty zdrowia, biorąc pod uwagę kwotę już uprzednio wypłaconą.

W orzecznictwie pojawiły się także poglądy że oceniając wysokość zadośćuczynień można porównywać kwoty zasądzane w różnych sprawach aby unikać rażących dysproporcji; dominuje pogląd o indywidualnym rozpatrywaniu każdego przypadku ale zdaniem Sądu orzekającego niesprawiedliwe byłoby zasądzać takie same kwoty w przypadku śmierci dziecka lub rodzica małoletniego dziecka oraz w przypadku częściowej tylko utraty zdrowia.

Biorąc pod uwagę powyższe orzeczono jak w pkt 1 wyroku.

Odszkodowanie za utracone dochody 68.976,40 zł –pkt 2 wyroku-zasądzono w oparciu o powołany przepis art.444 kc, przy czym dokonano dalszej kapitalizacji biorąc pod uwagę miesiąc wyrokowania. W sprawie są przesłanki do zasądzenia renty wyrównawczej na przyszłość a zatem w tym zakresie orzeczono jak w pkt 3 wyroku.

O odsetkach orzeczono w oparciu o art.481 kc w związku z art.817par.1 kc. Odsetki od kwoty zadośćuczynienia należą się od daty wskazanej w pozwie gdyż zasądzona kwota zadośćuczynienia mieści się w kwocie żądanej uprzednio, w wezwaniu do zapłaty z 8.07.2011 r.(k.8) zakreślono termin do zapłaty na 20.08.2011r, ale odpis pozwu z aktualnym żądaniem w zakresie odsetek doręczono pozwanemu w dni 28.07.2011r.,.a w ocenie Sądu w tej dacie pozwany mógł już ostatecznie oszacować prawidłowo wysokość zadośćuczynienia. Pozostałe uwzględnione w wyroku roszczenia także były objęte tym wezwaniem do zapłaty. Odsetki od zasądzonej kwoty utraconych zarobków w zakresie rozszerzonego żądania zasądzono uwzględniając daty wskazane w piśmie rozszerzającym powództwo (k459).Pozwany negował zasadność odsetek za okres sprzed wyrokowania ale Sąd orzekający przychyla się do większościowego stanowiska w orzecznictwie, iż nawet w zakresie zadośćuczynienia odsetki należą się od daty wezwania , po upływie ustawowych terminów do zbadania sprawy przez ubezpieczyciela.

O odpowiedzialności na przyszłość orzeczono jak w pkt 4 wyroku na zasadzie art.189 kpc biorąc pod uwagę wnioski opinii biegłych odnośnie rokowań co do stanu zdrowia powoda w przyszłości.

Dalej idące żądania powoda oddalono jako nieuzasadnione w zakresie zadośćuczynienia (art.6 kc).

O kosztach orzeczono na zasadzie art.100 kpc biorąc pod uwagę proporcje wartości żądanych przez powoda do kwot wskazanych w wyroku W przypadku deliktów należy elastycznie stosować zasady dotyczące kosztów. Kwestia wysokości zadośćuczynienia zależała od uznania Sądu a roszczenie powoda w tym zakresie nie było rażąco wygórowane. Odnośnie utraconych zarobków i renty wyrównawczej ostateczny aktualny zakres żądania zależał od wyniku sprawy ubezpieczeniowej a owo aktualne żądanie wyrażone na ostatniej rozprawie zostało przez Sad w całości uwzględnione. W realiach sprawy należy uznać iż powód w przeważającej części wygrał sprawę i należą mu się całe koszty procesu.

O nieuiszczonych kosztach sądowych orzeczono na zasadzie art.113 ust.1 i 4 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych mając na uwadze powyższe ustalenia.