Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Gliwicach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 września 2018 roku

Sąd Okręgowy w Gliwicach I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący:	SSO Beata Majewska-Czajkowska
Protokolant:	sekretarz sądowy Julia Piątek

po rozpoznaniu w dniu 13 września 2018 roku w Gliwicach

sprawy z powództwa P. W.

przeciwko (...) S.A. w S.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego (...) S.A. w S. na rzecz powoda P. W. tytułem zadośćuczynienia kwotę 44.525,00 (czterdzieści cztery tysiące pięćset dwadzieścia pięć) złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 9 marca 2017 roku do dnia zapłaty;

2.  zasądza od pozwanego (...) S.A. w S. na rzecz powoda P. W. tytułem odszkodowania kwotę 1540 (tysiąc pięćset czterdzieści) złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwoty 1450 (tysiąc czterysta pięćdziesiąt) złotych od dnia 9 marca 2017 roku do dnia zapłaty, a od kwoty 90 (dziewięćdziesiąt) złotych od dnia 12 czerwca 2017 roku do dnia zapłaty;

3.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

4.  zasądza od pozwanego (...) S.A. w S. na rzecz powoda P. W. 3185,55 (trzy tysiące sto osiemdziesiąt pięć 55/100) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym 541,70 (pięćset czterdzieści jeden 70/100) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;

5.  nakazuje pobrać na rzecz Skarbu Państwa Sądu Okręgowego w Gliwicach od powoda P. W. kwotę 282,12 (dwieście osiemdziesiąt dwa 12/100) złotych, a od pozwanego 344,82 (trzysta czterdzieści cztery 82/100) złote tytułem zwrotu nieuiszczonych kosztów sądowych.

SSO Beata Majewska-Czajkowska

Sygn. akt I C 171/17

UZASADNIENIE

Powód P. W. wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) S.A. kwot: 79 525 zł tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 9 marca 2017 do dnia zapłaty oraz 4 600zł tytułem odszkodowania wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 9 marca 2017 do dnia zapłaty oraz obciążenie pozwanego kosztami procesu.

W uzasadnieniu wskazał, że w dniu 22 kwietnia 2016 w G. uczestniczył w wypadku drogowym polegającym na zderzeniu się samochodu prowadzonego przez Pana T. F. i objętego ochroną w ramach ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej udzielonego przez pozwaną z motorowerem prowadzonym przez powoda. W wyniku zdarzenia powód doznał obrażeń ciała w postaci: wielofragmentowego złamania głowy prawej kości promieniowej, wielofragmentowego złamania wyrostka dziobastego prawej kości łokciowej, złamania wyrostka łokciowego lewej kości łokciowej, zwichnięcia stawu łokciowego prawego ze złamaniem głowy kości promieniowej i wyrostka dziobastego, stanu po urazowym zwichnięciu prawego stawu łokciowego, stłuczenia obu kolan z otarciem naskórka, stłuczenia kostki przyśrodkowej prawej oraz stłuczenia kręgosłupa, które to obrażenia naruszyły u niego prawidłowe czynności narządów ciała na okres powyżej 7 dni. Ponadto powód wskazał, że doznane obrażenia wymagały długotrwałego leczenia, w tym dwóch zabiegów operacyjnych, a także wielomiesięcznej rehabilitacji i treningów personalnych. Powód ma znacznie ograniczoną ruchomość obydwu kończyn górnych, co skutkuje licznymi utrudnieniami i ograniczeniami w życiu codziennym, związanymi z higieną osobistą, wykonywaniem czynności domowych, wykonywaniem pracy zawodowej, prowadzeniem pojazdów czy uprawianiem sportów, powód wskazał, że choć 2 listopada 2016 wrócił do pracy, to był zmuszony objąć inne stanowisko pracy niż dotychczas, co wiązało się z silnym stresem.

Pozwana w odpowiedzi wniosła o oddalenie powództwa oraz obciążenie powoda kosztami procesu. W uzasadnieniu wskazała, że poddała powoda szerokiej gamie badań celem ustalenia ewentualnego rozstroju zdrowia powoda oraz jego zakresu i z poczynionych przez lekarzy orzeczników ustaleń wynika bez żadnych wątpliwości, że zdarzenie pozostawiło 14 % trwałego uszczerbku na zdrowiu powoda. Zdaniem pozwanej wypłacone na rzecz powoda kwoty 20 475 zł tytułem zadośćuczynienia oraz 400 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia skompensowały doznaną przez powoda krzywdę polegającą na cierpieniach fizycznych i psychicznych i zaspokoiły jego roszczenia odszkodowawcze. Ponadto pozwana wskazała, że badając sytuację powoda, wzięła pod uwagę stan zdrowia poszkodowanego i następstwa zdarzenia, w tym konieczność korzystania z pomocy osób trzecich, fakt odczuwania przez niego bóli spowodowanych urazami powypadkowymi i okoliczność zmniejszenia się jego szeroko rozumianej aktywności. Roszczenie o zwrot kosztów rehabilitacji i leczenia w podanej przez powoda kwocie pozwana uważa za niezasadne, ponieważ powód nie wykazał, że poniesione przez niego koszty były niezbędne dla zapewnienia prawidłowego toku leczenia, a także że były normalnym następstwem powstałej szkody. Pozwana kwestionuje także konieczność skorzystania z usług medycznych świadczonych przez podmioty prywatne, poza świadczeniami refundowanymi przez NFZ. Za niezasadne uważa również żądanie powoda o zwrot kosztów zniszczonej odzieży, ponieważ jej wartość nie została należycie wykazana. Nadto pozwana podniosła, że w razie ustalenia wysokości zadośćuczynienia według stanu rzeczy istniejącego w chwili zamknięcia rozprawy uzasadnione jest przyznanie odsetek dopiero od chwili wyrokowania.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 22 kwietnia 2016 w G. powód uczestniczył w wypadku drogowym. T. F. kierując samochodem marki (...) nr rej. (...), ubezpieczonym przez Pozwaną, na skrzyżowaniu ulic (...) z wjazdem na (...) nie zachował szczególnej ostrożności podczas zmiany kierunku jazdy i nie upewnił się należycie co do bezpiecznego wykonania manewru skrętu w lewo, wskutek czego nie udzielił pierwszeństwa przejazdu i doprowadził do zderzenia z nadjeżdżającym z przeciwnego kierunku motorowerem marki (...) nr rej. (...), w wyniku czego prowadzący motorower powód doznał obrażeń ciała i ich następstw w postaci: wielofragmentowego złamania głowy prawej kości promieniowej, wielofragmentowego złamania wyrostka dziobastego prawej kości łokciowej, złamania wyrostka łokciowego lewej kości łokciowej, stanu po urazowym zwichnięciu prawego stawu łokciowego, stłuczenia obu kolan z otarciem naskórka, stłuczenia kostki przyśrodkowej prawej oraz stłuczenia kręgosłupa, które naruszyły u niego prawidłowe czynności narządów ciała powyżej 7 dni. Okoliczności te oraz wina T. F. zostały stwierdzone wyrokiem Sądu Rejonowego w Gliwicach z dnia 26 października 2016, sygn akt IX K 789/16.

(dowód: odpis wyroku Sądu Rejonowego w Gliwicach z dnia 26 października 2016, o sygn. akt IX K 789/16).

Powód został przewieziony do Szpitala Miejskiego w G., gdzie był hospitalizowany i leczony zachowawczo. Następnie został skierowany do (...). Po konsultacji skierowano go do leczenia operacyjnego. Przebył leczenie operacyjne stawów łokciowych w Szpitalu Wojewódzkim w Rybniku. Przeszedł ostatnio usunięcie popręgu Webera z prawego stawu łokciowego. Powód przebywał 182 dni na zwolnieniu lekarskim, obecnie wrócił do pracy, jednakże w związku z wypadkiem rozpoczął pracę na innym stanowisku. Biegły sądowy w zakresie chirurgii urazowo-ortopedyczej lek. med. A. K. (1) stwierdził u powoda ograniczenie ruchomości w stawie łokciowym prawym, dolegliwości bólowe po wysiłku fizycznym zarówno lewego jak i prawego stawu łokciowego oraz bóle na zmianę pogody i spoczynkowe. Biegły ocenił długotrwały uszczerbek na zdrowiu w związku z wypadkiem na 14% i wskazał, że rokowania na przyszłość są niepewne, istnieje duże ryzyko wystąpienia wczesnych zmian zwyrodnieniowych pourazowych w obu stawach łokciowych, Ponadto z opinii psychiatryczno-psychologicznej sporządzonej przez zespół biegłych sądowych E. K. (1) i E. K. (2) wynika, że wskutek zdarzenia pojawił się odczyn lękowy w sytuacjach komunikacyjnych, ale doświadczane objawy nie skutkują istotnym upośledzeniem funkcjonowania. Biegłe wskazały także na dyskomfort i obciążenie psychiczne, które były skutkiem wypadku, oraz na zakłócenia snu wynikające z dolegliwości pourazowych.

(dowody: dokumentacja lekarska powoda k. 10-27, paragony i faktury k. 33-45, opinia biegłego A. K. k. 84-89, opinia zespołu biegłych E. K. i E. K. k. 106-111)

Pismem z dnia 11 stycznia 2016 powód zgłosił szkodę ubezpieczycielowi sprawy wypadku - pozwanej. Pismo to obejmowało żądanie zapłaty kwoty w łącznej wysokości 110 000 zł, na co składała się kwota 100 000 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę oraz kwota 10 000 zł tytułem poniesionych przez powoda kosztów leczenia i rehabilitacji. Postępowanie w przedmiocie likwidacji szkody toczyło się pod numerem (...) i zakończyło się 28 lutego 2017 przyznaniem powodowi zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w wysokości 20 475 zł oraz kwoty 400 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia. Świadczenie w łącznej kwocie 20 875 zł zostało wypłacone powodowi. Pozwana poinformowała powoda, że wyraża wolę zakończenia procesu likwidacji szkody w formie ugody, która miałaby opiewać na kwotę w łącznej wysokości 27 000 zł. Powód wystosował do pozwanej pismo z dnia 6 marca 2017, w którym wskazał, iż nie zgadza się na proponowaną kwotę, ale wyraża wolę zawarcia ugody opiewającej na łączną kwotę 90.000 zł z zastrzeżeniem odpowiedzialności pozwanej z dalsze skutki wypadku, mogące się ujawnić w przyszłości. Pozwana nie odpowiedziała na to pismo.

(pismo powódki z dnia 11 stycznia 2016 k. 28-29, pismo pozwanej z dnia 28 lutego 2017 k. 35-36, pismo powódki z 6 marca 2017 k. 37)

Sąd dokonał ustaleń w oparciu o powołane powyżej dokumenty, które nie budziły wątpliwości co do ich prawdziwości i nie były kwestionowane przez żadną ze stron. W szczególności do oceny stanu zdrowia powoda wykorzystano wnioski płynące z opinii biegłego w zakresie chirurgii urazowo-ortopedycznej A. K. (1) i biegłych z zakresu psychiatrii i psychologii E. K. (2) i E. K. (1). Opinie te Sąd podziela, albowiem sporządzone przez biegłych są jasne i rzetelne, przeprowadzone po wnikliwej analizie zgromadzonej przez Sąd dokumentacji medycznej i badaniach powoda. Biegli w sposób wnikliwy i całościowy analizowali zebrany materiał dowodowy, a następnie w oparciu o posiadaną przez siebie rozległą wiedzę medyczną wyprowadzili logiczne wnioski, które są jasne i nie budzą wątpliwości. Opinia ta nie została nadto zakwestionowana przez żadną ze stron procesu, reprezentowaną przez fachowych pełnomocników. Wobec powyższego Sąd nie znalazł żadnych podstaw, aby kwestionować opinię sporządzoną przez biegłych i opinie te posłużyły do ustaleń faktycznych i stanowiły podstawę rozstrzygnięcia. Materiał dowodowy został uzupełniony zeznaniami powoda, które Sąd również uznał za wiarygodne.( k 78)

Sąd zważył , co następuje:

Roszczenia powoda zasługiwały na częściowe uwzględnienie. W pierwszej kolejności Sąd stwierdza, iż odpowiedzialność pozwanego była bezsporna. Wynikała ona z art. 9 ust. 1 ustawy z 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, zgodnie z którym umowa ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej obejmuje odpowiedzialność cywilną podmiotu objętego obowiązkiem ubezpieczenia za szkody wyrządzone czynem niedozwolonym oraz wynikłe z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, o ile nie sprzeciwia się to ustawie lub właściwości (naturze) danego rodzaju stosunków. Z kolei zgodnie z art. 9a tej ustawy umowa ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody, o jakich mowa w art. 9, będące następstwem zdarzenia, które miało miejsce w okresie ubezpieczenia. Odpowiedzialność pozwanego znajduje także oparcie w art. 822 kc.

Przechodząc do oceniania zasadności roszczeń Sąd zważył, że powód domagał się zadośćuczynienia za rozstrój zdrowia oraz odszkodowania z tytułu poniesionych kosztów leczenia i kosztów zniszczonej odzieży - jako całkowitego wyrównania szkody na mocy art. 445 § 1 kc w zw. z art. 444 § 1kc. Zgodnie z tymi przepisami w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. Na żądanie poszkodowanego zobowiązany do naprawienia szkody powinien wyłożyć z góry sumę potrzebną na koszty leczenia, a jeżeli poszkodowany stał się inwalidą, także sumę potrzebną na koszty przygotowania do innego zawodu.

Podstawę żądania zadośćuczynienia stanowi przede wszystkim konsekwencja uszkodzenia ciała i rozstroju zdrowia w postaci krzywdy, czyli cierpienia fizycznego i psychicznego. Do cierpień fizycznych zalicza się przede wszystkim ból i podobne do niego dolegliwości. Cierpieniem psychicznym będą ujemne uczucia przeżywane w związku z cierpieniami fizycznymi lub następstwami uszkodzenia ciała albo rozstroju zdrowia w postaci np. zeszpecenia, konieczności zmiany, konieczności zmiany sposobu życia czy nawet wyłączenia z normalnego życia (por. wyrok SN z dnia 3 lutego 2000 r., I CKN 969/98, LEX nr 50824). Ponieważ celem zadośćuczynienia pieniężnego jest złagodzenie cierpień fizycznych i psychicznych, dlatego w orzecznictwie przyjęto, że zadośćuczynienie winno mieć charakter całościowy i obejmować zarówno cierpienia fizyczne i psychiczne już doznane, czas ich trwania, jak i te, które zapewne wystąpią w przyszłości, a więc prognozy na przyszłość (wyrok SN z dnia 18 maja 2004 r., IV CK 357/03, LEX nr 584206). Na pojęcie krzywdy z kolei składają się nie tylko trwałe, lecz także przemijające zaburzenia w funkcjonowaniu organizmu, polegające na znoszeniu cierpień psychicznych (wyrok SN z dnia 20 marca 2002 r., V CKN 909/00, LEX nr 56027). Zadośćuczynienie, choć niewątpliwie zawiera w sobie funkcję represyjną, nie jest karą, lecz sposobem naprawienia krzywdy. Jego celem jest przede wszystkim złagodzenie tych cierpień.

Przy ocenie więc "odpowiedniej sumy" należy brać pod uwagę wszystkie okoliczności danego wypadku, mające wpływ na rozmiar doznanej krzywdy (wyrok SN z 3 lutego 2000 r. I CKN 969/98 LEX nr 50824).

Sposób ustalenia wysokości zadośćuczynienia nie wynika z przepisów prawa, jego wysokość uzależniona jest w każdym przypadku od uznania sędziowskiego.W orzecznictwie wielokrotnie podkreślano fakt, iż pojęcie "sumy odpowiedniej" użyte w art. 445 § 1 k.c. w istocie ma charakter niedookreślony, niemniej jednak w judykaturze wskazane są kryteria, którymi należy się kierować przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia. Zadośćuczynienie ma mieć przede wszystkim charakter kompensacyjny, wobec czego jego wysokość nie może stanowić zapłaty symbolicznej, lecz musi przedstawiać jakąś ekonomicznie odczuwalną wartość. Jednocześnie wysokość ta nie może być nadmierną w stosunku do doznanej krzywdy, ale musi być "odpowiednia" w tym znaczeniu, że powinna być - przy uwzględnieniu krzywdy poszkodowanego - utrzymana w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa (wyrok SN z 28 września 2001 r. III CKN 427/00 LEX nr 52766). Sąd zdaje sobie sprawę, iż swoista „wycena” cierpień nie jest do końca możliwa tym niemniej wskazać należy, iż strony wytaczając powództwo takiej „wyceny” od Sądu oczekują z całą świadomością jej ułomności.

W toku postępowania Sąd zasięgał opinii biegłych różnych specjalności, stosownych do charakterów odniesionych urazów. Z opinii biegłego ortopedy wynika, że doznany przez powoda uszczerbek ma charakter długotrwały, a rokowania na przyszłość są niepewne i istnieje ryzyko wystąpienia wczesnych zmian zwyrodnieniowych pourazowych w obu stawach łokciowych. Jak wynika z zeznań powoda doznane urazy w znacznym stopniu ograniczyły mu możliwość uprawiania sportu i rekreacji. Przed wypadkiem grał w koszykówkę, teraz musiał z tego zrezygnować, z uwagi na obciążenie, których nie może już przenosić. Często grał w gry komputerowe, obecnie z uwagi na bóle w nadgarstku musi się ograniczać. Trudności sprawia mu przenoszenie ciężarów, przesuwanie ciężkich przedmiotów, dokręcanie śrub i zaworów, musi przy takich czynnościach prosić o pomoc osoby trzecie. Doznane urazy spowodowały również konieczność zmiany stanowiska pracy na mniej wymagające fizycznie, przy czym wiąże się to z obawą zwolnienia z pracy, jeżeli nie podoła obowiązkom na linii produkcyjnej. Pozwany w związku z doznanymi obrażeniami przez okres 3 miesięcy musiał korzystać z pomocy żony w codziennych czynnościach życiowych, ze względu na to, że prawą rękę miał w ortezie. Przed wypadkiem był osobą w pełni sprawną fizycznie i nie musiał korzystać z niczyjej pomocy. Obecnie szybciej się męczy, bierze środki przeciwbólowe i ma problemy ze snem. Powód przeszedł operację dwóch rąk, w późniejszym okresie usuwano mu popręg W. z prawego stawu łokciowego. Niewątpliwie przebyte przez powoda operacje i zabiegi zwiększyły doznany ból, cierpienie i pogłębiły doznaną krzywdę. Nie można pomijać faktu, że powód jest osobą młodą, dla której sprawność fizyczna ma istotne znaczenia dla komfortu życia i ograniczenia wynikające z urazów zmniejszają możliwości korzystania z przywilejów jego wieku jakie są właściwe dla w pełni zdrowego człowieka. Biegli z zakresu psychiatrii i psychologii wskazali również na dyskomfort i obciążenie psychiczne związane z wypadkiem i objawy lękowe w sytuacjach komunikacyjnych, co również ma wpływ na ocenę krzywdy powoda.

Mając na uwadze wskazane wyżej okoliczności Sąd uznał, że wypłacona do tej pory kwota zadośćuczynienia w wysokości 20 475 zł nie kompensuje w pełni doznanych cierpień fizycznych i psychicznych powoda i związanej z tym krzywdy, dlatego uznano za zasadne podwyższenie jej do kwoty 65 000zł ( 44 525 + 20 475= 65 000). Żądanie dalej idące w zakresie zadośćuczynienia uznano za wygórowane i podlegające oddaleniu.

Sąd częściowo uwzględnił roszczenie w zakresie odszkodowania, którego żądał powód tj. w zakresie kwoty 1540zł, na co składa się kwota 90zł, tytułem kosztów wizyty u ortopedy Dr H., kwota 370 zł z tytułu faktury nr (...), 400zł z tytułu faktury nr (...), 340 zł z tytułu faktury nr (...), 240zł z tytułu faktury nr (...) i 80 zł z tytułu faktury nr (...)r. W ocenie Sądu koszty, które poniósł powód w związku z wizytą lekarską oraz rehabilitacją są w pełni uzasadnione stanem zdrowia powoda, który został potwierdzony przez biegłego ortopedę. Nadto Sąd miał na uwadze powszechnie znany fakt, że na zabiegi rehabilitacyjne w ramach NFZ okres oczekiwania jest bardzo długi, nie ulega natomiast wątpliwości, że uszkodzenia ortopedyczne wymagają podjęcia jak najszybszych działań, aby zmniejszyć negatywne skutki urazu i przywrócić wcześniejszą sprawność. Nie można zatem wymagać od kogokolwiek, aby ograniczał swoje możliwości szybkiego powrotu do pełnej sprawności fizycznej poprzez oczekiwanie przez okres kilku miesięcy na rehabilitację

Oddalono natomiast żądanie w zakresie kwot wskazanych w paragonach i faktury za zakup ortezy łokciowej, bowiem kwoty te zostały wypłacone w ramach postępowania likwidacyjnego ( k35-36 .) oraz w zakresie wartości zniszczonych rzeczy, bowiem powód nie przedstawił żadnego dowodu wskazującego na to w jaki sposób koszty te obliczył, zatem nie wykazał wysokości szkody w tym zakresie, a ciężar dowodu spoczywał na nim.

Odsetki na podstawie art. 481 k.c. przysługują, jeżeli zobowiązany nie płaci należnego zadośćuczynienia w terminie wynikającym z przepisu szczególnego lub art. 455 k.c. Nie sprzeciwia się temu okoliczność, że zasądzenie zadośćuczynienia jest fakultatywne, a jego wysokość zależy od oceny sądu oraz, że do zadośćuczynienia stosuje się art. 363 § 2 k.c. Dlatego jeżeli powód żąda zapłaty określonej kwoty tytułem zadośćuczynienia z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od danego dnia poprzedzającego wyrokowanie, odsetki należą się zgodnie z żądaniem, o ile zostanie wykazane, że dochodzona kwota rzeczywiście należała się powodowi tytułem zadośćuczynienia od wskazanego przez niego dnia (wyrok SA w Katowicach z dnia 11 października 2013 r. , sygn. akt I ACa 608/13, LEX nr 1381385). Przenosząc te uwagi na grunt niniejszej sprawy wskazać należy, iż wszystkie okoliczności istotne dla oszacowania krzywdy powoda były znane już przed wytoczeniem niniejszego sporu. W toku postępowania nie zaszły żadne nowe okoliczności, które miałyby istotny wpływ na tę ocenę. Materiał dowodowy zgromadzony w sprawie nie wykraczał ponad to, co mógł ujawnić pozwany w toku prawidłowo przeprowadzonego postępowania likwidacyjnego. Stąd jedyną okolicznością mającą wpływ na wymagalność roszczenia powoda było to, kiedy zgłosił swe roszczenia w sposób umożliwiający prawidłową ocenę. W tym miejscu należy również wskazać, że w przypadku roszczeń wynikających z odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń z tytułu ubezpieczeń obowiązkowych od odpowiedzialności cywilnej termin wymagalności roszczenia uprawnionego ulegnie modyfikacji zgodnie z regułami wynikającymi z art. 14 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U.2013.392 ze zm.). Zgodnie bowiem z ust. 1 tego przepisu ubezpieczyciel winien wypłacić odszkodowanie w terminie 30 dni od daty otrzymania zawiadomienia o szkodzie.

W ocenie Sądu dla wymagalności roszczenia o zapłatę określonej kwoty, w tym również kwoty żądanej tytułem zadośćuczynienia, konieczne jest tutaj także sprecyzowanie owej kwoty w zawiadomieniu o szkodzie. Skoro bowiem ustawodawca powiązał z zawiadomieniem o szkodzie wymagalność roszczenia o odszkodowanie to owo zawiadomienie winno roszczenie uprawnionego precyzować w stopniu wystarczającym do jego oceny.

W niniejszej sprawie nie było sporne, że żądanie wypłaty zadośćuczynienia w kwocie 100 000zł zgłoszono pozwanej pismem z dnia 11 stycznia 2017 roku. Również w tym samym piśmie zażądano odszkodowania w kwocie 10 000zł. Pozwana pismem z dnia 6 lutego 2017 roku potwierdziła zgłoszenie szkody, po uzupełnieniu dokumentacji przez powoda w dniu 17.02.2017r. pozwana podjęła decyzję w dniu 28.02.2017r. o przyznaniu zadośćuczynienia w kwocie 20 475 zł oraz odszkodowania w kwocie 400zł wskazując, jakie faktury i paragony uwzględniono, a jakich nie uznano. Słusznie zatem powód domaga się odsetek od dnia 9.03.2017r. w zakresie zadośćuczynienia i odszkodowania tj. po upływie 30 dni od zgłoszenia szkody. Przy czym z uwagi na to, że faktura za wizytę u ortopedy w kwocie 90zł, nie była przedstawiona w postępowaniu likwidacyjnym , odsetki od tej kwoty należało uwzględnić od daty doręczenia odpisu pozwu tj. od 12.06.2017r.

O kosztach sądowych Sąd orzekł w oparciu o treść art. 100 kpc. Powód wygrał w 55 %, a zatem powinien ponieść koszty postępowania sądowego w wysokości 45 %. Opłata sądowa od pozwu wynosiła 4207 zł, którą powód uiścił w całości, koszty opinii biegłych wyniosły 1226,94 zł, przy czym powód uiścił zaliczkę w kwocie 600zł. Pozwany zatem winien zwrócić powodowi kwotę 2643,85zł z tytułu poniesionych kosztów sądowych, nadto 541,70zł z tytułu kosztów zastępstwa procesowego( 5417 zł wyniosły koszty zastępstwa każdej ze stron). Sąd nakazał również pobrać na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Gliwicach od powoda kwotę 282,12, a od pozwanego 344,82zł. tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych tj. pozostałych kosztów opinii biegłych.

SSO Beata Majewska-Czajkowska