Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Gliwicach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 maja 2024 roku

Sąd Okręgowy w Gliwicach I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący:	SSO Wojciech Hajduk
Protokolant:	Sandra Conrad

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 22 maja 2024 roku w Gliwicach

sprawy z powództwa (...) z siedzibą w W.

przeciwko L. G., K. G.

o zapłatę oraz zmianę wysokości świadczenia

1.  oddala powództwo,

2.  umarza postępowanie w zakresie zwrotu wypłaconego kapitału,

3.  zasądza od powoda na rzecz pozwanych kwotę 10.800 złotych ( dziesięć tysięcy osiemset złotych) kosztów postępowania z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku.

SSO Wojciech Hajduk

IC 103/24 UZASADNIENIE

W ostatecznie ukształtowanym żądaniu powódka (...) SA w W. domagała się zasądzenia od pozwanych K. G. i L. G. kwoty 39.596,88zł tytułem waloryzacji wypłaconego stronie pozwanej kapitału kredytu z 27.07.2005r. r (...)- (...) [pozew i pismo powoda z 12.03.2024 o częściowym cofnięciu pozwuk-195]. Uzasadniła, że wyrokiem z dnia 28.07.2021r. sygn. I C 82/21 Sąd Okręgowy w Gliwicach ustalił nieważność umowy. Powódka zaskarżyła powyższe rozstrzygnięcie. Sąd Apelacyjny w Katowicach wyrokiem z dnia 17.05.2023 r. sygn.. akt VACa 474/21 oddaliła jej apelację. Unieważnienie umowy kredytowej spowodowało powstanie roszczenia po stronie banku o zwrot bezpodstawnego wzbogacenia w zakresie przekazanego tytułem kredytu świadczenia. Na skutek potrącenia wzajemnych świadczeń należności te zostały rozliczone. Żądanie waloryzacji świadczenia jest uzasadnione utratą siły nabywczej PLN w okresie od 2005r. do 2024r, wyliczono je według kalkulatora inflacji.

Pozwani w odpowiedzi na pozew wnieśli o oddalenie powództwa. Zarzucili przedawnienie roszczenia, Wskazali ponadto, że oświadczeniem z dnia 13.02.2024r. wierzytelność banku potrącili z ich wzajemną wierzytelnością zasądzoną w sprawie prowadzonej przed Sądem Okręgowym w Gliwicach IC 82/21. Żądanie waloryzacji jest bezpodstawne.

Na rozprawie w dniu 22.05.2024 powódka cofnęła pozew w całości, pełnomocnik pozwanych nie wyraził zgody na cofnięcie [oświadczenia k-216 ].

USTALENIA FAKTYCZNE

Umową o kredyt z 27.07.2005r. nr (...)- (...) poprzednik prawny powoda (...) w G. wypłacił pozwanym kwotę 206.149,43zł kredytu. Przed Sądem Okręgowym w Gliwicach toczyła się między stronami sprawa o ustalenie nieważności tej umowy oraz o zapłatę nienależnie uiszczonych bankowi rat w kwocie 36.541,83zł.

Wyrokiem z 28.07.2021 sygn. IC 82/21 Sąd Okręgowy w Gliwicach uwzględnił żądanie w zakresie ustalenia nieważności umowy. Oddalił powództwo w zakresie żądania zapłaty uznając, że uiszczone raty nie przewyższyły wypłaconego kapitału, więc nie doszło do wzbogacenia banku kosztem kredytobiorców.

Na skutek apelacji obu stron Sąd Apelacyjny w Katowicach wyrokiem z dnia 17.05.2023r. VACa 474/21 zmienił zaskarżony wyrok Sądu I instancji w zakresie oddalenia powództwa i uwzględnił powództwo o zapłatę zasądzając od banku na rzecz kredytobiorców (pozwanych w ninijeszej sprawie) kwotę 36.541,83zł [akta IC 82/21]. Sąd uznał, że zastosowanie ma zasada dwóch kondykcji. Świadczenia stron mają charakter niezależny i podlegają zwrotowi bez automatycznej kompensacji.

Oświadczeniem z dnia 13.02.2024r. pozwani wystosowali do powodowego banku oświadczenie o potrąceniu należnego im świadczenia w wysokości 174.989,81zł z wzajemną wierzytelnością banku w wysokości 206.149,43zł oraz wezwali do wskazania numeru rachunku bankowego do uiszczenia bankowi kwoty 31.159,62zł. Przelewem z dnia 26.02.2024 uiścili bankowi kwotę 31.159,62zł [oświadczenie k-174, dowód wysłania pisma litem poleconym k-175, potwierdzenie przelewu k-178].

ROZWAŻANIA PRAWNE

Kwestia oceny ważności umowy kredytu zawartej między stronami w dniu 27.07.2005 roku została rozstrzygnięta prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego w Gliwicach z 28.07.2021 IC 82/21 zmienionym przez rozstrzygnięcie Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 17.05.2023 sygn. VACa 474/21.

Żądanie waloryzacji wypłaconego pozwanym świadczenia jest bezzasadne, co wynika wprost z brzmienia art. 358 ¹ §4kc. Wedle tego przepisu z żądaniem zmiany wysokości lub sposobu spełnienia świadczenia pieniężnego nie może wystąpić strona prowadząca przedsiębiorstwo, jeżeli świadczenie pozostaje w związku z prowadzeniem tego przedsiębiorstwa. Jest oczywistym, że bank jest podmiotem prowadzącym przedsiębiorstwo, a należne mu świadczenie z tytułu zwrotu wypłaconego kredytu pozostaje w związku z jego podstawową działalnością (prowadzeniem przedsiębiorstwa). Żądanie jest również sprzeczne z prawem europejskim w świetle doktryny stosowania sankcji za naruszenie prawa UE.

Zgodnie z artykułem 7 ust. 1 dyrektywy 93/13 w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich w interesie konsumentów, jak i konkurentów, Państwa Członkowskie zapewniają stosowanie i skuteczne środki mające na celu zapobieganie stałemu stosowaniu nieuczciwych warunków w umowach zawieranych przez sprzedawców i dostawców z konsumentami. Artykuł 23 dyrektywy 2008/48 o kredycie konsumenckim w części „Sankcje”, stanowi: „Państwa członkowskie ustanawiają przepisy dotyczące sankcji mających zastosowanie w przypadku naruszenia przepisów krajowych przyjętych zgodnie z niniejszą dyrektywą i podejmują wszelkie niezbędne działania w celu zapewnienia stosowania tych sankcji. Przewidziane sankcje muszą być skuteczne, proporcjonalne i odstraszające. TSUE konsekwentnie wskazuje, że ochrona konsumentów leży w interesie publicznym. Trybunał wypowiedział się , że w świetle dyrektywy w sprawie mów o kredyt konsumencki nr 2008/48 WE niedopuszczalne jest osłabienie sankcji pobawienia odsetek, gdyż prowadziłoby to do przekreślenia zniechęcającego jej charakteru (sprawy C-565/12 Credit Lyonais; C 382/92 Komisja przeciwko Zjednoczonemu Królestwu).

Na podstawie art. 7 ust. 1 dyrektywy 93/13, analogicznie musi być ocenione pozbawienie prawa banku do odsetek w wyniku nieważności umowy kredytu w całości zgodnie z prawem krajowym. To oznacza, że wnioski ze sprawy C-565/12 należy stosować analogicznie w stosunku do spraw na tle umów o kredyty frankowe toczących się na gruncie dyrektywy 93/13. Przedmiotowe normy prawa UE w tym zakresie dotyczą bowiem tego samego zagadnienia stosowania sankcji za naruszenie prawa UE w ramach jednolitego systemu ochrony konsumentów UE. Zasada ta musi więc również mieć zastosowanie do roszczeń banków o waloryzację kapitału, kierowanych do kredytobiorców frankowych. W świetle powyższego żądanie jest bezzasadne i bez wątpienia jest sprzeczne z celami ww. dyrektywy 93/13 i 208/48.

W związku z powyższym wobec braku zgody pozwanych na cofnięcie pozwu

w pkt1 wyroku wobec treści 358 ¹ §4kc oddalono powództwo,

w pkt 2 na zasadzie art. 355kpc w zw. z art. 203§1kpc umorzono postępowanie w zakresie zwrotu wypłaconego kapitału, w pkt 3 na zasadzie art. 98kpc zasądzono od powoda na rzecz pozwanych kwotę 10.800 kosztów zastępstwa