Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Gliwicach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 czerwca 2024 roku

Sąd Okręgowy w Gliwicach I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący:	SSO Wojciech Hajduk
Protokolant:	Sandra Conrad

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 26 czerwca 2024 roku w Gliwicach

sprawy z powództwa W. R., K. R.

przeciwko (...) S.A. z siedzibą w W.

o zapłatę

oraz sprawy z powództwa wzajemnego (...) S.A. z siedzibą w W.

przeciwko W. R., K. R.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego głównego (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz powodów głównych W. R. i K. R. kwotę 109.225,78 złotych ( sto dziewięć tysięcy dwieście dwadzieścia pięć złotych siedemdziesiąt osiem groszy) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 6 lutego 2024 roku;

2.  zasądza od pozwanego głównego na rzecz powodów głównych kwotę 6.400 złotych ( sześć tysięcy czterysta złotych) tytułem kosztów postepowania z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku;

3.  oddala powództwo wzajemne;

4.  zasądza od powoda wzajemnego (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz pozwanych wzajemnych W. R. i K. R. kwotę 5.400 złotych ( pięć tysięcy czterysta złotych) tytułem kosztów zastępstwa procesowego z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku.

SSO Wojciech Hajduk

IC 100/24 UZASADNIENIE

Powodowie K. R. i W. R. w pozwie przeciwko pozwanemu (...) SA w W. wnieśli o zasądzenie kwoty 109.225,78zł tytułem nienależnie pobranych rat kapitałowo odsetkowych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od wytoczenia powództwa.

Uzasadnili, że w dniu 6.10.2006r. r. jako konsumenci zawarli z (...), poprzednikiem prawnym pozwanego - (...) Spółki Akcyjnej, na podstawie funkcjonującego wzorca, umowę kredytu hipotecznego dla osób fizycznych mPlan (...) na 150.000,00zł, indeksowaną do CHF na okres 240 miesięcy, ze zmiennym oprocentowaniem. Celem kredytowania był zakup spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego. (...) stosował własne kursy kupna i sprzedaży walut ustalane wg własnej Tabeli kursów walut, które ustalał w sposób dowolny.

Postanowienia umowne dotyczące klauzul indeksacyjnych nie zostały indywidualnie uzgodnione między stronami, a jednostronnie narzucone przez bank powodując dezorientację co do wysokości świadczeń mających zostać spełnionych w przyszłości. Konsekwencją jest brak związania postanowieniami umownymi.

Pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz złożył pozew wzajemny o zapłatę kwoty 150.000zł tytułem zwrotu wypłaconego kapitału z ustawowymi odsetkami od dnia 16.02.2024r. Co do zasady zaprzeczył również aby umowa była nieważna i zaprzeczył aby umowa zawierała klauzule abuzywne. Pozew główny ma na celu podważenie umowy sprzecznie z rolą i funkcją indywidualnej kontroli postanowień umownych, które zostały indywidualnie uzgodnione. Pozew wzajemny został złożony na wypadek uwzględnienia pozwu głównego.

USTALENIA FAKTYCZNE

W dniu dnia 6.10.2006r.powodowie zawarli z (...) umowę kredytu hipotecznego (...) nr (...) na kwotę 150.000zł, indeksowaną do CHF na okres 180 miesięcy. Celem kredytowania było nabycie na rynku wtórnym spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego. Umowa została sporządzona na podstawie wzorca banku, wskazano w niej min. że kwota kredytu wyrażona w walucie waloryzacji, wg kursu kupna waluty z tabeli kursowej (...) (...) na koniec dnia 4.10.2006 wynosi 61.873,52 CHF, przy czym kwota ta ma charakter informacyjny, a wartość kredytu wyrażona w walucie obcej w dniu uruchomienia kredytu może być różna od podanej [umowa §1pkt2.-5 k-9], raty kapitałowo odsetkowe spłacane będą w złotych, po ich uprzednim przeliczeniu wg kursu sprzedaży CHF z tabeli kursowej (...) banku obowiązującego na dzień spłaty [ umowa §11pkt4 k-12]. Umowa odwoływała się do tabeli kursowej także w postanowieniach dotyczących przeliczenia środków w przypadku wcześniejszej spłaty kredytu oraz w sytuacji nieterminowej spłaty kredytu i wystawienia bankowego tytułu egzekucyjnego [§13ust5 i §16ust3 umowy k-24v i k-25]. Również regulamin udzielania kredytów i pożyczek hipotecznych dla osób fizycznych - w ramach mPlanów w analogiczny sposób odwoływał się do tabeli kursowej (...) banku [Regulamin §24pkt2i3 k-99]. Zastosowano stopę procentową LIBOR dla CHF.

W §3ust3 umowy określono, że zabezpieczeniem kredytu jest ubezpieczenie niskiego wkładu w (...) SA, powodowie upoważnili bank do pobrania środków na opłacenie składki kontynuacji ubezpieczenia bez odrębnej dyspozycji z rachunku służącego do obsługi kredytu. Powodowie przystąpili również do grupowego ubezpieczenia na życie wyznaczyli bank jako uposażonego i uprawnionego do odbioru świadczeń [§3ust3 umowa k-10; wniosek kredytowy k-101-107, kredytowa nr (...) k-110-136112].

Do zawarcia umowy doszło gdy powodowie poszukiwali możliwości sfinansowania zakupu mieszkania na rynku wtórnym [zeznania powodów k- 163, umowa kredytu §1pkt1 k-30]. Wszystkie formalności zostały przeprowadzone w oddziale w K.. W trakcie spotkania zaproponowano im kredyt indeksowany do CHF jako najkorzystniejszy. Na spotkaniu w dniu 29.09.2006r. na etapie załatwiania formalności związanych z kredytem powodowie podpisali oświadczenie, że „ ..przedstawiono im w pierwszej kolejności ofertę kredytu w PLN, zdecydowali, że dokonali wyboru oferty kredytu denominowanego w walucie obcej, z pełną świadomością ryzyka związanego z produktem, w szczególności, że niekorzystna zmiana kursu waluty spowoduje wzrost comiesięcznych rat i całego zadłużenia może mieć wpływ na wysokość raty i całego zadłużenia..[…]. Nie wyjaśniono im jednak rzeczywistego wpływu wahań kursowych na wysokość kapitału do spłaty i raty kredytowej, nie przedstawiono symulacji obrazujących takie zmiany, nie poinformowano o możliwości spłaty w walucie kredytu. Powodowie nie mieli świadomości, o możliwości jakiegokolwiek negocjowania warunków umowy, nie zostali o tym poinformowani, nie poinformowano o dotychczasowym kształtowaniu się kursu CHF. Żadne postanowienia umowne nie były indywidualnie uzgadniane z wyjątkiem tych, które dotyczyły wysokości kredytu i czasu spłaty. Poinformowano ich, że otrzymają kredyt w złotówkach i będą spłacali w złotówkach. W dniu 30.12.2009r. podpisano umowę [zeznania powoda k-168-169, zeznania powódki k-169, oświadczenia z 29.09.2006 k-108-109, umowa kredytu, decyzja kredytowa k-110-112, zaświadczenie banku k-17-29].

Powodowie spłacili kredyt 5.11.2021r. uiszczając łącznie 259.225,78zł. Gdy dowiedzieli się, że umowa może zawierać niedozwolone klauzule zlecili jej ocenę kancelarii prawnej. Pismem z dnia 18.10.2023r. ich pełnomocnik wystosował pismo do pozwanego banku zawierające oświadczenie o potrąceniu wierzytelności powodów w kwocie 259.225,78 z wzajemną wierzytelnością banku w kwocie 150.000zł oraz wzywał do zapłaty 109.225,78zł [ pismo k-33].

Powyższy stan faktyczny ustalono w oparciu o powołane wyżej dokumenty i zeznania powodów. Zeznania świadka M. D. mają dla sprawy drugorzędne znaczenie, świadek nie miał kontaktu z powodami, nie brał udziału przy sporządzaniu umowy. Zeznania dotyczyły min. konstrukcji kredytów indeksowanych i denominowanych, zdolności kredytowej dla kredytów walutowych, ryzyka związanego ze zmianą wysokości kursu waluty, sposobu ustalania bankowego kursu waluty obcej, obowiązków pracowników banku w zakresie udzielania informacji klientom w oderwaniu od konkretnej sytuacji powodów, sposobu przedstawienia im oferty i okoliczności zawarcia umowy [kopia zeznań świadka złożonych w sprawie IIIC 1071/18 przed SR dla Łodzi Śródmieścia w Łodzi k-91-95]. Dokumenty przedłożone przez pozwanego na płycie CD mają drugorzędne znaczenie, odnoszą się do warunków wykonywania umowy, do dla oceny abuzywności postanowień umownych pozostaje bez znaczenia.

ROZWAŻANIA PRAWNE

Okoliczność, że pozwany jest następcą prawnym (...) pozostaje poza sporem. Zgodnie z art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. prawo bankowe przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu. Należy wskazać, że w świetle utrwalonego poglądu w orzecznictwie i doktrynie, umowy kredyty indeksowane do waluty obcej były, w czasie zawarcia spornej umowy, dopuszczalne w świetle zasady swobody zawierania umów z art. 353 ^{( 1 )}kc.

Analiza spornej umowy kredytu przez pryzmat art. 385 ¹ §1kc prowadzi do wniosku, że w nie doszło do jej skutecznego zawarcia z uwagi na rażące naruszenie interesu powodów jako konsumentów poprzez niekorzystne ukształtowanie ich sytuacji ekonomicznej na skutek nieusprawiedliwionej i niekorzystnej dysproporcji praw i obowiązków. Zgodnie z art. 385 ¹ §1kc postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny.

W pierwszym rzędzie należy dokonać oceny czy umowa zawierała niedozwolone postanowienia (klauzule ryzyka walutowego), jaki miały charakter, czy określały główne świadczenia stron. W tym względzie należy zwrócić uwagę na treść następujących wyroków Trybunału Sprawiedliwości: z 30 kwietnia 2014r C-26/13; z 20 września 2017 r. C-186/16; z 20 września 2018r. C-51/17; z 14 marca 2019 r. C-118/17 oraz z dnia 3 października 2019 r. C-260/18. Orzeczenia te zapadły na tle umów kredytu zawartych z konsumentami i zawierających ryzyko walutowe (kredytu indeksowanego, denominowanego lub wprost kredytu walutowego). W ocenie TSUE nie jest możliwe odrywanie klauzuli ryzyka walutowego (wyrażonej czy to przez indeksację czy też denominację) od mechanizmu przeliczania waluty krajowej na walutę obcą i Trybunał Sprawiedliwości konsekwentnie kwalifikuje klauzule dotyczące ryzyka wymiany, do których zalicza także sposób ustalania kursu wymiany, jako klauzule określające główny przedmiot umowy kredytu. W wyroku z 20 września 2017r. C-186/16 dokonał wykładni art. 4 ust 2 dyrektywy Rady 93/13 z 5.04.1993r. W uzasadnieniu wyroku C- 260/18 (pkt 44 wyroku)Trybunał ponownie potwierdził swoje stanowisko w odniesieniu do kredytu indeksowanego, że klauzule dotyczące ryzyka wymiany określają główny przedmiot umowy. Orzeczenia te są wiążące dla Sądu Polskiego. Stosując prounijną wykładnię art. 385 ¹ § 1 k.c. w zw. z art. 4 i 6 art. dyrektywy 93/13 przyjęto więc, że kwestionowane przez powodów postanowienia umowy kredytu, które wprowadzają ryzyko kursowe (ryzyko wymiany) przez mechanizm indeksacji, stanowią klauzulę określającą główne świadczenia stron ( essentialia negotii).

Tym samym w dalszym etapie rozważań, w świetle art. 385 ¹ §1kc, konieczna jest ocena czy określone w spornej umowie i stanowiące główne świadczenia stron klauzule ryzyka walutowego ( §1ust.3 i 3A, §3ust3 §11ust.4, §13ust5 i§16ust3umowy oraz §24pkt2i3 Regulaminu udzielania kredytów i pożyczek hipotecznych dla osób fizycznych - w ramach mPlanów hipotecznych) zostały sformułowane w sposób jednoznaczny, co skutkowałoby związaniem stron umową.

Umowa kredytowa w §1ust.3i3A, §11ust.4, §13ust5 i§16ust3umowy Regulamin udzielania kredytów i pożyczek hipotecznych dla osób fizycznych - w ramach mPlanów hipotecznych w §24pkt2i3 zastrzegają warunki indeksacji świadczenia do kompetencji banku odsyłając do kursów walut zawartych w "Tabeli kursowej (...)" obowiązującej w banku. Prawo Banku do ustalania kursu waluty nie doznaje żadnych umownych ograniczeń w postaci skonkretyzowanych, obiektywnych kryteriów zmian stosowanych kursów walutowych. Bank swobodnie ustalał, według tylko sobie znanych zasad, kursy walut, mając nieograniczone prawo kształtowania raty. Jest to równoznaczne z prawem dowolnego kształtowania wysokości świadczeń głównych (wysokości raty i całej należności) w czasie trwania stosunku prawnego. Tym samym nie można mówić o jednoznacznym określeniu głównego świadczenia. Umowa powoduje swoistą nierówność informacyjną stron. Powodowie jako konsumenci, na podstawie treści umowy, w chwili jej zawarcia, nie byli w stanie oszacować całości kwoty, którą będą musieli spłacić w przyszłości, a o poziomie zadłużenia ratalnego [wysokości raty], dowiadywali się dopiero w związku z podjęciem odpowiedniej sumy z ich rachunku. Jest to nie do zaakceptowania, w tym zakresie umowa kształtuje prawa i obowiązki powoda w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco narusza ich interesy w rozumieniu art. 385 ^{( 1)}kc.

Dodatkowym naruszeniem dobrych obyczajów i rażącym naruszeniem usprawiedliwionych interesów konsumentów jest zastrzeżenie dwóch różnych kursów wymiany: kursu kupna dla przeliczenia wypłaconego przez bank kredytu, zaś kursu sprzedaży dla obliczania rat spłacanego kredytu. Powoduje to nieuzasadnione korzyści kosztem konsumenta i narusza równorzędność stron umowy przez nierównomierne rozłożenie uprawnień i obowiązków między partnerami stosunku obligacyjnego. Należy wskazać również, że nie było wystarczające popisanie oświadczeń z dnia 29.06.2006r., że „ przedstawiono im w pierwszej kolejności ofertę kredytu w PLN, zdecydowali, że dokonali wyboru oferty kredytu denominowanego w walucie obcej, z pełną świadomością ryzyka związanego z produktem, w szczególności, że niekorzystna zmiana kursu waluty spowoduje wzrost comiesięcznych rat i całego zadłużenia, że zostali poinformowani o ponoszeniu ryzyka zmiany stopy procentowej co może mieć wpływ na wysokość raty i całego zadłużenia”. Bank naruszył obowiązek rzetelnego poinformowania konsumentów. Powinien przedstawić pełną informację umożliwiającą podjęcie racjonalnej decyzji o długofalowych skutkach, w tym przedstawić wahana kursów wymiany i ryzyko związane z zaciągnięciem kredytu w walucie obcej, klarownie wyjaśnić, jak na wysokość raty kredytu wpłynęłaby silna deprecjacja kursu waluty krajowej, a także wyjaśnić, że ryzyko kursowe z ekonomicznego punktu widzenia może okazać się trudne do udźwignięcia w przypadku dewaluacji waluty, co nie miało miejsca. Pozwany nie wykazał by takie pouczenie miało miejsce. Należy więc uznać, że nie mieli realnej możliwości oddziaływania na treść postanowień umownych, nie zostały indywidualnie uzgodnione, a przedstawiciel baku wskazywał korzyści wynikające z niskiej raty i stabilnego kursu franka. Stanowisko, że przyjęcie przez konsumenta oferty banku oznacza rezygnację z pertraktacji i akceptację umowy, a jej podpisanie jest równoznaczne z indywidualnym uzgodnieniem postanowień umownych, nie zasługuje na uwzględnienie. Art. 385 ^{( 1)}§3 k.c. stanowi, że nieuzgodnione indywidualnie są te postanowienia umowy, na których treść konsument nie miał rzeczywistego wpływu. W szczególności odnosi się to do postanowień umowy przejętych z wzorca umowy zaproponowanego konsumentowi przez kontrahenta. Przez rzeczywisty wpływ należy rozumieć realną możliwość oddziaływania na treść postanowień umownych. Okoliczność, iż konsument znał treść danego postanowienia i nawet rozumiał je, nie może przesądzać o tym, że zostało ono indywidualnie uzgodnione. Uzgodnionymi indywidualnie są tylko takie klauzule umowne, na których treść istotnie mógł on w praktyce oddziaływać. W niniejszej sprawie powodowie nie mieli realnego wpływu na ewentualną zmianę klauzul proponowanych przez przedsiębiorcę nawet nie zdawał sobie z tego sprawy. Przyjęli propozycję kredytu jako najkorzystniejszą, podpisali przygotowaną umowę. O braku indywidualnych negocjacji postanowień umownych świadczy również, że klauzule indeksacyjne zostały zawarte w regulaminie, a więc dokumencie, który nie podlega indywidualnym uzgodnieniom, a ponadto może być w każdej chwili zmieniony przez pozwanego.

Argumentacja odwołująca się do faktycznego stosowania kursów nie odbiegających w wysokości od rynkowych nie ma znaczenia dla oceny abuzywności postanowień umownych. Ocena jest niezależna od sposobu wykonywania umowy.

Powoduje to, że umowa stron nie wiąże. Skutek nieważności nie został również zniwelowany przez nowelę art. 69 Pr. bank wprowadzająca z dniem 26 sierpnia 2011 roku regulację wyrażoną w ust. 2 pkt 4a tej ustawy. Ustawa weszła w życie po zawarciu umowy.

Skutek nieważności nie został również zniwelowany przez nowelę art. 69 Pr. bank wprowadzająca z dniem 26 sierpnia 2011 roku regulację wyrażoną w ust. 2 pkt 4a tej ustawy. Ustawa weszła w życie po zawarciu umowy.

Powodowie poinformowani przez Sąd na rozprawie w dniu 26.06.2024r. o możliwych negatywnych dla nich konsekwencjach związanych z ustaleniem nieważności umowy oświadczyli, że nie chcą jej utrzymania w mocy. Skoro nie doszło do skutecznego zawarcia umowy z uwagi na naruszenie normy art. 385 ¹ §1kc żądanie zapłaty jest uzasadnione.

Do rozliczeń stron zastosowanie znajdą przepisy art. 405-411k.c. regulujące bezpodstawne wzbogacenie. Zgodnie z art. 405kc kto bez podstawy prawnej uzyskał korzyść majątkową kosztem innej osoby obowiązany jest do wydania korzyści w naturze, a gdyby to nie było możliwe zwrotu jej wartości. Obowiązkiem stron umowy kredytu jest wzajemne zwrócenie świadczeń. Roszczenia stron mają charakter odrębny (niezależny), co oznacza, że nie ulegają automatycznie wzajemnej kompensacji i konsument może żądać zwrotu w całości spłaconych rat kredytu niezależnie od tego, czy i w jakim zakresie jest dłużnikiem banku z tytułu zwrotu nienależnie otrzymanej kwoty kredytu. [uchwała SN z 7.05.2021 IIICZP 6/21]. Żądanie zapłaty obejmowało całość spłaconego kredytu i jest uzasadnione również w zakresie uiszczonych pozwanemu kwot tytułem zwrotu kosztów ubezpieczenia. Były to świadczenia stanowiące element nieważnej umowy, przekazane w ramach raty kredytu pozwanemu, który był beneficjentem ubezpieczeń, podlegają więc zwrotowi. W sprawie nie będzie miał zastosowania przepis art. 411 pkt 1 kc według, którego nie można żądać zwrot świadczenia nienależnego jeżeli spełniający je wiedział, że nie był do świadczenia zobowiązany, chyba że spełnienie nastąpiło z zastrzeżeniem zwrotu albo w celu uniknięcia przymusu lub w wykonaniu nieważnej czynności prawnej. Kredyt był spłacany w przekonaniu, że umowa jest prawidłowa i nie zawiera niedozwolonych postanowień umownych, powód nie wiedział więc, że nie był zobowiązany do spełnienia, a w efekcie spełnił świadczenie z warunkowo bezskutecznej czynności prawnej, więc miała charakter umowy ważnej. Również art. 411pkt 4 kc nie ma zastosowania. Według tego przepisu nie można żądać zwrotu świadczenia nienależnego, jeżeli zostało spełnione zanim wierzytelność stała się wymagalna. Przypadki, w których podstawa świadczenia jest nieważna, nie są objęte zakazem unormowania art. 411 pkt 4 k.c., co pozwala na zwrot kwot nienależnie wpłaconych. Przepis art. 411 pkt 4 k.c. nie ma w ogóle zastosowania do świadczenia nienależnego, gdyż dotyczy zobowiązań istniejących, acz niewymagalnych (min. SN postanowienie z 6.07.2021 IIICZP 41/20; SA w Gdańsku w wyroku z 30.11.2021 IACa 625/21).

Oceny prawnej umowy nie zmienia okoliczność, że kredyt został spłacony. Umowa została wykonana wobec świadomości, że jej niespłacanie spowoduje wystąpienie z roszczeniami ze strony banku. Powodowie poszukiwali pomocy prawnej w dochodzeniu swoich roszczeń i gdy ją uzyskali wytoczyli powództwo, byli przekonani o abuzywności postanowień umownych. Nie może to wykluczać ustalenia nieważności umowy, bowiem stawiałoby w gorszej sytuacji konsumentów, którzy spłacili świadczenia z nieważnej umowy. Można przytoczyć stanowisko ETS, że w przypadku braku skutecznej kontroli potencjalnie nieuczciwego charakteru warunków danej umowy nie można zagwarantować poszanowania praw przyznanych przez dyrektywę 93/13 (wyrok TS z dnia 13 września 2018 r., (...), C-176/17, pkt 62 i przytoczone tam orzecznictwo). Szczególną rolę pełnią sądy, które jako podmiot trzeci, niezależny od stron umowy, mogą zrównoważyć nierówność między konsumentem a przedsiębiorcą poprzez przez aktywną interwencję (por. wyrok TS z 4 czerwca 2020 r., Kancelaria (...), C-495/19, pkt 36). Należy więc stwierdzić, że kontrola może również nastąpić po spełnieniu umowy.

Należy więc uznać, że zarówno powództwo główne jest uzasadnione.

Powództwo wzajemne jest bezzasadne. Bank dysponuje spłaconymi środkami w kwocie 259.225,78zł. Pismem z dnia 18.10.2023r. powodowie główni złożyli bankowi oświadczenie o potrąceniu ich wierzytelności z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia banku w kwocie 259.225,78zł z wzajemną wierzytelnością banku o zwrot wypłaconego kapitału w kwocie 150.000zł. Oświadczenie ma charakter materialnoprawny, zostało złożone przez pełnomocnika upoważnionego do składania takich oświadczeń woli [pełnomocnictwo z 16.10.2023 k-8 oświadczenie z 18.10.2023 k-33-34]. Należy uznać, że roszczenia były wymagalne bowiem dotyczyły spłaconego w całości kredytu. Oświadczenie o potrąceniu zawierało szczegółowe uzasadnienie oceny prawnej umowy. Tym samym wierzytelności umorzyły się do należnej powodom kwoty 109.225,78zł [art498§1i2kc]

W związku z powyższym w pkt 1 na zasadzie art. 405 i nast. uwzględniono powództwo główne- żądanie zapłaty (109.225,78zł). O odsetkach orzeczono na zasadzie art. 481kc, zasądzono je zgodnie z żądaniem, w pkt 2 na zasadzie art. 98kpc zasądzono od pozwanego na rzecz powodów koszty postepowania (opłatę od pozwu i minimalne wynagrodzenie pełnomocnika), w pkt 3 oddalono powództwo wzajemne, pkt 4 na zasadzie art. 98 kpc zasądzono od powoda wzajemnego na rzecz pozwanych wzajemnych związane z powództwem wzajemnym wynagrodzenie pełnomocnika wg minimalnej stawki