Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Gliwicach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 stycznia 2018 roku

Sąd Okręgowy w Gliwicach I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący:	SSO Beata Majewska-Czajkowska
Protokolant:	starszy sekretarz sądowy Agnieszka Zych

po rozpoznaniu w dniu 25 stycznia 2018 roku w Gliwicach

sprawy z powództwa M. K. (1)

przeciwko Samodzielnemu Publicznemu Zakładowi Opieki Zdrowotnej (...) w T.

o zapłatę

1.  oddala powództwo,

2.  odstępuje od obciążania powoda kosztami postępowania.

SSO Beata Majewska-Czajkowska

Sygn.akt IC 86/17

UZASADNIENIE

Powód M. K. (1) wniósł o zasądzenie od pozwanego Samodzielnego Publicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej (...) w T. kwotę 150 000zł z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia pozwu tytułem zadośćuczynienia za sprzeczne z prawem umieszczenie go i przetrzymywanie w szpitalu, za bezpodstawne wskazanie na dokumencie formularza wypisowego ze szpitala, że jest chory psychicznie oraz za naruszenie wolności, nietykalności cielesnej, godności i wizerunku, nadto ustalenie odpowiedzialności pozwanego za szkody mogące powstać w przyszłości oraz zasądzenie kosztów postępowania.

Powód w uzasadnieniu wskazał, że wraz ze znajomymi w dniu 9.05.2015r. uczestniczył w spotkaniu towarzyskim w związku ze zdaniem matury. W trakcie spotkania spożywał alkohol. Następnie udał się do mieszkania kolegi, gdzie stracił przytomność. Znajomy zaniepokojony tym faktem wezwał pogotowie ratunkowe. Zanim pogotowie przyjechało powód ocknął się i potem zachowywał jak pijany człowiek. Jego zachowanie zostało uznane za agresywne i niepokojące przez personel medyczny, w związku z tym wezwano policję. Powód następnie został przewieziony do Szpitala w T.. Dyżurujący lekarz podjął decyzję o zatrzymaniu powoda na Oddziale (...) rozpoznając u powoda zaburzenia psychotyczne i zachowanie w przebiegu użycia substancji psychoaktywnych. Z karty informacyjnej natomiast wynika, że rozpoznano u niego zaburzenia psychiczne i zachowanie w przebiegu ostrego zatrucia alkoholem. Powód nie wyraził zgody na przyjęcie do Szpitala , a potrzeba zatrzymania powoda została uzasadniona zaistnieniem przesłanek z art.23 ustawy z dnia 19.08.1994r. o ochronie zdrowia psychicznego. Powód podniósł, że zostały w stosunku do niego zastosowane środki przymusu bezpośredniego w postaci zabezpieczenia pasami oraz przymusowe leczenie farmakologiczne. Powód został zwolniony ze Szpitala w dniu 10.05.2015r. około godz.8.00. W ocenie powoda zdarzenie to miało wpływ na przebieg jego studiów, bowiem nie mogąc się skoncentrować, po traumatycznym przeżyciu nie zaliczył pierwszego roku studiów, nadto odbiło się to niekorzystnie na jego relacjach towarzyskich. Sąd Okręgowy w Gliwicach, na skutek rozpoznanej apelacji powoda w postanowieniu z dnia 7.06.2016r. uchylił postanowienie Sądu Rejonowego w Gliwicach stwierdzające, że zostały spełnione przesłanki przyjęcia powoda do szpitala (...) w T. przewidziane w art.23 ust.1 u.o.z.p. W ocenie powoda zatrzymanie go w szpitalu bez jego zgody i bez podstawy prawnej stanowi pozbawienie wolności w rozumieniu art.445§ 2 kc i art. 5 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności, co uzasadnia zasądzenia zadośćuczynienia. Nadto doszło do naruszenia innych dóbr osobistych jak zdrowie, sfera życia psychicznego, życie rodzinne i prywatne, nietykalność cielesna, godność i wizerunek. Żądana kwota zadośćuczynienia jest zatem adekwatna do doznanej krzywdy.

Pozwany wniósł o oddalenie powództwa zasądzenie kosztów postępowania. Zakwestionował istnienie przesłanek do zasądzenie zadośćuczynienie. Wskazano, że nie zostało wykazane, aby doszło do powstania jakiegokolwiek uszczerbku na zdrowiu lub rozstroju zdrowia powoda na skutek podjętych wobec niego czynności w szpitalu. Strona pozwana zaprzeczyła, aby w związku z uzyskanym wypisem ze szpitala doszło do naruszenia jakichkolwiek dóbr osobistych powoda, bowiem treści tam zawarte są zgodne z ustaleniami postępowania leczniczego i wiedzą medyczną. Zwrócono uwagę na brak bezprawności działania pozwanego, bowiem przyjecie powoda do szpitala było celowe i uzasadnione w świetle aktualnego stanu wiedzy medycznej z uwagi na stan jakim powód się znajdował i związane z tym zagrożenie jego życia i zdrowia

Okoliczności przyjęcia powoda do szpitala stwarzały uzasadnione wątpliwości co do tego, że powód mógł przyjąć środki niewiadomego pochodzenia- dopalacze, co w połączeniu ze spożytym alkoholem mogło stanowić zagrożenie dla jego zdrowia i życia. Konieczność zatrzymania powoda w szpitalu potwierdziło dwóch lekarzy. Podkreślono, że sam fakt, iż nie było podstaw do zatrzymania powoda w trybie ar.23 ustawy o.o.z.p, nie przesądza o tym, że jego przyjęcia nie uzasadnia treść artykułu 24 wymienionej ustawy. W tym zakresie, bowiem Sąd Okręgowy nie czynił ustaleń i nie podejmował decyzji. Nadto pozwany podniósł, iż to zachowanie powoda w znacznym stopniu przyczyniło się do jego hospitalizacji, a personelowi medycznemu nie można zarzucić winy w zachowaniu i braku należytej staranności. Pozwany zaprzeczył również, aby powód doznał jakiejkolwiek szkody niemajątkowej.Mając zatem na uwadze, że nie zostały spełnione przesłanki odpowiedzialności pozwanego wniesiono o oddalenie powództwa.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 9.05.2015r. około godziny 4.45 M. K. (1) został przywieziony przez pogotowie ratunkowe w asyście policji do (...) w T.. Według wywiadu personelu medycznego wypił około 0.5 litra wódki i prawdopodobnie zażył nieznana substancje psychoaktywną, był skrajnie pobudzony, niedostosowany w zachowaniu, sprawiał wrażenie halucynującego. Z uwagi na swoje agresywne zachowanie personel pogotowia wezwał policję. W Izbie Przyjęć (...) w T. stwierdzono, że powód jest bez logicznego kontaktu, pobudzony, niedostosowany, w wypowiedziach treści świadczące o urojeniowej interpretacji otoczenia. Przeprowadzono wstępne badania, stwierdzono otarcie naskórka prawego boku, pleców, ramion, dłoni, lewej strony twarzy i szyi. Rozpoznano u pacjenta zaburzenia psychotyczne i zachowania w przebiegu użycia substancji psychoaktywnych. Lekarz dyżurujący podjął decyzje o przyjęciu powoda do Szpitala, pomimo braku jego zgody w trybie art. 23 ustawy o ochrony zdrowia psychicznego. Decyzje tę zatwierdził drugi lekarza. Z uwagi na skrajne pobudzenie powoda i jego agresję wymagał czasowego zastosowania przymusu bezpośredniego- zabezpieczenia pasami. W pasach szarpał się, krzyczał, wyzywał, pluł, z czasem się wyciszył. Z pasów został zwolniony około godziny 10.00 rano w dniu 9.05.2015r.Po wytrzeźwieniu powód zachowywał się spokojnie, bez zachowań agresywnych, był w logicznym kontakcie, nie wypowiadał treści urojeniowych. Wykonano test na obecność narkotyków, którego wynik był negatywny, zastosowano lek H. i płyny infuzyjne, wykonano badania krwi. Z powodem przeprowadzono wywiad, z którego wynikało, że w dniu przyjęcia „świętował” maturę, wypił szybko 0,5 litra wódki, nie zażywał substancji psychotropowych. Przyznał, że spożywa alkohol jeden raz w tygodniu, głównie wódkę, rok wcześniej kilkakrotnie palił marihuanę, w gimnazjum uczęszczał przez 8 miesięcy na psychoterapię. W dniu 10.05.2015r. około godziny 8.00 powód został zwolniony ze szpitala w karcie informacyjnej leczenia szpitalnego jako rozpoznanie wpisano zaburzenia psychiczne i zachowania w przebiegu ostrego zatrucia alkoholem. Przy wypisie był spokojny, dostosowany, bez agresji, w jasnej świadomości, prawidłowo zorientowany, kontakt logiczny, bez objawów psychotycznych.

W dniu 10.05.2015r. powód odbył konsultacje neurologiczną z powodu zaburzeń neurologicznych, bólu mięśni, otrzymał leki rozkurczowe, po powrocie do domu ponownie został zawieziony do Szpitala na Oddział Wewnętrzny, gdzie przebywał do 1505.2015r. W karcie wypisowej w rozpoznaniu stwierdzono uszkodzenie mięśni o nieustalonej przyczynie. Według relacji powoda, stwierdzono u niego powiększoną jedną nerkę, co mało być to wynikiem pobicia go przez policjantów eskortujących go do Szpitala w T..

Szpital (...) w T. powiadomił Sąd Rejonowy w Gliwicach o zatrzymaniu powoda. Postanowieniem z dnia 26.11.2015r. Sąd Rejonowy stwierdził zasadność zatrzymania M. K. (2) w Szpitalu w trybie art.23 ustawy o ochronie zdrowia psychicznego. Na skutek apelacji powoda Sąd Okręgowy postanowieniem z dnia 7.06.2016r. zmienił zaskarżone postanowienie i stwierdził niezasadność przyjęcia powoda do (...) w trybie art.23 ustawy o ochronie zdrowia psychicznego.

W dacie zatrzymania w Szpitalu (...) powód był w okresie zdawania egzaminów maturalnych. Po zdaniu matury dostał się na Politechnikę (...), nie zaliczył pierwszego roku. Obecnie dalej kontynuuje studia.

Powyższy stan faktyczny ustalono w oparciu o dokumentacje medyczna dołączona do akt sprawy k 33-73 i 106-126, zaświadczenia Politechniki (...) k 77-78, postanowienia Sadu Rejonowego w Gliwicach i Sądu Okręgowego w Gliwicach z akt V RNs 351/15.

Treść dokumentów nie była kwestionowana przez żadną ze stron i nie budziła też wątpliwości Sądu, dlatego dokumenty te stały się podstawą dokonanych ustaleń faktycznych. Żadna ze stron nie wnosiła o przeprowadzenie dowodu przesłuchania stron i Sąd w świetle treści dowodu z dokumentów nie widział potrzeby przeprowadzenia tego dowodu z urzędu. Oddalono wniosek strony pozwanej o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego na okoliczność czy istniały przesłanki do przyjęcia powoda do szpitala w trybie art.24 ustawy o ochronie zdrowia psychicznego, bowiem w okolicznościach sprawy Sąd uznał dopuszczenie tego dowodu za zbędne.

Sąd zważył , co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Powód wnosił o zasądzenie zadośćuczynienia na podstawie art.445§2 kc uznając, że zatrzymanie go w Szpitalu (...) bez jego zgody i bez podstawny prawnej uzasadnia twierdzenie, że został pozbawiony wolności, nadto powołuje się na naruszenie innych dóbr osobistych jak zdrowie, sfera życia psychicznego, życie rodzinne i prywatne, nietykalność cielesna, godność i wizerunek, zatem żąda także zadośćuczynienia w oparciu o treść art. 23 kc, 24 kc i 448 kc.

Zgodnie z art. 24. § 1. kc ten, czyje dobro osobiste zostaje zagrożone cudzym działaniem, może żądać zaniechania tego działania, chyba że nie jest ono bezprawne. W razie dokonanego naruszenia może on także żądać, ażeby osoba, która dopuściła się naruszenia, dopełniła czynności potrzebnych do usunięcia jego skutków, w szczególności ażeby złożyła oświadczenie odpowiedniej treści i w odpowiedniej formie. Celem tego roszczenia jest swoista kompensacja w formie niemajątkowej, skutków naruszenia dóbr osobistych. Treścią tego oświadczenia jest odwołanie krzywdzących zarzutów, przeproszenie, wyrażenie ubolewania, wyjaśnienie pewnych faktów, sprostowanie nieprawdziwych informacji. Oświadczenie to ma na celu usunięcie skutków naruszenia, czemu służyć ma forma w jakiej się go dokonuje (Kodeks Cywilny Komentarz, E. Gniewek, P. Machnikowski, Warszawa 2013, s. 67-68).

Na zasadach przewidzianych w kodeksie można również żądać zadośćuczynienia pieniężnego lub zapłaty odpowiedniej sumy pieniężnej na wskazany cel społeczny. Kwestię odpowiedzialności majątkowej za naruszenie dóbr osobistych reguluje art. 448. kc, który stanowi, iż w razie naruszenia dobra osobistego sąd może przyznać temu, czyje dobro osobiste zostało naruszone, odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę lub na jego żądanie zasądzić odpowiednią sumę pieniężną na wskazany przez niego cel społeczny, niezależnie od innych środków potrzebnych do usunięcia skutków naruszenia.

Ograniczenie w dochodzeniu swoich praw przewidziane cytowanymi przepisami istnieje wówczas , kiedy działanie naruszające dobra osobiste nie nosi cech bezprawności. Z treści przepisu wynika, że dla przypisania odpowiedzialności koniecznym jest spełnienie przesłanek określonych tym przepisem, a zatem musi dojść do naruszenia dóbr osobistych oraz działania naruszające dobra osobiste musza być bezprawne. Przepis ten w sposób szczególny rozkłada ciężar dowodu. Zgodnie z dyspozycja art.6 na powodzie ciąży obowiązek wykazania faktu naruszenia dóbr osobistych, przy przyjęciu domniemania bezprawności działania. Mając na uwadze wynikający z przepisów fakt domniemania bezprawności działania, ciężar dowodu wykazania braku bezprawności obciąża pozwanego. Spełnienie obu przesłanek łącznie daje dopiero podstawę do dochodzenia ochrony swych spraw.

W przepisach prawa, w szczególności w art. 23 kc wymienione są dobre osobiste podlegające ochronie prawnej. Są nim między innymi zdrowie, wolność, cześć, swoboda sumienia, nazwisko, wizerunek, godność osobista. Podkreślić należy, że w orzecznictwie przeważa pogląd, iż przy ocenie czy doszło do naruszenia dobra osobistego decydujące znaczenie nie ma subiektywne odczucie osoby, jej uczucia ani stan psychiczny, ale to jaką reakcję wywołuje naruszenie w społeczeństwie. Przyjmować należy zatem koncepcję obiektywną naruszenia dobra osobistego ustaloną w płaszczyźnie konkretnego stanu faktycznego, po przeanalizowaniu czy dane zachowanie, biorąc pod uwagę przeciętne reakcje ludzkie, mogły obiektywnie stać się podstawą do negatywnych odczuć po stronie pokrzywdzonego. Nie można jednak całkowicie wykluczyć subiektywnego odczucia osoby żądającej ochrony prawnej, zależy to jednak od istoty zdarzenia, na które powołuje się osoba uważająca, że jej dobra osobiste zostały naruszone. Stanowisko to wielokrotnie pojawiło się w orzecznictwie sądu i prezentuje je również sąd rozpoznający sprawę (Orzeczenie SN z 19.05.2014r. I CK 636/03).

Za bezprawne należy uznać każde działanie naruszające dobra osobiste, jeżeli nie zachodzi żadna ze szczególnych okoliczności usprawiedliwiających takie działanie. Do okoliczności wyłączających bezprawność naruszenia dóbr osobistych zalicza się: działanie w ramach porządku prawnego, tj. działanie dozwolone przez obowiązujące przepisy prawa wykonywanie prawa podmiotowego, z reguły również zgodę pokrzywdzonego a także działanie w obronie uzasadnionego interesu. (SN z 19.10.1989r. II CR 419/89).

W rozpoznawanej sprawie sąd nie znalazł podstaw do zastosowania ochrony prawnej przewidzianej w art. 24 i 448 kc.

W ocenie Sądu powód nie wykazał, aby doszło do naruszenia dóbr osobistych takich jak zdrowie, sfera życia psychicznego, życie rodzinne i prywatne, nietykalność cielesna, godność i wizerunek. Powód składając wyjaśnienia stwierdził, że zadrapania, które posiadał na ciele były wynikiem poturbowania go przez funkcjonariuszy policji, którzy dowieźli go do Szpitala, zatem ewentualne konsekwencje takiego zachowania nie mogą obciążać stronę pozwaną, nie ze strony lekarzy Szpitala doszło do ewentualnego naruszenia zdrowia powoda. Z przedłożonej przez powoda dokumentacji Szpitala w G. Oddziału (...), karty wypisowej wynika jedynie, że doszło do uszkodzenia mięśni o nieustalonej przyczynie. Podobnie nie znajduje żadnego potwierdzenia w dokumentacji medycznej, stwierdzenie powoda, jakoby doszło do powiększenia nerki, rzekomo na skutek pobicia. Owszem opis USG wskazuje, że jedna z nerek jest większa, lecz nie ma żadnego ustalenie, że ma to charakter chorobowy, patologiczny lub jest wynikiem uszkodzenia organu na skutek pobicia. Oprócz informacji uzyskanej od powoda o negatywnych skutkach jego pobytu w Szpitalu w sferze zdrowia psychicznego, nie przedstawił on żadnych dowodów wskazujących na powstałe w tej sferze zaburzenia, konieczność leczenia, zażywania leków. Twierdzenia jakoby pobyt w Szpitalu wpłynął na konieczność powtarzania roku akademickiego również nie znalazła potwierdzenia w jakimkolwiek materiale dowodowym. Na ten stan rzeczy mogło mieć wpływ wiele czynników i to na powodzie spoczywa ciężar dowodu, aby wykazać, że właśnie zatrzymanie w Szpitalu (...) miało decydujący wpływ na nie zaliczenie roku akademickiego. Należy podkreślić, że pomimo zatrzymania w Szpitalu (...) powód zdał maturę z języka angielskiego, którą miał dnia następnego, a zatem przeżycie to nie było na tyle traumatyczne, aby uniemożliwić powodowi kontynuowanie egzaminów. Brak dowodów na to, aby niezaliczenia pierwszego roku miało jakikolwiek związek z pobytem w Szpital (...). Nie przestawił również powód wniosków dowodowych, które uzasadniłyby twierdzenie, że został on odizolowany od kolegów i koleżanek właśnie na skutek zatrzymania w Szpitalu, Sąd nie dysponował żadnym materiałem dowodowym potwierdzającym, że powód w ogóle spotkał się z jakimkolwiek ostracyzmem ze stron otoczenia lub, aby zmienił się sposób postrzegania jego osoby, jego wizerunek. Subiektywne przekonanie powoda w tym względzie nie może być podstawą do czynienia w tym zakresie ustaleń niekorzystnych dla strony pozwanej. Nie wyjaśnił powód na czym ucierpiało jego życie rodzinne i prywatne. Twierdził, że musiał wybrać studia na Politechnice (...), a nie (...) właśnie dlatego, że nie chciał, aby ktoś z jego otoczenia na uczelni wiedział, że był zamknięty w Szpitalu w T.. Podkreślić ponownie należy, że subiektywne przekonanie powoda, co do tego, że mógł być przez kogokolwiek negatywnie postrzegany z powodu zaistniałej sytuacji, nie może stanowić dowodu na naruszenia dóbr osobistych przez pozwanego. W sprawie nie został zawnioskowany ani jeden świadek, który mógłby okoliczności te potwierdzić. Powód wskazuje równie na naruszenie nietykalności cielesnej i godności poprzez sposób w jakim potraktowano go w Szpitalu. W tym zakresie powód również nie przedstawił dowodu, aby personel medyczny przekroczył swoje uprawnienia lub normy postępowania wobec pacjenta i ty samym naruszył jego godność. W zakresie natomiast naruszenia nietykalność cielesnej, nie można abstrahować od okoliczność, które wymusiły na personelu medycznym zapięcie powoda w pasy bezpieczeństwa, zatem dokonując oceny czy doszło do naruszenia dobra osobistego należy sięgnąć przede wszystkim do obiektywnej koncepcji naruszenia dobra osobistego i przeanalizowania czy dane zachowanie, biorąc pod uwagę przeciętne reakcje ludzkie, mogło obiektywnie stać się podstawą do negatywnych odczuć po stronie pokrzywdzonego. Choć niewątpliwie zapięcie w pasy bezpieczeństwa może rodzic dyskomfort, to jednak w analizowanym przypadku postępowanie personelu medycznego było obiektywne uzasadnione, ze względu na agresywne zachowanie powoda, opisane w dokumentacji medycznej. Obiektywnie zatem nie można oceniać takiego postępowania w kategoriach naruszenia dobra osobistego. Nie przekonujące jest również twierdzenie, że dobra osobiste powoda zostały naruszone w związku z faktem wskazania na dokumencie wypisowym ze szpitala, że rozpoznano u niego zaburzenia psychiczne i zachowania w przebiegu ostrego zatrucia alkoholowego. Rozpoznanie takie zostało umieszczone przez lekarzy psychiatrów przyjmujących powoda, jeżeli powód uznaje, że taka diagnoza jest błędna i nieprawdziwa z punku widzenia medycznego okoliczność tą powinien udowodnić, czego jednak nie uczynił.

Jak już wskazano przesłanką odpowiedzialności pozwanego musi być stwierdzenia bezprawności działania pozwanego. Bezprawność winna być traktowana w kategoriach obiektywnej kwalifikacji czynu z punktu widzenia jego zgodności z ustawą i zasadami współżycia społecznego, aby zatem uznać bezprawność działania sprawcy należy ocenić wadliwość zachowania sprawcy w kontekście szeroko rozumianego porządku prawnego i reguł postępowania w danym społeczeństwie.

W ocenie Sądu rację ma strona pozwana twierdząc, że orzeczenia Sądu Okręgowego stwierdzające, iż niezasadnym było przyjęcie powoda do (...) w trybie art. 23 ustawy o ochronie zdrowia psychicznego, nie daje jeszcze podstaw do twierdzenia, że zatrzymanie powoda było bezprawne. Sąd Okręgowy podkreślił w uzasadnieniu, że sądowa kontrola przyjęcia nastąpiła tylko w odniesieniu do podstawy przyjęcia wskazanej przez kierownika szpitala w zawiadomieniu. Sąd rozpoznający niniejszą sprawę władny jest zatem samodzielnie ustalić, czy zatrzymanie powoda mieściło się w szeroko rozumianym porządku prawnym i było zgodne z zasadami współżycia społecznego. W ocenie Sądu wskazanie podstawy prawnej zatrzymania przez lekarza dyżurnego, która jak później okazało sie była błędna, nie oznacza, że nie było innych podstaw prawnych do podjęcia takiej decyzji. W uzasadnieniu swojej decyzji Sąd Okręgowy zaznaczył wypowiedź biegłego, z której wynikało, że słuszniej byłoby przyjąć powoda w trybie art.24 u.o. z.p. Zgodnie z treścią tego artykułu osoba, której dotychczasowe zachowanie wskazuje na to, że z powodu zaburzeń psychicznych zagraża bezpośrednio swojemu życiu albo życiu lub zdrowiu innych osób, a zachodzą wątpliwości, czy jest ona chora psychicznie, może być przyjęta bez zgody wymaganej w art. 22 do szpitala w celu wyjaśnienia tych wątpliwości. Materiał dowodowy, dołączona dokumentacja medyczna wskazuje na to, że zachowanie powoda, przeprowadzony wywiad, wątpliwości co do tego czy nie doszło do zażycia substancji psychotropowych, agresja, brak logicznego kontaktu, halucynacje, mogły rodzic wątpliwości, co do stanu zdrowia psychicznego powoda. Domniemanie, że mogło dojść do zażycia środków psychotropowych w połączeniu z alkoholem, rodziło też wątpliwości, czy stan taki nie zagraża życiu i zdrowiu powoda. Zatem,w ocenie Sądu zatrzymanie powoda w Szpitalu mieściło się w szeroko rozumianym porządku prawnym, a nadto było zgodne z zasadami współżycia społecznego. Powszechnie wiadomym jest jakie skutki może wywołać zażycie środków psychotropowych, zdarzały się przypadki zgonu lub poważnych zakłóceń funkcji życiowych, trudno zatem zarzucić, aby lekarze, w tym konkretnym przypadku podjęli niesłuszna, błędną i nie przemyślaną decyzję o zatrzymani powoda w Szpitalu, po to by zaobserwować jego dalszą reakcję, dokonać niezbędnych badań w celu wykluczenia substancji psychotropowych w organizmie powoda i zastosować leczenie, które uznali za konieczne na daną chwilę w postaci podani płynów infuzyjnych i leku H. w związku ze stwierdzonymi zaburzeniami psychotycznymi. Należy podkreślić, że personel medyczny podejmując takie działania kierował się ochrona najwyższego dobra jakim jest życie i zdrowie ludzkie. Należy zatem uznać, że działania te mieściły się w obowiązującym porządku prawnym i były zgodne z zasadami współżycia społecznego, a zatem nie nosiły cech bezprawności.

Mając zatem na względzie, że nie doszło do naruszenia dóbr osobistych w rozumieniu art.23 i 24 kc, nie było podstaw do wypłacenia zadośćuczynienia na podstawi art.448 kc, zaznaczyć przy tym należy, że w ocenie Sądu powód nie wykazał, aby doznał tego rodzaju krzywdy, która zasługiwałaby na ochronę prawną. Należy bowiem podkreślić, że wypłata zadośćuczynienia zależy od oceny Sądu, nie jest obligatoryjna.

Nie ma również podstaw do wypłacenia zadośćuczynienia w oparciu o treść art.445§2 kc. Przesłankami każdej odpowiedzialności opartej na delikcie jest zaistnienie szkody, bezprawność działania sprawcy, związek przyczynowy pomiędzy działaniem sprawcy i szkodą i w ty konkretnym przypadku wina sprawcy szkody. Przesłanki te musza być spełnione łącznie. Jak już wyżej wykazano, działanie pozwanego nie można kwalifikować jako działanie bezprawne. Nie można również dopatrzeć się winy w zachowaniu lekarzy, którzy dokonali przyjęcia do Szpitala. Wina sprowadza się do ujemnej oceny działania lub zaniechania określonego podmiotu. Miarę winy określa wzorzec starannego działania, ten kształtowany jest przez przepisy prawa, zasady współżycia społecznego, zwyczaje, zasady wykonywania zawodu. Powód nie wskazał na czym miałoby polegać naruszenia zasad staranności wymaganej od podmiotów profesjonalnych, w tym wypadku lekarzy dyżurujących. Powód powołał się jedynie na orzeczenia Sądu Okręgowego, z którego wynika jedynie tyle, że podstawą zatrzymanie powoda nie mógł być art.23 ustawy o ochronie zdrowia psychicznego. To świadczy o błędnym wskazaniu podstawy prawnej przyjęcia powoda do Szpitala, ale nie oznacza, że w tych konkretnych okolicznościach sprawy lekarze naruszyli zasady prawidłowego wykonywania zawodu, dopuścili się błędu w diagnozie odnośnie stanu zdrowia powoda na chwilę przyjęcia, który w ich przekonaniu, zgodnie z ich wiedzą medyczną uzasadniał zatrzymanie powoda.

Mając powyższe na uwadze, Sąd uznał roszczenia powoda za niezasadne i oddalił powództwo. Odstąpił jednak od obciążania powoda od ponoszenia kosztów postępowania mając na uwadze z jednej strony jego sytuację finansową, a z drugiej strony okoliczność, że mógł być przekonany o zasadności swojego roszczenia z uwagi na treść orzeczenia Sądu Okręgowego w Gliwicach z dnia 7.06.2016r.IIICa 46/16.

SSO Beata Majewska-Czajkowska