Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Gliwicach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 października 2018 roku

Sąd Okręgowy w Gliwicach I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący:	SSO Tadeusz Trojanowski
Protokolant:	sekretarz sądowy Anna Szpręgiel

po rozpoznaniu w dniu 9 października 2018 roku w Gliwicach

sprawy z powództwa M. S.

przeciwko (...) S.A. w W.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 80.080,00 (osiemdziesiąt tysięcy osiemdziesiąt) złotych z ustawowymi odsetkami od dnia 29 września 2015 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku i z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty;

2.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 7.200 (siedem tysięcy dwieście) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu;

3.  nakazuje pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Gliwicach kwotę 8.701,56 (osiem tysięcy siedemset jeden 56/100) złotych tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.

SSO Tadeusz Trojanowski

Sygn. akt I C 65/16

UZASADNIENIE

Powód M. S. wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) S. A. łącznie kwoty 80 080 zł w tym 79 000 zł tytułem zadośćuczynienie, 300 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia oraz 780 zł tytułem zwrotu kosztów zniszczonych ruchomości (kurtka, okulary) oraz obciążenie pozwanej kosztami procesu. W uzasadnieniu wskazał, iż brał udział w wypadku drogowym którego sprawca był ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnej u pozwanego. Na skutek wypadku powód przebywał w szpitalu następnie kontynuował leczenie w poradni specjalistycznej; przechodził rehabilitację. Musiał nadto poddać się opiece lekarza psychiatry. Przed procesem wzywał pozwanego do zapłaty; w wyniku wezwania otrzymał tytułem zadośćuczynienia kwotę 21 000 zł oraz zwrot kosztów leczenia w kwocie 557, 79 zł. W ocenie Sądu są to kwoty nieadekwatne do poniesionej przez niego krzywdy oraz szkody.

Pozwany w odpowiedzi wniósł o oddalenie powództwa oraz obciążenie powoda kosztami procesu. W uzasadnieniu wskazał, że jako zakład ubezpieczeń ponosi odpowiedzialność wyłącznie za następstwa zdarzenia; nie ponosi natomiast odpowiedzialności za choroby oraz stany chorobowe. Żądanie powoda jest stanowczo zawyżone i nie poparte dowodami. Powód nie wykazał by od daty wypłaty przyznanego przed procesem zadośćuczynienia zaszły nowe okoliczności uzasadniające wypłatę dalszego zadośćuczynienia. Koszty leczenia zostały powodowi zwrócone w zakresie w jakim zostały uznane przez pozwanego. W pozostałym zakresie koszty te nie pozostają w związku ze sprawą oraz leczeniem skutków wypadku. Nie zostało wykazane, że powód był zmuszony korzystać z porad lekarskich oraz świadczeń poza NFZ; nie zostało udokumentowane fakt oraz wartość utraconych na skutek uszkodzenia w wypadku okularów oraz kurtki. Z ostrożności procesowej zakwestionował datę od której powód zażądał odsetek wskazując, iż z uwagi na konstytutywny charakter ewentualnego wyroku uwzględniającego powództwo odsetki winny być zasądzone od prawomocności wyroku.

Sąd ustalił:

W dniu 23 stycznia 2015 roku powód został potrącony na przejściu dla pieszych: powód został uderzony przez samochód od swojej lewej strony a uderzając głową rozbił szybę w samochodzie. Postępowanie karne wobec sprawcy wypadku zostało warunkowo umorzone na okres próby. Sprawca wypadku miał wykupione ubezpieczenie od odpowiedzialności cywilnej u pozwanego. W wyniku wypadku powód doznał urazu głowy, złamania kości łonowej, urazu biodra prawego. Uraz głowy nastąpił bez rozcięcia powłok skórnych jednakże z zasinieniami krwiakiem pod powłokami skórnymi. W wyniku wypadku powód utracił nowe rzeczy osobiste kurtkę oraz okulary o łącznej wartości 780 złotych.

Przed wypadkiem powód był osobą generalnie jak na swój wiek (rocznik 1940) zdrową; leczył się na nowotwór gruczołu krokowego (był w trakcie hormonoterapii; radioterapię wdrożono już po wypadku); przeszedł zawał serca, zabieg wszczepienia by – passów w 2003 roku oraz kardiostymulatora (listopad 2014 roku). Przed wypadkiem występowały u niego zmiany zwyrodnieniowe w obrębie odcinka lędźwiowego i szyjnego (L-S) na który nałożył się uraz stłuczeniowy i skręceniowy; powód przed wypadkiem zmian tych nie leczył. Nie był leczony psychiatrycznie ani neurologicznie. Niezależnie od tego był osobą aktywną, jeździł na rowerze, chodził po górach (posiadacz złotej odznaki (...)); prowadził samochód. Był aktywny zawodowo do 60 roku życia kiedy to przeszedł na wcześniejszą emeryturę. W okresie gdy pracował, nie korzystał ze zwolnień lekarskich. W młodości trenował boks, stoczył około 120 walk; miał urazy głowy spowodowane walkami; nie był nigdy znokautowany, zdarzało się jednakże że w trakcie walk przyjmował mocne ciosy.

Po wypadku oraz pięciodniowym pobycie w szpitalu powód był unieruchomiony przez okres około sześciu tygodni (reżim łóżkowy w domu); następnie poruszał się o dwóch kulach zaś po upływie około pół roku od wypadku o jednej kuli dla zachowania równowagi. Zaczął się uskarżać na zawroty głowy (podczas prób wstawania z łóżka), zaburzenia równowagi, nerwowość, problemy z koncentracją uwagi oraz pamięcią; stał się drażliwy oraz labilny emocjonalnie. W maju 2015 roku z powodu zaburzeń poznawczych został umieszczony w szpitalu (pobytu nie pamięta). Trzykrotnie był poddawany rehabilitacji. W lipcu 2015 roku przeprowadzono u niego badania (testy) wskazujące na łagodne zaburzenia poznawcze, obniżenie jego funkcji poznawczych na podłożu organicznego uszkodzenia OUN. W krótkich okresach po hospitalizacji (marzec, czerwiec, lipiec 2015 roku) powód był przyjmowany do szpitali z powodu okresowych zawrotów głowy które lekarze wiązali ze zdarzeniem z 23 stycznia 2015 roku.

Przez pierwsze dwa lata regularnie brał środki przeciwbólowe; w chwili zamknięcia rozprawy zażywał je doraźnie. Uskarża się na zaniki pamięci oraz na stany depresyjne, ma problemy z wysławianiem się oraz utrzymaniem równowagi. Miewał problemy z zasypianiem; problemy te ustąpiły po ustawieniu leków przez psychiatrę. Powód jest pod kontrolą psychiatry do chwili obecnej. Wykazuje niepewność oraz zaburzenia orientacji: żona boi się puścić go samego do osiedlowego sklepu. Zaprzestał jazdy na rowerze oraz prowadzenia samochodu.

Ze sporządzonej na zlecenie Sądu opinii biegłego ortopedy wynika, iż u powód w wyniku wypadku doznał urazu wielonarządowego skutkującego koniecznością leczenia zarówno ortopedycznego jak i neurologicznego. W związku z wypadkiem utrzymywały się dolegliwości bólowe; ograniczały one sprawność powoda; nadal występował przewlekły zespół bólowy odcinka lędźwiowego kręgosłupa oraz w okolicy miednicy. W wyniku urazu miewał epizody zawrotów głowy oraz utraty przytomności. Rokowania na przyszłość są niepewne. Utrzymujący się u powoda przewlekły zespół bólowy pourazowy będzie skutkował w przyszłości dalszymi zmianami zwyrodnieniowymi w obrębie stawów miednicy jak i kręgosłupa lędźwiowego. Uszczerbek na zdrowiu w zakresie ortopedycznym ustalono na poziomie 30 % (z uwzględnieniem wyżej opisanych zmian zwyrodnieniowych).

W aspekcie neurologicznym rozpoznano stan po urazie głowy oraz złamaniu kości łonowej i biodrowej, miernego stopnia naczyniopochodne uszkodzenie OUN, łagodne położeniowe zawroty głowy. W wyniku zdarzenia doszło u powoda do nasilenia zespołu otępiennego występującego już przed wypadkiem. Wiąże się to z koniecznością zwiększenia nad nim opieki przez małżonkę. Stwierdzone w trakcie badań powypadkowych zmian niedokrwienne mózgowia występowały przed wypadkiem. Przekładały się one na nieco gorsze funkcjonowanie na co dzień w zakresie pamięci, zaburzeń nastroju czy zmiany zachowania. Są to typowe dolegliwości wieku podeszłego, przebiegające niejako w naturalny sposób. U powoda ten swoisty „naturalny przebieg schorzenia” został zakłócony wypadkiem ze stycznia 2015 roku albowiem konieczność spędzenia długiego czasu w łóżku była dla powoda silnym bodźcem stresowym zaś doznany uraz głowy mógł przyśpieszyć oraz zaostrzyć przebieg występujących u niego zaburzeń poznawczych. Rokowania co do stanu zdrowia są niekorzystne. Długotrwały uszczerbek na zdrowiu określono na 30 % (encefalopatia bez zmian charakterologicznych) przy czym w ocenie biegłego powód poprzez samoistne występowanie u niego chorób przyczynił się do tego uszczerbku w 2/3 (k. 603).

Ze sporządzonej na zlecenie Sądu opinii psychiatryczno – psychologicznej wynika, ze u powoda w wyniku wypadku utrzymują się obecnie poczucie wycofania z aktywnego życia wywołane ograniczeniami bólowymi związanymi z dysfunkcją układu ruchu. Pomoc psychiatryczna z jakiej korzysta związana jest z pogłębieniem się zaburzeń funkcji poznawczych w przebiegu procesu otępiennego nie związanego z wypadkiem. Rokowanie na przyszłość w zakresie psychiatryczno – psychologicznym jest niekorzystne jednakże nie wynika to bezpośrednio z wypadku ale z postępującego procesu degeneracyjnego OUN manifestującego się klinicznie otępieniem oraz zespołem czołowym. Rokowanie wynikające ze zdarzenia w zakresie stanu zdrowia psychicznego jest pozytywne gdyż nie uległy utrwaleniu zaburzenia snu ani nie pojawiły się objawy PTSD (reaktywne zaburzenia psychiczne). Koszty leczenia psychiatrycznego i konsultacji psychologicznych są zasadne ale nie wynikają bezpośrednio z następstw wypadku. Długotrwały uszczerbek na zdrowiu powoda związany z wypadkiem z punktu widzenia psychiatryczno – psychologicznego wynosi 0%

Pismem z 26 sierpnia 2015 roku powód wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 100 000 złotych tytułem zadośćuczynienia, 780 zł tytułem naprawy szkody majątkowej oraz 889, 88 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia. W odpowiedzi pozwany pismem z dnia 2 października 2015 roku przyznał powodowi tytułem zadośćuczynienia kwotę 21 000 zł oraz tytułem zwrotu kosztów leczenia kwotę 557, 79 zł; łącznie 21 557, 79 zł. Odwołanie powoda od tej decyzji okazało się bezskuteczne.

(dowody: wyrok k. 11; dokumentacja medyczna k. 12 – 39, 142 – 147, 170 – 173, 177 – 182, 186 – 200, 201 – 214, 216 – 242; 245 – 266, 270 – 297; 301 – 384, 387 – 400, 401 – 418, 422, 455 - 457; oświadczenie k. 54; korespondencja przedprocesowa k. 40-53; akta szkodowe k. 85 – 127; zeznania świadków: J. S. k. 566 – 567, Z. S. k. 725 – 726, R. S. k. 761 - 762; przesłuchanie stron k. ; opinie biegłych: główna ortopedy K. k. 505 - 511, opinia uzupełniająca k. 547 – 548; neurologa W. k. 588 – 603, wyjaśnienia k. 725; psychiatryczno – psychologiczna k. 662 – 675, wyjaśnienia k. 762 - 764; przesłuchanie powoda k. 762)

Powyższy stan faktyczny ustalono na podstawie dokumentów w postaci dokumentacji szkodowej, dokumentacji lekarskiej której prawdziwości oraz autentyczności żadna ze stron nie zakwestionowała a także opinii biegłych: A. K., P. W., E. K. (1), E. K. (2). Sąd uznał sporządzone przez ww. osoby opinie za miarodajne, wyczerpujące, wzajemnie się uzupełniające. Opinie zostały sporządzone przez osoby kompetentne, w granicach ich specjalności oraz specjalizacji zawodowej. Na żądanie stron zostały one uzupełnione zarówno pisemnie jak i ustnie. W ocenie Sądu wszystkie opinie mogą stanowić podstawę wyrokowania w niniejszej sprawie. Ustalenia z opinii biegłych w trakcie których doszło do badania powoda zostały potwierdzone zeznaniami świadków tj. żony, syna oraz synowej powoda oraz samego powoda którzy swoimi słowami w sposób wiarygodny potwierdził ustalenia płynące z dokumentacji lekarskich oraz z opinii biegłych. Oddaleniu podlegał wniosek o drugą opinię psychiatryczno psychologiczną; wobec zupełności oraz kompletności opinii biegłych K. oraz K. uwzględnienie tego wniosku było niecelowe; powodowałoby niepotrzebne przedłużanie postępowania oraz generowanie dodatkowych zbędnych jego kosztów.

Sąd zważył:

Roszczenia powoda zasługiwały w ocenie Sądu na całkowite uwzględnienie. W pierwszej kolejności Sąd stwierdza, iż odpowiedzialność pozwanego była bezsporna. Wynikała ona z art. 9 ust. 1 ustawy z 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych zgodnie z którym umowa ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej obejmuje odpowiedzialność cywilną podmiotu objętego obowiązkiem ubezpieczenia za szkody wyrządzone czynem niedozwolonym oraz wynikłe z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, o ile nie sprzeciwia się to ustawie lub właściwości (naturze) danego rodzaju stosunków. Z kolei zgodnie z art. 9a tej ustawy umowa ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody, o jakich mowa w art. 9, będące następstwem zdarzenia, które miało miejsce w okresie ubezpieczenia.

Przechodząc do oceniania zasadności roszczeń Sąd zważył, że powód domagał się określonej kwoty tytułem zadośćuczynienia za uszkodzenie ciała oraz rozstrój zdrowia, zwrot kosztów zniszczonych rzeczy oraz zwrot kosztów leczenia - jako całkowitego wyrównania szkody na mocy art. 445 § 1 kc w zw. z art.444 § 1 kc. Zgodnie z tymi przepisami w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia za doznana krzywdę. Na żądanie poszkodowanego zobowiązany do naprawienia szkody powinien wyłożyć z góry sumę potrzebną na koszty leczenia, a jeżeli poszkodowany stał się inwalidą, także sumę potrzebną na koszty przygotowania do innego zawodu.

Podstawę żądania zadośćuczynienia stanowi przede wszystkim konsekwencja uszkodzenia ciała i rozstroju zdrowia w postaci krzywdy, czyli cierpienia fizycznego i psychicznego. Do cierpień fizycznych zalicza się przede wszystkim ból i podobne do niego dolegliwości. Cierpieniem psychicznym będą ujemne uczucia przeżywane w związku z cierpieniami fizycznymi lub następstwami uszkodzenia ciała albo rozstroju zdrowia w postaci np. zeszpecenia, konieczności zmiany sposobu życia czy nawet wyłączenia z normalnego życia (por. wyrok SN z dnia 3 lutego 2000 r., I CKN 969/98, LEX nr 50824). Ponieważ celem zadośćuczynienia pieniężnego jest złagodzenie cierpień fizycznych i psychicznych – dlatego zadośćuczynienie obejmuje wszystkie cierpienia fizyczne i psychiczne, zarówno już doznane, jak i te, które wystąpią w przyszłości. Dlatego w orzecznictwie przyjęto, że zadośćuczynienie winno mieć charakter całościowy i obejmować zarówno cierpienia fizyczne i psychiczne już doznane, czas ich trwania, jak i te, które zapewne wystąpią w przyszłości, a więc prognozy na przyszłość (wyrok SN z dnia 18 maja 2004 r., IV CK 357/03, LEX nr 584206). Na pojęcie krzywdy z kolei składają się nie tylko trwałe, lecz także przemijające zaburzenia w funkcjonowaniu organizmu, polegające na znoszeniu cierpień psychicznych (wyrok SN z dnia 20 marca 2002 r., V CKN 909/00, LEX nr 56027). Zadośćuczynienie, choć niewątpliwie zawiera w sobie funkcję represyjną, nie jest karą, lecz sposobem naprawienia krzywdy. Jego celem jest przede wszystkim złagodzenie tych cierpień. Winno ono mieć charakter całościowy i obejmować wszystkie cierpienia fizyczne i psychiczne, zarówno już doznane, jak i te, które zapewne wystąpią w przyszłości (a więc prognozy na przyszłość). Przy ocenie więc "odpowiedniej sumy" należy brać pod uwagę wszystkie okoliczności danego wypadku, mające wpływ na rozmiar doznanej krzywdy (wyrok SN z 3 lutego 2000 r. I CKN 969/98 LEX nr 50824).

Przyznawane poszkodowanemu zadośćuczynienie ma na celu wyrównanie krzywdy . Sposób ustalenia wysokości zadośćuczynienia nie wynika z przepisów prawa , jego wysokość uzależniona jest w każdym przypadku od uznania sędziowskiego. W orzecznictwie wielokrotnie podkreślano fakt, iż pojęcie "sumy odpowiedniej" użyte w art. 445 § 1 k.c. w istocie ma charakter niedookreślony, niemniej jednak w judykaturze wskazane są kryteria, którymi należy się kierować przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia. Zadośćuczynienie ma mieć przede wszystkim charakter kompensacyjny, wobec czego jego wysokość nie może stanowić zapłaty symbolicznej, lecz musi przedstawiać jakąś ekonomicznie odczuwalną wartość. Jednocześnie wysokość ta nie może być nadmierną w stosunku do doznanej krzywdy, ale musi być "odpowiednia" w tym znaczeniu, że powinna być - przy uwzględnieniu krzywdy poszkodowanego - utrzymana w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa (wyrok SN z 28 września 2001 r. III CKN 427/00 LEX nr 52766). Sąd zdaje sobie sprawę, iż swoista „wycena” cierpień nie jest do końca możliwa tym niemniej wskazać należy, iż strony wytaczając powództwo takiej „wyceny” od Sądu oczekują z całą świadomością jej ułomności.

W toku postępowania Sąd zasięgał opinii biegłych różnych specjalności, stosownych do charakterów odniesionych urazów. Charakter urazów oraz ich następstwa, rokowania na przyszłość oraz stopień uszczerbku na zdrowiu u powoda został szczegółowo opisany w poprzedniej części uzasadnienia. Z każdej z opinii płyną różne wnioski tym niemniej da się z nich wyciągnąć część wspólną i wystawić przed „nawias”. Bez mała wszyscy opiniujący podkreślają różnorakie, spowodowane po części urazami z przeszłości a po części uwarunkowane wiekiem obciążenia chorobowe powoda w zakresie schorzeń kręgosłupa, zaburzeń psychicznych mających swoje źródło np. w uprawianym w młodości boksie, problemów z sercem, z nowotworem tym niemniej udało się w niniejszym postępowaniu niejako oddzielić dolegliwości na jakie powód się uskarżał przed wypadkiem a skutki samego wypadku. Wszyscy biegli wskazują, iż rokowania co do dalszego stanu zdrowia są niepomyślne. Chociażby w zakresie sprawności ruchowej Powód mimo podeszłego wieku oraz szeregu schorzeń był osobą sprawną fizycznie, aktywną; nie miał problemów z chodzeniem, prowadził samochód, jeździł na rowerze. Po wypadku pomimo intensywnej rehabilitacji nie wrócił już do pełnej sprawności. Na skutek wypadku był przez długi czas unieruchomiony co dla niego jako osoby aktywnej, ruchliwej, radzącej sobie samodzielnie z czynnościami dnia codziennego niewątpliwie stanowiło silne źródło stresu oraz cierpienia. Powód najprawdopodobniej do końca życia będzie musiał używać kuli. Przymusowy bezruch u powoda spowodowany uszkodzeniem narządu ruchu stał się czynnikiem wyzwalającym dolegliwości w innych sferach. Powód uskarżał się przejściowo na epizody depresyjne czy zaburzenia snu których wcześniej nie było. Mimo braku poważnych dolegliwości neurologicznych jak wyżej wskazano zakłócił on łagodnie dotychczas przechodzący u powoda proces otępienny oraz zaburzenia poznawcze; spowodował ich nasilenie czego powód miał prawo się nie spodziewać, co było dla niego źródłem negatywnego zaskoczenia oraz niewątpliwie dodatkowego cierpienia tak dla niego jak i dla bliskich; wymuszającego ograniczenia w życiu codziennym dotychczas powodowi nieznane takie jak brak możliwości samodzielnego poruszania się czy konieczność zasięgania dodatkowych, dotychczas niepotrzebnych konsultacji lekarskich (psychiatryczną). W aspekcie psychiatryczno psychologicznym powód musi być pod opieką psychiatry w związku z tym, iż na skutek wypadku doszło do pogłębienia się (zaostrzenia) procesu otępiennego; jeszcze raz podkreślić należy, iż sam proces rozpoznano u powoda przed wypadkiem jednakże miał on łagodny przebieg i nie wymagał regularnych interwencji psychologa bądź psychiatry w postaci wdrażania leków które dla powoda były niezbędne a które przecież mogły wywoływać działania niepożądane zwłaszcza u osób w wieku powoda. Krzywda powoda polega zatem na pogorszeniu się jego i tak nie najlepszego stanu zdrowia.

Przeprowadzone postępowanie dowodowe wykazało, iż powód doznała uszkodzeń ciała oraz rozstroju zdrowia na skutek wypadku spowodowanego przez osobę która wykupiła u pozwanego polisę ubezpieczeniową. Przed wypadkiem powód wprawdzie nie był osobą do końca zdrową lecz mimo to był samodzielna, samowystarczalna w zakresie czynności dnia codziennego. Po wypadku z dnia 20 lutego 2013 roku ten stan rzeczy uległ drastycznej zmianie. Powód musiał zrezygnować ze wszystkich zajęć jakimi zajmował się przed wypadkiem; na chwilę obecną nie jest w stanie pełnić dotychczasowych ról społecznych. Ze zgromadzonego materiału dowodowego wynika, iż uraz jakiego doznał jest mimo wszystko poważny i nie jest możliwe jego definitywne wyleczenie. Powyższe okoliczności uzasadniają uwzględnienie w całości żądania zasądzenia zadośćuczynienia. Biorąc pod uwagę wyżej ustalone okoliczności w szczególności aktywność powoda przed wypadkiem; ustalone przez biegłych skutki wypadku, ustalony w toku postępowania uszczerbek na zdrowiu, przebyte na skutek wypadku cierpienia; niewyleczalność doznanych urazów należało uznać, iż zasądzona tytułem zadośćuczynienia kwota 79 000 zł w ocenie Sądu przyczyni się do wyrównania powodowi krzywd, w postaci zarówno cierpień fizycznych oraz psychicznych i spełnia jednocześnie pozostałe dyrektywy określone w przytoczonym wyżej orzecznictwie.

Całkowitemu uwzględnieniu podlegało nadto żądanie zwrotu kosztów leczenia jako udokumentowanych rachunkami oraz zwrotu wartości zniszczonych rzeczy przy czym fakt ich utraty na skutek zniszczenia oraz ich wartość została w ocenie Sądu udowodniona pisemnym oświadczeniem powoda oraz zeznaniami świadków; pozwany w tym zakresie nie przedstawił skutecznego dowodu przeciwnego. Tytuł z jakiego powód dochodził w powyższym zakresie odszkodowania w ocenie Sądu mieści się w pojęciu wszelkich kosztów określonych w art. 444 par. 1 kc.

Wobec powyższego orzeczono jak w pkt 1 sentencji wyroku. O odsetkach orzeczono na zasadzie art. 481 kc w. zw. z art. 817 kc w zw. z art. 56 ustawy z dnia 9 października 2015 r. o zmianie ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych, ustawy - Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2015 poz. 1830). Wobec powyższego orzeczono jak w sentencji. O kosztach procesu orzeczono na zasadzie art. 98 kpc. Koszty sądowe nakazano pobrać na zasadzie art. 113 ust. 1 uoksc w zw. z art. 98 kpc.