Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Gliwicach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 lipca 2017 roku

Sąd Okręgowy w Gliwicach I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodnicząca:	SSO Łucja Oleksy-Miszczyk
Protokolant:	sekr. sądowy Wioleta Motyczka

po rozpoznaniu w dniu 20 lipca 2017 roku w Gliwicach

sprawy z powództwa (...) z siedzibą w W.

przeciwko M. K., D. K.

o zapłatę

1)  utrzymuje w mocy nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym wydany przed Sąd Okręgowy w Gliwicach dnia 31 sierpnia 2016 roku, sygn. akt I Nc 223/16 w części zobowiązującej pozwanych M. K. i D. K. do zapłaty na rzecz powoda (...) w W. solidarnie kwoty 76.452,88 (siedemdziesiąt sześć tysięcy czterysta pięćdziesiąt dwa 88/100) złote wraz
z odsetkami od kwoty 72.786,11 (siedemdziesiąt dwa siedemset osiemdziesiąt sześć 11/100) złotych w wysokości oprocentowania WIBOR dla okresów trzymiesięcznych z 10 ostatnich dni roboczych ostatniego miesiąca poprzedniego kwartału powiększonego o 15 punktów procentowych, nie wyższymi niż dwukrotność odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia 20 lipca 2016 roku do dnia 8 września 2016 roku
i z dalszymi odsetkami w tej samej wysokości od kwoty 71.286,11 (siedemdziesiąt jeden tysięcy dwieście osiemdziesiąt sześć 11/100) złotych od dnia 9 września 2016 roku do dnia zapłaty oraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwoty 5.166,77 (pięć tysięcy sto sześćdziesiąt sześć 77/100) złotych od dnia 3 sierpnia 2016 roku do dnia zapłaty, a także kwoty 992,00 (dziewięćset dziewięćdziesiąt dwa) złote tytułem zwrotu kosztów procesu;

2)  w pozostałej części tj. co do kwoty 1.500 (tysiąc pięćset) złotych i odsetek umownych od tej kwoty po dniu 8 września 2016 roku wymieniony w punkcie 1 nakaz uchyla
i w tej części powództwo oddala;

3)  oddala wniosek pozwanych o rozłożenie zasądzonej należności na raty.

SSO Łucja Oleksy-Miszczyk

Sygnatura akt I C 30/17

UZASADNIENIE

Powód (...) w W. wniósł o zasądzenie od pozwanych M. K. i D. K. solidarnie kwoty 77.952,88 złotych wraz z odsetkami od kwoty 72.786,11 złotych w wysokości oprocentowania WIBOR dla okresów trzymiesięcznych z 10 ostatnich dni roboczych ostatniego miesiąca poprzedniego kwartału powiększonego o 15 punktów procentowych, nie wyższymi niż dwukrotność odsetek ustawowych za opóźnienie, od dnia 20 lipca 2016r. do dnia zapłaty i od kwoty 5.166,77 złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. W uzasadnieniu powód podał, iż w dniu 3 kwietnia 2013r. udzielił pozwanemu M. K. kredytu w rachunku bieżącym nr (...). Zobowiązanie pozwanego z tytułu powyższej umowy poręczone zostało przez pozwaną D. K.. Następnie powód zawarł z pozwany m porozumienie, na którego warunki zgodę wyraziła również pozwana. Pomimo umożliwienie pozwanym restrukturyzacji zadłużenia w drodze w/w porozumienia, pozwani nie wywiązali się z ciążącego na nich zobowiązania.

W dniu 31 sierpnia 2016r. wydany został w niniejszej sprawie nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym, uwzględniający powództwo w całości (sygn. I Nc 223/16, k. 61).

Od powyższego nakazu pozwani wnieśli zarzuty, domagając się uchylenia nakazu zapłaty w całości, oddalenia powództwa co do kwoty 1.500,- zł i rozłożenia kwoty objętej żądaniem pozwu na 35 rat po 2.125,- zł oraz jednej w wysokości 2.077,88 zł. W uzasadnieniu zarzutów oświadczyli, iż nie kwestionują istnienia wierzytelności opisanej w treści pozwu. Co do wysokości tej wierzytelności podnieśli, iż w dniu 8 września 2016r. dokonali na jej poczet wpłaty w kwocie 1.500,- zł. Dalej wywodzili, iż prowadzą działalność gospodarczą i z osiąganych dochodów regulują należności publicznoprawne, a w miarę możliwości dalsze zadłużenie. Zapłata całego zadłużenia nie jest możliwa w chwili obecnej, zaś skierowanie przez pozwaną egzekucji do majątku pozwanych może skutkować utratą przez nich płynności finansowej i co za tym idzie możliwości zarobkowych (zarzuty k. 68).

Powód domagał się oddalenia wniosku o rozłożenie należności na raty (pismo z dnia 22 marca 2017r. k. 149)

Sąd ustalił co następuje:

Pozwany M. K. w dniu 3 kwietnia 2013r. zawarł z powodem umowę o kredyt w rachunku bieżącym (umowa k. 7). W tym samym dniu pozwana D. K. poręczyła za zobowiązania M. K. wynikające z umowy (poręczenie k. 13). W dniu 25 czerwca 2014r. pozwany M. K. zawarł z powodem porozumienie, z którego wynika, iż wymagalne zobowiązanie pozwanego wobec powoda na dzień zawarcia porozumienia wynosi 97.218 ,10 zł. Spłata zobowiązania rozłożona została na okres od 30 czerwca 2014r do 30 czerwca 2015r. na 11 rat po 1500,- zł i ostatnią ratę balonową płatną 30 czerwca 2015r. Strony ustaliły również warunki i terminy spłat oraz zasady oprocentowania zadłużenia. Pozwana D. K. wyraziła zgodę na zmiany treści zobowiązania dokonane porozumieniem (porozumienie k. 14). Wobec niewywiązania się przez pozwanych w całości z treści zobowiązania ustalonego porozumieniem, wezwano ich do zapłaty. Wezwanie pozostało bezskuteczne (k. 19, 23 i nast.). Na dzień 20 lipca 2016r. zadłużenie pozwanych wobec powoda wynosiło łączenie 77.952,88 zł, z czego kapitał to 72.786,11 zł , a odsetki to 5.166,77 zł (wyciąg z ksiąg bankowych k. 31). W dniu 8 września 2016r. powodowie dokonali wpłaty kwoty 1.500,- zł (k. 71).

Pozwani prowadzą działalność gospodarczą pod nazwą (...). Działalność aktualnie jest zarejestrowana na nazwisko pozwanej, pozwany M. K. jest jej pełnomocnikiem. Pozwani mają około 20.000,- zł zobowiązań z tytułu zadłużenia w kartach kredytowych, zadłużenie w ZUS na kwotę 33.000,- zł. Do spłaty mają trzy kredyty zaciągnięte w różnych bankach, a mianowicie zobowiązanie dochodzone w niniejszej sprawie wobec (...), zobowiązanie w (...), które zaciągnięte zostało w 2007r na dom i jest spłacane terminowo w ratach po 1160 zł. miesięcznie (do spłaty pozostało jeszcze około 210.000 -220.000 zł, termin spłaty ostatniej raty przypada na rok 2038), a także kredyt nieodnawialny zaciągnięty przez pozwaną w (...) w dniu 27 września 2016r. na kwotę 242.050,- zł na spłatę zaległości w Urzędzie Skarbowym i spłatę innych zobowiązań (zaległości wobec podwykonawców, zapłata za maszyny) – kredyt ten jest spłacany w ratach po około 5000 zł miesięcznie. Pozwani nie mają oszczędności. Poza domem, w którym mieszkają nie mają innych nieruchomości, nie mają też wartościowych ruchomości. Nieruchomość, na której mieszkają obciążona jest hipoteką na rzecz powoda z tytułu zabezpieczenia spornego zobowiązania, a także hipoteką na rzecz (...) na kwotę przekraczającą 460.000 zł. W roku 2015 pozwani mieli ponad 200.000 zł dochodu, w kolejnym roku około 20.000 strat. W roku 2017 dochód z firmy pozwalał pozwanym jedynie na przeżycie i spłaty rat. Pozwani liczą na ożywienie inwestycji w sektorze prowadzonej przez nich działalności i związane z tym większe zarobki (przesłuchanie powodów na rozprawie w dniu 23 marca 2017r. k. 145 i nast., umowa kredytowa z dnia 27 września 2016r. i harmonogram spłat k. 89 i nast., wydruk księgi wieczystej k. 78).

Okoliczności dotyczące istnienia i wysokości zobowiązania dochodzonego pozwem złożonym w niniejszej sprawie nie były miedzy stronami sporne, znajdują zresztą potwierdzenie w przedłożonych przez strony dokumentach. Sytuację majątkową pozwanych Sąd ustalił w oparciu o powołane wyżej dokumenty i przesłuchanie stron.

Sąd zważył co następuje:

Strony łączyła umowa kredytu. Zgodnie z art. 69 ust. 1 ustawy Prawo bankowe przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu. Jak już podniesiono wyżej, zasada, wysokość oraz wymagalność zgłoszonego roszczenia nie była kwestionowana przez pozwanych, a w konsekwencji Sąd na zasadzie art. 230 k.p.c. uznał powoływane w tym zakresie przez powoda fakty za przyznane.

Pozwani podnosili jedynie, że po wniesieniu pozwu uiścili na poczet zadłużenia kwotę 1.500,- zł (okoliczność ta została wykazana dowodem przelewu), domagali się również rozłożenia świadczenia na raty.

Podstawę rozłożenia zasądzonego świadczenia na raty daje art. 320 k.p.c. Przepis ten nie określa przesłanek jakimi należy się kierować rozstrzygając w tym przedmiocie, wskazuje jedynie, że rozłożenie na raty zasądzonego świadczenia może nastąpić w szczególnie uzasadnionych wypadkach. W literaturze przyjmuje się, że okoliczności uzasadniające wyjątkowość danej sytuacji wynikać mogą m.in. z szeroko rozumianego stanu majątkowego dłużnika. Na takie okoliczności powołali się właśnie pozwani w niniejszej sprawie. Niemniej Sąd – wobec stanowczego sprzeciwu powoda co do rozłożenia świadczenia na raty – nie znalazł podstaw do zastosowania art. 320 k.p.c. Orzekając w tym przedmiocie Sąd nie może bowiem uwzględniać wyłącznie interesu jednej ze stron, ale musi ocenić również czy rozstrzygnięcie to nie naruszy w sposób nieuzasadniony interesów strony przeciwnej. W niniejszej sprawie stroną powodową jest bank, a zatem podmiot profesjonalnie zajmujący się działalnością kredytową, nie oznacza to jednak, że ma on obowiązek kredytować pozwanych na warunkach innych niż określone umownie. Należy zaznaczyć, że już w rok po zawarciu umowy o kredyt w rachunku bieżącym pozwani mieli trudności w wywiązaniu się ze zobowiązania, co skutkowało zawarciem porozumienia mającego w założeniu pozwolić im na dokonanie zapłaty należności w części w ratach, a w części z odroczonym terminem płatności, a więc spełniać cele podobne jak rozstrzygniecie z art. 320 k.p.c. Z tego porozumienia pozwani się nie wywiązali. Obciążeni byli w owym czasie innymi znacznymi długami (wobec Urzędu Skarbowego, podwykonawców, długami dotyczącymi należności za maszyny wykorzystywane w działalności gospodarczej), a nadto zadłużeniem w ZUS i wieloletnim kredytem zaciągniętym na dom. W toku procesu wskazywali co prawda, że zadłużenia te w części zostały spłacone, a w części są spłacane na bieżąco, niemniej z analizy stanu faktycznego wynika, iż stan majątkowy pozwanych nie uległ poprawie, albowiem spłata długów nastąpiła ze środków uzyskanych w ramach kolejnego kredytu, tym razem zaciągniętego w dniu 27 września 2016r. w (...) Trzeba też podkreślić, że co najmniej od lipca 2016r. zobowiązania wobec powoda – poza wpłaconą we wrześniu 2016r. kwotą 1500,- zł – nie są spłacane w żaden sposób. Pozwani poza domem, w którym mieszkają nie mają żadnego majątku o istotnej wartości. W tej sytuacji, zważywszy na fakt, że działalność pozwanych w ostatnim okresie czasu nie przynosiła znaczniejszych dochodów oraz na zakres miesięcznych zobowiązań pozwanych, wątpliwe jest czy pozwani będą w stanie spłacać zasądzone świadczenie w ratach. Rozłożenie świadczenia na raty w tych warunkach w ocenie Sądu nie będzie służyło ustabilizowaniu sytuacji majątkowej i płynności finansowej pozwanych, a jedynie dalszemu odsunięciu w czasie wykonania zobowiązania, a takie rozwiązanie byłoby krzywdzące dla wierzyciela. Argumentacja, iż pozwani nie spłacali zadłużenia wobec powoda oczekując na rozstrzygniecie Sądu jest niezrozumiała – skoro bowiem pozwani nie kwestionują żądania ani co do zasady, ani co do wysokości, a jednocześnie twierdzą, iż posiadają środki na spłatę zadłużenia w ratach, nie było przeszkód aby spłat takich w toku procesu dokonywali.

Mając na uwadze powyższe okoliczności Sąd w oparciu o przepis art. 496 k.p.c. uchylił nakaz co do kwoty 1.500,- zł i odsetek umownych od tej kwoty należnych po dniu 8 września 2016r. i w tej części powództwo oddalił wobec spełnienia świadczenia w dniu 8 września 2016r. W pozostałej części nakaz zapłaty utrzymano w mocy.

Uznając, że w sprawie nie zachodzi szczególnie uzasadniony wypadek, o którym mowa w art. 320 k.p.c. Sąd oddalił wniosek o rozłożenie zasądzonego nakazem świadczenia na raty.

SSO Łucja Oleksy-Miszczyk