Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Gliwicach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 marca 2018 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący:	SSO Patrycja Bogacińska-Piątek
Protokolant:	Agata Kędzierawska

po rozpoznaniu w dniu 20 marca 2018 r. w Gliwicach

sprawy F. N.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z.

o datę przyznania prawa do emerytury

na skutek odwołania F. N.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z.

z dnia 16 października 2017 r. nr (...)

oddala odwołanie.

(-) SSO Patrycja Bogacińska-Piątek

Sygn. akt VIII U 2094/17

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 16 października 2017r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział
w Z. przyznał ubezpieczonemu F. N. emeryturę w kwocie zaliczkowej, poczynając od 1 października 2017r., tj. od dnia wejścia w życie przepisów ustawy z dnia 16 listopada 2016r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2017r., poz. 38). Przedmiotową decyzją wypłacono ubezpieczonemu wyrównanie za październik 2017r.

W odwołaniu od powyższej decyzji ubezpieczony wniósł o ponowne rozpatrzenie zaskarżonej decyzji z powodu niezgodności ze stanem faktycznym.

W uzasadnieniu streścił przebieg swojego zatrudnienia i wskazał, że po ukończeniu 60 roku życia wystąpił do organu rentowego z wnioskiem o emeryturę sądząc, że zostanie mu przyznana emerytura z tytułu warunków szkodliwych. Wyjaśnił, że ZUS odmówił przyznania mu emerytury, wobec czego wniósł odwołanie do Sądu Okręgowego w Gliwicach Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, gdzie – po przesłuchaniu dwóch świadków – uwzględniono mu 13 lat, 7 miesięcy i 1 dzień pracy w warunkach szczególnych, co również było zbyt mało. Dodał, iż następnie złożył apelację, natomiast Sąd Apelacyjny w Katowicach nie powołał wnioskowanego przez niego świadka i oddalił apelację, co – w jego ocenie – stanowiło rozstrzygnięcie dalece niesprawiedliwe i krzywdzące. W następnej kolejności wniósł skargę kasacyjną do Sądu Najwyższego, jednakże Sąd Najwyższy również nie powołał wnioskowanych przez niego świadków. W związku z powyższym odwołujący wniósł o przesłuchanie świadków i ustalenie właściwego dnia rozpoczęcia emerytury.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, podtrzymując swoje dotychczasowe stanowisko.

W uzasadnieniu wskazał, że odwołujący kwestionuje decyzję organu rentowego, domagając się przyznania emerytury od właściwej daty, jednakże nie precyzuje jaka to miałaby być data. Odnosząc się do uwag odwołującego zawartych w odwołaniu, ZUS Oddział w Z. wyjaśnił, iż kwestia przyznania emerytury z tytułu wykonywania pracy w szczególnych warunkach była już rozpatrywana przez Sądy:

1.  w postępowaniu odwoławczym od decyzji z dnia 26 czerwca 2013r.:

-

Sąd Okręgowy w Gliwicach, który wyrokiem z dnia 26 listopada 2013r. (sygn. akt VIII U 2122/13) oddalił odwołanie ubezpieczonego;

-

Sąd Apelacyjny w Katowicach, który wyrokiem z dnia 8 stycznia 2015r. (sygn. akt III AUa 2135/14) oddalił apelację odwołującego;

-

Sąd Najwyższy, który postanowieniem z dnia 12 kwietnia 2016r., (sygn. akt I UK 213/15) odmówił przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania;

2.  w postępowaniu odwoławczym od decyzji z dnia 21 września 2016r.:

-

Sąd Okręgowy w Gliwicach, który postanowieniem z dnia 24 lutego 2017r. (sygn. akt VIII U 2005/16) odrzucił odwołanie ubezpieczonego.

Sąd Okręgowy w Gliwicach ustalił:

Ubezpieczony F. N., urodzony (...), wiek 65 lat ukończył w dniu (...)

W dniu 26 września 2017r. ubezpieczony złożył wniosek o emeryturę.

Zaskarżoną decyzją z dnia 16 października 2017r. ZUS Oddział w Z., na podstawie art. 24 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, przyznał ubezpieczonemu emeryturę, poczynając od 1 października 2017r., tj. od dnia wejścia w życie przepisów ustawy z dnia 16 listopada 2016r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz niektórych innych ustaw.

Ubezpieczony, nie zgadzając się z powyższą decyzją, wniósł odwołanie. Podnosił, że powinna być mu przyznana emerytura z właściwą datą, gdyż należy mu się emerytura z tytułu wykonywania pracy w szczególnych warunkach, co mogą potwierdzić wskazani przez niego świadkowie.

Sąd ustalił, że decyzją z dnia 26 czerwca 2013r. ZUS Oddział Z. odmówił ubezpieczonemu prawa do emerytury, ponieważ ubezpieczony nie udowodnił co najmniej 15 lat pracy w warunkach szczególnych.

Na skutek odwołania ubezpieczonego od ww. decyzji, Sąd Okręgowy w Gliwicach, po przeprowadzeniu postępowania, uwzględnił ubezpieczonemu łącznie 13 lat, 7 miesięcy i 1 dzień pracy w szczególnych warunkach, i wyrokiem z dnia 26 listopada 2013r., sygn. akt VIII U 2122/13, oddalił odwołanie ubezpieczonego, gdyż nie wykazał on pracy w szczególnych warunkach przez okres co najmniej 15 lat do dnia 31 grudnia 1998r.

Odwołujący wniósł apelację od powyższego wyroku do Sądu Okręgowego w Gliwicach.

Ustalono, że Sąd Apelacyjny w Katowicach wyrokiem z dnia 8 stycznia 2015r., sygn. akt III AUa 2135/14, oddalił apelację odwołującego.

Odwołujący, za pośrednictwem profesjonalnego pełnomocnika, wniósł skargę kasacyjną od prawomocnego wyroku Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 8 stycznia 2015r., sygn. akt III AUa 2135/14.

Sąd Najwyższy postanowieniem z dnia 12 kwietnia 2016r., sygn. akt I UK 213/15, odmówił przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania wskazując, że skarżący nie zdołał wykazać przesłanek przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania.

Ustalono, że odwołujący w dniu 29 września 2016r. ponownie złożył wniosek o emeryturę z tytułu pracy w szczególnych warunkach.

W odpowiedzi organ rentowy decyzją z dnia 20 października 2016r., na podstawie art. 114 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, ponownie odmówił ubezpieczonemu prawa do emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach, gdyż nie przedłożył żadnych nowych dowodów mających wpływ na prawo do świadczenia.

Ubezpieczony wniósł odwołanie od ww. decyzji.

Ustalono, że postanowieniem z dnia 24 lutego 2017r. (sygn. akt VIII U 2005/16) Sąd Okręgowy w Gliwicach odrzucił odwołanie ubezpieczonego, wskazując, że wszczęte wskutek odwołania ubezpieczonego postępowanie sądowe zmierzałoby do ponownego badania tych samych okoliczności w świetle tych samych norm między tymi samymi stronami o to samo świadczenie, co jest niedopuszczalne w myśl art. 199 § 1 pkt 2 k.p.c. Natomiast fakt przedstawienia przez skarżącego nowych dowodów ze świadków dotyczy zbadanych już określonych wcześniej okoliczności faktycznych.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o akta organu rentowego.

Zgromadzony materiał dowodowy, Sąd uznał za kompletny, wiarygodny i mogący stanowić podstawę ustaleń faktycznych.

Sąd oddalił wniosek o dopuszczenie dowodu z zeznań świadków H. M. (1) i H. M. (2), gdyż nie mają one związku z przedmiotową sprawą.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie ubezpieczonego nie zasługuje na uwzględnienie.

Bezsporne jest, iż ubezpieczony w dniu (...) ukończył 65 lat. W dniu 26 września 2017r. ubezpieczony złożył natomiast wniosek o emeryturę.

Przedmiotem sporu w niniejszej sprawie jest natomiast ustalenie właściwej daty przyznania emerytury.

ZUS Oddział w Z. bowiem zaskarżoną decyzją z dnia 16 października 2017r., na podstawie art. 24 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, przyznał ubezpieczonemu emeryturę, poczynając od 1 października 2017r., tj. od dnia wejścia w życie przepisów ustawy z dnia 16 listopada 2016r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz niektórych innych ustaw.

Odwołujący domagał się przyznania emerytury od właściwej daty, nie precyzując jaka to miałaby być data. Jednocześnie podnosił, że należy mu się emerytura z tytułu wykonywania pracy w szczególnych warunkach, co mogą potwierdzić wskazani przez niego świadkowie.

W ocenie Sądu Okręgowego zaskarżona decyzja organu rentowego jest prawidłowa.

Sąd zwraca uwagę, że z dniem 1 października 2017r. weszły w życie przepisy ustawy z dnia 16 listopada 2016r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2017r., poz. 38) – art. 31 tej ustawy. Zgodnie z art. 1 pkt 5 ww. ustawy art. 24 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych otrzymał brzmienie: „ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku emerytalnego wynoszącego co najmniej 60 lat dla kobiet i co najmniej 65 lat dla mężczyzn, z zastrzeżeniem art. 46, 47, 50, 50a, 50e i 184”. Jednocześnie uchylono ust. 1a i 1b wskazanego wyżej art. 24.

Natomiast obowiązujący do dnia 30 września 2017r. art. 24 ust. 1b pkt 14 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych stanowił, że wiek emerytalny dla mężczyzn urodzonych w okresie od dnia 1 kwietnia 1952r. do dnia 30 czerwca 1952r. wynosi co najmniej 66 lat i 6 miesięcy.

Sąd podkreśla, że wprawdzie wiek emerytalny 65 lat odwołujący ukończył w dniu(...), a wniosek o emeryturę złożył w dniu 26 września 2017r., jednakże przepisy ustalające powszechny wiek emerytalny dla mężczyzn na 65 rok życia weszły w życie dopiero od dnia 1 października 2017r. Organ rentowy nie mógł zatem przyznać ubezpieczonemu emerytury przed tą datą.

Sąd wskazuje również, że oddalił wniosek ubezpieczonego o dopuszczenie dowodu z zeznań świadków H. M. (1) i H. M. (2), gdyż nie mają one związku z przedmiotową sprawą. Ubezpieczony chciał bowiem za pomocą ich zeznań dowodzić wykonywania pracy w szczególnych warunkach. Sąd podkreśla, że niniejsze postępowanie dotyczy ustalenia właściwej daty przyznania emerytury z powszechnego wieku emerytalnego, natomiast sprawa o przyznanie emerytury ubezpieczonemu z tytułu wykonywania pracy w szczególnych warunkach została już prawomocnie rozstrzygnięta wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 8 stycznia 2015r., sygn. akt III AUa 2135/14, w którym oddalono apelację odwołującego. Następnie Sąd Najwyższy postanowieniem z dnia 12 kwietnia 2016r., sygn. akt I UK 213/15, odmówił przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania.

W związku z powyższym Sąd uznał, iż odwołanie ubezpieczonego jest bezzasadne, a zaskarżona decyzja organu rentowego z dnia 16 października 2017r. jest prawidłowa.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy – na mocy art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. – oddalił odwołanie.

(-) SSO Patrycja Bogacińska-Piątek