Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Gliwicach

POSTANOWIENIE

Dnia 20 maja 2015 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w następującym składzie:

Przewodniczący: Teresa Kalinka

Sędziowie: Jolanta Łanowy( spraw.)

G. Ł.

po rozpoznaniu sprawy w dniu 20 maja 2015 w G.

na posiedzeniu niejawnym

w sprawie I. W.

przeciwko (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w G.

o przywrócenie do pracy, o wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy

na skutek zażalenia powódki I. W.

od postanowienia Sądu Rejonowego w Gliwicach

z dnia 26 stycznia 2015 sygn. akt VI P 390/13

p o s t a n a w i a:

Oddalić zażalenie

(-) G. Ł. (-) Teresa Kalinka (-) Jolanta Łanowy( spraw.)

Sędzia Przewodniczący Sędzia

UZASADNIENIE

Postanowieniem z dnia 26 stycznia 2015r. Sąd Rejonowy w Gliwicach oddalił wniosek powódki w przedmiocie zabezpieczenia roszczenia.

Zażalenie na postanowienie wniosła powódka. Zarzuciła :

1.  Naruszenie art. 753(1) kpc i art. 753 kpc polegająca na uznaniu, że wyłączają one a nie rozszerzają tylko sposób zabezpieczenia przewidziany w art. 730 i nast. kpc, podczas gdy treść tego przepisu, z zwłaszcza użycie słowa może, wskazuje ze w sprawach wymienionych w tych przepisach, jest to tylko dodatkowy sposób zabezpieczenia alternatywny wobec powszechnie przewidzianego w art. 730 kpc,

2.  Błędne przyjęcie, że wniosek zmierza do zaspokojenia roszczenia i narusza przepis art. 731 kpc a w szczególności, że omija podjęcie pracy u powoda co warunkuje w wyroku przyznanie wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy, podczas gdy wniosek ten nie zmierza do zaspokojenia roszczenia.

Powołując się na powyższe powódka wniosła o uchylenie zaskarżonego postanowienia i wydanie postanowienia przy uwzględnieniu wniosku o zabezpieczenie.

Sąd Okręgowy VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w G. zważył co następuje:

Zażalenie powódki nie jest uzasadnione.

W ocenie Sądu Okręgowego zaskarżone postanowienie jest trafne i odpowiada prawu. Sąd Okręgowy w całości podziela argumentację Sądu I instancji, wobec której zarzuty skarżącej są nieuzasadnione.

Chybiony jest zarzut skarżącej o naruszeniu przez Sąd I instancji przepisu art. 753(1) kpc i art. 753 kpc. Sąd Rejonowy słusznie ,wbrew zarzutom , dokonał oceny przedmiotu zabezpieczenia w kontekście cyt. przepisu art. 753(1) kpc.

Wskazać bowiem należy na wstępie , iż zgodnie z zasadą określoną przepisem art. 731 kpc zabezpieczenie nie może zmierzać do zaspokojenia roszczenia, chyba że ustawa stanowi inaczej. Reguła, że zabezpieczenie nie może zmierzać do zaspokojenia roszczenia, wynika z funkcji postępowania zabezpieczającego, która polega na udzielaniu ochrony prawnej o tymczasowym charakterze. Odmienność ochrony prawnej udzielanej w postępowaniu zabezpieczającym wyraża się także w tym, że jest to ochrona o innej treści niż w postępowaniu rozpoznawczym, a orzeczony sposób zabezpieczenia różni się od treści obowiązku nałożonego na obowiązanego w merytorycznym orzeczeniu. W doktrynie przyjmuje się, iż zasada ta bez zastrzeżeń powinna odnosić się do tych przypadków, w których celem zabezpieczenia - zgodnie z tradycyjnym podejściem - jest zapewnienie egzekucyjnej wykonalności przyszłego orzeczenia.

Utrzymanie tej zasady nie jest jednak możliwe w przypadkach, w których celem zabezpieczenia jest prowizoryczne zaspokojenie wierzyciela. Przykładem jest zabezpieczenie roszczeń o alimentacyjnym charakterze. Z art. 753 ( i dalsze) wynika jednoznacznie, iż zabezpieczenie w sprawach o alimenty może polegać na zobowiązaniu obowiązanego do zapłaty uprawnionemu jednorazowo lub okresowo określonej sumy pieniężnej . Chociaż więc brak jest jeszcze zasądzenia alimentów, uprawniony już otrzymuje to, co będzie mu się ewentualnie należeć na podstawie przyszłego wyroku. Zatem nie o zapewnienie wykonalności wyroku tu chodzi, lecz o natychmiastowe, chociaż prowizoryczne zaspokojenie wierzyciela. Zgodnie z regulacja zawartą w art. 753 ¹ . § 1. kpc - przepis art. 753 kpc stosuje się odpowiednio do zabezpieczenia roszczeń o wynagrodzenie za pracę. Z art. 753 § 1 kpc wynika, że podstawą zabezpieczenia we wszystkich przypadkach wymienionych w art. 753 ¹ § 1 kpc jest uprawdopodobnienie istnienia roszczenia. Jeśli chodzi zaś o drugą podstawę zabezpieczenia, o której mowa w art. 730 ¹, kpc czyli interes prawny, to jego uprawdopodobnienie nie zawsze jest wymagane.

W przypadku bowiem zabezpieczenia roszczeń o dostarczanie środków utrzymania wymienionych w pkt 1, a także roszczeń o wynagrodzenie za pracę, jak wynika z art. 753 ¹ § 3, wykazywanie interesu prawnego w uzyskaniu zabezpieczenia nie jest wymagane. Potrzeba nowacyjnego zabezpieczenia wynika bowiem z samego charakteru roszczenia.

W sprawie przedmiotem pozostaje wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy a nie samo wynagrodzenie za pracę. Sąd Okręgowy podziela stanowisko Sądu I instancji, iż nie są to tożsame roszczenia.

Odmienności te wskazują , iż wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy nie jest objęte dyspozycją art. 753(1) kpc, a zatem w przypadku zabezpieczenia tego roszczenia zastosowanie mają ogólne reguły cyt. w. Powódka winna zatem uprawdopodobnić roszczenie oraz wykazać interes prawny w zabezpieczeniu. Powódka upatruje interesu prawnego w fakcie, iż zakład jest na etapie likwidacji co może ja ostatnie pozbawić zaspokojenia.

Zdaniem Sądu Okręgowego wniosek o zabezpieczenie w takiej postaci zmierza do zaspokojenia powództwa chodzi bowiem o zasądzone wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy warunkowane podjęciem pracy. Roszczenie o wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy ma charakter akcesoryjny wobec roszczenia o przywrócenie do pracy. Pracownik może wystąpić jednocześnie z tymi roszczeniami. W takim jednak przypadku zasądzenie wynagrodzenia może nastąpić tylko pod warunkiem podjęcia pracy w wyniku przywrócenia.

Zgodnie z art. 786 k.p.c., jeżeli obowiązek wypłaty wynagrodzenia zasądzonego w orzeczeniu przywracającym do pracy jest uzależniony od podjęcia przez pracownika pracy, klauzulę wykonalności w części dotyczącej tego wynagrodzenia nadaje się po stwierdzeniu, że pracownik podjął pracę. Odsetki od wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy należy również zasądzać warunkowo od dnia podjęcia pracy, z tą bowiem chwilą roszczenie staje się wymagalne.

Ponadto, obowiązek nadania z urzędu rygoru natychmiastowej wymagalności w części nieprzekraczającej pełnego miesięcznego wynagrodzenia za pracę, jaki wynika z art. 477 ² § 1 k.p.c., nie dotyczy wynagrodzenia pracownika zasądzonego warunkowo w wyroku przywracającym go do pracy . Możliwe jest wystąpienie z roszczeniem o wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy także odrębnie, już po prawomocnym przywróceniu do pracy . Wówczas przesłanką uwzględnienia powództwa o takie wynagrodzenie jest stwierdzenie podjęcia pracy w wyniku prawomocnego przywrócenia do pracy (zgłoszenia gotowości niezwłocznego podjęcia pracy) w terminie 7 dni od przywrócenia do pracy. Okres pozostawania bez pracy jest już wtedy pewny (zamknięty) i jest równy okresowi od rozwiązania umowy o pracę (upływ okresu wypowiedzenia) do reaktywowania stosunku pracy, do jakiego dochodzi w dniu zgłoszenia gotowości niezwłocznego podjęcia pracy. Datą końcową okresu pozostawania bez pracy nie jest w tym przypadku data prawomocności wyroku przywracającego do pracy, ale znana już sądowi orzekającemu data zgłoszenia gotowości do pracy. Przy czym podjęcie pracy w wyniku przywrócenia do pracy jako warunek nabycia prawa do wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy należy rozumieć nie jako faktyczne podjęcie pracy, lecz w znaczeniu prawnym. Polega ono na zgłoszeniu gotowości do niezwłocznego podjęcia pracy (art. 48 § 1 k.p.) i faktycznym okazaniu tej gotowości, jeżeli jest to obiektywnie możliwe. Powódka nie uprawdopodobniła roszczenia.

Ponadto słusznie w okolicznościach niniejszej sprawy przyjęto, iż wniosek o zabezpieczenie nie jest uprawdopodobniony, gdyż kwota wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy została powódce zasadzona , ale nie wykazała ona , iż zgłosiła gotowość do pracy. Przy czym na tym etapie postępowania nie jest to jeszcze możliwe, co dodatkowo czyni wniosek nieuzasadnionym.

Mając na uwadze powyższe rozważania orzeczono jak w sentencji po myśli art. 397 par. 2 kpc w zw. z art. 385 kpc.

(-) G. Ł. (-) Teresa Kalinka (-) Jolanta Łanowy( spraw.)

Sędzia Przewodniczący Sędzia