Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Gliwicach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 października 2016 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach, Wydział VI Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Ewa Trzeja-Wagner (spr.)

Sędziowie SSO Kazimierz Cieślikowski

SSO Marcin Schoenborn

Protokolant Barbara Szkabarnicka

po rozpoznaniu w dniu 4 października 2016 r.

przy udziale Adama Latki

Prokuratora Prokuratury RejonowejG. w G.

sprawy A. P. ur. (...) w K.

syna K. i R.

oskarżonego z art. 279§1 kk

na skutek apelacji wniesionych przez oskarżonego i jego obrońcę

od wyroku Sądu Rejonowego w Gliwicach

z dnia 26 stycznia 2016 r. sygnatura akt IX K 747/14

na mocy art. 437 § 1 kpk i art. 624 § 1 kpk

1.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

2.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokata M. J. kwotę 516,60 zł (pięćset szesnaście złotych i sześćdziesiąt groszy) obejmującą kwotę 96,60 zł (dziewięćdziesiąt sześć złotych i sześćdziesiąt groszy) podatku VAT, tytułem zwrotu nieuiszczonych kosztów obrony oskarżonego z urzędu w postępowaniu odwoławczym;

3.  zwalnia oskarżonego od zapłaty kosztów sądowych postępowania odwoławczego, obciążając wydatkami Skarb Państwa.

Sygn. akt: VI Ka 642/16

UZASADNIENIE

Od wyroku Sądu Rejonowego w Gliwicach z dnia 26 stycznia 2016 r. (sygn. akt IX K 747/14) apelacje wnieśli obrońca oskarżonego A. P. i oskarżony.

Obrońca oskarżonego zarzucił wyrokowi I instancji:

-

błąd w ustaleniach faktycznych, mający wpływ na treść orzeczenia, polegający na przyjęciu, że oskarżony A. P. dopuścił się dokonania przypisanego mu przestępstwa;

-

błąd w ustaleniach faktycznych, mający wpływ na treść orzeczenia, polegający na przyjęciu, że współoskarżony K. P. na rozprawie z dnia 26 sierpnia 2015 r. zmienił wyjaśnienia złożone w postępowaniu przygotowawczym, wskazując R. Z. jako tego z kim dopuścił się czynu z nocy z 4 na 5 listopada 2012 r. na terenie Zespołu Szkół nr (...) w K., z uwagi na chęć „nieobciążania kolegi A. P.”, podczas gdy z wyjaśnień samego K. P. oraz A. P. wynika, iż są wyłącznie dalekimi znajomymi i nie mają stałego kontaktu;

-

błąd w ustaleniach faktycznych, mający wpływ na treść orzeczenia, polegający na przyjęciu, iż oskarżony K. P. mógł złożyć wyjaśnienia odmiennej treści już na etapie postępowania przygotowawczego, podczas gdy logicznym należy uznać, iż stan obawy mógł utrzymywać się aż do składania pierwszych wyjaśnień na rozprawie głównej;

-

obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia tj. art. 7 k.p.k. i art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k., polegającą na przekroczeniu swobodnej oceny dowodów przez wybiórczą ich ocenę w szczególności poprzez oparcie wyroku skazującego jedynie na wyjaśnieniach współoskarżonego K. P., złożonych w postępowaniu przygotowawczym, mimo ich wątpliwej wiarygodności, braku logiczności oraz spójności i które to wyjaśnienia mogły być złożone pod wpływem strachu i uzasadnionych obaw;

-

obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na treść wydanego orzeczenia tj. art. 7 k.p.k. i art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k., polegającą na przekroczeniu swobodnej oceny dowodów przez wybiórczą ich ocenę, w szczególności poprzez oparcie wyroku skazującego jedynie na wyjaśnieniach współoskarżonego K. P., złożonych w postępowaniu przygotowawczym, mimo odwołania ich przez samego oskarżonego K. P. przez Sądem I instancji podczas rozprawy w dniu 26 sierpnia 2015 r. i złożenia wyjaśnień o innej treści;

-

obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na treść wydanego orzeczenia tj. art. 7 k.p.k. i art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k., polegającą na przekroczeniu swobodnej oceny dowodów przez wybiórczą ich ocenę, w szczególności poprzez oparcie wyroku skazującego jedynie na wyjaśnieniach współoskarżonego K. P., złożonych w postępowaniu przygotowawczym i pominięciu wyjaśnień oskarżonego złożonych podczas rozprawy z dnia 26 sierpnia 2015 r.

Obrońca wniósł o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Oskarżony zarzucił wyrokowi I instancji:

-

błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na jego treść, polegający na przyjęciu, wbrew zebranym dowodom, iż oskarżony był w miejscu zdarzenia oraz wypełnił swoim zachowaniem znamiona zarzucanego mu czynu podczas gdy z zebranego w sprawie materiału dowodowego nie wynika w/w okoliczność.

Oskarżony wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie go od zarzucanego mu czynu.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacje obrońcy i oskarżonego, w zakresie zarzutów i wniosków w nich zawartych, nie zasługują na uwzględnienie w całości. Również argumenty podniesione w tych środkach zaskarżenia na poparcie wniosków nie znalazły uznania w oczach Sądu odwoławczego. Jako, że apelacje zawierają w zasadzie analogiczne zarzuty zostaną omówione łącznie.

W ocenie Sądu odwoławczego, Sąd a quo właściwie, wszechstronnie i wnikliwie rozważył wszystkie dowody i okoliczności ujawnione w toku zarówno postępowania przygotowawczego, jak i jurysdykcyjnego. Na ich podstawie dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych oraz trafnie przypisał sprawstwo, jak i winę oskarżonemu. Sporządzone przez Sąd I instancji uzasadnienie wyroku czyni w pełni zadość wymogom określonym w art. 424 k.p.k. wskazując, jakie fakty i zgromadzone w sprawie dowody Sąd uznał za udowodnione, a jakim takiego przymiotu odmówił. Sąd Rejonowy przedstawił w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku logiczny i spójny stan faktyczny potwierdzony przez zebrany w sprawie materiał dowodowy, a także dokumenty dotyczące karalności oskarżonego.

Podnoszony w apelacji zarzut, jakoby Sąd meriti, uznając za wiarygodne w pewnym zakresie wyjaśnienia współoskarżonego K. P., kierował się dowolną a nie swobodną oceną dowodów, należy uznać za całkowicie chybiony.

Gdy chodzi o błąd "dowolności" w dokonanych ustaleniach, to może on być wynikiem niepełnej znajomości określonych dowodów lub nieprzestrzegania dyrektyw obowiązujących przy ocenie dowodów (art. 7 k.p.k.), np. błąd logiczny w rozumowaniu, zlekceważenie niektórych dowodów, danie wiary dowodom nieprzekonującym, bezpodstawne pominięcie określonych twierdzeń dowodowych, oparcie się na faktach w istocie nieudowodnionych itd. W orzecznictwie trafnie podnosi się, że zarzut ten jest słuszny tylko wówczas, "gdy zasadność ocen i wniosków, wyprowadzonych przez sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego, nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania", nie może on natomiast sprowadzać się do samej polemiki z ustaleniami sądu (wyrok SN z dnia 24 marca 1975 r., II KR 355/74, OSNPG 1995, nr 9, poz. 84). Z kolei przekonanie sądu o wiarygodności lub niewiarygodności określonych dowodów pozostaje pod ochroną zasady wyrażonej w art. 7 k.p.k. wtedy tylko, kiedy spełnione są warunki: ujawnienia całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 k.p.k.), rozważenia wszystkich okoliczności zgodnie z zasadą określoną w art. 4 k.p.k. oraz wyczerpującego i logicznego - z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego – uzasadnienia przekonania sądu (art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k.) (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 14.12.2006 roku w sprawie III KK 415/06 OSNwSK 2006/1/2452).

Słusznie wskazał Sąd I instancji, iż wyjaśnienia oskarżonego A. P., który nie przyznawał się do popełnienia zarzucanego mu czynu były wynikiem przyjętej przez niego linii obrony. K. P. na etapie postępowania przygotowawczego w sposób szczegółowy opisał przebieg zdarzenia z udziałem oskarżonego A. P.. Co więcej, dokładnie wskazał, jakie czynności podejmowali we włamaniu do szkoły. Niemniej jednak Sąd meriti, wziął pod uwagę zmienność wyjaśnień K. P. w toku całego postępowania, i bardzo dokładnie uzasadnił swoje stanowisko odnośnie zakresu wyjaśnień, które uznał za wiarygodne i przyczyny takiej oceny. Chybiony pozostaje zatem zarzut obrońcy, iż sąd badając wiarygodność wyjaśnień współoskarżonego nie wziął pod uwagę zmienności jego wyjaśnień. Zdaniem oskarżonego i jego obrońcy Sąd powinien był uwzględnić wyjaśnienia K. P. złożone na rozprawie i tym samym uniewinnić A. P.. Z takim stanowiskiem oskarżonego i jego obrońcy zawartym w apelacjach nie sposób się zgodzić. Sąd Rejonowy bardzo szczegółowo odniósł się do wyjaśnień K. P. złożonych na rozprawie i w sposób logiczny wskazał dlaczego tym wyjaśnieniom nie daje wiary. Zasadne jest stanowisko Sądu I instancji iż wyjaśnienia K. P. złożone na etapie postępowania przygotowawczego są wiarygodne. Sąd odwoławczy w pełni aprobuje ocenę dokonaną przez Sąd Rejonowy i nie ma potrzeby powtarzania argumentacji zawartej w rozważaniach tegoż Sądu.

W opinii Sądu odwoławczego, wiarygodność relacji K. P. potwierdza dodatkowo fakt, iż wskazując na oskarżonego A. P. jako współsprawcę przestępstwa, nie miał na celu ekskulpowania własnej osoby. Należy podkreślić, że K. P. od samego początku postępowania składał wyjaśnienia, którymi obciążał zarówno oskarżonego, jak i samego siebie. W konsekwencji przyczyniły się one do jego skazania. Cui prodest is fecit – uczynił ten, komu przyniosło to korzyść . Zdaniem Sądu Okręgowego nie sposób doszukać się korzyści, jakie przyniosłoby K. P. rzekome bezpodstawne pomawianie oskarżonego.

Sąd a quo, prawidłowo uznał za wiarygodne również w przedmiotowej sprawie wyjaśnienia R. Z., który zaprzeczył, aby uczestniczył w kradzieży z włamaniem wspólnie z K. P.. Wyjaśnienia R. Z. potwierdzają wiarygodność wyjaśnień K. P. z postępowania przygotowawczego.

Bezprzedmiotowe są zatem twierdzenia obrońcy, iż sąd popełnił błąd w ustaleniach faktycznych, przyjmując, iż oskarżony był w miejscu zdarzenia oraz wypełnił swoim zachowaniem znamiona zarzucanego mu czynu, bowiem wyjaśnienia powyższych osób w sposób jednoznaczny wskazują, że Sąd meriti dokonał ustaleń rzetelnie i wedle wskazań wiedzy oraz doświadczenia życiowego. Wnioski dowodowe złożone dopiero w środku odwoławczym miały na celu wyłącznie przedłużenie postępowania.

Reasumując Sąd Okręgowy nie podzielił zarzutów apelacji obrońcy oskarżonego i oskarżonego uznając, że Sąd Rejonowy dokonał błędu w ustaleniach faktycznych. Sąd I instancji przeprowadził pełne postępowanie dowodowe, dokonując prawidłowej, zgodnej z zasadami logiki i doświadczenia życiowego oceny dowodów, która doprowadziła do poczynienia prawidłowej i trafnej oceny prawnej zachowania oskarżonego.

Prawidłowa jest też przyjęta przez Sąd I instancji kwalifikacja prawna przypisanego A. P. przestępstwa.

Sąd I instancji prawidłowo ustalił też i należycie ocenił stopień społecznej szkodliwości. Wymierzając oskarżonemu karę uwzględnił okoliczności obciążające, jakie po jego stronie występują, a także kierował się dyrektywami określonymi w art. 53 k.k., co jasno wynika z uzasadnienia wyroku, zaś argumenty tam przedstawione w pełni zasługują na uwzględnienie. Zasadniczymi okolicznościami obciążającymi była: wielokrotna uprzednia karalność oraz niekorzystny wynik wywiadu środowiskowego. Świadczy to o znacznym stopniu demoralizacji i konieczności zastosowania w stosunku do niego surowszych środków. Również fakt, iż oskarżony działał z zamiarem bezpośrednim wpływa na wysokość stopnia społecznej szkodliwości czynu, wskazuje bowiem na łatwość decydowania się na popełnienie przestępstwa i brak w tym zakresie jakichkolwiek hamulców moralnych.

Nie znajdując podstaw do uwzględnienia apelacji na mocy przepisów powołanych w części dyspozytywnej wyroku, orzeczono jak na wstępie.