Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Gliwicach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 lipca 2014 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach, Wydział VI Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Ewa Trzeja-Wagner

Sędziowie SSR del. Marcin Schoenborn

SSO Grażyna Tokarczyk (spr.)

Protokolant Marzena Mocek

przy udziale Andrzeja Zięby

Prokuratora Prokuratury Okręgowej

po rozpoznaniu w dniu 11 lipca 2014 r.

sprawy W. S. ur. (...) w B.,

syna K. i D.

oskarżonego z art. 242§1 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Gliwicach

z dnia 22 listopada 2013 r. sygnatura akt IX K 135/13

na mocy art. 437 § 1 kpk, art. 624 § 1 kpk

1. utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, uznając apelację za oczywiście bezzasadną;

2. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. K. C. kwotę 516,60 zł (pięćset szesnaście złotych i sześćdziesiąt groszy) obejmującą kwotę 96,60 zł (dziewięćdziesiąt sześć złotych i sześćdziesiąt groszy) podatku VAT, tytułem zwrotu nieuiszczonych kosztów obrony oskarżonego z urzędu w postępowaniu odwoławczym;

3. zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, wydatkami obciążając Skarb Państwa.

sygn. akt VI Ka 220/14

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Gliwicach wyrokiem z dnia 22 listopada 2013 roku sygn. akt IX K 135/13 uznał W. S. za winnego tego, że w dniu 07 stycznia 2011r wspólnie z innymi ustalonymi osobami wbrew zakazowi sądowemu zbiegł z (...) Oddziału Szpitala (...) w T., gdzie był osadzony na mocy wyroku Sądu Rejonowego w Brzesku z dnia 13.08.2008r., sygn. akt II K 154/08 ustalając, że oskarżony działał w porozumieniu z innymi ustalonymi osobami i czyn zakwalifikował jako przestępstwo z art. 242 § 4 kk i za to skazał go na karę 8 miesięcy pozbawienia wolności.

Obrońca oskarżonego zaskarżając wyrok w całości na jego korzyść zarzuciła błąd w ustaleniach faktycznych mający wpływ na treść wydanego orzeczenia poprzez ustalenie na podstawie nieprawidłowej oceny dowodów, iż oskarżony W. S. dopuścił się przestępstwa z art. 242 § 4 kpk, podczas, gdy z materiału dowodowego wynika, że oskarżony nie działał w porozumieniu z innymi osobami lecz samodzielnie; obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia, a w szczególności art. 4 kpk, art. 5 § 2 kpk, art. 7 kpk, nadto art. 410 kpk oraz art. 424 § 1 kpk; ponadto zarzut kary niewspółmierności kary, a z ostrożności procesowej naruszenie art. 242 § 4 kk poprzez jego błędne zastosowanie.

Apelująca wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez poprawienie błędnej kwalifikacji prawnej i przyjęcie, że czyn oskarżonego stanowi przestępstwo z art. 242 § 1 kk oraz złagodzenie wymierzonej kary ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył co następuje.

Apelacja obrońcy oskarżonego W. S. nie zasługuje na uwzględnienie, a kontrola odwoławcza przeprowadzonego przez Sąd I instancji postępowania dowodowego, zaskarżonego orzeczenia, jego uzasadnienia oraz analiza uzasadnienia środka odwoławczego wskazuje na trafność rozstrzygnięcia Sądu I instancji, co więcej, rozpoznając ten środek odwoławczy Sąd Okręgowy uznał apelację za bezzasadną i to w stopniu oczywistym. Sąd I instancji w sposób wyczerpujący uzasadnił również z jakich względów uznał, iż W. S. wyczerpał znamiona czynu zabronionego z art. 242 § 4 kk, o karze orzekając w sposób właściwy uwzględniający dyrektywy art. 53 kk i nast.

Odnosząc się do zarzutów apelacji wypada przypomnieć, że zarzut błędu w ustaleniach faktycznych nie może sprowadzać się do samej polemiki z ustaleniami sądu a quo wyrażonymi w uzasadnieniu zaskarżonego rozstrzygnięcia, lecz musi zmierzać do wykazania jakich konkretnie uchybień w zakresie logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego dopuścił się sąd w ocenie zebranego w sprawie materiału dowodowego (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10.05.2005 roku sygn. WA 12/05 OSNwSK 2005/1/949).

Z kolei przekonanie sądu o wiarygodności lub niewiarygodności określonych dowodów pozostaje pod ochroną zasady wyrażonej w art. 7 k.p.k. wtedy tylko, kiedy spełnione są warunki: ujawnienia całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 k.p.k.) w granicach respektujących zasadę prawdy obiektywnej (art. 2 § 2 k.p.k.), rozważenia wszystkich okoliczności zgodnie z zasadą określoną w art. 4 k.p.k. oraz wyczerpującego i logicznego - z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego - uzasadnienia przekonania sądu (art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k.) (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 14.12.2006 roku w sprawie III KK 415/06 OSNwSK 2006/1/2452).

Przepis art. 5 § 2 k.p.k. dotyczy z kolei wątpliwości, jakie może powziąć sąd orzekający (a nie strona) i dopiero gdyby sąd je powziął, a nie rozstrzygnął ich na korzyść oskarżonego, zasadny byłby zarzut naruszenia tego przepisu. (...). Zarzut naruszenia art. 7 k.p.k. wymaga wykazania wad w ocenie konkretnych dowodów dokonanej przez sądy orzekające, prowadzących do wniosku, iż ocena ta przekracza granice swobodnej (wyrok SN z 20.04.2004 r. sygn. V KK 332/03, OSNwSK 2004/1/751). W świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w szczególności wyjaśnień oskarżonego, nie wiadomo jakie wątpliwości miałby powziąć Sąd meriti, bo przecież nie może chodzić o odmienność zeznań i wyjaśnień, gdy stan faktyczny można ustalić w wyniku prawidłowej oceny dowodów, a taką przeprowadził Sąd orzekający.

Obraza prawa materialnego, do czego sprowadza się zarzut naruszenia art. 242 § 4 kk, polega na wadliwym jego zastosowaniu (lub niezastosowaniu) w orzeczeniu opartym na trafnych i niekwestionowanych ustaleniach faktycznych (wyrok SN z dnia 2007.11.28, sygn. II KK 172/07, LEX nr 351223). Skoro zatem obrońca w istocie kwestionuje ustalenia faktyczne, błędny jest w ten sposób zredagowany zarzut środka odwoławczego.

Podstawową dyrektywą wyrażonej w art. 410 kpk zasady bezpośredniości procesu karnego jest opieranie wyroku bezpośrednio i tylko na materiale przeprowadzonym - choćby i pośrednio - na rozprawie, co przecież nie oznacza, że Sąd ma opierać się na dowodach ocenionych krytycznie.

Z kolei art. 424 kpk reguluje zakres uzasadnienia wyroku, przy tym pamiętać trzeba, że fakt, iż podstawę wyroku może stanowić tylko całokształt okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego, nie oznacza, iż w treści uzasadnienia wyroku powinny być wyliczone wszystkie dowody. Podważanie tak dokonanej oceny sądu byłoby uzasadnione w wypadku stwierdzenia, że wśród zeznań świadków oraz innych dowodów, niewymienionych przez ten sąd konkretnie, były takie, których treść nie odpowiada tej ogólnej ocenie i mogłaby prowadzić do odmiennych wniosków ( w. SN z 20 kwietnia 1985 r., III KR 66/85, OSPiKA 11-12/1986, poz. 233). Takich argumentów w środku odwoławczym trudno się doszukać.

W zakresie dotyczącym globalnego powołania przez Sąd I instancji dowodów w oparciu, o które ustalił stan faktyczny, stwierdzić trzeba, że w sprawach o większym stopniu złożoności, znacznej liczbie dowodów, oczywista jest niedopuszczalność sumarycznego powoływania dowodów. W niniejszej sprawie materiał dowodowy był jednak nieobszerny i przejrzysty, stan faktyczny również jasny, zatem globalne przywołanie dowodów, których ocenę Sąd przedstawił w dalszej części uzasadnienia zaskarżonego wyroku, nie uniemożliwił Sądowi Okręgowemu przeprowadzenia kontroli odwoławczej.

Zatem naruszenia powołanych w środku odwoławczym zasad nie można się dopatrzeć się analizując przebieg postępowania, zapadły wyrok oraz pisemne motywy zaskarżonego orzeczenia.

Sąd I instancji przeprowadził wyczerpujące postępowanie dowodowe, dokonując wszechstronnej, skrupulatnej oceny zebranych dowodów, nie uchybiając zasadom wiedzy, logicznego rozumowania, ani doświadczenia życiowego, rzetelnie i szczegółowo ocenę tę przedstawiając w pisemnych obszernych motywach zaskarżonego orzeczenia.

W istocie apelacja sprowadza się do forsowania tezy, iż oskarżonemu przypisać można jedynie wypełnienie znamion art. 242 § 1 kk, co oderwane jest nawet od wyjaśnień W. S.. Na rozprawie w dniu 9 września 2013 r. w obecności obrońcy oskarżony wyjaśnił przecież: „Wyszliśmy ze szpitala w trzech, poszliśmy się zważyć, kolega pchnął drzwi i uciekliśmy. To było zaplanowane”.

Takie wyjaśnienia korelują z relacją A. W.. Wedle zeznań tego świadka pobyt oskarżonego i towarzyszy w części korytarza, gdzie stała waga, pomiędzy dwojgiem drzwi zabezpieczających Oddział był stosunkowo długi, świadek nawet wyszedł na chwilę, a sprawcy pozostali z pielęgniarką. Kiedy wrócił zauważył, że mężczyźni mieli ubrane buty i rękawiczki, co przekonuje o wcześniejszym planowaniu. Podobnie, jak i to, że oskarżony zażądał wydania karty magnetycznej, aby otworzyć zewnętrzne drzwi, a gdy świadek odmówił to R. S. popchnął silnie drzwi otwierając je naporem ciała. Wreszcie wspólne opuszczenie terenu Szpitala, podróż do G. tą sama taksówka przekonują o trafności ustaleń Sądu meriti. Z takimi korelują nawet wyjaśniania oraz zeznania R. S. i S. M., pomimo zaprzeczania porozumieniu. Nie uchybił przy tym Sąd orzekający regułom oceny dowodów odwołując się do zasad doświadczenia życiowego, które wskazane oceny wsparły.

Żadnego znaczenia dla dokonania ustaleń o porozumieniu sprawców nie ma fakt uprzedniego skazania pozostałych dwóch wedle kwalifikacji z art. 242 § 1 kk, obrońca zapomina o podstawowej zasadzie samodzielności jurysdykcyjnej Sądu, opartej o przepis art. 8 § 1 kpk. Nieprawidłowe orzeczenie w zakresie innego sprawcy nie tylko nie wiąże Sądu w niniejszej sprawie, ale nawet nie ma żadnej mocy dowodowej dla ustaleń w niniejszym postępowaniu, prócz faktu skazania konkretnych osób, za określone czyny.

Dlatego Sąd I instancji prawidłowo ustalił, że oskarżony działał również w porozumieniu z innymi osobami, takie właśnie zachowanie jest znamieniem typu kwalifikowanego.

Słusznie Sąd meriti wykazał, że uprzednia zmowa nie stanowi warunku koniecznego współsprawstwa, a wystarczy porozumienie osiągnięte w czasie wykonywania czynu wspólnymi siłami i świadome współdziałanie sprawców w realizacji znamion przestępstwa.

Podsumowując Sąd Okręgowy nie podzielił zarzutów apelacji obrońcy oskarżonego, ani wywodów uzasadnienia środka odwoławczego, uznając, że Sąd I instancji przeprowadził pełne postępowanie dowodowe, dokonując prawidłowej, zgodnej z zasadami logiki i doświadczenia życiowego oceny dowodów, która doprowadziła do poczynienia prawidłowych ustaleń faktycznych, a w konsekwencji trafnej oceny prawnej zachowania oskarżonego, który dopuścił się występku z art. 242 § 4 kk.

Sąd Okręgowy ocenił również, iż na akceptację zasługuje wymiar kary orzeczonej wobec W. S., pomimo wyartykułowania zarzutu apelacji w uzasadnieniu środka nie sposób doszukać się argumentów na jego poparcie, co wydaje się prowadzić do wniosku, że ową surowość wiąże obrońca jedynie z surowszą, niż życzenie apelacji kwalifikacją. Sąd I instancji prawidłowo wykazał, że kara 8 miesięcy pozbawienia wolności jest współmierna do stopnia zawinienia i społecznej szkodliwości czynu oskarżonego, na którego niekorzyść przemawia min. wielokrotna karalność, co istotne również za takie samo przestępstwo. Wprawdzie wyrok w tamtej sprawie zapadł i uprawomocnił się już po dokonaniu obecnie osądzonego przestępstwa, ale odnosił się do przestępstwa popełnionego w dniu 29 maja 2010 r.- zatem kilka miesięcy wcześniej, a co więcej również wspólnie i w porozumieniu z R. S.. Kara 8 miesięcy pozbawienia wolności nadal pozostaje w dolnych granicach ustawowego zagrożenia, nie może zatem uchodzić za surową, szczególnie w świetle negatywnej prognozy społeczno kryminologicznej oskarżonego, który wielokrotnie naruszał porządek prawny, lekceważył wyroki Sądów, nadużywał zaufania związanego ze stosowaniem środków probacyjnych, a wreszcie dwukrotnie samo uwolnił się.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy utrzymał zaskarżony wyrok w mocy.