Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Gliwicach

POSTANOWIENIE

Dnia 18 listopada 2014 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach III Wydział Cywilny Odwoławczy
w następującym składzie :

Przewodniczący - Sędzia SO Danuta Pacześniowska

SO Andrzej Dyrda (spr.)

SR (del.) R. T.

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 18 listopada 2014 r. w G.

sprawy egzekucyjnej z wniosku wierzyciela E. S.

przeciwko dłużnikowi J. S. (S.)

o świadczenie pieniężne

w przedmiocie skargi dłużnika na postanowienie Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Rybniku T. W. z dnia 25 marca 2013 roku w sprawie o sygn. KM 1005/13 w części dotyczącej ustalenia kosztów postępowania egzekucyjnego

na skutek zażalenia dłużnika

na postanowienie Sądu Rejonowego w Rybniku

z dnia 25 kwietnia 2014 r., sygn. akt II Co 846/13

postanawia :

oddalić zażalenie.

SSR (del.) Roman Troll SSO Danuta Pacześniowska SSO Andrzej Dyrda

UZASADNIENIE

Zaskarżonym postanowieniem z dnia 25 kwietnia 2014r. Sąd Rejonowy w Rybniku oddalił skargę dłużnika J. S. na czynność Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Rybniku T. W. z dnia 25 marca 2013r. w sprawie KM 1005/13 w części dotyczącej ustalenia kosztów postępowania egzekucyjnego, stwierdzając, że ustalone koszty postępowania egzekucyjnego w wysokości 369,33 zł są prawidłowe i mają podstawę w art. 49 ust. 1 i art. 39 ust. 2 pkt 6 i 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. o komornikach sądowych i egzekucji- (tekst jednolity: Dz.U. z 2011r. Nr 231, poz. 1376 z późniejszymi zmianami).

Zażalenie na to postanowienie wniósł dłużnik, podnosząc, że opłata stosunkowa jest uzależniona od nakładu pracy komornika oraz wartości realnie wyegzekwowanego roszczenia. Powołując się na stanowisko wyrażone przez Trybunał Konstytucyjny w jednym z orzeczeń, podniósł, że w niniejszej sprawie opłata ta jest zawyżona.

Na tych podstawach wniósł o zmianę postanowienia w sposób który obniży wysokość opłaty pobranej przez komornika do wysokości rzeczywiście poniesionego przez niego nakładu pracy i proporcjonalny do wysokości ściągniętego roszczenia.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 43 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. o komornikach sądowych i egzekucji (tekst jednolity: Dz.U. z 2011r. Nr 231, poz. 1376 z późniejszymi zmianami) za prowadzenie egzekucji i inne czynności wymienione w ustawie komornik pobiera opłaty egzekucyjne. Wysokość tej opłaty określa na podstawie regulacji wskazanych w rozdziale 7 ustawy o komornikach sądowych i egzekucji. W niniejszym przypadku zastosowanie miał art. 49 ust. 1 tej ustawy, zgodnie z którym, w sprawach o egzekucję świadczeń pieniężnych komornik pobiera od dłużnika opłatę stosunkową w wysokości 15% wartości wyegzekwowanego świadczenia, jednak nie niższej niż 1/10 i nie wyższej niż trzydziestokrotna wysokość przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego. Jednakże w przypadku wyegzekwowania świadczenia wskutek skierowania egzekucji do wierzytelności z rachunku bankowego, wynagrodzenia za pracę, świadczenia z ubezpieczenia społecznego jak również wypłacanych na podstawie przepisów o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, zasiłku dla bezrobotnych, dodatku aktywizacyjnego, stypendium oraz dodatku szkoleniowego, komornik pobiera od dłużnika opłatę stosunkową w wysokości 8% wartości wyegzekwowanego świadczenia, jednak nie niższej niż 1/20 i nie wyższej niż dziesięciokrotna wysokość przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego. Opłatę tą, zgodnie z art. 49 ust. 1a ustawy o komornikach sądowych i egzekucji, komornik ściąga opłatę od dłużnika proporcjonalnie do wysokości wyegzekwowanego świadczenia.

W przedmiotowej sprawie, Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym w Rybniku T. W., wyegzekwował całą wierzytelności, w związku z tym, należna mu opłata została ustalona w oparciu o art. 49 ust. 1 ustawy o komornikach sądowych i egzekucji. Opłata ta, wobec wysokości dochodzonego roszczenia, została ustalona w wartości minimalnej, tj. 1/10 przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego. Ustalona przez komornika opłata egzekucyjna w kwocie 297,47 zł była zatem prawidłowa.

Nadto, zgodnie z art. 39 ust. 1 ustawy o komornikach sądowych i egzekucji, komornikowi należy się zwrot wydatków gotówkowych poniesionych w toku egzekucji tylko w zakresie określonym ustawą. Wydatkami tymi, zgodnie art. 39 ust. 2 są:

1)należności biegłych;

2)koszty ogłoszeń w pismach;

3)koszty transportu specjalistycznego, przejazdu poza miejscowość, która jest siedzibą komornika, przechowywania i ubezpieczania zajętych ruchomości;

4)należności osób powołanych, na podstawie odrębnych przepisów, do udziału w czynnościach;

5)koszty działania komornika, o których mowa w art. 8 ust. 11, poza terenem rewiru komorniczego;

6)koszty doręczenia środków pieniężnych przez pocztę lub przelewem bankowym;

7)koszty uzyskiwania informacji niezbędnych do prowadzenia postępowania egzekucyjnego lub wykonania postanowienia o udzieleniu zabezpieczenia;

8)koszty doręczenia korespondencji, za wyjątkiem kosztów doręczenia stronom zawiadomienia o wszczęciu egzekucji bądź postępowania zabezpieczającego.

Zakwalifikowane przez komornika wydatki były uzasadnione, gdyż mieściły się w art. 39 ust. 2 pkt 6 i 8 ustawy komornikach sądowych i egzekucji. Opłata od przelewu stanowiąca wydatek określony w art. 39 ust. 2 pkt 6 ustawy komornikach sądowych i egzekucji w została ustalona na kwotę 90 groszy, natomiast koszty doręczenia 14 korespondencji wyniosły 62,70 zł.

Uznać zatem należało, że ustalone przez komornika opłata egzekucyjna oraz wydatki egzekucyjne były prawidłowy, co czyniło, zarówno skargę jak i zażalenie, bezzasadnym.

Na marginesie należy wskazać, że obecna regulacja prawna art. 49 ustawy o komornikach sądowych i egzekucji uwzględnia miarkowanie opłaty egzekucyjnej, co było postulowane Trybunał Konstytucyjny w wielu orzeczeniach (m.in.: wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 17 maja 2005r., P 6/04; wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 maja 2006r., P 18/05), natomiast wobec jej ustalenia na poziomie minimalnym, co zaznaczono powyżej, nie było podstaw do jej miarkowania w oparciu o art. 49 ust. 7 – 10 ustawy o komornikach sądowych i egzekucji.

Wobec powyższego należało orzec jak w sentencji po myśli art. 385 k.p.c. w związku z art. 13 § 2 k.p.c.

SS R (del.) R. T. SSO Danuta Pacześniowska SSO Andrzej Dyrda