Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Gliwicach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 stycznia 2018 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach III Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący - Sędzia SO Teresa Kołeczko - Wacławik

Protokolant Aldona Kocięcka

po rozpoznaniu w dniu 11 stycznia 2018 r. w Gliwicach na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Banku (...) Spółki Akcyjnej

w W.

przeciwko E. L. (L.)

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanej

od wyroku Sądu Rejonowego w Gliwicach

z dnia 10 października 2016 r., sygn. akt II C 2294/15

oddala apelację.

SSO Teresa Kołeczko - Wacławik

Sygn. akt III Ca 1547/17

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z 10 października 2016r. Sąd Rejonowy zasądził od pozwanej E. L. na rzecz powódki (...) Banku (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwotę 5.178,46 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP w stosunku rocznym, z tym, że od dnia 1 stycznia 2016 roku nie wyższymi niż odsetki maksymalne za opóźnienie, liczonymi od dnia 24 kwietnia 2015 roku do dnia zapłaty (pkt 1); umorzył postępowanie w pozostałym zakresie (pkt 2) i orzekł o kosztach postępowania (pkt 3).

Sąd Rejonowy ustalił, że 24 czerwca 2014 r. strony zawarły umowę, na podstawie której powód udzielił pozwanej kredytu odnawialnego w rachunku oszczędnościowo- rozliczeniowym o nr (...) na cele konsumpcyjne w formie limitu kredytowego w kwocie 5 tys. zł. Pozwana jako posiadacz rachunku zobowiązała się do wnoszenia systematycznych wpływów pieniężnych na ww. rachunek oszczędnościowo- rozliczeniowy w wysokości nie niższej niż określona przez posiadacza rachunku we wniosku kredytowym. Wypłata z rachunku przekraczająca wolne środki w ramach przyznanego limitu kredytowego powodowała powstanie niedopuszczalnego salda debetowego. Od kwoty zadłużenia z tytułu niedopuszczalnego salda debetowego powód pobierał wedle umowy odsetki równe czterokrotności wysokości stopy kredytu lombardowego NBP. Powód był uprawniony do zmiany wysokości tego oprocentowania od zadłużenia przeterminowanego w sposób odpowiedni do zmiany przepisów prawa powszechnie obowiązującego dotyczących odsetek maksymalnych. Wedle umowy w następnym dniu po upływie okresu wypowiedzenia umowy całe zadłużenie z tytułu udzielonego kredytu wraz z odsetkami i powstałymi opłatami staje się zadłużeniem wymagalnym i przeterminowanym. Od takiego zadłużenia z tytułu udzielonego kredytu powód był uprawniony stosownie do ww. umowy do pobrania odsetek według zmiennej stopy procentowej równej czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP. Pismem z 22 stycznia 2015 r. powód zgodnie z postanowieniami ww. umowy kredytu odnawialnego do ww. rachunku oszczędnościowo-rozliczeniowego wypowiedział tę umowę z powodu przekroczenia limitu z zachowaniem dwumiesięcznego okresu wypowiedzenia. Zaznaczono w piśmie o wypowiedzeniu, że po terminie wypowiedzenia przez powoda umowy kredytu odnawialnego rachunek oszczędnościowo – rozliczeniowy zostanie przekształcony w rachunek oszczędnościowo – rozliczeniowy bez dopuszczalnego salda debetowego. W dniu 17 listopada 2015 r. strony zawarły umowę rachunku oszczędnościowo-rozliczeniowego P., w której powodowy bank zobowiązał się względem pozwanej jako posiadacza rachunku do otwarcia i prowadzenia rachunku oszczędnościowo- rozliczeniowego P. o numerze (...) i świadczenia na rzez posiadacza rachunku kompleksowej indywidualnej obsługi w ramach programu bankowości osobistej P.. Warunkiem korzystania przez posiadacza rachunku z obsługi w ramach programu P. było zapewnienie na rachunkach oszczędnościowych prowadzonych przez powoda średniomiesięcznych wpływów w wysokości co najmniej 10 tys. zł. Zadłużenie pozwanej względem powoda z ww. umowy kredytu odnawialnego wynosi tytułem należności głównej 5.178,46 zł. Pismem z 13 marca 2015 r. wysłanym przez powoda i odebranym przez pozwaną 20 marca 2105 r. powód wezwał pozwaną do zapłaty niespłaconego kredytu w kwocie 5.178,46 zł wraz z należnościami ubocznymi, ale bezskutecznie.

W tych okolicznościach sąd po pierwsze wskazał, iż umorzył postępowanie na zasadzie art. 355 kpc w zw. z art. 203 kpc w zakresie w jakim powód cofnął pozew ze zrzeczeniem się roszczenia. Zważył, iż powództwo w zakresie w jakim powód podtrzymywał żądanie pozwu po częściowym cofnięciu pozwu zasługiwało na uwzględnienie w świetle art. 3 ust. 2 pkt 5 ustawy z 12 maja 2001 r. o kredycie konsumenckim (Dz.U. Nr 126, poz. 715 ze

zm.). Postępowanie dowodowe wykazało, że pozwana posiada względem powoda zadłużenie w wysokości 5.178,46 zł. Powód stosownie do spoczywającego na nim ciężaru dowodowego (art. 6 kc) wykazał zasadność roszczenia i co do zasady i co do wysokości. Pozwana nie ustosunkowała się w ogóle do dokumentów przedłożonych przez powoda, w toku postępowania sądowego, a w konsekwencji nie wykazała, aby spłaciła zadłużenie wynikające z umowy kredytu odnawialnego. Dalej ocenił sąd, iż nietrafny jest zarzut przedawnienia podniesiony przez pozwaną. Ze względu na brak przepisu szczególnego zastosował sąd termin przedawnienia 3-letni, albowiem powód jako bank dochodzi roszczeń związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą (art. 118 kc). Podniósł sąd, że termin wypowiedzenia umowy wynosił dwa miesiące (§ 18 ust. 3 pkt 2 umowy kredytu odnawialnego k. 113), a powód kierował do pozwanej przedsądowe wezwanie do zapłaty z 13 marca 2015 r. doręczone pozwanej (k. 58-60), co było próbą polubownego załatwienia sporu. Okres wypowiedzenia umowy – zgodnie z umową upłynął po dwóch miesiącach od doręczenia pisma o wypowiedzeniu, zaś pismo doręczono pozwanej 30 stycznia 2014r. Oznacza to, że termin wypowiedzenia upłynął 31 marca 2014r. W związku z tym pozwana popadła w opóźnienie w zapłacie, stąd sąd zasądził odsetki (stosownie do żądania pozwu) od 24 kwietnia 2015 r. do dnia zapłaty. Z tych względów sąd o odsetkach orzekł na podstawie art. 481 § 1 kc i art. 481 § 2(1) kc. Sąd stosunkowo rozdzielił koszty procesu na zasadzie art. 100 kpc.

W apelacji pozwana zaskarżyła wyrok w punkcie 1 i 3. Zarzuciła mające wpływ na wynik sprawy naruszenie przepisów prawa procesowego, a to art. 6 kc poprzez przyjęcie, że strona powodowa wykazała zasadność i wysokość roszczenia, podczas gdy powód nie przedstawił dowodów, które pozwoliłyby na uznanie, iż roszczenie zostało wykazane; art. 233§1 kpc poprzez przekroczenie granicy swobodnej oceny dowodów i uznanie, iż oświadczenie powódki zawarte w pozwie jest wystarczające dla wykazania faktu rzekomego zawarcia umowy pomiędzy stronami.

Na tej podstawie wnosiła o zmianę wyroku poprzez oddalenie powództwa i zasądzenia kosztów postępowania wedle norm przepisanych, ewentualnie uchylenia wyroku i przekazania sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie.

Sąd pierwszej instancji poczynił w niniejszej sprawie prawidłowe ustalenia faktyczne, które Sąd Okręgowy w całości podzielił, uznając je za podstawę faktyczną rozstrzygnięcia.

Wbrew zarzutom apelacji, Sąd Rejonowy dokonał właściwej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, mieszczącej się w ramach art. 233 § 1 k.p.c. Skuteczne postawienie zarzutu naruszenia powyższego przepisu wymaga wykazania, że przy ocenie dowodów doszło do uchybienia podstawowym regułom służącym ocenie wiarygodności i mocy poszczególnych dowodów, tj. regułom logicznego myślenia, zasadzie doświadczenia życiowego i właściwego kojarzenia faktów

Wskazać należy, że argumenty zawarte w treści apelacji są jedynie polemiką z prawidłowym stanowiskiem Sądu I instancji. Strona skarżąca nie przedstawia w środku zaskarżenia żadnych merytorycznych argumentów pozwalających na zmianę zaskarżonego orzeczenia w postulowanym przez stronę kierunku.

Wbrew zarzutom pozwanej, iż Sąd Rejonowy nie naruszył art. 233 k.p.c. poprzez przyjęcie, iż dokumenty przedłożone przez powoda są dowodem istnienia zadłużenia, w ocenie Sądu II instancji dokumenty zgromadzone w sprawie były wystarczającą podstawą do stwierdzenia zasadności i wysokości roszczenia powoda.

Powód przedłożył dokumenty w postaci umów kredytowych i wyciągów z ksiąg bankowych oraz korespondencji kierowanej do pozwanej. Sąd pierwszej instancji ustalając treść łączącego strony stosunku zobowiązaniowego, fakt jego wypowiedzenia, oraz istniejącą wysokość zadłużenia z tytułu kapitału, opierał na dokumentach złożonych przez powoda, a to umowie kredytu odnawialnego z 24 czerwca 2014r., zestawieniu operacji od 4 sierpnia 2014r. do 31 maja 2016r. Treść tych dokumentów wskazuje na istnienie i wysokość zobowiązania pozwanej. Sąd Rejonowy prawidłowo uznał, iż dowody te są wiarygodne. W istocie ich prawdziwość nie została podważona przez skarżącą. Zasadniczo ciężar udowodnienia faktu spoczywa zgodnie z art. 6 k.c. na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Obowiązek ten nie jest bezwzględny i w określonych sytuacjach to na stronie przeciwnej ciąży obowiązek wykazania określonych faktów, w szczególności jeśli dotyczą one okoliczności negatywnych. Skoro zatem powód twierdzi, iż pozwany nie zapłacił określonej sumy z łączącego strony stosunku prawnego i na tę okoliczność przedstawia określone dowody, to na stronie pozwanej spoczywa ciężar udowodnienia, iż zapłata nastąpiła. W niniejszej sprawie pozwana nie przedstawiła dowodów zapłaty. Na rozprawie w dniu 17 czerwca 2016r. celem umożliwienia pozwanej ustosunkowania się do złożonych dokumentów sąd wezwał ją do osobistego stawiennictwa celem przesłuchania w charakterze strony pod rygorem pominięcia dowodu z przesłuchania w charakterze strony, czego skarżąca zaniechała. Ciężar dowodu co do faktu zapłaty długu w całości lub w części który mógłby zostać podnoszony w ramach obrony przed zapłatą, na zasadzie art. 6 k.c. spoczywał zatem na pozwanej.

Nie jest wystarczające do zaprzeczenia powyższej oceny twierdzenie pozwanej, iż powód nie udowodnił określonej okoliczności, bowiem oparł swoje twierdzenia na oświadczeniu, dokumencie w postaci faktury, innej umowie zawartej pomiędzy stronami. Ocena czy dany fakt został udowodniony należy bowiem do Sądu zgodnie z kryteriami określonymi w ustawie, a istotne fakty dla rozstrzygnięcia w postaci podstawy roszczenia, braku zapłaty i wymagalności zadłużenia zostały wykazane. Tym samym uzasadnione było stanowisko Sądu Rejonowego, który przyjął za udowodnioną zasadność i wysokość należnego powodowi roszczenia.

Z uwagi na powyższe, na podstawie art. 385 k.p.c., Sąd Okręgowy orzekł, jak w sentencji.

SSO Teresa Kołeczko-Wacławik