Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Gliwicach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 2 grudnia 2015 roku

Sąd Okręgowy w Gliwicach Wydział II Cywilny Ośrodek (...) w R.

w składzie:

Przewodniczący: SSO Elżbieta Gawlik

Ławnicy:

/

Protokolant: Hanna Świątek

po rozpoznaniu w dniu 2 grudnia 2015 roku w Rybniku

sprawy z powództwa M. P.

przeciwko (...) S.A. w W.

o zapłatę

1)  zasądza od pozwanego na rzecz powódki kwotę 95.000 zł (dziewięćdziesiąt pięć tysięcy złotych) z ustawowymi odsetkami od dnia 19.03.2014 roku;

2)  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

3)  ustala odpowiedzialność pozwanego (...) S.A. w W. na przyszłość za skutki wypadku, jakiemu uległa powódka w dniu 28.12.2013 roku w J.;

4)  zasądza od pozwanego na rzecz powódki kwotę 2.170,20 zł (dwa tysiące sto siedemdziesiąt 20/100 złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;

5)  nakazuje pobrać od powódki na rzecz Skarbu Państwa Sądu Okręgowego w Gliwicach Ośrodka (...) w R. z zasądzonego na jej rzecz roszczenia kwotę 1864,60 zł (jeden tysiąc osiemset sześćdziesiąt cztery 60/100 złotych) tytułem zwrotu kosztów sądowych;

6)  nakazuje pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa Sądu Okręgowego w Gliwicach Ośrodka (...) w R. kwotę 7.458,40 zł (siedem tysięcy czterysta pięćdziesiąt osiem 40/100 złotych) tytułem zwrotu kosztów sądowych.

Sygn. akt II C 66/15

UZASADNIENIE

Powódka M. P. wniosła. pozew o zapłatę żądając zasądzenia od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w W. na jej rzecz kwoty 110.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 19 marca 2014 r. tytułem dopłaty do zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę, ustalenia odpowiedzialności pozwanego za przyszłość za skutki wypadku drogowego z dnia 28 grudnia 2013 r. oraz zasądzenia od pozwanego na jej rzecz kosztów procesu według norm przepisanych. W uzasadnieniu podniosła, że w wyniku wypadku komunikacyjnego w dniu 28 grudnia 2013 r. doznała wieloodłamowego złamania części bocznej kości krzyżowej po prawej, złamania gałęzi górnej i dolnej kości łonowej prawej, złamania gałęzi górnej kości łonowej lewej, złamania nasady dalszej kości promieniowej prawej bez przemieszczenia, złamania kąta żuchwy po stronie prawej bez przemieszczeń, stłuczenia płuca prawego, rany i otarcia podudzia lewego, po czym okazało się, że ze względu na podwójne złamanie miednicy nie będzie mogła rodzić naturalnie. Wskazała, iż doznane obrażenia bardzo mocno wpłynęły na jej codzienne życie, stała się osobą niezdolną do samodzielnego funkcjonowania, wymagającą pomocy osób trzecich w wykonywaniu podstawowych czynności życia codziennego. Została wyeliminowana z życia domowego, a przede wszystkim towarzyskiego, co spowodowało u niej załamanie emocjonalne i poczucie wykluczenia. Cierpi na silną bezsenność, brak pewności siebie, jest mocno rozkojarzona oraz nerwowa i wycofana społecznie.

Pozwany (...) Spółka Akcyjna w W. wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powódki na jego rzecz kosztów postępowania. W uzasadnieniu podniósł, że przyznał powódce zadośćuczynienie w łącznej wysokości 35.000 zł , a ustalając wysokość zadośćuczynienia uwzględnił wszystkie podmiotowo i przedmiotowo istotne okoliczności. Uwzględnił także , że lekarz wskazał istnienie pozytywnej prognozy leczniczej, zgodnie z którą podjęte zabiegi prowadzą do całkowitego wyleczenia powódki oraz jej powrotu do wykonywania czynności dnia codziennego. Wypłacona kwota stanowi zatem kwotę znaczącą, adekwatną do bólu, cierpień i krzywd powódki.

Po zapoznaniu się z opinią biegłych sądowych powódka rozszerzyła powództwo wnosząc o zasądzenie od pozwanego na jej rzecz dodatkowo kwoty 5.894 zł tytułem kosztów opieki, bowiem, zgodnie z opinią biegłych, wymagała opieki osób trzecich przez okres sześciu miesięcy: przez pierwsze trzy miesiące opieka miała być sprawowana sześć godzin dziennie, przez następne trzy miesiące -cztery godziny dziennie. Przyjmując stawkę 7 zł za jedną godzinę opieki stosowaną w domach opieki jej koszt winien wynieść 6.300 zł, od tej kwoty należy jednak odjąć przyznaną przez pozwanego z tego tytułu kwotę 406 zł.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 28 grudnia 2013 r. w J. na ul. (...) kierująca pojazdem marki F. (...) o nr rej. (...) M. K. wykonując skręt w lewo z ul. (...) w ul. (...) nie udzieliła pierwszeństwa przejazdu jadącemu w kierunku R. ul. (...) kierującemu samochodem osobowym marki V. (...) o nr rej. (...) S. S..

okoliczność bezsporna

W wyniku tego zdarzenia powódka podróżująca samochodem marki F. (...) doznała obrażeń, a druga pasażerka będąca koleżanką powódki poniosła śmierć. Powódka z miejsca wypadku została przetransportowana do Wojewódzkiego Szpitala (...) w R., gdzie przebywała na Oddziale Urazowo – Ortopedycznym od dnia 28 grudnia 2013 r. do 19 stycznia 2014 r. z rozpoznaniem: wieloodłamowe złamanie części bocznej kości krzyżowej po prawej, złamanie gałęzi górnej i dolnej kości łonowej prawej, złamanie gałęzi górnej kości łonowej lewej, złamanie nasady dalszej kości promieniowej prawej bez przemieszczenia, złamanie kąta żuchwy po stronie prawej bez przemieszczeń, stłuczenie płuca prawego, rana i otarcie podudzia lewego. W trakcie hospitalizacji zastosowano obserwację, leczenie zachowawcze preparatami krwi, leczenie przeciwbólowe, przeciwzakrzepowe, antybiotykoterapię, płynoterapię. Powódka nie była w stanie spożywać posiłków. Była karmiona przez matkę przecieranymi sokami, które ta wlewała córce do ust kubkiem; ile udało się jej wlać tyle córka spożyła, gdyż twarz miała sztywną. Nie potrafiła samodzielnie załatwiać potrzeb fizjologicznych. Kończynę górną zaopatrzono jej w szynę przedramienną. Wykonano konsultacje neurologiczne, chirurgiczne, anestezjologiczne oraz konsultację przez chirurgia szczękowo – twarzowego. Powódka została zakwalifikowana do operacyjnego leczenia złamania kąta żuchwy i przetransportowana do dalszego leczenia na Oddziale (...) Szczękowo – Twarzowej Szpitala (...) w K., gdzie przebywała od 19 do 23 stycznia 2014 r. z rozpoznaniem: złamanie żuchwy w kącie po stronie prawej bez przemieszczenia, ząb zatrzymania 48 w szczelinie złamania, niestabilne złamanie miednicy, złamanie kości nadgarstka po stronie prawej zaopatrzone opatrunkiem ortopedycznym. W dniu 20 stycznia 2014 r. w znieczuleniu ogólnym wykonano u powódki zabieg osteosyntezy stabilnej złamania żuchwy płytką 5-oczkową i 4 śrubami sys. M. 2.0 oraz usunięto ząb 48. W dniu 23 stycznia 2014 r. powódka została wypisana z placówki medycznej z zaleceniami dalszego leczenia w Poradni P., diety płynnej przez okres 8 tygodni, koniecznością stosowania zimnych okładów, mechanoterpii, kontroli żywotności zęba 47 oraz antybiotykoterapii. Gdy wróciła ze szpitala do domu, początkowo nie chodziła, nie potrafiła się umyć, samodzielnie skorzystać z łazienki, była opuchnięta, bardzo schudła. Od 14 stycznia do 6 marca 2014 r. leczyła się w Poradni (...) Szczękowo – Twarzowej. Od 17 stycznia do 13 kwietnia 2014 r. leczyła się w Poradni (...) Urazowo – Ortopedycznej w R.. Po zakończeniu leczenia miała dziesięć zabiegów rehabilitacyjnych miednicy.

dowód: notatka urzędowa Komendy Miejskiej Policji w R. o wypadku drogowym z dnia 28 grudnia 2013 r. k. 14-15, karta informacyjna leczenia szpitalnego z dnia 19 stycznia 2014 r. k. 16-17, karta informacyjna udzielonego świadczenia medycznego w izbie przyjęć z dnia 8 stycznia 2014 r. k.18-19, karta wizyty z dnia 14 stycznia 2014 r. k. 20-21, skierowanie do (...) z dnia 23 stycznia 2014 r. k.22, karta wypisowa z dnia 28 stycznia 2014 r. k.23, karta wizyty z dnia 29 stycznia 2014 r. k.24, skierowanie do (...) z dnia 29 stycznia 2014 r. k.25, historia zdrowia i choroby z (...) wraz z receptą k.26-28, karta wizyty z dnia 13 lutego 2014 r. k.29-30, zaświadczenie lekarskie z dnia 6 marca 2014 k. 31, karta wizyty z dnia 6 marca 2014 r. k.32, skierowanie na zabiegi fizjoterapeutyczne z dnia 17 marca 2014 r. k. 33, recepta z dnia 18 marca 2014 r. i z dnia 7 kwietnia 2014 r. k.34-35, historia choroby powódki z (...) Publicznego Szpitala (...) w K. k. 69-95, historia choroby powódki z Wojewódzkiego Szpitala (...) w R. k. 96-140

Powódka w dniu wypadku miała 22 lata. Przed wypadkiem nie miała problemów zdrowotnych, nie odczuwała żadnych dolegliwości bólowych. Była osobą zdrową i aktywną. W związku z wypadkiem doszło u niej do powstania trwałego uszczerbku na zdrowiu w wysokości 35 %. Doznane obrażenia bardzo mocno wpłynęły na jej codzienne życie, stała się osobą niezdolną do samodzielnego funkcjonowania, wymagającą pomocy osób drugich w wykonywaniu podstawowych czynności życia codziennego. Została wyeliminowana z życia domowego, a przede wszystkim towarzyskiego, co spowodowało u niej załamanie emocjonalne i poczucie wykluczenia. Cierpienia fizyczne powódki związane z urazem i okresem rekonwalescencji były znaczne przez okres sześciu miesięcy. W tym czasie wymagała pomocy osób drugich - przez pierwsze trzy miesiące w wymiarze sześć godzin na dobę, przez kolejne trzy w wymiarze czterech godzin na dobę. Obecnie powódka ma 24 lata. Ukończyła Policealne Studium na kierunku fotografii w K.. Pracuje na pół etatu jako ekspedientka w sklepie odzieżowym, została awansowana na stanowisko „koordynatora”, z którego jednak, z uwagi na stan zdrowia, będzie musiała zrezygnować, gdyż praca na tym stanowisku wiąże się z większym wysiłkiem fizycznym. Aktualnie nadal odczuwa skutki wypadku. W szczęce ma pozostawione śruby. Pojawiają się rany w ustach. Ma krzywo zrośniętą miednicę i żebra. Występują u niej niewielkie zaburzenia statyki i dynamiki utrudniające wykonywanie pracy zawodowej oraz niektórych aktywności fizycznych jak bieganie, długie chodzenie. Cierpi na bóle i zawroty głowy, bóle szczęki oraz ból w miejscach doznanych złamań. Występują u niej bóle miednicy nasilające się po dłuższym staniu, chodzeniu, dolegliwości bólowe ze strony żuchwy na zmianę pogody oraz po dłuższym żuciu bardziej gęstych i twardych pokarmów. W sferze fizycznej rokowania na przyszłość są dobre, aczkolwiek powódkę czeka zabieg usunięcia materiału zespalającego z żuchwy, a następstwa urazu miednicy, które zaburzają statykę i dynamikę mogą skutkować przyspieszonym rozwojem zmian zwyrodnieniowych i z czasem nasilać się. Przebyte złamanie kości łonowej może stanowić przeciwwskazanie do porodu siłami natury. Wypadek miał także wpływ na sferę psychiczną powódki. Powódka cierpi na silną bezsenność, brak pewności siebie, jest mocno rozkojarzona oraz nerwowa i wycofana społecznie. Utrzymują się u niej także zaburzenia w postaci nadmiernej reaktywności emocjonalnej, wzmożonego pobudzenia i rozdrażnienia, płaczliwości, labilności emocjonalnej, zaburzeń snu, intruzji, szczególnie wyraźnych i uporczywych w treści snów, zachowań unikających, obniżenia koncentracji uwagi, zwiększonej podatności na rozproszenie, skłonności do izolowania się, sprzecznej z cechami osobowości oraz zaburzeń nastroju. Ujawniła się u niej również, nie występująca w takim stopniu skłonność do reagowania niepokojem, ciągłego doświadczania napięć, reakcji lękowych o charakterze zaburzeń adaptacyjnych (reaktywnych). Powoduje to rozstrój psychiczny, a w konsekwencji cierpienie psychiczne. Powódka nieustannie podejmuje działania w celu powrotu do aktywnego życia, powoduje to jednak przekraczanie wydolności fizycznej i psychicznej. Reakcje na stres są uzewnętrznione i silnie represjonowane, co w konsekwencji prowadzić może do głębszych zaburzeń psychosomatycznych. W przypadku dalszego utrzymywania się wyżej wymienionych zaburzeń możliwe jest wystąpienie pogorszenia stanu zdrowia. Wskazane jest uzyskanie wsparcia psychologicznego. Dysfunkcje emocjonalne nie występowały u powódki w tej postaci przed wypadkiem. Mają charakter reaktywny, powodują cierpienia psychiczne, wpływają także negatywnie na funkcjonowanie poznawcze, co może w przyszłości mieć znaczenie dla wykonywania pracy zawodowej. Utrzymywanie się zaburzeń już w przewidywanym okresie spontanicznej poprawy wskazuje na ich długotrwałość.

dowód: opinia sądowo – lekarska z dnia 11 lipca 2015 r. k. 156-160, zeznania świadka M. S. na rozprawie w dniu 15 kwietnia 2015 r., zeznania powódki na rozprawie w dniu 2 grudnia 2015 r.

Odpowiedzialność cywilnoprawną za skutki wyżej opisanego wypadku z dnia 28 grudnia 2013 r. ponosi jako ubezpieczyciel pozwany (...) Spółka Akcyjna w W. (nr polisy: (...)).

okoliczność bezsporna

Pismem z dnia 7 lutego 2014 r. powódka zgłosiła (...) Spółce Akcyjnej w W. roszczenie o zapłatę kwoty 230.000 zł tytułem zadośćuczynienia w związku ze zdarzeniem z dnia 28 grudnia 2013 r.

Pismem z dnia 19 marca 2014 r. oraz z dnia 8 sierpnia 2014 r. pozwany uznał zasadność roszczenia i wypłacił powódce kwotę 35.000 zł tytułem zadośćuczynienia ustalając 20 % uszczerbek na zdrowiu oraz koszty przejazdów, leczenia, opieki i zniszczonych lub uszkodzonych rzeczy w łącznej kwocie 1.843,30 zł.

dowód: pismo pozwanego z dnia 19 marca 2014 r. k. 36-37, ocena kompleksowa OC z dnia 21 lutego 2014 r. k. 38-45, akta szkodowe nr PL (...)

Przy ocenie materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie Sąd kierował się zasadą swobodnej oceny dowodów wyrażoną w art. 233 § 1 k.p.c.

Skutki wypadku Sąd ustalił w oparciu o zeznania powódki i świadka M. S., które w ocenie Sądu w znacznej mierze przedstawiają rzeczywisty obraz okoliczności zdarzeń będących przedmiotem niniejszego postępowania.

Spór między stronami dotyczył zakresu, dolegliwości i trwałości skutków wypadku, czego konsekwencją jest rozbieżność stanowisk co do wysokości zadośćuczynienia należnego powódce w związku z doznaną krzywdą. Pozwany podnosił, że wypłacił powódce zadośćuczynienie w łącznej wysokości 35.000 zł i w jego ocenie dochodzenie dalej idących świadczeń jest niezasadne. Powódka natomiast podnosiła, iż wypłacone zadośćuczynienie nie rekompensuje w całości jej krzywdy.

W szczególności Sąd oparł się na opinii biegłego sądowego z zakresu ortopedii R. H. oraz biegłej sądowej psycholog J. S.. Mają one charakter wyczerpujący, pełny, zostały wydane na podstawie analizy dokumentacji medycznej powódki oraz pozostałych akt sprawy i bezpośrednie badanie powódki przez biegłych posiadających się odpowiednią wiedzą medyczną i doświadczenie zawodowe. Wnioski sformułowane w opinii nie były przez strony kwestionowane.

Podejmując rozstrzygnięcie Sąd oparł się również na dowodach z dokumentów, jako że sporządzone zostały one przez uprawnione podmioty w ramach obowiązków wynikających z charakteru ich działalności, a zgodność ich treści z rzeczywistym stanem faktycznym nie została przez strony zakwestionowana w toku procesu.

Sąd zważył co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w przeważającej części.

Z uwagi na to, że źródłem żądania zadośćuczynienia był czyn niedozwolony, zobowiązanym do zaspokojenia roszczeń powódki był sprawca wypadku lub odpowiadający za niego ubezpieczyciel. Podstawą prawną odpowiedzialności sprawcy wypadku wobec powódki był art. 436 § 2 k.c. w zw. z art. 444 § 2 k.c. i art. 445 § 1 k.c. Z kolei podstawą prawną odpowiedzialności pozwanego ubezpieczyciela sprawcy wypadku jest art. 34 i 35 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z 2003r. Nr 124, poz. 1152 z późn. zm.) w zw. z art. 822 k.c. Stosownie do art. 822 § 4 k.c. uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela. Zgodnie z art. 34 ust. 1 powołanej wyżej ustawy z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia. Ubezpieczyciel ponosi odpowiedzialność gwarancyjną wynikającą z umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody na osobie wyrządzone przez kierującego pojazdem także pasażerowi będącemu wraz z kierowcą współposiadaczem tego pojazdu (uchwała Sądu Najwyższego 7 sędziów z dnia 7 lutego 2008 r., sygn. akt III CZP 115/07, OSNC 2008/9/96).

Stosownie do art. 445 § 1 k.c. w zw. z art. 444 § 1 k.c. w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Przepis art. 445 k.c. nie daje wyraźnych wskazówek, jak należy określić wysokość zadośćuczynienia w konkretnych wypadkach. Zadośćuczynienie pełni funkcję kompensacyjną i ma na celu przede wszystkim wynagrodzenie krzywdy (szkody niemajątkowej) ujmowanej jako cierpienie fizyczne, a więc ból i inne dolegliwości fizyczne, a także cierpienie psychiczne i inne ujemne niematerialne następstwa wypadku rzutujące na dotychczasowe życie pokrzywdzonego. Jego celem jest złagodzenie doznanych cierpień fizycznych i psychicznych, a także cierpień mogących pojawić się w przyszłości. W orzecznictwie sądowym przyjmuje się, że zadośćuczynienie winno mieć charakter całościowy i stanowić rekompensatę pieniężną za doznaną krzywdę. Przepis mówi bowiem o „odpowiedniej sumie” tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę, w konsekwencji czego nie może mieć ono charakteru symbolicznego. Sąd Najwyższy w swoich orzeczeniach wielokrotnie podkreślał, że ze względu na kompensacyjny charakter zadośćuczynienia jego wysokość musi przedstawiać odczuwalną wartość ekonomiczną. Zwracał uwagę, że nie można akceptować stosowania taryfikatora i ustalania wysokości zadośćuczynienia według procentów trwałego uszczerbku na zdrowiu, że zdrowie ludzkie jest dobrem o szczególnie wysokiej wartości, w związku z czym zadośćuczynienie z tytułu uszczerbku na zdrowiu powinno być odpowiednio duże. Procentowy stopień uszczerbku na zdrowiu w żaden sposób nie determinuje zakresu doznanej krzywdy, ani w sensie czasowym, ani rozmiaru doznawanych cierpień. Innymi słowy, nawet niewielki uszczerbek na zdrowiu skutkować może znacznymi cierpieniami, a tym samym wpływać na rozmiar krzywdy (wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 5 sierpnia 2014 r. sygn. akt I A Ca 350/14 LEX nr 1498921; wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z 26 czerwca 2014 r., sygn. akt I A Ca 255/14, LEX nr 1499045). Przy ustalaniu odpowiedniego zadośćuczynienia należy brać pod uwagę wszystkie okoliczności danego wypadku mające wpływ na rozmiar doznanej krzywdy. Zadośćuczynienie nie może być uznane za nadmierne, nawet gdyby przy uwzględnieniu przeciętnego poziomu życia i zamożności społeczeństwa mogłoby być tak postrzegane, jeżeli jest ono adekwatne do stopnia odniesionych obrażeń i związanych z nimi następstw dla zdrowia i egzystencji poszkodowanego (wyrok Sądu Najwyższego z 30 stycznia 2004r., I CK 131/03, OSNC 2005/2/40;wyrok Sądu Najwyższego z 22 czerwca 2005 r., sygn. akt III CK 392/04, LEX nr 177203; wyrok Sądu Najwyższego z 9 listopada 2007 r., sygn. akt V CSK 245/07, LEX nr 369691; wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z 22 stycznia 2014 r., I A Ca 717/13, LEX nr 1454635).

Przenosząc te ogólne rozważania na grunt niniejszej sprawy wskazać należy, że strona pozwana nie kwestionowała, że w związku z wypadkiem z dnia 28 grudnia 2013 r. powódka nabyła roszczenie o zadośćuczynienia. Uznając co do zasady swoją odpowiedzialność za skutki wypadku pozwany zarzucał jedynie, że roszczenie zostało zaspokojone poprzez wypłatę powódce przez pozwanego z tytułu zadośćuczynienia łącznie kwoty 35.000 zł. Zarzut pozwanego Sąd uznał za bezpodstawny, gdyż w świetle ustalonych okoliczności sprawy z pewnością nie można uznać, że wypłacona dotychczas przez pozwanego kwota stanowi „odpowiednie” zadośćuczynienie w rozumieniu wyżej przytoczonego art. 445 § 1 k.c. W szczególności zwrócić należy uwagę na fakt, że powódka będąca w młodym wieku, w wyniku wypadku doznała bardzo poważnych obrażeń ciała, że do tego czasu była osobą aktywną, w pełni zdrową i samodzielną. Wypadek całkowicie zmienił jej życie , pozbawił ją radości z życia osobistego, rodzinnego i zawodowego. Doszło u niej do powstania trwałego uszczerbku na zdrowiu w wysokości 35 %. Przez prawie miesiąc przebywała w różnych placówkach medycznych, przeszła kilka zabiegów. Cierpienia fizyczne powódki związane z urazem i okresem rekonwalescencji były znaczne przez okres sześciu miesięcy, przez ten czas wymagała pomocy drugiej osoby załatwianiu codziennych spraw. Pomimo tego, że od dnia wypadku upłynęło prawie dwa lata, powódka żyje w niepewności co do skutków wypadku na jej zdrowiu, codziennie musi i do końca życia będzie musiała borykać się z jego skutkami. W szczęce ma pozostawione śruby, które będą wymagały usunięcia( kolejny zabieg ), pojawiają się u niej rany w ustach. Ma krzywo zrośniętą miednicę i żebra, niewielkie zaburzenia statyki i dynamiki utrudniające wykonywanie pracy zawodowej oraz niektórych aktywności fizycznych jak bieganie, długie chodzenie. Cierpi na bóle i zawroty głowy, bóle szczęki oraz ból w miejscach doznanych złamań. Bóle miednicy nasilają się po dłuższym staniu, chodzeniu, narastają dolegliwości bólowe ze strony żuchwy na zmianę pogody oraz po dłuższym żuciu bardziej gęstych i twardych pokarmów. W związku z wypadkiem powódka także cierpi na silną bezsenność, brak pewności siebie, jest mocno rozkojarzona oraz nerwowa, wycofana społecznie. Biorąc pod uwagę wszystkie okoliczności sprawy, w tym rodzaj i rozmiar doznanych obrażeń, wiek powódki w chwili wypadku, intensywność i czas trwania cierpień fizycznych i psychicznych, konieczności korzystania z opieki i wsparcia innych osób oraz jej zakresu, utratę szans na prowadzenie dotychczasowego aktywnego życia, realizowania zainteresowań, spędzania wolnego czasu w dotychczasowy sposób, wysokość trwałego uszczerbku na zdrowiu, nie można przyjąć, aby żądana przez powódkę tytułem zadośćuczynienia łączna kwota 130.000 zł (wypłacone przed procesem 35.000 zł plus zasądzona w niniejszej sprawie kwota 95.000 zł) była zawyżona, czy nieadekwatna do doznanej przez powódkę krzywdy. W tej sytuacji, Sąd na podstawie wyżej powołanych przepisów zasądził na rzecz powódki od pozwanego kwotę 95.000 zł z tytułu zadośćuczynienia oddalając dalej idące żądanie. W ocenie Sądu zdrowie jest dobrem na tyle cennym, że przyjmowanie niskich kwot zadośćuczynienia w przypadkach ciężkich uszkodzeń ciała, zwłaszcza przy niepewnych rokowaniach na przyszłość prowadzi do niepożądanej deprecjacji tego dobra ( powódka nie wie, czy będzie mogła urodzić dziecko w sposób naturalny, jak ostatecznie zagoi się jej żuchwa, jak przebiegać będą ewentualne reakcje bólowe w przyszłości i jaki będzie ich skutek dla jej normalnego funkcjonowania ).

Podstawą prawną rozstrzygnięcia o odsetkach był art. 481 § 1 i 2 k.c., zgodnie z którym jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi, przy czym jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe. Utrwalonym w orzecznictwie jest stanowisko, że orzeczenie sądu przyznające zadośćuczynienie ma charakter rozstrzygnięcia deklaratoryjnego, a nie konstytutywnego, w związku z czym jako zobowiązanie bezterminowe przekształca się w zobowiązanie terminowe w wyniku wezwania wierzyciela (pokrzywdzonego) skierowane wobec dłużnika do spełnienia świadczenia. W konsekwencji tego, niespełnienie żądanego świadczenia w terminie może uzasadniać zasądzenie odsetek na podstawie wyżej powołanych przepisów za okres wcześniejszy niż dzień orzekania (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 lutego 2007 r., I CSK 433/06, LEX nr 274209). Obecnie funkcja odszkodowawcza odsetek przeważa nad ich funkcją waloryzacyjną. W tej sytuacji zasądzanie odsetek od daty wyrokowania prowadzi w istocie do ich umorzenia za okres sprzed daty wyroku i stanowi nieuzasadnione uprzywilejowanie dłużnika, skłaniając go niekiedy do jak najdłuższego zwlekania z opóźnionym świadczeniem pieniężnym w oczekiwaniu na orzeczenia sądu znoszące obowiązek zapłaty odsetek za wcześniejszy okres. Roszczenie o zapłatę zadośćuczynienia co do zasady nie podlega odrębnym regułom w zakresie terminu spełnienia świadczenia przez dłużnika; zarówno odszkodowanie, jak i zadośćuczynienie za krzywdę stają się wymagalne po wezwaniu do spełnienia świadczenia (art. 455 § 1 k.c.). Od tej zatem chwili biegnie termin do żądania odsetek za opóźnienie- art. 481 § 1 k.c. (wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 16 kwietnia 2015 r. sygn. akt I A Ca 706/14 LEX nr 1782059). Wobec powyższego, Sąd zasądził odsetki zgodnie ze stanowiskiem strony powodowej, tj. od dnia 19 marca 2014 r., jako daty pisma pozwanego częściowo uznającego roszczenie powódki.

Zgodnie z art. 444 § 1 zd. 1 k.c. w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty.

Intencją ustawodawcy wyrażoną w przepisie art. 444 § 1 k.c. było objęcie granicami odszkodowania dochodzonego przez osobę, która doznała szkody w wyniku uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia, wszelkich kosztów pozostających w adekwatnym związku przyczynowym ze szkodą, a więc tych, które zostały poniesione w sposób niezbędny i celowy na działania zmierzające do poprawy stanu zdrowia. Korzystanie z pomocy innej osoby i związane z tym koszty, stanowią koszty leczenia w rozumieniu art. 444 § 1 k.c. Legitymacja czynna w zakresie żądania zwrotu tych kosztów przysługuje poszkodowanemu niezależnie od tego, kto sprawuje opiekę nad nim (tj. matka czy inna osoba bliska albo inna osoba określana jako trzecia). Roszczenia odszkodowawcze powódki podlegać musiało jednak oddaleniu jako nieudowodnione (art. 6 k.c.). Ciężar udowodnienia okoliczności faktycznych, na które powódka powoływała się w piśmie rozszerzającym powództwo z dnia 15 września 2015 r., spoczywał na niej, ponieważ to ona wywodziła z tych ewentualnych okoliczności faktycznych skutki prawne. Powódka żądała zasądzenia kwoty 5.894 zł tytułem zwrotu kosztów opieki osób trzecich. Poza nieprecyzyjnymi twierdzeniami jej samej i świadka M. S. (matki powódki), nie zostały wskazane żadne okoliczności pozwalające na w miarę precyzyjne ustalenie, jakie w istocie koszty były związane z opieką osób trzecich, a przecież może właśnie matki powódki. Twierdzenie powódki i świadka w tym zakresie są na tyle ogólne, że nie jest możliwym zweryfikowanie żądanej przez powódki kwoty i zasądzenie jej byłoby jedynie arbitralnym ustaleniem, bez stosownych ustaleń wynikających z postępowania dowodowego. Zwłaszcza, że ubezpieczyciel wypłacił powódce z tytułu pokrycia kosztów opieki osób trzecich kwotę 406 zł, a ta nie kwestionowała zasadności wypłaconej w tym zakresie kwoty. Nie wykazała też powódka , by stawka godzinowa za opiekę wynosiła 7 zł. , a ilość godzin opieki wzięta została z opinii biegłych, którzy w tym zakresie wyszli poza ramy zlecenia opinii, okazując niewątpliwie swą życzliwość powódce, co należy jednak uznać za nieprofesjonalne zachowanie z ich strony.

Zgodnie z art. 189 k.p.c. powód może żądać ustalenia przez sąd istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa, gdy ma w tym interes prawny. W orzecznictwie sądowym podnosi się, że po wprowadzeniu w życie art. 442 ¹ k.c. pokrzywdzony może nie mieć interesu prawnego w żądaniu ustalenia odpowiedzialności pozwanego za szkody mogące powstać w przyszłości, ze względu na regulację zawartą w art. 442 ¹ § 3 k.c., która eliminuje niebezpieczeństwo upływu terminu przedawnienia roszczenia o naprawienie szkody na osobie wcześniej, niż szkoda ta się ujawniła. Wyeliminowanie niebezpieczeństwa upływu terminu przedawnienia roszczenia samo przez się nie oznacza jednak, że powód nigdy nie będzie miał interesu prawnego w żądaniu ustalenia odpowiedzialności pozwanego za szkody mogące powstać w przyszłości, ponieważ interes ten może być uzasadniony złagodzeniem trudności dowodowych w ewentualnym przyszłym procesie powodowanych upływem czasu między wystąpieniem zdarzenia wywołującego szkodę a dochodzeniem jej naprawienia (wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 20 stycznia 2014 r., I A Ca 763/13, LEX nr 1428063). Pod rządem art. 442 ¹ § 3 k.c. powód dochodzący naprawienia szkody na osobie może mieć zatem interes prawny w ustaleniu odpowiedzialności pozwanego za szkody mogące powstać w przyszłości (uchwała Sądu Najwyższego z dnia 24 lutego 2009 r., III CZP 2/09, OSNC 2009/12/168, OSP 2010/6/63, Biul. SN 2009/2/10, M. Prawn. 2009/17/951-952). Powódka w toku niniejszej sprawy udowodniła, że ma interes prawny w ustaleniu na przyszłość odpowiedzialności pozwanego za skutki wypadku z dnia 28 grudnia 2013 r. Zwrócić bowiem należy uwagę na fakt że ,jak wynika z opinii biegłych sądowych, o ile rokowania na przyszłość w sferze psychicznej co prawda są dobre, to jednakże powódkę czeka zabieg usunięcia materiału zespalającego z żuchwy, a następstwa urazu miednicy, które zaburzają statykę i dynamikę mogą skutkować przyspieszonym rozwojem zmian zwyrodnieniowych i z czasem nasilać się. Nadto, występujące u powódki dysfunkcje emocjonalne powodują cierpienia psychiczne, wpływają także negatywnie na funkcjonowanie poznawcze, co może w przyszłości mieć znaczenie dla wykonywania pracy zawodowej. „Utrzymywanie się zaburzeń już w przewidywanym okresie spontanicznej poprawy wskazuje na ich długotrwałość” ( opinia biegłych).

Orzekając o kosztach procesu Sąd stosunkowo rozdzielił je na podstawie art. 100 zd. 1 k.p.c. Powódka domagała się zasądzenia od pozwanego łącznie kwoty 115.894 zł (110.000 zł tytułem zadośćuczynienia, 5.894 zł tytułem kosztów opieki). Sąd w przeważającej części uwzględnił żądanie powódki i zasądził od pozwanego na jej rzecz kwotę 95.000 zł. Powódka wygrała zatem sprawę w około 80 % (95.000 zł : 115.894 zł), a przegrała ją w około 20 %. Odpowiednio pozwany przegrał sprawę w 80 %, a wygrał ją w 20 %.

Koszy zastępstwa procesowego poniesionego przez powódkę wyniosły 3.617 zł, a koszty zastępstwa procesowego pełnomocnika pozwanego wyniosły 3.617 zł. Łącznie koszty zastępstwa procesowego stron wyniosły więc 7.234 zł. Skoro powódka przegrała sprawę w 20 %, to winna w zakresie w/w kosztów ponieść kwotę 1.446,80 zł, a ponieważ poniosła kwotę 3.617 zł, to Sąd zasądził od powódki na rzecz pozwanego kwotę 2.170,20 zł – stanowiącą różnicę pomiędzy sumą poniesionych przez powódkę kosztów w kwocie 3.617 zł a kwotą 1.446,80 zł, w jakiej koszty te przypadały na powódkę w związku z częściowym przegraniem sprawy – z tytułu zwrotu części kosztów procesu.

Koszty sądowe wyniosły 9.323,14 zł. Skoro powódka przegrała sprawę w około 20 %, a pozwany w około 80 %, to na powódkę przypadała kwota 1.864,60 zł kosztów sądowych, a na pozwanego kwota 7.458,40 zł tych kosztów, Sąd nakazał więc na podstawie art. 113 ust.1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych w zw. z art. 100 zd. 1 k.p.c. pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Gliwicach Ośrodka (...) w R. kwotę 7.458,40 zł oraz od powódki na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Gliwicach Ośrodka (...) w R. kwotę 1.864 zł.