Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Gliwicach

UZASADNIENIE

Powódka (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w Z. wniosła o zasądzenie od pozwanej (...) P. H. –. P. –. U. Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w T. kwoty 195.946,12 zł wraz z ustawowymi odsetkami oraz kosztami procesu, w tym kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu wskazała, że w dniu 24 października 2005 r. strony zawarły umowę partnerskiego systemu (...) w ramach, której pozwana nabywała towary dokonując ich dalszej odsprzedaży. Dnia 30 maja 2012 r. pozwana zawarła z powódką ugodę, w której strony ustaliły harmonogram płatności zadłużenia. Mimo zawarcia ugody oraz uznaniu długu na kwotę 287.437,57 zł pozwana nie uregulowała zadłużenia.

Zarządzeniem z dnia 3 marca 2014 r. dokonano zwrotu odpowiedzi na pozew pozwanej wobec nie wykazania, że dokument ten podpisała osoba uprawniona do reprezentacji pozwanej, jak również wobec nie złożenia odpisu odpowiedzi na pozew dla strony przeciwnej.

W piśmie z dnia 4 marca 2014 r. stanowiącym wniosek o udzielenie zabezpieczenia powódka wskazała, że prawidłowa kwota roszczenia wynosi 195.946,11 zł, tj. jest o jeden grosz mniejsza, zaś błędne określenie wysokości żądania nastąpiło na skutek oczywistej omyłki pisarskiej.

Powyższe stanowisko powódka potwierdziła w toku rozprawy w dniu
31 marca 2014 r.

Pozwana w toku rozprawy w dniu 31 marca 2014 r. wniosła o oddalenie powództwa.

Pozwana w pierwszej kolejności zakwestionowała wartość przedmiotu sporu wskazując, że jest ona odmienna od kwoty wskazanej w deklaracji uznania długu, jak również od sumy kwot wskazanych w pozwie.

Dalej pozwana podniosła, że jedynie umowa z dnia 24 października
2005 r. odnosi się do pozwanej spółki, zaś w ugodzie z dnia 30 maja 2012 r., deklaracji uznania długu z dnia 23 maja 2013 r. oraz w fakturach VAT widnieje odmienne oznaczenie kontrahenta.

Dodatkowo pozwana zakwestionowała wysokość i podstawę żądań powódki.

Sąd ustalił, co następuje:

Powódka (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w Z. jest dyskontem laminatu zajmującym się detaliczną sprzedażą wyrobów z drewna, w tym m.in. podłóg laminowanych, drzwi i paneli różnych producentów.

Powódka tworzy sieć sprzedaży produktów za pośrednictwem indywidualnych przedsiębiorców w specjalistycznych dyskontach na terenie Polski. Nadrzędnym celem tworzonej sieci specjalistycznej jest dystrybucja podłóg laminowanych oraz akcesoriów uzupełniających do podłóg laminowanych według tzw. partnerskiego Systemu (...), który jest kompleksowym systemem sprzedaży polegającym na zaopatrywaniu indywidualnych przedsiębiorców w swoje produkty, a także na wspieraniu ich działalności handlowej poprzez m.in. udostępnienie prawa używania znaków towarów, oznaczeń handlowych i innych praw własności przemysłowej, jakie zostały wymienione w załączniku nr 1 do umowy.

W dniu 24 października 2005 r. powódka zawarła z pozwaną (...) P. H. –. P. –. U.Spółką
z ograniczoną odpowiedzialnością w T., jako partnerem, umowę partnerskiego systemu (...) nr (...)/T..

Przedmiotem ww. umowy było prawo i obowiązek prowadzenia przez pozwaną w lokalu przy ul. (...) w T. specjalistycznego dyskontu oferującego sprzedaż podłóg laminowanych oraz wyrobów dostarczonych przez powódkę.

W oparciu o powyższą umowę powódka była uprawniona do obciążania pozwanej fakturami VAT z tytułu sprzedanych pozwanej towarów oraz opłat za korzystanie ze znaków firmowych.

(dowód: umowa k. 14-25)

W okresie od 31 sierpnia 2010 r. do 6 sierpnia 2013 r. powódka wystawiła na rzecz pozwanej faktury VAT z tytułu sprzedanych towarów handlowych oraz opłat wynikających z umowy na łączną kwotę 195.946,12 zł.

(dowód: faktury VAT k. 42-135)

W dniu 30 maja 2012 r. powódka, pozwana oraz W. S. (wspólnik oraz prezes zarządu pozwanej) zawarli ugodę, na mocy której pozwana zobowiązała się dokonywać comiesięcznych przelewów na poczet swojego zadłużenia wobec powódki w kwocie 20.000 zł. W pierwszej kolejności miały być spłacane faktury towarowe.

Wyżej opisane spłaty miały doprowadzić do zmniejszenia zadłużenia przeterminowanego na koncie pozwanej ( (...)) na koniec roku 2012 do wartości ok. 147.000 zł.

W ugodzie ustalono, że w przypadku niewywiązania się z powyższych warunków powódce przysługuje prawo do wypowiedzenia niniejszej ugody ze skutkiem natychmiastowym, co jednoznaczne będzie z uprawnieniem powódki do domagania się od pozwanej natychmiastowej jednorazowej zapłaty wraz
z należnymi odsetkami.

Powyższe ustalenia zostały poczynione wobec uznania przez pozwaną długu wobec powódki na dzień 30 maja 2012 r. w kwocie łącznej 287.437,57 zł z tytułu należności z faktur VAT wymienionych w załączniku nr 1 do tegoż uznania długu.

(dowód: ugoda k. 26, deklaracja uznania długu wraz z załącznikiem
k. 27-30)

Wobec nie wywiązania się przez pozwaną z warunków ww. ugody powódka w piśmie z dnia 25 kwietnia 2013 r. dokonała jej wypowiedzenia.

(dowód: pismo powódki z dnia 25 kwietnia 2013 r. k. 31)

W dniu 23 maja 2013 r. pozwana podpisała kolejną deklarację uznania długu w kwocie 232.390,66 zł.

W oparciu o powyższe powódka złożyła wniosek o zawezwanie pozwanej do próby ugodowej, jednakże do zawarcia ugody nie doszło.

(dowód: deklaracja uznania długu k. 32-34, wniosek o zawezwanie do próby ugodowej wraz z pełnomocnictwem k. 35-36, protokół z rozprawy przed Sądem Rejonowym w Tarnowie k. 37-38)

W piśmie z dnia 22 listopada 2013 r. powódka wezwała pozwaną do zapłaty łącznej kwoty 195.946,12 zł.

(dowód: wezwanie do zapłaty k. 39-41)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie zgromadzonych
w aktach sprawy dokumentów, których wiarygodności i autentyczności nie kwestionowała żadna ze stron.

Sąd zważył, co następuje:

W rozpatrywanej sprawie bezspornym między stronami był fakt zawarcia w dniu 24 października 2005 r. umowy partnerskiego systemu (...)
nr (...)/T..

Pozwana w pierwszej kolejności zakwestionowała wartość przedmiotu sporu wskazując, że jest ona odmienna od kwoty wskazanej w deklaracji uznania długu, jak również od sumy kwot wskazanych w pozwie.

Odnośnie do powyższego Sąd zważył, że powódka pierwotnie dochodziła zapłaty od pozwanej kwoty 195.946,12 zł wraz z ustawowymi odsetkami.

W piśmie z dnia 4 marca 2014 r. stanowiącym wniosek o udzielenie zabezpieczenia powódka wskazała, że prawidłowa kwota roszczenia wynosi 195.946,11 zł, tj. jest o jeden grosz mniejsza, zaś błędne określenie wysokości żądania nastąpiło na skutek oczywistej omyłki pisarskiej.

Powyższe stanowisko powódka potwierdziła w toku rozprawy w dniu
31 marca 2014 r.

Żądana przez powódkę kwota 195.946,11 zł stanowi zaś niewątpliwie sumę kwot wskazanych w pozwie.

Sąd miał na uwadze, iż w wezwaniu do zapłaty z dnia 22 listopada 2013 r. powódka żądała od pozwanej zapłaty kwoty pierwotnie wskazanej w pozwie,
tj. 195.946,12 zł.

Jednakże różnica w powyższym zakresie, tj. o jeden grosz wynika z faktu, iż w pozwie powódka żądała zapłaty kwoty 1.267,38 zł z tytułu faktury VAT
nr (...), tymczasem faktura ta opiewa na kwotę 1.267,39 zł.

Sąd zważył także, iż w deklaracji uznania długu z dnia 30 maja 2012 r. wskazano kwotę 287.437,57 zł, zaś w deklaracji uznania długu z dnia 23 maja 2013 r. kwotę 232.390,66 zł, w tym 192.625,12 zł z tytułu należności głównej.

Jednakże powódka w sposób niebudzący wątpliwości wyjaśniła, że dochodzi należności z tytułu sprzedanych towarów handlowych oraz opłat wynikających z umowy za okres od 31 sierpnia 2010 r. do 6 sierpnia 2013 r. Okres ten nie jest zaś tożsamy z okresami wskazanymi w ww. deklaracjach uznania długu, stąd różnica w wysokości dochodzonej przez powódkę należności.

Dalej pozwana podniosła, że jedynie umowa z dnia 24 października
2005 r. odnosi się do pozwanej spółki, zaś w ugodzie z dnia 30 maja 2012 r., deklaracji uznania długu z dnia 23 maja 2013 r. oraz w fakturach VAT widnieje odmienne oznaczenie kontrahenta.

Odnośnie do powyższego Sąd zważył, że firma pod którą działa pozwana brzmi (...) Przedsiębiorstwo Handlowo – Produkcyjno – Usługowe Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością.

Powyższe koreluje z oznaczeniem strony pozwanej w umowie łączącej strony z dnia 24 października 2005 r., gdzie pozwaną oznaczono jako
(...) P.H.P.U. Sp. z o.o.

Faktem jest, iż w spornych fakturach VAT pozwaną oznaczono jako (...) Sp. z o.o.

Jednakże w powyższym zakresie oznaczenie pozwanej koreluje z jej własnym oznaczeniem wskazanym w deklaracji uznania długu z dnia 23 maja 2013 r., podpisanym przez prezesa zarządu pozwanej W. S..

Jakkolwiek zaś w ugodzie z dnia 30 maja 2012 r. oraz w deklaracji uznania długu z tego samego dnia pozwaną oznaczono jako PPHU (...) Sp. z o.o., to istotnym jest, że powyższe dokumenty w imieniu pozwanej podpisał prezes zarządu W. S..

W świetle całokształtu powyższego w sprawie nie budziło wątpliwości, iż mimo drobnych różnic w oznaczeniu pozwanej, tj. (...) P.H.P.U. Sp.
z o.o., (...) Sp. z o.o. oraz PPHU (...) Sp. z o.o. wszystkie wskazane wyżej dokumenty odnoszą się do tego samego podmiotu gospodarczego, którym jest pozwana spółka.

Podkreślić w tym miejscu należy, iż dla rozstrzygnięcia sprawy bezprzedmiotową pozostaje kwestia prawidłowości sporządzonych przez powódkę faktur VAT, w tym w szczególności dla celów podatkowych.

Kwestia prawidłowego oznaczenia strony pozwanej może stanowić przedmiot ewentualnych korekt faktur VAT, jednakże powyższe nie wpływa
w żaden sposób na kwestię istnienia zobowiązania pozwanej wobec powódki.

Dalej Sąd zważył, iż pozwana zakwestionowała wysokość i podstawę żądań powódki.

Odnośnie do powyższego Sąd miał na uwadze, że stosownie do zasady wynikającej z art. 6 kc obowiązek udowodnienia zawarcia umowy i jej wykonania spoczywał na powódce. Zgodnie bowiem z regułą zawartą
w art. 6 kc ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Przepis ten określa zatem reguły dowodzenia, to jest przedmiot dowodzenia oraz osobę, na której spoczywa ciężar udowodnienia faktów mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy. Zasada ta ze swej istoty została powtórzona w art. 232 zdanie 1 k.p.c. Przepisy art. 6 k.c.
i art. 232 k.p.c. wskazują także, iż to na stronach ciąży obowiązek wykazania swoich twierdzeń. Rola Sądu zaś w zakresie dowodzenia sprowadza się jedynie do oceny złożonego przez strony materiału dowodowego, o ile jest on dopuszczalny i zawnioskowany w należytym terminie, nie zaś do wyjaśniania czegokolwiek z urzędu, zarządzania w tym zakresie dochodzeń, czy też sugerowania stronom odpowiednich działań.

Na powyższą okoliczność powódka przedstawiła łączącą strony umowę, deklaracje uznania długu oraz faktury VAT.

Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 20 grudnia 2006 r.,
sygn. akt IV CSK 299/06, opubl. LEX nr 233051, ciężar dowodu
w postępowaniu cywilnym nie zawsze spoczywa na powodzie. Ten kto odmawia uczynienia zadość żądaniu powoda obowiązany jest udowodnić fakty wskazujące na to, że uprawnienie żądającemu nie przysługuje.

W powyższym zakresie pozwana nie sprostała spoczywającemu na niej ciężarowi dowodowemu. W szczególności pozwana nie ustosunkowała się merytorycznie do okoliczności faktycznych będących podstawą do wystąpienia z roszczeniem o zapłatę przez powódkę.

Stąd Sąd na mocy art. 353 ¹ kc w oparciu o łączącą strony umowę partnerskiego systemu (...) w punkcie pierwszym wyroku zasądził od pozwanej na rzecz powódki łącznie kwotę 195.946,11 zł.

O odsetkach orzeczono po myśli art. 481 § 1 kc zasądzając je od dnia następnego po upływie terminu płatności wskazanego każdorazowo w spornych fakturach VAT.

O kosztach orzeczono na podstawie art. 98 kpc.

Na koszty poniesione przez powódkę złożyła się opłata od pozwu
w kwocie 9.798 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł oraz wynagrodzenie pełnomocnika w kwocie 3.600 zł, stosownie do § 6 pkt 6 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku
w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. nr 163, poz. 1348 z późn. zm.).

Dlatego też Sąd w punkcie drugim wyroku zasądził od pozwanej na rzecz powódki kwotę 13.415 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

SSO Lesław Zieliński