Serwis Internetowy Portal Orzeczeń używa plików cookies. Jeżeli nie wyrażają Państwo zgody, by pliki cookies były zapisywane na dysku należy zmienić ustawienia przeglądarki internetowej. Korzystając dalej z serwisu wyrażają Państwo zgodę na używanie cookies , zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki.

VIII U 2694/13 - wyrok z uzasadnieniem Sąd Okręgowy w Gliwicach z 2014-03-26

Sygn. akt VIII U 2694/13

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 marca 2014 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący:

SSR del. Joanna Smycz

Protokolant:

Maria Szczęsna

po rozpoznaniu w dniu 26 marca 2014 r. w Gliwicach

sprawy S. S. (1) (S.)

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z.

o prawo do emerytury

na skutek odwołania S. S. (1) (S.)

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z.

z dnia 14 października 2013 r. nr (...)

oddala odwołanie.

(-) SSR del. Joanna Smycz

Sygn. akt. VIII U 2694/13

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 14 października 2013r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z. odmówił ubezpieczonemu S. S. (1) prawa do emerytury
w obniżonym wieku emerytalnym 60 lat. Powołując się na art. 184 w związku z art. 32 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, organ rentowy wskazał, że ubezpieczony nie udowodnił 15 – letniego okresu zatrudnienia w szczególnych warunkach, w związku z czym brak podstaw do przyznania świadczenia.

W odwołaniu od powyższej decyzji ubezpieczony domagał się jej zmiany poprzez przyznanie mu prawa do wcześniejszej emerytury. Podniósł, że zgodnie z zeznaniami świadków, o przesłuchanie których wnosił, wykonywał pracę w warunkach szczególnych w okrasie od 11 listopada 1971r. do 23 kwietnia 1972r. i od 18 kwietnia 1974r. do 9 lutego 1977r. i tym samym spełnia warunki do przyznania prawa do emerytury.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, podtrzymując swoje stanowisko zawarte w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, a dodatkowo podniósł, że do okresów pracy w warunkach szczególnych nie zaliczył odwołującemu zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...) w K. od 11 listopada 1971r. do 23 kwietnia 1972r. i od 18 kwietnia 1974r. do 9 lutego 1977r., ponieważ ubezpieczony nie przedłożył świadectwa wykonywania pracy w warunkach szczególnych w powyższym okresie.

Sąd ustalił co następuje:

Ubezpieczony S. S. (1), urodzony (...) w dniu 9 lipca 2013r. złożył wniosek o emeryturę w wieku niższym niż 65 lat z tytułu zatrudnienia w szczególnych warunkach.

Ubezpieczony 60 lat ukończył (...)

Skarżący, na dzień 1 stycznia 1999r., legitymuje się okresem składkowym
i nieskładkowym w wymiarze ponad 25 lat, z tym że w ocenie ZUS udowodnił jedynie 12 lat, 1 miesiąc i 11 dni okresów pracy w szczególnych warunkach wymienionej w wykazie A.

Ubezpieczony nie jest członkiem OFE.

Po przeanalizowaniu sprawy ZUS wydał zaskarżoną decyzję.

Organ rentowy wydając zaskarżoną decyzję nie uznał za pracę w warunkach szczególnych, pracy wykonywanej w okresie od 11 listopada 1971r. do 23 kwietnia 1972r. i od 18 kwietnia 1974r. do 9 lutego 1977r. w Przedsiębiorstwie (...) w K., ponieważ ubezpieczony nie przedłożył świadectwa wykonywania pracy w warunkach szczególnych w powyższym okresie.

W toku procesu Sąd ustalił, że w okresie od 11 listopada 1971r. do 23 kwietnia 1972r. i od 18 kwietnia 1974r. do 9 lutego 1977r. ubezpieczony S. S. (1) zatrudniony był w Przedsiębiorstwie (...) w K.. Ubezpieczony został przyjęty do pracy na stanowisko kierowcy. Pracując jako kierowca jeździł samochodami marki Ż. i N.. Na tym stanowisku pracował w okresie od 11 listopada 1971r. do 23 kwietnia 1972r.

Następnie odwołujący w trakcie zatrudnienia w okresie od 24 kwietnia 1972r. do 9 kwietnia 1974r. odbywał zasadniczą służbę wojskową.

W trakcie odbywania zasadniczej służby wojskową ukończył kursy uprawniające do kierowania samochodami ciężarowymi.

Ubezpieczony po odbyciu służby wojskowej 18 kwietnia 1974r. podjął ponownie pracę jako kierowca samochodu ciężarowego.

Pracując od 18 kwietnia 1974r. do 9 lutego 1977r. jako kierowca samochodu ciężarowego jeździł samochodami marki T., J. i S. rozwożąc towary m.in. miedź, cement po terenie całego kraju. Dodatkowo ubezpieczony jeździł w konwojach kierując samochodem marki N.. W ciągu roku skarżący uczestniczył w około 7 konwojach. Dodatkowo odwołujący uczestniczył także w naprawach swojego samochodu ciężarowego.

Powyższe okoliczności Sąd ustalił na podstawie wyjaśnień ubezpieczonego (zapis rozprawy z dnia 26 marca 2014r. 26 min. 16 sek. – 36 min. 21 sek.), zeznań świadka: H. D. (zapis rozprawy z dnia 26 marca 2014r. 10 min. 9 sek. – 25 min. 19 sek.), a także w oparciu o akt organu rentowego dołączone do akt sprawy.

Zgromadzona w sprawie dokumentacja została sporządzona w sposób rzetelny i nie budzący wątpliwości, a zeznania świadka i wyjaśnienia ubezpieczonego wzajemnie się potwierdzają i uzupełniają, dając łącznie pełny obraz przebiegu i charakteru zatrudnienia odwołującego w spornym okresie.

Sąd pominął dowód z zeznań świadka J. N., ponieważ uznał, iż zeznania świadka H. D. i wyjaśnienia ubezpieczonego są wystarczające do dokonania ustaleń charakteru pracy odwołującego w spornych okresach.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie ubezpieczonego S. S. (1) nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity: Dz.U. z 2009r., nr 153, poz. 1227 ze zm.) ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli:

1) okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn oraz

2) okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Emerytura przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

W zakresie określenia wieku emerytalnego, o którym mowa w art. 32 ust. 1 ww. ustawy, rodzajów prac lub stanowisk oraz warunków, na podstawie których ubezpieczonym przysługuje prawo do emerytury art. 32 ust. 4 odsyła do uregulowań Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8 poz.43 ze zm.).

W myśl § 3 i 4 rozporządzenia, pracownik który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w załączonym do rozporządzenia wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1. osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 60 lat dla mężczyzn

2. ma wymagany 25 letni okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Zgodnie z treścią § 2 ust. 1 i 2 ww. rozporządzenia, okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w tym akcie prawnym są okresy, w których praca w szczególnych warunkach jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy. Okresy pracy, o których mowa w ust. 1, stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia, lub w świadectwie pracy.

Kwestia posiadania przez ubezpieczonego ponad 25 letniego okresu składkowego i nieskładkowego oraz ukończenie 60 lat nie były sporne.

Okoliczność sporna w przedmiotowej sprawie dotyczyła rozmiaru okresu pracy wykonywanej przez ubezpieczonego w warunkach szczególnych przed 31 grudnia 1998r.

Zgodnie z przepisem art. 227 k.p.c. w po­stępowaniu sądowym nie istnieją ograniczenia dowodowe z § 2 pkt 2 R.­porządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakte­rze (Dz. U. z 1983r., Nr 8, poz. 43 z późniejszymi zmianami), a co za tym idzie fakt wykonywania pracy w szczególnych warunkach mógł być wykazany wszelkimi dowo­dami, w tym zeznaniami świadków (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 grudnia 1998r., sygn. akt II UKN 357/98,OSNP z 2000r., Nr 3, poz. 112 ).

W świetle zgromadzonego w sprawie materiału Sąd przyjął, że ubezpieczony S. S. (1), będąc zatrudnionym od 11 listopada 1971r. do 23 kwietnia 1972r. w Przedsiębiorstwie (...) w K., nie wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, prac w warunkach szczególnych, ponieważ pracując jako kierowca jeździł samochodami do 3,5 ton. Odwołujący zatem nie wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w warunkach szczególnych kierowcy samochodu ciężarowego o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony, co nie pozwala na uznanie, że legitymuje się co najmniej 15 latami takiej pracy.

Zgodnie z wykazem A, dział dział VIII poz. 2 stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, praca kierowców samochodów ciężarowych o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony, specjalistycznych (specjalnych) pojazdów członowych i ciągników samochodowych balastowych, autobusów o liczbie miejsc powyżej 15, samochodów uprzywilejowanych w ruchu w rozumieniu przepisów o ruchu na drogach publicznych, trolejbusów i motorniczych tramwajów jest pracą w szczególnych warunkach, uprawniającą do niższego wieku emerytalnego.

Zatem Sąd nie uznał okresu zatrudnienia ubezpieczonego od 11 listopada 1971r. do 23 kwietnia 1972r. jako pracy w warunkach szczególnych, ponieważ ubezpieczony w tym okresie nie pracował stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w warunkach szczególnych na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony.

W myśl § 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8 poz.43 ze zm.) okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na warunkach w nim przewidzianych są okresy, w których praca w szczególnych warunkach jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy.

Z poczynionych w sprawie ustaleń wynika, że ubezpieczony jako kierowca w okresie od 11 listopada 1971r. do 23 kwietnia 1972r. faktycznie nie wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy prac określonych w wykazie A, dział VIII poz. 2 stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8 poz.43 ze zm.).

Nadto nie budzi wątpliwości Sądu, że praca ubezpieczonego w Przedsiębiorstwie (...) w K. w drugim spornym okresie tj. od 18 kwietnia 1974r. do 9 lutego 1977r. także na stanowisku kierowcy była faktycznie pracą w warunkach szczególnych określoną w wykazie „A”, dziale VIII:

- poz. 2, tj. pracą kierowcy samochodów ciężarowych o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony, a oceny tej nie zmienia fakt, iż ubezpieczony sporadycznie uczestniczył w konwojach, czy naprawie swojego samochodu ciężarowego.

Według oceny Sądu, po dodaniu do okresu pracy wykonywanej w warunkach szczególnych uwzględnionej przez ZUS tj. 12 lat, 1 miesiąca i 11 dni- okresów pracy od 18 kwietnia 1974r. do 9 lutego 1977r. w Przedsiębiorstwie (...) w K. tj.2 lat 9 miesięcy i 22 dni ubezpieczony nadal nie udowodni wymaganego 15 – letniego okresu takiej pracy, gdyż łącznie daje to 14 lat 11 miesięcy i 3 dni .

Dodatkowo należy wskazać, że brak podstaw do zaliczenia okresu zasadniczej służby wojskowej odbytej w czasie trwania stosunku pracy do pracy w szczególnych warunkach, ponieważ - jak wykazało postępowanie dowodowe – odwołujący bezpośrednio przed służbą wojskową nie wykonywał pracy w warunkach szczególnych.

Reasumując, ubezpieczony na dzień wydania zaskarżonej decyzji oraz na dzień wyrokowania w przedmiotowej sprawie nie spełnił przesłanki wymaganego okresu pracy w warunkach szczególnych, czego bezwzględnie wymaga ust. 1 pkt 1 art. 184, wobec czego brak podstaw do przyznania świadczenia w oparciu o ten przepis.

Z uwagi na powyższe Sąd, na podstawie art. 477 14 § 1 k.p.c. oddalił odwołanie.

SSR (del.) Joanna Smycz

(...)

(...)

(...)

(...)

G. (...)

(...)

Dodano:  ,  Opublikował(a):  Helena Kalinowska
Podmiot udostępniający informację: Sąd Okręgowy w Gliwicach
Osoba, która wytworzyła informację:  Joanna Smycz
Data wytworzenia informacji: