Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Gliwicach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 października 2014 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach III Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący - Sędzia SO Krystyna Hadryś (spr.)

Sędzia SO Gabriela Sobczyk

Sędzia SR (del.) Ewa Buczek – Fidyka

Protokolant Aneta Puślecka

po rozpoznaniu w dniu 8 października 2014 r. w Gliwicach

na rozprawie sprawy z powództwa K. P.

przeciwko R. S.

o podwyższenie alimentów

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego w Wodzisławiu Śląskim

z dnia 25 lutego 2014 r., sygn. akt III RC 494/13

1.  oddala apelację;

2.  nie obciąża powoda kosztami postępowania odwoławczego.

SSR (del.) Ewa Buczek – Fidyka SSO Krystyna Hadryś SSO Gabriela Sobczyk

Sygn. akt III Ca 671/14

UZASADNIENIE

Powód K. P. wniósł przeciwko pozwanemu R. S. o podwyższenie alimentów orzeczonych w 2003 r. z dotychczasowej kwoty 225 zł do kwoty 600 zł.

W uzasadnieniu podał, że od czasu ustalenia wysokości ostatnich alimentów jego potrzeby znacznie zwiększyły się.

Pozwany uznał roszczenie do kwoty 250 zł. a wniósł o oddalenie powództwa w dalszym zakresie.

Sąd Rejonowy w Wodzisławiu Śląskim wyrokiem z dnia 25 lutego 2014 r. zasądził od pozwanego na rzecz powoda alimenty w kwocie miesięcznej 400 zł. począwszy od 30 sierpnia 2013 r. do dnia 20 każdego miesiąca, a to w miejsce alimentów zasądzonych wyrokiem Sądu Rejonowego w Wodzisławiu Śląskim z 16 lipca 2003 r. w sprawie III RC 161/03.

W pozostałym zakresie powództwo oddalił, orzekł o kosztach sądowych i nadal wyrokowi rygor natychmiastowej wykonalności.

Orzekając ustalił, że wyrokiem Sądu Rejonowego w Wodzisławiu Śląskim, oznaczonym w sentencji wyroku niniejszego, zasądzono na rzecz powoda alimenty w kwocie miesięcznej 225 zł. Okazjonalnie pracowała, a na swoje i powoda utrzymanie przekazywała kwotę 100 zł. Wówczas matka powoda była bezrobotna, pobierała zasiłek 42,50 zł. mieszkała z rodzicami pozostając faktycznie na ich utrzymaniu. Pozwany mieszkał z żoną i córką. Zarabiał 724,27 zł. Żona pozostawała na urlopie wychowawczym, otrzymywała zasiłek 350 zł.

Obecnie matka powoda z zawodu technik – handlowiec jest bezrobotna bez prawa do zasiłku. Pracuje okazjonalnie jako sprzątaczka za 200 zł. miesięcznie. W latach 2008 - 2011 uzyskiwała dochody, a od 2012 r. nie ma żadnych dochodów. Mieszka z konkubentem, powodem i młodszą córka. Konkubent płaci alimenty na swojego syna 500 zł. miesięcznie, a jego dochody to zarobek i diety, łącznie w granicach 2.900 zł. do 3800 zł.

Powód ma 13 lat. Jest uczniem I klasy gimnazjum. Jest wzorowym uczniem, osiąga bardzo dobre wyniki w nauce.

Pozwany jest technikiem handlowcem, uzyskując zarobki netto średnio 2.266,00 zł. Otrzymał we wrześniu 2013 r. 3.179 zł. tytułem pracy w godzinach nadliczbowych. Mieszka z pracującą żoną – zarobki ok. 1.250 zł. – i dwójka dzieci. Nie utrzymuje kontaktów z powodem.

Sąd ustalił szczegółowo wydatkowane przez strony kwoty na utrzymanie.

Na podstawie tak ustalonego stanu faktycznego Sąd Rejonowy uznał, że zachodzą przesłanki z art. 138 k.r.o. do częściowego uwzględnienia żądania powoda.

Oceniając żądanie w oparciu o art. 133 k.r.o. i 135 k.r.o. Sąd uznał, że potrzeby powoda zwiększyły się, co stanowiło normalną konsekwencję jego dorastania, podjęcia nauki kolejnych stopni.

Zarobki pozwanego od ostatniego orzekania o alimentach zwiększyły się, a wysokość alimentów nie jest wystarczająca do zaspokojenia wszystkich usprawiedliwionych potrzeb powoda, co uzasadnia podwyższenie kwoty alimentów. Miesięczny koszt utrzymania powoda oscyluje wokół kwoty 764 zł, na co składają się wydatki na wyżywienie, leczenie, odzież, wydatki szkolne, rozrywki, środki czystości. Poprzednio oscylowały wokół kwoty 350 zł.

Należało przy tym mieć na uwadze, że pozwany ma na utrzymaniu dwoje dalszych dzieci, natomiast matka powoda winna także finansowo przyczyniać się do utrzymania powoda.

Rozstrzygnięcie to w zakresie oddalonego powództwa zaskarżył powód wnosząc o uwzględnienie powództwa w całości, z przyznaniem kosztów postępowania za obie instancje, względnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania.

Zarzucił, że nie zgadza się z treścią uzasadnienia, w której wskazano, iż „ również matka małoletniego winna się finansowo przyczyniać do utrzymania syna”, co sugeruje, że tego nie wykonuje. Nadto zarzucił, że zarobki ojca znacznie wzrosły i dlatego winien w większym stopniu być obciążony kosztami utrzymania powoda, tym bardziej, że jednostkowe wydatki na każde z dzieci pozwanego z nowego związku i członków jego rodziny są znacznie wyższe niż żądana kwota alimentów. Zakwestionował też prawidłowość zastosowania art. 233 k.p.c. wobec dania wiary gołosłownym twierdzeniom pozwanego i jego matki.

Sąd Odwoławczy zważył co następuje.

Dokonując oceny apelacji powoda, Sąd Odwoławczy uznał, że nie może ona odnieść skutku oczekiwanego przez skarżącego.

Sąd I instancji prawidłowo zakwalifikował roszczenie powoda.

Poczynione ustalenia faktyczne mają swoją podstawę w zgromadzonym materiale dowodowym, który w zakresie dokonanych ustaleń jest logiczny, zaś informacje zawarte

w poszczególnych źródłach dowodowych, uzupełniają się i zostały przez Sąd I instancji ocenione prawidłowo.

Swobodna ocena wiarygodności i mocy dowodów dokonana przez ten Sąd nie wykracza poza uprawnienia wynikające z art. 233 k.p.c.

Z tych względów Sąd Okręgowy w całości przyjął za własne ustalenia faktyczne

Sądu I instancji.

Ocena prawna ustalonego stanu faktycznego dokonana przez Sąd Rejonowy

jest prawidłowa i okoliczności podniesione przez skarżącego w apelacji, oceny tej nie niweczą.

Nieuzasadniony jest zarzut apelującego oparty na art. 233 k.p.c., albowiem stanowiska tak prezentowanego w apelacji nie można określić jako zarzut, lecz polemikę z ustaleniami zaskarżonego wyroku. Wynika to chociażby z przytoczenia w apelacji poszczególnych kwot uzasadniających potrzeby powoda, które w takim samym zakresie były przedmiotem oceny Sądu Rejonowego, na co wskazuje treść uzasadnienia zaskarżonego orzeczenia. W ocenie Sądu Odwoławczego skuteczne postawienie zarzutu naruszenia przez sąd art. 233 k.p.c. wymaga wykazania, że Sąd I instancji uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego. To bowiem jedynie może być przeciwstawione uprawnieniu sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. Nie jest natomiast wystarczające wyłącznie przekonanie skarżącego o innej niż przyjął Sąd Rejonowy wadze poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie, niż ocena sądu, a z takim sformułowaniem treści apelacji mamy do czynienia w niniejszej sprawie.

W szczególności należy podkreślić, że podstawą ustalenia sytuacji majątkowej pozwanego nie były „ gołosłowne twierdzenia pozwanego”, albowiem jak wynika z uzasadnienia zaskarżonego orzeczenia ( k - 89 ), Sąd Rejonowy tę sytuację ustalił w oparciu o dokumentację pracodawcy pozwanego i przesłuchanie stron w zakresie, jakim korelowały z dalszą dokumentacją i nie były skutecznie podważone przez stronę przeciwną.

W świetle prawidłowo dokonanych ustaleń faktycznych, zarzut nieprawidłowego zastosowania art. 128, 133, 135 § 2 i 138 kodeksu rodzinnego i opiekuńczego nie może zostać uwzględniony w jakimkolwiek zakresie. Sąd Rejonowy bowiem ustalając, iż rodziny obu stron żyją na analogicznym poziomie, ustalając wysokość alimentów określił ich wysokość, przy uwzględnieniu zwiększenia dochodów powoda poprzez uzyskanie kwoty alimentów podwyższonych i obniżenie tego poziomu po stronie pozwanego. Gospodarstwa domowe prowadzone z udziałem stron w tym względzie są na zbliżonym poziomie dochodów bieżących, co skutkuje oceną, iż powód uzyskuje poprzez alimenty możliwość zaspokojenia potrzeb usprawiedliwionych, na poziomie odpowiednim do statusu majątkowego rodziców. Należało podzielić stanowisko Sądu Rejonowego, że ustalona zaskarżonym wyrokiem kwota alimentów jest adekwatna do potrzeb usprawiedliwionych powoda i możliwości obowiązanego, przy uwzględnieniu udziału matki powoda nie tylko w osobistych staraniach w utrzymaniu powoda, ale także jej możliwościach finansowego udziału w zaspokojeniu tych potrzeb. Jak bowiem wynika z ustaleń, powód jest dzieckiem 13-letnim, uczącym się, a tym samym nie wymagającym całodobowego osobistego nadzoru matki, która w ramach posiadanego wykształcenia może podjąć pracę chociażby w ograniczonym zakresie. Przemawia za tym i fakt, że takie dochody uzyskiwała w latach 2008 – 2011, gdy niewątpliwie powód był znacznie młodszy, a także drugie dziecko matki powoda, wymagało większej osobistej troski. Okoliczność systemu pracy partnera życiowego matki powoda nie może stanowić przeszkody w uzyskiwaniu przez nią dochodów z pracy, tym bardziej, że okoliczności w tym zakresie nie zostały w jakimkolwiek zakresie wykazane.

Nie można zgodzić się z zarzutem, iż Sąd Rejonowy ocenił, że matka powoda nie ma udziału finansowego w utrzymaniu powoda, na co ma wskazywać cytowany przez skarżącego fragment uzasadnienia Sądu Rejonowego. Sąd Odwoławczy nie znajduje podstaw do podzielenia takiej oceny, a uznaje, że Sąd Rejonowy wskazał poprzez takie stwierdzenie, że matka powoda poprzez swoje potencjalne a możliwe dochody, zwiększyłaby swój status majątkowy, pozwalający na jej zaangażowanie finansowe w zaspokojenie potrzeb powoda, co w takim ograniczonym zakresie winno być jej przypisane. Taką ocenę Sąd Odwoławczy podziela.

Reasumując, zaskarżony wyrok jest prawidłowy, dlatego też z mocy art. 385 k.p.c. apelację powoda oddalono.

Sąd Odwoławczy uznał, że wobec sytuacji rodzinno – majątkowej powoda, zachodzą przesłanki z art. 102 k.p.c. do nieobciążania tej strony kosztami postępowania odwoławczego.

SSR(del.) Ewa Buczek - Fidyka SSO Krystyna Hadryś SSO Gabriela Sobczyk