Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Gliwicach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 czerwca 2015 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach III Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący - Sędzia SO Teresa Kołeczko - Wacławik

Sędzia SO Gabriela Sobczyk (spr.)

SR (del.) Maryla Majewska – Lewandowska

Protokolant Monika Piasecka

po rozpoznaniu w dniu 24 czerwca 2015 r. w Gliwicach

na rozprawie

sprawy z powództwa T. S.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w W.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego w Wodzisławiu Śląskim

z dnia 13 stycznia 2015 r., sygn. akt I C 1426/13

1.  zmienia zaskarżony wyrok:

a)  w punkcie 1 w ten sposób, że zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 10.034,50 zł (dziesięć tysięcy trzydzieści cztery złote i pięćdziesiąt groszy) z ustawowymi odsetkami:

- od kwoty 4.272,23 zł (cztery tysiące dwieście siedemdziesiąt dwa złote i dwadzieścia trzy grosze) od dnia 5 grudnia 2010r.

- od kwoty 5.762,27 zł (pięć tysięcy siedemset sześćdziesiąt dwa złote i dwadzieścia siedem groszy) od dnia 3 września 2013r.,

b) w punkcie 3 w ten sposób, że ustala, iż powód ponosi w 11% (jedenaście procent), a pozwana w 89% (osiemdziesiąt dziewięć procent) koszty procesu, pozostawiając ich szczegółowe wyliczenie referendarzowi sądowemu;

2. oddala apelację w pozostałej części;

3. zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 889 zł (osiemset osiemdziesiąt dziewięć złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania odwoławczego.

SSR (del.) Maryla Majewska – Lewandowska SSO Teresa Kołeczko – Wacławik SSO Gabriela Sobczyk

Powód T. S. pozwem z dnia 28 sierpnia 2013r. domagał się zasądzenia od pozwanego (...) S.A. w W. kwoty 11.312,95 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 5 grudnia 2010 roku do dnia zapłaty oraz kosztami procesu.

W uzasadnieniu podał, iż w wyniku kolizji drogowej w dniu 04.11.2010r. uszkodzony został samochód osobowy marki O. (...) nr rej (...), stanowiący własność J. K.. Powód wstąpił w prawa poszkodowanej na podstawie umowy cesji wierzytelności. Dochodzona kwota stanowi nieuregulowaną część należnego odszkodowania z tytułu naprawy pojazdu 10.544,20zł, wypożyczenia samochodu zastępczego przez 25 dni 524,75zł i kosztu holowania 244zł.

Pozwany wniósł o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie od powoda kosztów procesu. Podniósł, iż po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego wypłacił tytułem odszkodowania kwotę 10.055,43 zł z tytułu naprawy, 3165,23zł z tytułu kosztów najmu i holowania. Kalkulacja naprawy sporządzona została w oparciu o średnie rzeczywiste ceny usług na rynku i wypłacona kwota jest wystarczająca, by przeprowadzić skuteczną naprawę. Wskazał, że użycie części nowych i oryginalnych nie mieści się w pojęciu naprawienia szkody, bo doprowadzi do polepszenia pojazdu. Bezspornym w niniejszej sprawie była odpowiedzialność pozwanego za szkodę wyrządzoną w pojeździe poszkodowanego. Bezsporny był również zestaw części zamiennych koniecznych do dokonania naprawy. Pozwany wskazał, że poszkodowany nie udokumentował naprawy fakturami rzeczywiście poniesionych kosztów, dlatego odszkodowanie zostało wypłacone w cenach średnich. Do naprawy powinny być zastosowane części alternatywne w miejsce oryginalnych. Z uwagi na wiek i stopień wyeksploatowania pojazdu prawdopodobne jest wykonywanie w nim napraw i wymiany części przed chwilą zdarzenia. Pozwany zauważa, że uszkodzeniu uległ samochód wyprodukowany w 2006r., o przebiegu 103 tys. km., uszkodzeniu uległy elementy o prostej konstrukcji, pojazd nie był objęty gwarancją producenta, dlatego brak było obowiązku naprawiania go przy użyciu części oryginalnych. Pozwany twierdził ponadto, iż powód zawyżył stawkę za roboczogodzinę.

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 13 stycznia 2015r. Sąd Rejonowy w Wodzisławiu Śląskim zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 4.272,23 zł mi odsetkami od dnia 5 grudnia 2010 roku do dnia zapłaty; oddalił powództwo w pozostałej części w pozostałej części powództwo oddala; nadto zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 5,40 zł (pięć złotych czterdzieści groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sąd Rejonowy ustalił, że umową z dnia 7 sierpnia 2013roku poszkodowana J. K. przelała na powoda swoją wierzytelność względem pozwanego z tytułu odszkodowania za szkodę wynikającą ze zdarzenia z dnia 4 listopada 2010r., w której uszkodzeniu uległ samochód O. (...) nr rej (...). Powód wyliczył wysokość należnego odszkodowania na kwotę 20.599,63zł na podstawie bazy systemu EurotaxGlass’s Polska z grudnia 2010 roku. Pozwany ustalił wartość szkody w pojeździe na kwotę pierwotnie na kwotę 10.055,43zł, jako koszt naprawy wg rozliczenia kosztorysowego i wypłacił odszkodowanie w dniu 26.11.2010r.(7830,62zł) i 21.12.2010r. (2224,81zł) Powód wystawił w dniu 28.05.2011r. roku fakturę nr (...) na kwotę 3690,00 zł brutto za wypożyczenie pojazdu O. (...) przez 25 dni przy stawce za 1 dzień w kwocie 120 zł netto . Powód wystawił w tym samym dniu fakturę nr (...) na kwotę 244 zł brutto za holowanie pojazdu.

Pozwany uznał za zasadne odszkodowanie za najem pojazdu zastępczego za 25 dni wg stawki 95 zł netto i w dniu 9.08.2013r. wypłacił odszkodowanie z tego tytułu w kwocie 2921,25 zł oraz z tytułu holowania w kwocie 244 zł.

Koszt naprawy pojazdu poszkodowanego przy przyjęciu cen obowiązujących w czasie zaistnienia szkody tj. w listopadzie 2010 roku, wartości cen części takiej samej jakości co części oryginalne producenta i materiału lakierniczego w pełniej wartości oraz przyjęciu stawki 85 zł za roboczogodzinę wynosi 11.744,04 zł netto ( tj. 14327,73 zł brutto). Pośród części użytych do naprawy reflektory, chłodnica wody, powietrza i skraplacz klimatyzacji występują jako oryginalne wykonane przez firmę specjalizującą się w produkcji oświetlenia samochodowego.

Sąd Rejonowy ustalił, że po przeprowadzonej naprawie wartość pojazdu nie wzrasta, chyba, że wymienione zostałyby elementy wcześniej uszkodzone, skorodowane, prowizorycznie naprawiane. Na części dobre przywrócenie pojazdu nie spowoduje zwiększenia jego wartości, ponieważ naprawa ogranicza się do zstąpienia części uszkodzonych.

Sąd Rejonowy ustalił ponadto, że uzasadniony okolicznościami czas najmu pojazdu zastępczego to 16 dni na które składały się przyjęcie pojazdu, operacje logistyczne takiej jak zamówienie części i materiałów oraz uzasadniony czas naprawy pojazdu 2 dni (10,68 roboczogodzin). Stawka przyjęta to wynajmu pojazdu przez powoda jest zawyżona. Średni dobowy koszt wynajmu pojazdu, z segmentu odpowiadającego pojazdowi naprawianemu wynosi 80 zł brutto. W związku z tym uzasadniony jest koszt wynajmu w kwocie 1565,28 zł brutto.

Sąd Rejonowy wskazał, że swe rozstrzygnięcie oparł na opinii biegłego K. K. (1), uznając ją za pełną, rzetelną, fachową oraz zawierającą jasne i logiczne uzasadnienie poczynionych ustaleń. Z opinii biegłego sądowego wynika koszt naprawy pojazdu w wysokości wskazanej w kosztorysie powoda przy przyjęciu stawki 85,-zł za roboczogodzinę, która nie jest zdaniem biegłego zawyżona i mieści się w stawkach stosowanych w roku 2010 przez warsztaty rzemieślnicze. Biegły szczegółowo uzasadnił, iż części zastosowane w obliczeniu kosztów naprawy są częściami oryginalnymi wskazał, iż możliwe było dokonanie naprawy pojazdu przy użyciu do naprawy reflektora oznaczonego znakiem Q w systemie kosztorysowania, ponieważ jest to taki sam reflektor jak stosowany na „pierwszy montaż” i samochód będzie po naprawie wyglądał dokładnie tak samo jak reflektor nieuszkodzony przed szkodą.

W ustalonym stanie faktycznym Sąd Rejonowy wskazał na treść art. 822 § 1 k.c. oraz art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U. Nr 124, poz. 1152 z późn. zm.) z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia jako podstawę prawną rozstrzygnięcia.

Wskazał, że legitymacja procesowa powoda wynika z umowy cesji wierzytelności zawartej z poszkodowanym. Powodowi, zgodnie z tą umową, przysługuje uprawnienie do żądania od pozwanej odszkodowania z tytułu ubezpieczenia OC sprawcy kolizji w zakresie szkody wyrządzonej w pojeździe, które stosownie do art. 361 k.c. ma stanowić pełną kompensatę doznanego przez poszkodowanego uszczerbku majątkowego w zakresie kosztów naprawy, bez ograniczenia wysokości wierzytelności do kosztów faktycznie przeprowadzonej naprawy.

Podniósł, że odpowiedzialność pozwanego za szkodę wyrządzoną przez sprawce kolizji, w niniejszej sprawie była bezsporna.

Powołał się na pogląd Sądu Najwyższego zawarty w uzasadnieniu postanowienia z dnia 24 lutego 2006 roku (III CZP 91/05, Lex nr 180669), zgodnie z którym - powołując się na dotychczasowe orzecznictwo - zasadą jest, że szkoda objęta odpowiedzialnością ubezpieczyciela podlega naprawieniu według ogólnych zasad określonych w art. 361-363 k.c. oraz unormowań zawartych w art. 13 i w rozdziale 2 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych (...), co oznacza m.in., że odszkodowanie ma wyrównać uszczerbek w sferze majątkowej poszkodowanego polegający na utraceniu aktywów lub zwiększeniu (powstaniu nowych) pasywów. Odszkodowanie obejmuje wszelkie celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki.

W uzasadnieniu wyroku z dnia 5 listopada 1980 roku (III CRN 223/80, OSNC 1981/10/186) Sąd Najwyższy stwierdził, że do wszelkich celowych, ekonomicznie uzasadnionych wydatków poniesionych w celu przywrócenia stanu poprzedniego rzeczy uszkodzonej należy zaliczyć także koszt nowych części i innych materiałów, których użycie było niezbędne do naprawienia uszkodzonej rzeczy.

Mając na względzie przytoczone wyżej przepisy oraz orzecznictwo Sądu Najwyższego, które tutejszy Sąd Rejonowy wskazał, że w pełni podziela, w oparciu o poczynione w sprawie ustalenia, uznać należy, że celowa i ekonomicznie uzasadniona była naprawa samochodu poszkodowanego przy zastosowaniu części oryginalnych (szczegółowe opisanych w opinii biegłego) i stawki za roboczogodzinę wskazanej przez biegłego, jako mieszczącej się w stawkach obowiązujących wówczas w regionie. Pozwany nie wykazał, że uszkodzeniu uległy części nieoryginalne, ani, że po naprawie wartość pojazdu poszkodowanych wzrosłaby. Sąd Rejonowy zaznaczył, iż powodowi przysługiwało roszczenie o odszkodowanie, niezależnie od przeprowadzenia naprawy pojazdu przez poszkodowanego, na podstawie zawartej przez nich umowy cesji wierzytelności. W świetle powyższego orzecznictwa Sądu Najwyższego i treści art. 361 k.c. bez znaczenia było dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy czy naprawa pojazdu poszkodowanej została dokonana i w jakim zakresie oraz w jaki sposób (poprzez wymianę elementu czy jego naprawę), a jeśli tak jaki był rzeczywisty koszt użytych do tego celu części zamiennych.

W konsekwencji, na podstawie wyżej powołanych przepisów, Sąd Rejonowy zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 4.272,23 zł jako odpowiadającą różnicy pomiędzy kosztami naprawy pojazdu ustalonymi przez biegłego 14.327,70 zł brutto oraz dotychczas wypłaconym odszkodowaniem z tytułu naprawy tj. 10.055,47 zł. W pozostałej części należało powództwo oddalić jako nieuzasadnione w zakresie kosztów naprawy i najmu oraz holowania.

Odnośnie uzasadnionego czasu i kosztu najmu pojazdu zastępczego wskazał, że wynosił on 1565,28 zł (za 16 dni po 97,83 zł brutto), zaś pozwany wypłacił odszkodowanie w wyższej kwocie 2921,25 zł (za 25 dni po 116,85 zł brutto), dlatego przyznanie odszkodowania za najem pojazdu było bezzasadne i w tym zakresie powództwo oddalono.

Pozwany wypłacił również zwrot kosztów holowania w pełnej wysokości, dlatego żądnie ich ponownie w niniejszej sprawie było całkowicie bezzasadne.

O odsetkach Sąd Rejonowy orzekł na mocy art. 481 § 1 i 2 k.c. i art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych uznając, iż po upływie 30 dni od zgłoszenia szkody pozwany był w opóźnieniu z zapłatą dochodzonego w niniejszej sprawie dalszego odszkodowania, albowiem w powyższym terminie możliwym było wyjaśnienie okoliczności niezbędnych do ustalenia odpowiedzialności, o czym świadczy wypłacenie pierwszej części odszkodowania już w dniu 29.11.2010 roku.

Orzeczenie o kosztach procesu Sąd Rejonowy oparł na art. 100 k.p.c., przy założeniu, że powód wygrał sprawę w 38%.

Apelację od tego wyroku wniósł powód w części oddalającej powództwo co do kwoty 5762,27zł oraz co do kosztów procesu.

Zarzucił temu wyrokowi naruszenie przepisów postępowania, a to art. 233§1kpc poprzez niewłaściwą ocenę dowodów w szczególności poprzez uznanie, że szkoda w pojeździe poszkodowanego powinna zostać rozliczona w oparciu o ceny zamienników części, a dopiero w przypadku braku takich zamienników może zostać rozliczona w oparciu o ceny oryginalnych części zamiennych. Zarzucił też naruszenie art. 328§2kpc poprzez niewskazanie w treści uzasadnienia wyroku przyczyn, dla których Sąd przyjął, ze szkoda ma zostać rozliczona w oparciu o ceny części nieoryginalnych , a nie w oparciu o części objętych logiem producenta marki pojazdu, a także niewskazania przyczyn, które spowodowały, że Sąd nie dopuścił i nie przeprowadził dowodu z uzupełniającej opinii biegłego zgodnie z wnioskiem skutecznie złożonym przez stronę powodową w treści pisma z dnia 16 grudnia 2014r.

Zarzucił ponadto naruszenie prawa materialnego, a to art. 363 kc poprzez zakwestionowanie tego, że wybór poszkodowanego co do sposobu naprawienia szkody jest prawem poszkodowanego a także poprzez uznanie, że naprawa pojazdu przy wykorzystaniu części oryginalnych jest dopuszczalna dopiero w przypadku braku zamienników takich części. Zarzucił też naruszenie art. 415 kc poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i uznanie, że stronie powodowej należne jest odszkodowanie w wysokości mniejszej aniżeli faktycznie poniesiona szkoda. Stawiając te zarzuty skarżący wniósł no zmianę zaskarżonego wyroku i zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwotę 10034,50 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 5 grudnia 2010r( w miejsce zasądzonej kwoty 4272,23zł. a także zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda pełnych kosztów postępowania w pierwszej instancji wraz z kosztami zastępstwa adwokackiego oraz zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego wraz z kosztami zastępstwa adwokackiego liczonymi według norm przepisanych . Jako ewentualny złożył wniosek o przeprowadzenie na etapie postępowania apelacyjnego dowodu z opinii kolejnego biegłego bądź dopuszczenie dowodu z opinii uzupełniającej an okoliczność ustalenia czy w przypadku użycia do naprawy pojazdu wszystkich nowych i oryginalnych części zamiennych pojazd po naprawie będzie miał większą wartość aniżeli przed powstaniem szkody.

Wniósł też ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

W uzasadnieniu wywiódł, że nieoryginalne części można montować w pojazdach wyłącznie za wyraźną zgodą właściciela pojazdu( co potwierdza stanowisko składu 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 24.02. (...). III CZP 91/05). Części wskazane przez biegłego to m. In., reflektory przednie, na których nie ma dużego logo marki O.. Zarzucił ponadto, że Sąd w żaden sposób nie uzasadnił użycia części nieoryginalnych. Skarżący wskazał, że użycia do naprawy części oryginalnych nie spowoduje wzrostu wartości pojazdu po naprawie. Zarzucił ponadto, że Sąd Rejonowy całkowicie pominął wyliczenia biegłego co do kosztów naprawy przy użyciu części oryginalnych.

Pozwany wniósł o oddalenie apelacji i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania odwoławczego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja w znacznej części zasługuje na uwzględnienie.

Poczynione przez Sąd Rejonowy ustalenia faktyczne należało uzupełnić o ustalenie, że koszt naprawy pojazdu O. (...) o nr rej. (...) przy uwzględnieniu oryginalnych części zamiennych i średniej stawki za godzinę pracy tj. 85zl wynosi 16467,21 zł netto, a 20090 zł brutto. Jak wynika z opinii biegłego K., wykorzystanie nowych części do naprawy pojazdu nie spowoduje, że pojazd będzie miał większą wartość niż przed powstaniem szkody. W swej opinii uzupełniającej biegły wskazał, że to czy użycie do naprawy części zamiennych oznaczonych logo producenta części, a nie logo producenta pojazdu będzie miało wpływ na ewentualne obniżenie ceny pojazdu zależy od wielu czynników, m. in. od wnikliwości oglądania pojazdu przez ewentualnego nabywcę i jego wiedzy tym zakresie, wieku pojazdu w chwili zakupu, ogólnego stanu pojazdu, a także jeżeli zostaną ujawnione różnice w pochodzeniu części od rzetelnej informacji lub jej braku o przyczynach zamontowania części innych niż oryginalne.

Z tym uzupełnieniem Sąd Rejonowy przyjmuje ustalenia Sądu Rejonowego za własne. Nie podziela jednocześnie zdania Sądu Rejonowego, ze zastosowanie części zamiennych nieoryginalnych spowoduje pełne przywrócenie pojazdu do stanu poprzedniego. Odnieść się w tym zakresie należy do podniesionego w apelacji zarzutu naruszenia art. 363 kc , który uznać należy za trafny. Podnieść należy, że w przypadku odpowiedzialności ubezpieczyciela w ramach odpowiedzialności cywilnej sprawcy szkody, to do poszkodowanego należy wybór sposobu naprawienia szkody. Może on chcieć naprawy z użyciem części oryginalnych. Takie roszczenie byłoby nieuzasadnione, gdyby wykazano, że w pojeździe przed szkodą zamontowane były części nieoryginalne. Takich ustaleń w niniejszej sprawie nie poczyniono.

Jak wynika z przeprowadzonego postępowania, uszkodzony samochód pochodził z rocznika 2006, poszkodowana zakupiła go po okresie leasingu. Zatem w czasie zdarzenia był to samochód stosunkowo nowy, bo czteroletni. Z tego punktu widzenia należy uznać, że znaczenie dla właściciela ma nie tylko techniczna sprawność pojazdu, ale też jego wartość zbywcza (cena jaką można by osiągnąć za sprzedaż tego pojazdu). Opinia uzupełniająca nie pozostawia wątpliwości co do tego, że użycie do naprawy części nieoryginalnych wpływa na ewentualną cenę sprzedaży pojazdu. Tym samym nie można uznać, aby użycie części nieoryginalnych doprowadziło pojazd do stanu sprzed szkody (przywrócenia stanu poprzedniego).

Z tych powodów zaskarżony wyrok podlegał zmianie, przy uwzględnieniu treści opinii złożonej do sprawy – w której wskazano wartość naprawy pojazdu przy użyciu części oryginalnych. Treść złożonej do akt opinii czyniła w ocenie Sądu Okręgowego zbędnym przeprowadzenie dalszego postępowania dowodowego. Dlatego wniosku dowodowego powoda zawartego apelacji nie uwzględniono (art. 381 kpc i art. 227kpc).

Uznając zatem co do kwoty głównej zasadność apelacji zasądzić należało od pozwanego na rzecz powoda kwotę łącznie żądaną w apelacji 10034,50zł, a zatem o 5762,27 zł więcej niż zasądził Sąd Rejonowy ( koszt naprawy 20090 zł – kwota już wypłacona z tytułu naprawy pojazdu 10.055,43zł= 10034,50zł).

Jednocześnie rozważając zmianę zaskarżonego rozstrzygnięcia Sąd Okręgowy doszedł do przekonania, że żądanie zmiany co do odsetek nie zasługuje na uwzględnienie w całości.

Zważywszy na zakres zaskarżenia przy tym, prawomocne stało się rozstrzygniecie co do odsetek zasądzonych w zaskarżonym wyroku od kwoty 4272,23zł. Zatem rozważaniami poniższymi objąć można było jedynie odsetki od dalszej zasądzonej kwoty.

Zwrócić należy uwagę na to, że zdarzenie, z którym wiąże się szkoda poszkodowanej, której naprawienia domaga się powód miała miejsce w dniu 4 listopada 2010r. Część odszkodowania za naprawę pojazdu wypłacona została przedprocesowo już w listopadzie i grudniu 2010r. . Nadto kosztorys, z którego powód wyciągnął wniosek o tym, że wypłacona szkoda jest zaniżona sporządzony został grudniu 2010r., o czym świadczy treść tego kosztorysu(k. 17). W listopadzie 2010r. powód i poszkodowana zawarli pierwszą umowę cesji wierzytelności( akta szkody), została ona ponowiona w dniu 7 sierpnia 2013r., kiedy to powód występował z dalszymi pismami do pozwanego, jednak wymiana pism dotyczyła kosztów wynajmu pojazdu i holowania Wszystkie te okoliczności wskazują, ze powódka już w grudniu 2010r. mogła jako nabywca wierzytelności wystąpić do pozwanej z żądaniem zapłaty reszty należnego odszkodowania i była świadoma tego, że wypłacone odszkodowanie było zaniżone.

Wskazane okoliczności mimo treści art. 14 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych… powodują, że nie można uznać zasadności roszczenia odsetkowego za okres poprzedzający dokonane dopiero w sierpniu 2013r. wezwanie do zapłaty.

W odniesieniu do zobowiązania ubezpieczyciela z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej szczególny termin jego realizacji wynika z art. 14 ust.1 w/w ustawy, zgodnie z którym zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. To szczególne uregulowanie, połączone ze właściwościami stosunku prawnego pomiędzy ubezpieczycielem jako fachowcem w naprawianiu szkód a poszkodowanym powoduje, że już w terminie wynikającym ze wskazanego art. 14 ust.1 ubezpieczyciel powinien wypłacić poszkodowanemu należne odszkodowanie we właściwie ustalonej wysokości. A zatem niewątpliwie po upływie wskazanego terminu pozwana jako ubezpieczyciel znajdowała się w opóźnieniu. Niemniej jednak brak reakcji ze strony poszkodowanej czy powoda , wskazującej, że wypłacone odszkodowanie jest w ich ocenie zaniżone, a nadto zwlekanie z wystąpieniem z wezwaniem a następnie z powództwem dopiero po prawie 3 latach od zdarzenie powoduje, że wskazane zachowanie powoda uznać należy za nadużycie prawa. Zwłoka ta bowiem nie ma żadnego uzasadnienia w okolicznościach sprawy i przez powoda w żaden sposób nie została wyjaśniona. Tym samym uznać należy, że była ona wynikiem celowego działania powoda, zmierzającego do zwiększenia należności. Takie zachowanie powoda uznać należy za sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. Pozostaje ono ponadto w sprzeczności z obowiązkiem współdziałania poszkodowanego jako wierzyciela z ubezpieczycielem jako dłużnikiem celem zminimalizowania szkody( art. 354§2kc) .

Z tych powodów, Sąd Okręgowy przyjął, że istnieją podstawy do zastosowania we wskazanym zakresie w niniejszej sprawie art. 5 kc, zgodnie z którym nie można czynić ze swego prawa użytku, który by był sprzeczny ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem tego prawa lub z zasadami współżycia społecznego. Takie działanie lub zaniechanie uprawnionego nie jest uważane za wykonywanie prawa i nie korzysta z ochrony. Zatem za nieuzasadnione należało uznać zasądzenie skapitalizowanych odsetek za okres poprzedzający wystąpienie do pozwanej z żądaniem zapłaty reszty odszkodowania.

Jak wynika z akt szkodowych, wezwanie to wpłynęło do pozwanej najwcześniej 26 sierpnia 2013r., tym samym z uwagi na wymieniony w wezwaniu termin siedmiu dni uzasadniał zasądzenie odsetek ustawowych od dnia 3 września 2013r.

Z tych powodów apelację uwzględniono – orzekając o zmianie zaskarżonego wyroku na podstawie art. 386§1kpc. Zmiana rozstrzygnięcia głównego prowadziła też do zmiany w zakresie kosztów postępowania. Sąd Okręgowy ustalił, że ostatecznie powód wygrał sprawę w 89% i w tym zakresie kosztami postępowania obciążył pozwaną. Skorzystał jednocześnie z unormowania art. 108§1kpc, orzekając jedynie o zasadach poniesienia przez strony kosztów procesu, a pozostawiając szczegółowe wyliczenie referendarzowi sądowemu.

Konsekwencją uwzględnienia apelacji w przeważającej części było obciążenie pozwanej kosztami postępowania odwoławczego w całości na podstawie art.100 kpc; do kosztów tych zaliczono opłatę od apelacji uiszczoną przez pozwaną(289zł) oraz wynagrodzenie pełnomocnika pozwanej w kwocie 600zł ( ustalone na podstawie §6 pkt 4 w zw. z §12 ust.1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu( tekst jedn. Dz. U. z 2013r. poz. 490).

SSR(del.) Maryla Majewska-Lewandowska SSO Teresa Kołeczko-Wacławik SSO Gabriela Sobczyk